Sjómannadagsblað Vestmannaeyja 1984/ Minning látinna

MINNING LÁTINNA

Á hafið fór fley
hún Hellisey.
Nú átti að fiska og fá'ann
en stutt var það kast
í botni var fast
Vog fátt varð til bjargar, nú valt hann.

Þeir fóru í hafið allir fimm,
tveggja biðu örlög grimm.
Þrír voru eftir, þeir héldu ró.
Skipstjóri kafaði í von um björg.
Nú voru ráðin ekki mörg
kjölur var upp úr hafinu þó.

Þeir komust á kjöl
en áttu enga völ
horfðu á dauðann nálgast.
Þeir ræddu það mál
af lífi og sál
fannst sem að þá væri þarfast.

Að lesa upp bæn
sem reynst hefur væn
senda frá föður á himnum.
Þeir fundu' í því styrk
og sálin varð virk.
Við förum í hafið og syndum.

Nú bjargi hver sér
á hverju sem fer.
Var samkomulag þeirra sveina.
Stefnan var heim
hún dugði' ekki tveim
en náði að bera þann eina.

Sem nú segir frá
sem betur má
útbúa í slíkum vanda.
Við þekkjum það ráð
Guð gefi okkur náð
það má ekki fleirum að granda.

Nú kveðjum við fjóra
það skarðið stóra
var höggvið í ungmenna hópinn.
Æ taktu nú þá
í þína umsjá
og gæt þeirra fyrir oss Drottinn.

Við skuldum nú þeim
sem komu' ekki heim
og sjórinn náði að buga
að héðan í frá
megi á skipum sjá
björgunartæki sem duga.

Páll Sigurðsson,
Látrarströnd 24,
Seltjarnarnesi.

Hjörtur R. Jónsson
F. 8. júní 1958 — D. 11. mars 1984.
Hjörtur Rósmann Jónsson hét hann fullu nafni, fæddur í Reykjavík 8. júní og fórst þegar skip hans, Hellisey VE 503, sökk 11. mars sl.,aðeins 25 ára.
Foreldrar hans eru Hjördís Inga Einarsdóttir og Jón Bjarni Hjartarson, sem bjuggu á Mýrum í Grundarfirði. Systkinin eru fjögur og er Hjörtur næstelstur. Eins og algengt er til sveita byrjaði hann fljótt að vinna við bú foreldra sinna og auk þess snemma fiskverkunarstörf í Grundarfirði. Hugur Hjartar stefndi á sjóinn, og fór hann fyrst með Elís Guðjónssyni, skipstjóra á Grundfirðingi SH 12, og þar var hann í tvö ár. Þá settist Hjörtur í málmiðnaðardeild Iðnskólans í Reykjavík, enda laghentur og mjög vel verki farinn. Sjórinn togaði og eftir einn vetur í málmiðnaðardeildinni er hann kominn á Hvanney SF frá Hornafirði. Á Hornafirði kynntist hann góðri stúlku, Þórunni Sveinsdóttur úr Vestmannaeyjum. Þau giftust og eignuðust dreng sem heitir Jón Bjarni í höfuðið á föðurafa sínum. Hjörtur og Þórunn slitu samvistir. Áður átti hann dóttur sem heitir Þórunn. Býr hún hjá móður sinni.
Með unnustu sinni Hugrúnu Davíðsdóttur frá Fagrafelli í Vestmannaeyjum hafði hann stofnað heimili að Áshamri 63 hér í bæ. Þau höfðu átt yndislegt sumar saman, ferðast víða og hugsað til framtíðarinnar. Hún virtist líka björt, hann orðinn skipstjóri hjá góðri útgerð 25 ára gamall.
Hér í Eyjum komst hann í góð skipsrúm og á síðustu vetrarvertíð var hann stýrimaður á Heimaey VE 1 hjá aflakónginum Herði Jónssyni. Þeir voru á sl. sumri með Hellisey til skiptis en á sl. hausti varð Hjörtur fastur skipstjóri þar og Hörður fór aftur á Heimaey. Hirti kynntist ég þegar hann varð nemandi minn í Stýrimannaskóla Vestmannaeyja haustið 1980 og þaðan lauk hann hinu meira fiskimannsprófi 1982 með 1. einkunn. Sannarlega eru í huga mínum einungis góðar minningar um hann frá þessum tíma.
Hann hafði stillta og góða framkomu og var untalsgóður. Góður námsmaður þar sem allt var í röð og reglu. Hann var mikill sundmaður og með þeim bestu sem lokið hafa prófi í froskköfun hér. Undanfarið hafa bekkjarbræður hans hringt til mín og lýst söknuði yfir missi þessa góða félaga frá skólaárunum. Þetta er fyrsta skarðið í góðum hópi, sem útskrifaðist saman 1982.
Fyrir nokkrum vikum bað ég Hjört að leysa svolítið verk fyrir skólann. Eins og hans var von og vísa var það leyst bæði fljótt og vel. Ég þakka það hér. Það var ekki hægt að gera þar betur.
Ég vil að síðustu biðja Guð að gefa átvinum hans styrk í djúpri sorg. Ég bið hann líka að styrkja alla ástvini manna hans, sem fórust með honum, þeirra Engilberts Eiðssonar, Péturs Sigurðssonar og Vals Smára Grétarssonar. Guð heiðri minningu þeirra.

Friðrik Ásmundsson

Pétur Sigurður Sigurðsson, vélfræðingur
F. 5. maí 1962 - D. 11. mars 1984.
Í bræðrahópinn var höggvið stórt skarð, sem erfitt reyndist að sætta sig við, er ástkær bróðir okkar, Pétur Sigurður Sigurðsson, lést af slysförum 11. mars síðast liðinn þegar vélbáturinn Hellisey VE 503 fórst við Vestmannaeyjar.
Pétur var fæddur og uppalinn í Reykjavík, sonur Sigurðar V. Gunnarssonar vélstjóra frá Neskaupstað og Þýðrúnar Pálsdóttur gæslukonu frá Stóruvöllum í Landssveit. Pétur lauk lokaprófi frá Vélskóla Íslands aðeins tvítugur að aldri. Á starfsferli sínum vann hann mikið í vélsmiðju föður okkar og tók hjá honum sveinspróf í vélvirkjun. Eftir það starfaði Pétur sem fulllærður vélstjóri.
Bróðir okkar var mjög fjölhæfur maður. Hann var listfengur og notaði hvert tækifæri til að fara á tónleika og málverkasýningar. Klassísk tónlist var honum hugleikin og hafði hann lagt stund á nám í gítarleik og tónfræðum um nokkurt skeið. Pétur hafði ævinlega ákveðnar skoðanir á hlutunum og fylgdi þeim eftir, en reyndi þó ekki að hafa áhrif á aðra. Hann var mikið sjálfum sér nógur, ef því var að skipta, enda áhugamálin mörg, t.d. tónlist, frímerkjasöfnun, ferðalög, bæði heima og erlendis. Í góðra vina hópi var Pétur hvers manns hugljúfi. Við bræðurnir urðum þess allir aðnjótandi og munu þær stundir aldrei líða úr minni. Í þungbærum söknuði rifjast þessar stundir nú upp og reynast ómetanleg verðmæti. Bróðir okkar var verkmaður góður og vinsæll til vinnu. Eitt af verkum hans, áður en hann kvaddi, var að smíða hlið fyrir sumarbústað foreldra okkar. Þetta hlið mun um ókomna framtíð standa sem minnisvarði um gott handbragð hans og smekkvísi.
Í byrjun þessa árs réðst Pétur á vertíð til Vestmannaeyja. Skömmu eftir að hann kom til Eyja kynntist hann unnustu sinni, Ester Agnarsdóttur, og fluttist fljótlega inn á heimili foreldra hennar. Á þeim stað undi Pétur sér einstaklega vel. Vertíðarferðin var nú orðin að ævintýri þar sem ánægja og gleði réðu ríkjum. Fyrsta og eina heimsókn Péturs og Esterar til foreldra okkar verður okkur lengi minnisstæð. Við bræðurnir og foreldrar okkur samglöddumst nú þeirri lífshamingju sem við blasti. Viku seinna var Pétur allur.
Það er huggun í harmi að vita hversu ánægður bróðir okkar var síðustu daga lífs síns. Það er ekki síst að þakka Ester og foreldrum hennar sem með einstökum hlýhug tóku á móti honum. Eftir fráfall Péturs hefur þessi hlýi hugur streymt til fjölskyldu okkar.
Minningar um Pétur munu aldrei gleymast.

Deyr fé

deyja frændur

deyr sjálfur hið sama

en orðstír

deyr aldreigi

hveim es sér góðan getur.

(Hávamál)

Ástkæran bróður okkar kveðjum við með virðingu og þakklæti fyrir allt.

Rúnar Gunnar og Sveinn

Engilbert Eiðsson
F. 29. júní 1964 — D. 11. mars 1984.
Engilbert, eða Eddi eins og hann var oftast kallaður, var í miðjunni af þremur alsystkinum, sonur þeirra Eiðs Marinóssonar og Sigurborgar Engilbertsdóttur. Engilbert var fæddur og uppalinn Vestmanneyingur, ólst upp sín fyrstu æskuár við Faxastíg en fluttist síðar snemma eftir gosið upp í Hrauntún.
Snemma fór hann úr foreldrahúsum og byrjaði búskap ásamt unnustu sinni, Sólveigu Maríu Aðalbjörnsdóttur, og voru þau búin að koma sér mjög vel fyrir að Faxastíg 4, Brekku. Um fjórtán ára aldur fór hann til sjós og reri þá með föður sínum. Eftir það var hann langmest til sjós að undanskildum nokkrum mánuðum í landi.
Ég kynntist Edda þegar hann var tólf ára og ég þrettán ára, og eftir það höfðum við verið miklir vinir. Hann var góður og traustur vinur, alltaf hægt að treysta á hann, og oft heyrði maður kunningja segja: „Hann Eddi er sko fínn strákur.“
Alltaf fannst mér Eddi vera duglegur og verklaginn mjög, og ekki síst í sambandi við vélar, en samt var hann ófaglærður í þeirri grein. Það er mikill missir að geta ekki farið niður á Faxastíg og heimsótt Edda og rætt um daginn og veginn, eins og við gerðum oft. Það er stórt skarð höggið í hóp fjölskyldu og vina þegar svona ungur og vingóður maður hverfur okkur sjónum.
Ég kveð vin minn með miklum söknuði og þakka skemmtilega samfylgd. Guð blessi minningu hans.

Örnólfur Lárusson

Aldrei verður það of sagt að sjómenn eru hinar sönnu hetjur þessa lands. Aldrei skyldi það dregið í efa að íslensk þjóð á mest allt sitt til þeirra að sækja sem við óblíð kjör í baráttu við Ægi leggja á sig þær byrðar að lífið er lagt að veði. Og aldrei hefur nein stétt í þessu landi orðið að sjá á bak svo mörgum þegnum sínum sem sjómannastéttin. Enn var rofið skarð í raðir vaskra manna, þegar vélbáturinn Hellisey fórst hinn 11. mars síðast liðinn, með fjórum ungum mönnum. í þeim hópi var Engilbert Eiðsson, aðeins 19 ára gamall. Hann var sonur þeirra Eiðs Marinóssonar útgerðarmanns og Sigurborgar Engilbertsdóttur konu hans. Þegar svo hryggilegir atburðir gerast að ástvinir í blóma lífsins eru skyndilega hrifnir á brott þá snertir það alla líkt og bresti í stoðum okkar litla samfélags. Fra aldaöðli hefur mannlífið hér mótast mjög af hafinu,og svo hlýtur að verða á meðan knörr klýfur öldufalda. Engilbert fæddist hér á Heimaey hinn 29. júní 1964. Björt æskuárin blöstu við prúðum dreng sem heillaði umhverfið með framkomu sinni. En glaðir bernskudagar eru fljótir að líða hjá og unglingsárin tóku við með alvöru lífsins. Ævinnar morgunn skein fagur þegar hann fór að stunda sjómennsku með föður sínum, samrýmdir feðgar sem dáðu hvor annan. Og lífið á sín mörgu ævintýr. Hann kynntist eftirlifandi unnustu sinni Sólveigu Aðalbjörnsdóttur og stofnuðu þau sitt heimili að Faxastíg 4 hér í bæ, en þar höfðu þau fest kaup á íbúð. Hamingjan blasti við ungum hjónaefnum. Svo rann upp veturinn 1984. Hann var skráður annar vélstjóri á Hellisey Ve 503. En lífið á sitt sólsetur. Hinn 11. mars hófst hans hinsta ferð. Framundan blasti við útsær hins mikla friðar og stefnt að strönd eilífarinnar þar sem lífsins tré gróa í sólardýrð í aldingarði almættis. Þegar rofaði að nýjum degi varð ljóst hvað skeð hafði. Söknuður var sár og beiskur, en minningin um hugprúðan dreng sem nú hefur lagt sitt liljublað í minningareit íslenskra sjómanna mun lifa. Dýrmætust verður þó minningin hjá foreldrum og ástvinum, hún mun lifa í djúpi hjartans sem helgur arfur sem aldrei glatast og aldrei deyr. Laugardaginn 7. apríl blöktu fánar í hálfa stöng, þá vottuðu eyjabúar hinum látnu hinstu virðingu sína er þeirra var minnst í Landakirkju. Ég vil þakka Engilbert fyrir hans ljúfmannlega viðmót á stuttu æviskeiði, og óska honum blessunar á nýjum leiðum, og bið þann sem hæstan í himinsölum býr að leiða hann um lendur sínar og varðveita hans sál. Ég votta foreldrum, unnustu, systrum og öðrum ástvinum hins látna samúð mína.

Kristinn Viðar Pálsson.

Valur Smári Geirsson
F. 18. september 1957 — D. 11. mars 1984
Með fáum orðum langar mig til að minnast vinar míns, Vals Smára, sem lést af slysförum þann 11. mars síðastliðinn þegar það hörmulega slys varð hér austur af Eyjum að Hellisey fórst og fjórir ungir menn í blóma lífsins létust. Smári, eins og hann var ávallt kallaður, var sonur hjónanna Önnu Kristínar Baldvinsdóttur og Geirs Grétars Péturssonar, sem búa nú á Selfossi. Minningarnar eru svo undramargar og áleitnar þegar skilnaðarstundin er runnin upp. Frá því við Smári fyrst kynntumst árið 1965 var með okkur mikil og góð vinátta enda var Smári sérlega ljúfur og sterkur persónuleiki. Smári var 15 ára er hann hóf sinn sjómannsferil á Júlíu. Sjómennskan átti vel við Smára og var hann bæði á bátum og togurum. Var hann oftast háseti eða matsveinn og gat sér gott orð fyrir dugnað í starfi, enda ósérhlífinn maður. Árið 1975 kynntist Smári eftirlifandi konu sinni, Lindu S. Aðalbjörnsdóttur og eignuðust þau tvö börn, Aðalbjörn, sem nú er 7 ára, og Önnu Dóru 2 ára. Fjölskylda Smára á um sárt að binda eftir þennan vetur, því að fleiri ástvinir hafa horfið af slysförum. Þótt orð séu lítils megnug vil ég votta aðstandendum mína dýpstu samúð, með þeirri von að tíminn muni græða þau sár sem þessi vetur hefur valdið. Guð blessi ykkur öll.

Þó að kali heitur hver,

hylji dali jökull ber,

steinar tali og allt hvað er,

aldrei skal ég gleyma þér.

Ástþór Jónsson

Þórarinn Þorsteinsson — Tóti í Turninum
F. 29. júlí 1923 — D. 26. febrúar 1984
Þórarinn var fæddur 29. júlí árið 1923 í Lambhaga hér í Vestmannaeyjum. Foreldrar hans voru hjónin Kristín Jónsdóttir og Þorsteinn Þorsteinsson sjómaður. Þórarinn ólst upp hjá foreldrum sínum og systkinum, fyrst í Lambhaga og síðan Hjálmholti. Á fermingaraldi varð Þórarinn fyrir þeirri miklu sorg að missa föður sinn. Móðir hans hélt áfram heimili fyrir börn sín þrjú, en hinn 10. maí árið 1947 kvæntist hann heitkonu sinni, Guðríði Haraldsdóttir (Dæju) frá Garðshorni hér í bæ. Þau ungu hjónin hófu búskap hjá tengdamóður Þórarins, Ágústu í Garðshorni, en hún hafði verið ekkja frá árinu 1941 er maður hennar, Haraldur Jónasson andaðist. Í Garðshorni voru þau hjónin í sambýli við Ágústu til ársins 1950, en þá kaupa þau Litlabæ og bjuggu þar til æviloka. Börn þeirra hjóna urðu fjögur: Steinunn Kristín, sem nú býr á Breiðdalsvík, Ágústa, búsett í Neskaupstað, Haraldur Þór, búandi hér í Vestmannaeyjum, og yngstur var Guðbjörn sem fórst í umferðaslysi 10. maí 1977. Þórarinn hóf á unga aldri störf sem afgreiðslumaður í verslun og varð það hans ævistarf. Árið 1952 kaupir Þórarinn hluta Ólafs Erlendssonar frá Landamótum í Söluturninum og rak hann ásamt Rúti Snorrasyni fram til gosársins 1973, en þá for Turninn eins og allt hans nágrenni undir hraun. Í Sjómannadagsblaði frá 1978 er gagnmerk grein eftir Einar Hauk Eiríksson um sögu Turnsins og þjónustuna við sjómenn og fiskvinnslufólk, og verður það ekki endurtekið hér.
Strax eftir að gosi lauk kemur Tóti hingað út til Eyja og byrjar aftur sinn verslunarrekstur en þá fyrir eigin reikning. Verslunin var þá fyrst til húsa í Drífanda en síðar flutt í núverandi húsnæði sem Tóti ásamt syni sínum, Haraldi Þór, keypti af dánarbúi Páls sáluga Þorbjörnssonar. Tóti hélt áfram uppi þeirri upplýsingaþjónustu við sjómenn sem hófst hjá Þorláki Sverrissyni, samanber áminnsta grein í þessu blaði 1978. Það var á vísan að róa fyrir aðstandendur í landi að hringja til Tóta í Turninum og fá þar fréttir, hvort eða hvenær þessi eða hinn báturinn kæmi að eða hvort hann væri kominn í höfn og hvort þeir hefðu fiskað. Það lætur að líkum að þegar héðan reru allt að 100 bátar, og það ekki eins stórar og vel búnar fleytur og nú, þurftu margar konur og börn að hringja í Turninn og spyrja um hvort eiginmaður eða pabbi væri kominn að landi. Það vitum við öll hér að Tóti lét frekar pulsuna bíða þegar síminn hringdi og svaraði frekar móður eða barni en viðskiptavinurinn hinkraði á meðan. Þegar líða tók að lokadegi var í Turninum rækilega fylgst með hver væri hæstur í afla og var í því sambandi heilmikil spenna og margt spjallað og spáð um efsta sætið. Sjómenn kunna vel að meta þá þjónustu sem Tóti lét af hendi í Turninum, og allir vildu sýna honum vinar- og þakklætisvott, var þá nærtækast að færa honum í soðið og þá það besta sem völ var á en það var lúðukola. Það kom oft fyrir að þegar sá sem þetta ritar og aðrir vandamenn áttum erindi í Turninn að Tóti hvíslaði að manni og spurði hvort ekki væru not fyrir lúðukola því að svo mikið hefði borist að af henni og ýsuflökum að hann og hans fjölskylda torgaði ekki, fékk maður þar oft góða uppbót á viðskiptin ásamt vinarþeli.
Tóti varð fyrir þeirri þyngstu reynslu sem nokkur heimilisfaðir getur orðið fyrir þegar hann missti sína heittelskuðu eiginkonu 21. desember árið 1961. Hún hafði verið hans styrka stoð og önnur hönd í baráttu lífsins, því að með þeim hjónum var hinn mesti kærleikur og samvinna, enda Tóti umhyggjusamur og ástríkur eiginmaður og faðir.
Þrátt fyrir þetta þunga áfall hélt Tóti áfram heimili í Litlabæ með góðri aðstoð dætra sinna og tengdamóðirin, Ágústa í Garðshorni, átti margar ferðirnar að Litlabæ til góðra hluta. Þegar þessi mikla sorg mæddi á Tóta var yngsta barnið, Guðbjörn, aðeins tveggja ára. Áfram líður tíminn og ekki virðist sorgarmælirinn fullur fyrir Tóta því að árið 1977 missir hann yngsta barn sitt í umferðaslysi, en þegar það skeði voru þeir feðgar orðnir einir eftir búandi í Litlabæ, eldri börnin gift og farin að heiman.
Þrátt fyrir allt hélt Tóti áfram að eiga heima í Litlabæ og sinnti sinni þjónustu í Turninum. Svo líður að lokum og sá illkynja sjúkdómur, sem hrifið hafði ástkæra eiginkonu og móður, Dæju, burt úr heimi hér, lagðist að Tóta og lagði hann að velli hinn 26. febrúar síðast liðinn.
Það er ekki hallað á aðra kaupmenn í þesum bæ þótt skráð sé að Tóti í Turninum hafi í gegnum árin verið einhver sá ljúfasti og vinsælasti þjónustumaður sjómanna og fiskvinnslufólks í þessari verstöð.
Við hjónin að Saltabergi vottum börnum og barnabörnum Tóta dýpstu samúð og óskum þess að þau gangi áfram á Guðs vegum eins og foreldrar þeirra gerðu og mun hann vel fyrir sjá.

Hlöðver Johnsen Saltabergi.

.

Ólafur Jónsson
frá Brautarholti
F. 12. desember 1911 — D. 30. mars 1984.
Ólafur fæddist í Brautarholti 12. desember 1911. Foreldrar hans voru Jón Jónsson og Guðríður Bjarnadóttir. Í Brautarholti ólst hann upp með systrum sínum og hóf þar búskap 12. desember 1937 er hann gekk að eiga unnustu sína, Sigrúnu Lúðvíksdóttur. Í Brautarholti bjuggu þau í 14 ár, en fluttu árið 1952 að Fífilgötu 10, í nýbyggt hús er þau höfðu reist sér. Ólafur stundaði sjó á yngri árum og var um skeið formaður. Hann var einn af stofnendum Skipstjóra- og stýrimannafélagsins Verðandi. Síðar réð hann sig sem vélvirkja hjá Hraðfrystistöð Vestmannaeyja og starfaði þar í 27 ár. Hóf hann þá störf hjá Vélsmiðjunni Magna, sem plötusmiður, og settist jafnframt á skólabekk í Iðnskóla Vestmannaeyja og lauk prófi í þeirri iðn. Fljótlega eftir að Sigrún og Óli fluttust á Fífilgötuna tókst góð vinátta imilli okkar nágrannanna og börnin þeirra fimm, Sjöfn, Hildur, Eydís, Skúli og Bjarni urðu leikfélagar barnanna á Fífilgötu 8. Óli var ákaflega vingjarnlegur, hispurslaus og glaðlyndur maður sem ekki var annað hægt en að láta sér þykja vænt um. Unun hans af garðrækt og nærgætni við dýr lýsa þó kannski betur lundarfari hans en mörg orð. Smáfuglarnir voru í föstu fæði hjá honum, þar sem hann bjó þeim veisluborð á eldhús gluggakistunni á köldum vetrum. Svo þröngt var oft á þingi að stöku fugl átti það til að smeygja sér inn í eldhús til Óla, sem veitti þeim þó fljótt frelsið aftur. Ekki verður Óla minnst án þess að nefna húsgarðinn. Lóð þeirra hjóna vakti aðdáðun allra og virðingu sökum fegurðar og grósku, enda var margur svitadropinn búinn að vökva þau blóm er þar uxu við nostur þeirra í frístundum. Garðurinn var sannkallaður ævintýraheimur krakkanna í hverfinu og sælureitur hinna fullorðnu og fyrirmynd. Allur þessi gróður iðandi af lífi var tilvalinn vettvangur upphugsaðra bardaga og svaðilfara enda mjög svo örvandi fyrir óheft ímyndunarafl ungviðisins. Aldrei féll þó styggðaryrði af vörum eigandans þó einhver planta yrði fyrir hnjaski í hita og þunga leiksins. Seint munu heldur líða úr minni hin ljúffengu jarðarber sem þau ræktuðu og Óli gaukaði stundum að manni.
Það er samt fleira en garðurinn sem ber meistara sínum gott vitni, því Óli var sérlega laginn í höndunum og lét ekki bara plönturnar njóta handmenntar sinnar, heldur dundaði hann sér bæði við tré, járn og jafnvel útsaum. Allt virtist honum fara jafnvel úr hendi og liggja margir góðir gripir eftir hann.
Það er erfitt að hugsa sér Fífilgötuna og nánasta umhverfi án Óla, en hann setti sinn sérstaka svip á það. Hans mun verða saknað og viljum við þakka fyrir samfylgdina og alla þá tryggð sem hann sýndi okkur.
Sigrúnu og ættingjum hans öllum sendum við okkar dýpstu samúðarkveðjur.

Guðfinna Stefánsdóttir

Matthías Guðjónsson
Heiðarvegi 28
F. 14. ágúst 1938 — D. 19. mars 1984
Matthías Guðjónsson lést skyndilega að morgni 19. mars síðast liðinn þar sem hann var að störfum um borð í Valdimari Sveinssyni, sem var að veiðum austan við Eyjar. Þar féll frá á besta aldri umhyggjusamur fjölskyldufaðir, harðduglegur sjómaður og vinsæll drengskaparmaður.
Hann fæddist í Vestmannaeyjum 14. ágúst 1938 og átti ættir að rekja til kunnra Eyjaskeggja og sjósóknara. Foreldrar hans voru Guðjón Kristinsson, kunnur skipstjóri og aflamaður, kenndur við Hvol, og Þuríður Olsen frá Sandfelli. Hún lést þegar Matthías var á öðru ári. Til níu ára aldurs ólst Matthías upp hjá afa sínum og ömmu að Miðhúsum, þeim Kristni Ástgeirssyni frá Litlabæ og Jensínu Nielsen frá Kvívík í Færeyjum. Heimili þeirra var dæmigert sjómannsheimili, Kristinn gamalreyndur sjósóknari, Jensína úr sjómannsfjölskyldu, og í heimilinu voru föðurbræður Matthíasar, allir þekktir dugnaðarsjómenn, og er því víst að hann hefur snemma í bernsku haft fyrir eyrum hressilegar sjóferða- og fiskisögur, sem kveikt hafa þann áhuga hans á sjómennskunni að hann gerði hana að lífsstarfi sínu.
Þegar Jensína lést fluttist Matthías til föður síns og fósturmóður, Krístínar Ólafsdóttur frá Siglufirði. Þar eignaðist hann sex hálfsystkin og eru fimm þeirra á lífi. Sem unglingur byrjaði Matthías til sjós og þá sem háseti hjá föður sínum á mb. Sæbjörgu sem Ingólfur Theodórsson átti, seinna var hann á mb. Frigg með Sveinbirni heitnum Hjartarsyni og á mb. Berg með Kristni Pálssyni og rúmlega þriðjung sjómannsferils síns, eða í 12 ár, var hann á mb. Baldri, fyrstu árin með Haraldi Hannessyni en síðar með góðvini sínum og leikfélaga frá bernskuárum, Hannesi syni Haraldar.
Árið 1968 lauk Matthías prófi frá Stýrimannaskóla Vestmannaeyja og starfaði sem stýrimaður upp frá því, utan árið 1970 er hann var skipstjóri á mb. Breka sem Fiskiðjan átti. Stýrimaður var hann á eftirtöldum bátum: Gylfa með Grétari Þorgilssyni, Öðlingi með Elíasi Sveinssyni, Sigurbáru með Óskari Kristinssyni, Hrauney með bræðrum sínum, Ólafi og Herði, en þann bát átti Guðjón faðir þeirra með svila sínum, Baldri Kristinssyni. Árið 1975 lést Guðjón og tóku þeir bræður við hans hlut og störfuðu að útgerð Hrauneyjar þar til þeir seldu hana um áramótin 1977-78.
Matthías, Ólafur bróðir hans og Kristinn föðurbróðir þeirra gerðu út í félagi lítinn dekkbát, Kristbjörgu, veturinn 1978 en þá um sumarið réðst Matthías á mb. Valdimar Sveinsson og þar starfaði hann til hinstu stundar. Meðal þeírra, sem störfuðu með Matthíasi í gegnum tíðina, fór það orð af honum að hann hefði verið einstaklega traustur og samviskusamur í starfi, hantök hans fumlaus og hnitmiðuð og síðast en ekki síst var hann glaðvær og góður félagi.
Matthías starfaði ötullega að félagsmálum sinnar stéttar og var hann í sjómannadagsráði árin 1971-1976 og átti sæti í fulltrúaráði Skipstjóra og stýrimannafélagsins Verðanda frá árinu 1975 þar til hann lést.
Matthías var sannur Vestmanneyingur, fróður um sögu Eyjanna og þekkti vel til örnefna. Hann var slyngur lundaveiðimaður og fór þegar stundir gáfust í veiði, en naut þá ekki síst útiverunnar í fögru umhverfi Eyjanna sem honum voru ákaflega hugstæðar.
Þann 19. september 1959 kvæntist Matthías eftirlifandi eiginkonu sinni, Lilju Alexandersdóttur frá Siglufirði, og eignuðust þau fjögur börn. Þeirra fyrsta heimili var í Fagurlyst, síðar bjuggu þau á Boðaslóð 6 þar til þau keyptu Minna-Núp við Brekastíg.
Árið 1969 keyptu þau bernskuheimili Matthíasar, Miðhús, sem svo urðu hraun-straumnum að bráð í eldgosinu 1973. Varð þá mikil röskun á högum þeirra þegar þau urðu að flýja til lands eins og aðrir Eyjamenn. Þann tíma, sem í hönd fór, bjuggu þau lengst á Akranesi. Þau festu síðan kaup á húseigninni Heiðavegi 28 og fluttust heim nákvæmlega ári eftir að gos hófst, þann 23. janúar 1974.
Það var aðdáunarvert hversu samrýmd og samhent þau hjón voru alla tíð, hvort sem var í leik eða starfi, og vinir þeirra allir eiga sínar dýrmætu minningar um samverustundir á heimili þeirra þar sem ávallt ríkti létt glaðværð og tilveran var litin björtum augum.
Sár harmur er nú kveðinn að eiginkonu og börnum Matthíasar við fráfall hans, en tíminn og minningarnar um þennan góða dreng munu draga sárasta sviðann úr sárum.
Blessuð sé minning Matthíasar Guðjónssonar.
Ólafur Sveinbjörnsson.

Kristján Guðni Sigurjónsson
F. 3. ágúst 1931 — D. 15. desember 1983
Foreldrar hans voru hjónin María Kristjánsdóttir héðan úr Eyjum og Sigurjón Jónsson skipstjóri og útgerðarmaður. ættaður frá Ólafsfirði. Með foreldrum sínum ólst hann upp, bæði hér í Eyjum og á Ólafsfirði, ásamt bræðrum sínum, Guðfinni sem var elstur og Jóni Ármanni, sem var yngstur. Kristján var af góðu fólki kominn og erfði hann marga eiginleika foreldra sinna frá vöggu og átti hann þá til hinstu stundar.
Snemma beygðist krókurinn að því er verða vildi hjá Kristjáni. Bráðungur fór hann að stunda sjó og var hann mjög vel liðtækur til allra sjóverka. Með nál og spíru tóku honum fáir fram. Fljótvirkur og vel virkur. Persónulega var hann ljúfur í kynningu, háttvís, fáorður og umtalsfrómur. Mæli ég þetta af eigin kynnum frá nokkurra vikna samveru á „Gæfunni“ frá árinu 1961. En Kristján var þá á milli báta. Hann gerði út sjálfur um árabil. Hann rótaði oft upp afla og var dragnótin uppáhald hans. Kristján og Trausti Sigurðsson frá Hæli áttu saman „Brynjar“ um nokkur ár. Eftir það lét Kristján smíða sér nýjan bát í Bátalóni í Hafnarfirði. Hét hann „Arnar“. Eftir það keypti hann „Kristjönu“. Síðar „Sæfaxa“, 90 tonna Svíþjóðabát. Í gosinu keypti hann bát sem hét „Kolbeinn í Dal“ og gerði hann út frá Stokkseyri. Um það leyti veiktist Kristján alvarlega og hætti útgerð. Árið 1975 flyst Kristján aftur til Eyja með fjölskyldu sinni. Árið 1978 stofnar hann fyrirtækið „Eyjafisk“, fyrirtæki sem framleiddi harðfisk, bitafisk og saltfisk. Það fyrirtæki hefur gengið vel, viðurkennd og góð vara sem frá því kemur. Er fyrirtækið nú í umsjá tengdasonar Kristjáns heitins og félaga hans.
Hér hefur verið stiklað á stóru í útgerð og atvinnu Kristjáns. Hann stýrði fleyjum sínum ávallt heilum til hafnar og ekki henti hann slys eða þá menn sem hann hafði forráð yfir. Er það mikið lán.
Mestu gæfu sína hlaut Kristján við kynni sín og hjónaband við eiginkonu sína, Margréti Ólafsdóttur frá Siglufirði. Þar kynntust þau og voru gift á annan jóladag árið 1952. Var ég nágranni þeirra um árabil og lágu húslóðir okkar saman. Nágrennið var mjög gott og kom ég oft í heimili þeirra, settist við eldhúsborðið og naut vinsemdar og gestrisni. Úr þessu varð vinátta, fölskvalaus, sem ekki féll skuggi á. Níu urðu börn þeirra hjóna og ættleiddi Kristján son Margrétar sem sitt eigið barn. Sjálfur átti hann son fyrir hjónaband sem alinn var upp hjá sínu móðurfólki.
Eins og gefur að skilja þá varð að halda vel á hlutunum. Sýndi Margrét þá hver húsmóðir hún var og er. Öll börnin komust til manns og eru gegnir og góðir borgarar. Hjónaband þeirra Kristjáns og Margrétar var mjög samstætt, hnýtt saman órofa tryggðarböndum kærleikans. Virti Kristján konu sína og dáði. Stóð hún alltaf mjög þétt með honum. Er þar nú skarð fyrir skildi við brottför Kristjáns af þessum heimi. Makinn missir alltaf mest.
Mér er ljúft að kveðja vin minn, Kristján Sigurjónsson, og geymi ég bjartar og fagrar minningar um hann. Dreng sem öllum vildi gott gjöra og sýndi hann það vel í verki. Mig setti hljóðan við burtför hans. En enginn má sköpum renna. Blessa ég kynningu af honum lífs og liðnum og bið Drottin Jesúm Krist að hugga ekkju hans, aldraða móður börnin og aðra átvini.
Einar J. Gíslason.

Steingrímur Örn Björnsson
Kirkjulandi
F. 1. febrúar 1913 — D. 17. september 1983.
Steingrímur var fæddur 1. febrúar 1913. Foreldrar hans voru Björn Þórarinn Finnbogason útvegsbóndi (lést 1964) og Lára Kristín Guðjónsdóttir sem lést 13. janúar s.l. Steingrímur var næstelstur sex barna þeirra hjóna. Eftir lifa: Alda, búsett í Reykjavík, og Birna, búsett á Seltjarnarnesi.
Bernskuheimili Steina, en svo var hann kallaður, var mannmargt og þar var glaðværð og lífsþróttur í fyrirrúmi, ásamt guðsótta og góðum siðum. Man ég þá mörgu góðu daga þegar við frændsystkinin lékum okkur daglangt að Kirkjulandi og Steini var heima að hann gaf sér alltaf tíma til að ræða við okkur krakkana, en hann var mjög barngóður og bar hag okkar og allrar fjölskyldunnar mjög fyrir brjósti.
Hugur Steina hneigðist að sjómennsku eins og hjá mörgum ungum mönnum í sjávarplássum. Hann lærði til vélstjórnar- og skipstjórnarréttinda og lauk meira skipstjóraprófi árið 1938. Frá árinu 1937 til 1941 er hann skipstjóri með Emmu Ve 219. Eftir það eignast hann mb. Jökul með Ársæli Sveinssyni og fleirum og er með hann í sjö ár. Þegar því úthaldi lauk eignast hann með bræðrum sínum og fleirum mótorbátana Sigrúnu Ve 50 og Hugrúnu Ve 51 og var skipstjóri á Sigrúnu til ársins 1956. Einnig hafði Steini verið með Hauk og Þorgeirgoða, og fiskilóðs í eitt ár á færeysku skipi. Mb. Gnoðina, 11 lesta bát, eignast Steini 1964 og rær einn á þeim báti til ársins 1970.
Steini þótti harðduglegur, ósérhlífin og farsæll formaður. Dugnað og samviskusemi hlaut hann í veganesti frá æskuheimili sínu. Steini unni Vestmannaeyjum af alhug, hér vildi hann fá að lifa og starfa enda þekkti hann hvern krók og kima á eyjunni og fróður um örnefni.
Ég var svo lánsamur að róa eina vertíð með Steina en það þótti eftirsótt að vera í skipsrúmi með honum, þar sem hann var bæði aflasæll og góður sjómaður og þekkti miðin eins vel og heimahagana.
Steini var einn af stofnendum Skipstjóra og stýrimannafélagsins Verðandi, og var heiðraður af því félagi á sjómannadaginn 1982.
Steini missti heilsuna fyrir mörgum árum fékk sjúkdóm sem gerði það að verkum að hann féll ekki innan þeirra marka sem eðlileg teljast í lífi og hátterni.
Heimili hans var alla tíð að Kirkjulandi.
Steingrímur andaðist í Sjúkrahúsi Vestmannaeyja eftir stutta legu 17. september 1983.
Ég og fjölskylda mín þökkum honum fyrir samfylgdina.
Blessuð sé minning hans.
Stefán Ólafsson.

Þorgeir Jóelsson
frá Baldurshaga
F. 15. júní 1903 — D. 13. febrúar 1984.
Þorgeir Jóelsson fæddist á Vesturhúsum í Vestmannaeyjum 15. júní 1903. Hann var sonur hjónanna Þórdísar Guðmundsdóttur frá Vesturhúsum og Jóels Eyjólfssonar frá Kirkjubæ.
Þorgeir missti móður sína aðeins fjögurra ára gamall og var þá tekinn í fóstur til ömmusystur sinnar Þorgerðar Erlendsdóttur á Fögruvöllum og manns hennar Sigurðar Vigfússonar, sem nefndur var Siggi Fúsa og kallaði Þorgeir hann fóstra sinn, en hana nöfnu sína, enda var hann heitinn eftir henni. Þau hjón tóku miklu ástfóstri við drenginn og vann hann þeim og dvaldi hjá þeim fram til 25 ára aldurs.
Snemma hneigðist hugur Geira að sjónum, og má með sanni segja, að fjörusandurinn og sjávarlónin neðan við Strandveginn, skammt frá Fögruvöllum, hafi verið bernskuleikvangur hans og fleiri hans leikfélaga. Sjómennskan var honum í blóð borin. Jóel, faðir hans, var sjómaður og formaður á áraskipum og mótorbátum, en móðurbróðir hans var Magnús Guðmundsson á Vesturhúsum, einn kunnasti sjósóknari í Vestmannaeyjum á sinni tíð og formaður í 30 ár. Um og innan við fermingaraldur fór Þorgeir að róa á smáferjum á sumrin með gömlum Eyjasjómönnum: þeim Sigga í Vegg og Óla í Nýborg og var veiðarfærið handfæri. Fljótlega reyndist Geiri netfiskinn með færið sitt. Innan tíu ára aldurs fór Geiri að æfa sig í „spröngunni“ í Skiphellum ásamt fleiri Eyjapeyjum og fljótlega fékk hann þar orð á sig fyrir kjark og fimi enda varð hann einn af bestu fjalla- og sigmönnum í Eyjum og í fleiri sumur seig hann vestra sigið í Fiskhellum á þjóðhátíð í Vestmannaeyjum.
Vorið 1918 hittust fjórir fermingarbræður frá árinu áður, kom þeim þá saman um að fá sér lánaðan árabát og róa saman á honum til fiskjar með handfæri um sumarið og tókst þeim fljótlega að fá sér bátinn. Þessir fermingarbræöur og félagar voru Benóný Friðriksson í Gröf, Magnús Ísleifsson Nýjahúsi, Karl Guðmundsson Goðalandi og Þorgeir Jóelsson Fögruvöllum. Þeir byrjuðu svo að róa og tók Binni í Gröf að sér að vera formaður á bátnum. Fljótlega vöktu þessir drengir athygli fyrir djarfa sjósókn og fiskisæld. Það kom æði oft fyrir að strákarnir reru þó aðrir sætu í landi. Oft óttuðust feður þeirra um þá á sjónum þegar hvessti og töluðu þá um að fá vélbát til að leita þeirra, en Friðrik, faðir Binna, dró oftast úr því og sagði: „Við skulum bara láta þá eiga sig, þeir plumma sig strákarnir“, og þeir gerðu það líka.
Þessir drengir urðu síðar allir miklir sjómenn og mótorbátaformenn. Binni landsþekktur aflamaður, Geiri og Kalli fyrirmyndar vélbátaformenn og miklir fiskimenn um tugi ára í Eyjum, en Maggi flutti þaðan burt eftir stutta formannstíð.
Eina sjóferðasögu ætla ég að skrifa hér af þeim félögum. sem Þorgeir sagði mér, og sýnir hún hvað Binni var mikill formaður og úrræðagóður svo ungur að árum sem hann var.
Þennan róður voru þeir sem oftar suður í sjó. á sviðunum vestan við Brand. Það snögghvessti þá á norðan, svo að þeir urðu þegar að taka til segla og leita lands. Ekki höfðu þeir dregið nema nokkra fiska í bátinn þegar hvessti. Á heimleiðinni urðu þeir að fara yfir harðan straumál, vestan við Suðurey, en áður en kom að honum lét Binni háseta sína taka alla lifrina úr fiskinum og merja hana vel undir fótum sér, saman við austurinn í bátnum. Þegar komið var í straumálinn var þessu svo ausið út til að lægja brotbáruna og það hélt Þorgeir að þetta hafi bjargað þeim í það sinn.
Þorgeir byrjaði sextán ára gamall að róa á vetrarvertíð og var það á áttæringnum Örk, sem Kristinn Ástgeirsson frá Litlabæ var formaður með. Örkin var með færeysku lagi og síðasti áttæringinn. sem róið var á vetrarvertíð frá Eyjum. Næstu vertíðar var Þorgeir á vélbátum.
Vertíðina 1925 byrjaði hann sína löngu formannstíð, þá 22 ára gamall, með mb. Lunda Ve 141, sem var rúm 7 tonn að stærð, og átti Jóel faðir hans ¼ part í bátnum. Þessa fyrstu vertíð gekk Geira vel að fiska og sýndi áberandi góða formannshæfileika. Haustið 1924 var Þorgeir á skipstjórnanámskeiði, sem haldið var í Eyjum eins og hafði verið 7 undanfarin ár. Þessi þriggja mánaða lærdómur og prófskírteini veitti þá réttindi til skipstjórnar á allt að 30 lesta stóru skipi.
Vertíðina 1926 er Þorgeir með Lunda II. VE 141, nýjan bát, sem smíðaður var í Fredrikssund í Danmörku, eins og flestir Vestmannaeyjabátar voru þá. Þorgeir var með að sigla honum heim til Eyja. Báturinn var tvístefnungur, rúm 13 tonn að stærð með 36 hestafla tveggja strokka Danvél. Um 1940 var báturinn stækkaður og hekkbyggður og eftir það mun hann hafa verið um 20 tonn. Þorgeir var ásamt Jóel föður sínum einn af eigendum bátsins. Hann var síðan með Lunda II. um 30 ár og var það einsdæmi í Eyjum að sami formaður væri svo mörg ár með sama bátinn. Alla sína sjómannstíð var Þorgeir mjög mannsæll og voru sumir menn hans með honum 20 ár.
Þorgeir var mjög athugull maður og veðurglöggur og náði stundum róðri fram yfir aðra báta.
Þá tel ég að hann hafi verið alkunnugastur allra Eyjaformanna á sinni tíð á öllum fiskimiðum og hraunum við Eyjar, áður en botndýptarmælarnir voru teknir í notkun og er þá mikið sagt, því að margir voru þeir glöggir og miðakunnugir Eyjaformennirnir. Hann var alla tíð ágætur fiskimaður og vetrarvertíðina 1949 varð hann aflahæstur á vertíðinni og fiskikóngur Vestmannaeyja.
Þorgeir var formaður í samfleytt 35 vetrarvertíðar, síðasta árið 1960. Þá var hann með mb. Von Ve 113. sem þeir frændur hans Holtsbræður áttu, þeir voru systrasynir.
Þorgeir átti einn albróður, Guðmund Eyjólf, sem var tæpum 3 árum yngri en hann.
Það var Þorgeiri Jóelssyni sársöknuður og harmur þegar tveir bræðrasynir, hans Jóel og Bjarni, synir Guðmundar, fórust með mb. Báru Ve 141 í Faxaflóa 4. mars 1981.
Fyrri kona Þorgeirs var Guðfinna Lárusdóttir frá Álftagróf í Mýrdal. Þau eignuðust tvær dætur, Láru, sem gift er Sveini Valdimarssyni skipstjóra frá Varmadal Vestmannaeyjum, og Þorgerði Sigríði, sem gift er Kjartani Friðgeirssyni frá Hvíld í Eyjum. Guðfinna andaðist 1956.
Seinni kona Þorgeirs var Margrét Pétursdóttir frá Norðfirði, ekkja Valdimars heitins Sveinssonar frá Varmadal og lifir hún mann sinn. Eftir eldgosið 1973 bjuggu þau Þorgeir og Margrét eitt ár í Keflavík. en fluttu síðan í Eyjaholt í Garði og bjuggu þar í nábýli við frændur og vinafólk, þar til þau fluttu aftur út í Eyjar árið 1981. Síðast bjuggu þau hjón í mjög vistlegri íbúð á elliheimilinu Hraunbúðum.
Þorgeir andaðist í Landakotsspítala hinn 13. febrúar s.l. Hann var jarðsunginn frá Landakirkju 25. sama mánaðar. Veri kær frændi og vinur kvaddur og Guði falinn.
Eyjólfur Gíslason.

Emil Pálsson
frá Þingholti.
F. 8. septeinber 1923 — D. 28. október 1983.
Á sl. ári urðu hörmuleg slys við strendur landsins Margir áttu um sárt að binda. Enn var krafist fórna af íslenskri sjómannastétt og við rækilega minnt á hversu vanmegnug við erum gagnvart ógnmætti hafsins.

Þegar hendir sorg við sjóinn
syrgir tregar þjóðin öll.
(J.M.)

Einn þeirra er þá lutu í lægra haldi í baráttunni við Ægi var Emil Pálsson matsveinn.
Emil átti að baki áratuga langa sjómennsku. Emil byrjaði ungur að fara með föður sínum til sjós, árið 1943, þá tvítugur. Lauk hann prófi frá Stýrimannaskólanum hér í Eyjum. Í nokkur ár var hann stýrimaður hjá föður sínum á m/b Mugg VE og öðrum bátum. Síðar var hann skipstjóri á m/b Blátindi VE. sem þá stundaði flutninga milli Reykjavíkur og Vestmannaeyja. Er Emil fluttist til Reykjavíkur tók hann að sér skipstjórn á ýmsum bátum. Árið 1964 fór Emil í útgerð ásamt öðrum. Báturinn sem þeir keyptu hét Páll Jónasson og var gerður út frá Reykjavík. Þeirri útgerð lauk 1968. Eftir það réðst hann á Gísla Árna og var matsveinn á því aflaskipi í 14 ár. Úthaldið var oft langt og strangt á þeim árum. og fjarvistir frá heimili og ástvinum.
Því var brotið blað í ævi Emils þegar hann réðst sl. vor sem matsveinn á dæluskipið Sandey II. Emil leit fram til góðra daga þar sem hann gæti í senn verið í faðmi fjölskyldunnar og jafnframt stundað atvinnu sem tengdist sjónum.
Emil hafði marga hildi háð ásamt félögum sínum við strendur landsins og úti í Dumbshafi og hafði ávallt náð heilu í höfn. Nú var Emil kominn að því er virtist í áhættuminna starf og öruggra. En enginn veit sína ævina fyrr en öll er.
Föstudaginn 28. október sl. hvolfdi dæluskipinu Sandey II. á Engeyjarsundi. Tveir skipverja björguðust en fjórir fórust. Emil mætti hér örlögum sínum. Hann náði ekki landi. Hér lauk ævi góðs drengs. Emil var jarðsunginn frá Fossvogskirkju 7. nóvember sl.
Emil var sextugur 8. september sl., fæddur í Vestmannaeyjum árið 1923. Foreldrar hans voru Páll Jónsson og Þorsteina Jóhannsdóttir. Emil ólst upp í Þingholti í Vestmannaeyjum og var elstur 14 systkina.
Föður sinn missti Emil í flugslysi árið 1951, en móðir hans er til heimilis að Hraunbúðum í Vestmannaeyjum. Samheldni fjölskyldunnar frá Þingholti, bæði í gleði og sorg, er með einstökum hætti. Þar hefur útgerð og sjómennska verið gildur þáttur í daglegu lífi. Og afkomendur Páls og Þorsteinu frá Þingholti hafa verið athafnasamir í útgerð og sjómennsku. Hugur Emils hneigðist til sjómennsku og var sjómennska ævistarf hans. Hann var harðduglegur sjómaður og samviskusamur í starfi. Þrekmaður og góðum kostum búinn.
Emil kvæntist Björgu Bergþórsdóttur og eignuðust þau tvö börn, Hávarð og Þórunni Kristínu. Þau slitu samvistum. 10. maí árið 1957 kvæntist Emil eftirlifandi eiginkonu, Láru Eðvarðsdóttur. Þau eignuðust tvo drengi. Emil Þór og Kristin Má. Einnig ólust upp á heimilinu tveir synir Láru frá fyrra hjónabandi. Tryggvi og Eðvarð, ásamt Hávarði, syni Emils. Fjölskyldulífið var ánægjulegt og hjónaband þeirra Emils og Láru farsælt.
Nú er sár harmur kveðinn að við fráfall góðs eiginmanns, föður og afa, sem svo óvænt var kallaður brott af vettvangi lífsins.
Mér er skylt að minnast Emils og þakka vináttu og góðar minningar frá heimili þeirra hjóna. Á meðan ég var við nám í Reykjavík var ég þar daglegur gestur og mætti ávallt hlýhug og góðvild á heimili þar sem ríkti glaðværð og eindrægni.
Ég sendi Láru og börnunum mínar innilegustu samúðarkveðjur. Einnig ömmu minni, Þorsteinu Jóhannsdóttur frá Þingholti, sem sér á bak kærum syni og elsta barni.
Góður guð styrki ástvini Emils Pálssonar og blessi minningu hans.
Magnús Kristinsson

Magnús Þórðarson
F. 5. mars 1895 — D. 2. janúar 1983.
Magnús Ingibergur Þórðarson verkamaður, Lönguhlíð 23 í Reykjavík, fæddist 5. mars 1895 að Sléttabóli á Brunasandi í Vestur-Skaftafellssýslu, en lést eftir stutta legu 2. janúar 1983 í Landspíralanum. Foreldrar hans voru hjónin Eygerður Magnúsdóttir, fædd 23. mars 1865, dáin l. janúar 1954, og Þórður Magnússon, fæddur 8. október 1854, dáinn 8. maí 1945, er bjuggu á Sléttabóli frá 1912, er þau fluttust búferlum að Neðradal í Mýrdal undan ágangi sands, sem var að eyðileggja allar slæjur og beitiland og á góðri leið með að færa í kaf öll hús á bújörð þeirra. Magnús eyddi því öllum bernsku, æsku- og unglingaárum sínum fram til 16 ára aldurs á Sléttabóli, fremsta bæ á Brunasandi, við mikla einangrun en fagra fjallasýn, langleiðina fram undir sjó rétt austar en Foss á Síðu.
Skólaganga Magnúsar var ekki löng frekar en margra jafnaldra hans, aðeins þrír mánuðir í hinum nýja skóla að Breiðabólsstað á Síðu. En þekking hans í landafræði, sögu og ýmsum öðrum greinum var slík að margur gagnfræðingurinn hefði mátt öfunda hann af. Þetta var að sjálfsögðu afrakstur brennandi áhuga fyrir sjálfsnámi sem einkenndi bókhneigða unglinga þessa tíma.
Í Neðradal var Magnús með fjölskyldunni frá 1912 til 1927. Fyrstu árunum eftir að flutt var út í Mýrdal eyddi hann við búskapinn, sigamennsku, heyskap, fjármennsku og önnur bústörf auk sjóróðra.
Frá því fyrir tvítugsaldur fór Magnús á hverju ári á vertíð til Vestmannaeyja, þar sem hann beitti, oftast nær meðan á línuvertíðinni stóð, en réri á netavertíðinni. Magnús réri á allmörgum bátum frá Vestmannaeyjum, svo sem m/b Magnúsi, m/b Emmu og m/b Happasæli, svo nokkrir séu nefndir, og var stundum margar vertíðir á sama báti.
Þrír bræður Magnúsar bjuggu í Vestmannaeyjum, en eru nú allir látnir. Þeir voru Þórður Þórðarson skipstjóri, sem fórst ásamt áhöfn sinni með m/b Ófeigi 1. mars 1942. Hann bjó á Sléttabóli, Skólaveg 31. Sigurður Þórðarson verkamaður, sem síðustu áratugina vann í Hraðfrystistöðinni, en bjó á Boðaslóð 2, og Ásbjörn Þórðarson skipstjóri og síðar netagerðarmaður er lengst af bjó í Sólheimatungu, Brekastíg 14, Vestmannaeyjum, en fluttist síðan til Reykjavíkur þar sem hann bjó síðustu æviárin.
Í Vestmannaeyjum kynntist Magnús konu sinni, Sigríði Sigmundsdóttur, fædd 18. mars 1897, dáinn 18. maí 1982, sem hann kvæntist 1928. Hún var frá Hamraendum í Breiðuvík á Snæfellsnesi, en var ættuð úr Vestur-Skaftafellssýslunni eins og hann og meira að segja fædd í Breiðuhlíð í Mýrdal, næsta bæ austan túngarðsins í Neðradal, en fluttist á öðru ári vestur á Snæfellsnes með foreldrum sínum vegna landþrengsla í Mýrdalnum.
Magnús og Sigríður hófu fyrst búskap sinn á Landamótum í Vestmannaeyjum en fluttust síðan að Skólavegi 25 þar sem þau bjuggu til ársins 1933, er þau fluttust til Hafnarfjarðar og ári síðar 1934, til Reykjavíkur, en þar bjuggu þau síðan til dauðadags. Fyrstu búskaparárin í Vestmannaeyjum var Magnús á bátum, en fór fljótt að stunda almenna verkamannavinnu, sem hann stundaði einnig í Hafnarfirði og Reykjavík. Síðustu 25 árin sem hann vann starfaði hann hjá Reykjavíkurborg og vann í grjótnámi og við tjöruvélar borgarinnar við framleiðslu malbiks til gatnagerðar. Magnús var reglusamur, hæglátur og ljúfmenni hið mesta, en eldhugi til verka og vann langan vinnudag mestan hluta starfsævinnar og gekk til vinnu allt fram til 75 ára aldurs, en hluta úr árinu fram til 77 ára.
Magnús og Sigríður kona hans eignuðust tvo syni saman sem þau komu báðum til mennta, þá Sigmund Grétar, fæddan 22. desember 1927, dósent við læknadeild Háskólans, yfirlækni við Blóðsjúkdómadeild Landspítalans og sérfræðing í blóðsjúkdómum, kvæntan Guðlaugu Sigurgeirsdóttur, og dr. odont. Þórð Eydal Magnússon, fæddan 11. júlí 1931, prófessor við tannlæknadeild Háskólans, sérfræðing í tannréttingum, kvæntan Kristínu Sigríði Guðbergsdóttur. Einn son átti Magnús fyrir hjónaband með Jónínu Sigríði Gísladóttur, Þórarin fæddan 17. janúar 1921, kennara, sem ólst upp og hefur lengst af kennt við ýmsa skóla í Vestmannaeyjum og býr þar enn ásamt konu sinni Gunnlaugu Rósalind Höjgaard Einarsdóttur. Synir Magnúsar hafa hver um sig eignast þrjú börn eða níu alls og barnabörnin eru nú þegar orðin átta.
Þ.E.M.

Júlíus Þórarinsson
F. 5. júlí 1906 — D. 2. júní 1983.
Hann var fæddur í Vík í Mýrdal 5. júlí 1906, en fluttist til Vestmannaeyja tveggja ára gamall með foreldrum sínum, Elínu Jónsdóttur og Þórarni Árnasyni. Þau hjón fluttu til Eyja sumarið 1908 með sex syni og tvær dætur og settust að á Eystri-Oddstöðum. Júlíus var yngstur af sínum systkinum.
Fjórir þeirra Oddstaðabræðra urðu velþekktir vélbátaformenn í Eyjum; þeir Eyvindur, Árni, Oddgeir og Júlíus, sem byrjaði sína formennsku vetrarvertíðina 1928 með mb. Magnús VE 210, sem var 12 tonna að stærð og fórst Júlíusi formennskan vel. Næstu vertíðar er hann svo á es. Venusi með Árna bróður sínum. Venus VE 20 var járnskip, 98 tonn að stærð með 200 hestafla gufuvél, smíðað í Englandi 1922; keypt til Eyja frá Vestfjörðum 1928 og hét áður Hafþór. Árni Þórarinsson og Eyvindur bróðir hans áttu skipið ásamt fjórum mönnum öðrum í þrjú ár. Júlíus tekur svo við formennsku á Geir goða VE 10, sem var rúm 20 tonn að stærð. Þar næst er hann formaður með mb. Skíðblanir, sem var rúm 16 tonn að stærð.
Sumarið 1935 er Júlíus formaður með mb. Óðin VE 217 á dragnótaveiðum um sumarið og um haustið á síldveiðum með reknet. Þetta haust fiskaðist mjög mikið af síld í net fram af Stokkseyri, Eyrarbakka og í Skörubót, vestan Eyrarbakka.
Júlíusi gekk mjög vel að fiska þetta sumar og haust. Júlíus, Árni bróðir hans og fleiri höfðu Óðin á leigu og gerðu hann út.
Um 1940 kaupir Júlíus svo mb. Gylfa ásamt tveimur félögum sínum og er formaður með þann bát þar til hann flytur burt frá Eyjum. Gylfi mun hafa verið um 14 tonn að stærð og gerðu þeir félagar bátinn út á dragnót.
Árið 1946 flytur Júlíus burt frá Eyjum með fjölskyldu sína og vinnur þá næstu sex árin við ýmiss konar störf hjá Vita- og hafnarmálastjórn, aðallega við lendingarbætur og hafnargerðir. Árið 1952 réðst hann til Flugmálastjórnarinnar sem verkstjóri og síðar yfirverkstjóri og starfaði þar í 24 ár, til 70 ára aldurs. Í því starfi var hann dáður af sínum yfirmönnum og vinnufélögum. Júlíus var giftur ágætis konu, Rögnu Jónsdóttur frá Mjölni við Skólaveg og lifir hún mann sinn. Þau voru saman í farsælu hjónabandi í 55 ár og eignuðust fjóra syni', sem allir eru vel gefnir dugnaðarmenn og giftir góðum konum. Blessuð sé minning Júlíusar Þórarinssonar.
Eyjólfur Gíslason.

Jón Þórarinn Hinriksson
F. 17. mars 1918 — D. 26. águsi 1983.
Jón var fæddur á Fáskrúðsfirði 17. mars 1918, sonur hjónanna Snjófríðar Guðnadóttur og Hinriks B. Jónssonar sjómanns.
Jón ólst upp á Fáskrúðsfirði. Hugur hans snerist fljótt að sjómennsku, enda faðir hans sjómaður. Aðeins 14 ára gamall byrjaði hann til sjós á opnum bátum.
Jón byrjaði ungur að fara á vertíðir til Vestmannaeyja. Þar kynntist hann eftirlifandi konu sinni, Sigurlínu Ólafsdóttur. Árið 1941 stofnuðu þau sitt heimili í Vestmannaeyjum á Skólavegi 45, í Kirkjudal og þar bjuggu þau í meira en 35 ár eða fram að gosi. Þau eignuðust þrjú börn: Fríði, Hrefnu og Baldur. Einnig ólu þau upp dóttur Sigurlínar, Sólrúnu.
Jón stundaði sjómennsku meðan hann bjó í Vestmannaeyjum, bæði á togurum og bátum. Jón var eftirsóttur sjómaður, enda hörkuduglegur og ósérhlífinn. Jón var mikið snyrtimenni og féll honum sjaldan verk úr hendi. Var það ósjaldan, ef landlega var, að Jón var mættur niður á bryggju í uppskipun. Lengst af var Jón háseti, en síðan vélstjóri á fiskiskipum.
Við gosið í Eyjum fluttust þau hjónin upp á fastaland og settust að á Laufvangi 1 í Hafnarfirði. Jón reri eina vertíð eftir gosið. Var hann þá á Ófeigi III. Eftir það hætti hann til sjós. Hann fór þá að vinna hjá Bæjarútgerð Hafnarfjarðar.
Jón var glaðvær og hress að eðlisfari, einlægur og sagði yfirleitt meiningu sína.
Árið 1980 fór Jón að finna fyrir sjúkdómi þeim er síðan dró hann til dauða. Hann var ávallt fullur af bjartsýni, þrátt fyrir veikindi sín, enda var hann eftirsóttur af barnabörnum sínum.
Jón hafði styrka stoð sér við hlið þar sem var eiginkona hans, Sigurlín, það sást best þegar veikindi steðjuðu að, hversu sterkur lífsförunautur hún var.
Megi Guð veita henni styrk.
Tengdadóttir.

Marinó G. Jónsson. F. 23. júlí 1906 — D. 22. júlí 1983.
Vinur minn og mágur, Marinó G. Jónsson fv. yfirsímritari, andaðist aðfaranótt 22. júlí s.l., einum sólarhring fyrir 77 ára afmælið. Marinó háði harða baráttu við sjúkdóm, sem mannlegur máttur ræður ekki við, enn sem komið er. Hann vissi að hverju stefndi, en ávallt bar hann sig eins og hetja og kvartaði eigi uns yfir lauk.
Marinó var fæddur á Ísafirði 23. júlí 1906, sonur Jóns Guðbrandssonar skósmiðs frá Kýrunnarstöðum í Hvammssveit og Valgerðar Hafliðadóttur frá Fremribakka í Langadal Norður-Ísafjarðarsýslu.
Á þeim árum, er Marinó var að alast upp á Ísafirði, var félagslíf ungmennafélagsins Árvakurs í bóma og íþróttir mikið iðkaðar. Árið 1922, er Marinó var 16 ára, var hann sendur á vegum Árvakurs á fimleikanámskeið til Reykjavíkur. Hann var mjög fær fimleikamaður og þjálfaði margan unga manninn á Ísafirði og síðar í Vestmannaeyjum.
Í ársbyrjun 1925 fór Marinó til náms í loftskeytaskólann í Reykjavík. Áður en hann lauk námi kom Ottó Arnar skólastjóri að máli við hann og réð Marinó í forföllum sem loftskeytamann á enska togarann Imperialist sem Helliersbræður gerðu út frá Hafnarfirði. Skipstjóri var hinn landskunni togaraskipstjóri og síðar útgerðarmaður. Tryggvi Ófeigsson. Þetta lýsir best hve ótakmarkað traust Ottó Arnar skólastjóri, bar til hins unga nemanda sína.
Marinó lauk námi frá loftskeytaskólanum 5. júlí 1926. Hann byrjaði að starfa hjá Landssíma Íslands 14. júlí sama ár, fyrst á viðgerðarverkstæði Landssímans undir stjórn H. Kragh, en einnig í línuviðgerðum undir stjórn C. Björnæs.
Haustið 1926 veiktist annar símritaranna í Vestmannaeyjum og var Marinó sendur þangað í forföllum hans. Dvöl Marinós í Eyjum varð lengri en til stóð, eða 20 ár.
Ég var ungur að árum er Marinó kom til Eyja. 8 ára gamall. Það fór samt ekki fram hjá mér að koma þessa gjörvilega unga manns vakti athygli, ekki síst hjá unga fólkinu. Hann tók þátt í leikjum þess og brátt leituðu til hans ungir strákar til að fá hann til að leiðbeina og æfa fimleika. Marinó var afar vel liðinn af öllum sem honum kynntust. Hann var glaðsinna, bjartsýnn. áræðinn en jafnframt gætinn. Hann hafði ekki dvalist lengi í Eyjum er hann í félagi við Sigurjón heitinn Jónsson bifreiðastjóra réðst í að kaupa nýjan vörubíl. Marinó var próflaus. Sigurjón tók hann í nám í þrjá tíma, þá var bílprófið þreytt og gekk slysalaust. Marinó ók salti, fiski og kolum í sínum frítíma. Hann sagði mér síðar að erfitt hefði sér reynst í fyrstu að bakka inn um þröngar dyr fiskverkunarhúsanna. Marinó og Sigurjón seldu síðar bílinn, reynslunni ríkari.
Marinó hafði góða leikhæfileika og lék í nokkrum leikritum í Eyjum og hlaut góða dóma.
Árið 1929. 8. júní, kvæntist Marinó systur minni, Jakobínu Þórunni. Þau eignuðust þrjú börn: Sigurð Emil forstjóra, sem kvæntur er Ágústu Sigurjónsdóttur, og eiga þau 6 börn, Agnesi sem er gift Kristni Guðbjörnssyni tæknifulltrúa, þau eiga 2 börn og Jón Val forstjóra, sem er kvæntur Sabínu Vlarth, þau eiga 4 börn.
Það var mikið áhugamál hjá ungu hjónunum að eignast þak yfir höfuðið. Það var ekki auðhlaupið að því á kreppuárunum. Það mun hafa verið 1935 að Marinó hlotnaðist 1500 króna lán úr lánasjóði símamanna til að festa kaup á eða byggja eigið húsnæði. Bjartsýni og áræðni ungu hjónanna réðu því að sótt var um lóð og hús teiknað. Marinó stóð í samningum við umboðsmenn H. Benediktssonar & Co og Völundar h.f. í Eyjum um úttekt á efni. Synjun barst frá höfuðstöðvunum í Reykjavík. Nokkru síðar frétti Marinó að forstjóri Völundar h.f., Sveinn M. Sveinsson, væri farþegi með m/s Dronning Alexandrine á leið til Danmerkur. Bjartsýni Marinós réð því að hann fór um borð, er skipið kom við í Vestmannaeyjum, og náði tali af Sveini. Samningar tókust og efnisúttekt heimiluð. Hygg ég að Sveini hafi þótt nokkuð koma til þrautseigju Marinós í þessa hjartans máli hans. Húsið að Ásavegi 5 komst upp. Ungu hjónin fluttu inn 1936. Þar bjuggu þau í góðu yfirlæti til 1946 er þau fluttust til Reykjavíkur í nýtt hús að Blönduhlíð 13, sem við höfðum fest kaup á í sameiningu. Foreldrar mínir, Þorsteinn Hafliðason og Ingibjörg Þorsteinsdóttir, sem Marinó hafði ávallt reynst sem besti sonur, fluttust samtímis frá Eyjum og fengu íbúð í Blönduhlíðinni.
Elskuleg systir mín fékk ekki lengi að njóta sælunnar í nýja húsinu. Í ársbyrjun 1948 veiktist hún af ólæknandi sjúkdómi. Hún andaðist 8. júní 1948, aðeins 42 ára að aldri, eftir 19 ára ástríkt hjónaband. Það var mikið áfall og erfiður tími fyrir Marinó og börnin þrjú.
Sjö árum síðar kynntist Marinó góðri og kærleiksríkri konu, Hjördísi Ólafsdóttur Hjartarsonar og Kristínar Benediktsdóttur sem bæði eru fædd og uppalin í Reykjavík og búa að Hraunteigi 58. Hjördís og Marinó gengu í hjónaband 28. janúar 1956. Hjördís hafði áður verið gift Evert Kristni Magnússyni. Hann lést af slysförum 8. júní 1946. Þeirra sonur er Evert bakarameistari á Húsavík, kvæntur Sigríði Héðinsdóttur og eiga þau eitt barn. Hjördís og Marinó eignuðust eina dóttur, Valgerði, sem er gift Valdimar Guðmundssyni tæknifræðingi. Þau eiga eina dóttur, sem skírð var 12. júní s.l. og hlaut nafnið Hjördís. Daginn eftir 13. júní, var Marinó fluttur fárveikur á sjúkrahús og átti þaðan ekki afturkvæmt.
Hjónaband Hjördísar og Marinós var afar kærleiksríkt. Hjördís var mjög nærgætin og reyndist Marinó sérstaklega vel í hvívetna og ekki hvað síst í veikindum hans seinni árin.
Blessuð sé minning Marinós G. Jónssonar.
Hafsteinn Þorsteinsson.

Erlendur Jónsson
frá Ólafshúsum.
F. 9. október 1908 — D. 23. febrúar 1984.
Erlendur Jónsson var fæddur í Vestmannaeyjum 9. október 1908, sonur Jóns Bergs Jónssonar útvegsbónda í Ólafshúsum og síðari konu hans Jórunnar Erlendsdóttur frá Skíðbakka í Landeyjum. Jón Bergur var mikill sjósóknari og formaður með áraskip. Eftir að vélbátaöldin hófst í Vestmannaeyjum var hann í 14 vertíðir formaður með mótorbáta og átti m.a. hlut í bátunum Geysi og Karli. Ólafshús voru ein Álseyjarjarða og öll jarðarhlunnindi á Heimalandi og í úteyjum voru nytjuð til hins ýtrasta, enda heimilið fjölmennt. Erlendur í Ólafshúsum, en svo var hann jafnan nefndur, ólst því frá blautu barnsbeini upp við iðandi og margslungið líf á heimili útvegsmanns og jarðarbónda. Þar snerist lífið um fisk og gjafir landsins í bjargi og á velli og strax á unga aldri tók Erlendur þátt í fjölbreyttum störfum — sjósókn, búskap og fjallaferðum, sem voru meginþættir lífsbaráttunnar í Vestmannaeyjum fyrr á tíð. Þetta var svipmikið líf og veitti fólki lífsfyllingu og ánægju og Erlendur var alla tíð þessu lífi samofinn.
Hann var ekki gamall, þegar hann færði föður sínum í sandinn, sem svo var lengi nefnt í Vestmannaeyjum, er börn færðu sjómönnum hressingu á bryggjurnar, þegar mótorbátarnir komu að landi. Erlendur byrjaði sjómennsku 18 ára gamall með Stefáni heitnum Guðlaugssyni í Gerði. Það segir sína sögu um lífshætti og venjur, að í vertíðarbyrjun flutti hann þann stutta spöl, sem var á milli Ólafshúsa og Gerðis og svaf ásamt öðrum vertíðar- og sjómönnum á Halkíon á austur-loftinu í Gerði.
Erlendur í Ólafshúsum var lagtækur, góður smiður og hneigður fyrir vélar. Árið 1928 lauk hann hinu minna vélstjóraprófi í Vestmannaeyjum og byrjaði skömmu síðar sem vélstjóri með Guðjóni Tómassyni frá Gerði á mb. Ingólfi Arnarsyni VE 187. Hann var síðan með Guðjóni á Ingólfi og Fylki, sem var þá glæsilegasti báturinn í Vestmannaeyjum. Lengst var hann þó með Stefáni Guðlaugssyni í Gerði og var um tugi vertíða vélstjóri með honum á Halkíon og síðast á Bjarma VE 205, sem hann átti ásamt Stefáni og fleirum. Erlendur var mikill fyrirmyndar vélstjóri og er mér minnisstætt, þegar ég sem ungur drengur fór ofan í vélarrúmið á Halkíon, að þar voru öll koparrör svo fægð. að mátti spegla sig í þeim.
Erlendur í Ólafshúsum var sérstaklega barngóður maður og greiðvikinn. Hann var kvæntur Ólafíu Bjarnadóttur frá Túni í Vestmannaeyjum. Þau hjón voru samhent, bæði gestrisin og veitandi. Heimilið í Ólafshúsum stóð öllum opið, ekki síst börnum úr nágrenninu. Þau eignuðust eina dóttur, Bjarneyju Sigurlínu, sem gift er Gísla Grímssyni vélstjóra, og ólu upp sem sitt barn Victor Þór Úraníusson. sem kvæntur er Huldu Jensdóttur.
Erlendur í Ólafshúsum var auk þess að vera góður sjómaður fæddur bóndi og hafði yndi af skepnum. Hann bjó í Ólafshúsum fram að jarðeldunum 1973; fyrst ásamt foreldrum sínum, en þegar aldur færðist yfir þau, tóku þau Erlendur og Olafía alveg við jörðinni. Erlendur var mikill náttúruskoðari og unnandi fagurrar og stórbrotinnar náttúru Vestmannaeyja. Frá unga aldri stundaði hann lundaveiðar í hópi góðra félaga í Álsey, þar sem hann var köllunarmaður í mörg ár og hafði forystu í leigumála Álseyjarjarða.
Árið 1959 var Bjarmi seldur og hætti Elli þá á sjónum. Hann hafði þá róið í 34 vetrarvertíðir. Erlendur varð eftir þetta verkstjóri við saltfiskverkun í Vinnslustöð Vestmannaeyja og vann síðan við það fyrirtæki fram á s.l. haust, þegar hann kenndi þess sjúkdóms, sem lagði hann að velli, en Erlendur andaðist í Sjúkrahúsi Vestmannaeyna 23. febrúar s.l.
Erlendur í Ólafshúsum var góður maður. Hann gat verið þéttur í lund, en í öllu dagfari var hann maður hinnar þægilegu og góðu skapgerðar, sem allt bætir.
Hrókur alls fagnaðar í vinahópi og einstakur félagi hvort sem var til sjós eða í útey. Hann var okkur yngri mönnum í æsku okkar góður og hjálplegur leiðbeinandi og félagi.
Hinn 3. mars var Erlendur jarðsunginn frá Landakirkju að viðstöddu fjölmenni. Ella í Ólafshúsum fylgir þakklátur hugur vina og granna.
Blessuð sé minnig hans.
Guðjón Ármann Eyjólfsson.

Bóas Valdórsson
F. 16. april 1911 — D. 23. október 1983.
Mig langar til að minnast hér vinar míns og háseta Bóasar Valdórssonar, sem var átta vetrarvertíðar sjómaður í Eyjum og eftir þá veru unni hann þeim og fylgdist vel með öllu því, sem þar gerðist. Það á því vel við, að mynd hans og minning geymist í Sjómannadagsblaði Vestmannaeyja.
Bóas kom fyrst til Eyja á vetrarvertíð 1931 og réðst sjómaður á mb. Glað VE 270, sem ég undirritaður var þá formaður með. Guðlaugur Brynjólfsson frá Odda, þá búandi í Höfða við Hásteinsveg, síðar á Lundi, var eigandi bátsins og var Bóas til heimilis hjá þeim hjónum Valgerði og Guðlaugi þessa vertíð og þær næstu fimm, sem hann átti eftir að vera með mér á Glað.
Ekki var Bóas búinn að fara með mér margar sjóferðir þegar ég sá hvað í piltinum bjó.
Hann var bráðviljugur, snarráður og þrekmikill og handtök hans oft eftirtektarverð. Hann var fljótlega dáður og afhaldinn af skipsfélögum sínum.
Frá okkar samveru á sjónum á ég margar góöar minningar um Bóas. Ein er sú, að eitt sinn vorum við að koma undan Sandi í norðan rokstormi, og lensuðum beint undan sjó og vindi og var önnur hurðin á lúkarskappanum opin. Ég var einn uppi við stýrið, en allir hásetarnir frammí lúkar og Bóas í koju. Allt í einu sé ég eldblossa koma upp í lúkarnum, sneri ég þá bátnum snöggt upp í veðrið, en Bóas þreif vattteppi og skellti yfir bálið, og þar með var eldurinn slokknaður.
Skjöktlampi meö glerolíugeymi hafði hangið yfir kolavélinni, en fallið niður á hana, glóandiheita og rauðkynta. Það kom stundum fyrir hjá okkur á Glað, að netin slitnuðu á milli spils og rúllu og man ég, að tvisvar náði Bóas til að grípa í endann og halda honum þar til félagar hans komu til hjálpar.
Pað var samkomulag hjá þeim hásetunum á Glað, að þegar vel fiskaðist, skyldi hver þeirra henda tvö hundruð fiskum í senn uppúr lestinni, en oft hafði Bóas þau fimm og sex og svo ört henti hann upp, að tveir menn á dekkinu höfðu tæplega við honum að kasta uppá bryggjuna.
Þegar ör fiskur var á línuna, eða slæmt sjóveður, fékk enginn annar en Bóas að vera við rúlluna, því að hann var flínkur með gogginn og aðgætinn við línudráttinn.
Bóas var með mér sjö vetrarvertíðar; sex á mb. Glað og eina á færeysku netaskútunni Polo. Vertíðina 1938 var hann á mb. Þorgeir goða með Ólafi Ísleifssyni.
Frá okkar fyrstu samveruvertíð urðum við Bóas tryggir vinir, sem hélst, þar til að hann lést.
þegar við hjónin urðum að flytja burt frá Eyjum í eldgosinu og hefja búsetu í Garðinum, reyndist Bóas okkur eins og góður sonur.
Hann vitjaði okkar, ekki sjaldnar en tvisvar í mánuði, þau átta ár sem við bjuggum þar og kom þá oft færandi hendi, frá sér og sinni góðu konu.
Bóas var fæddur að Stuðlum í Reyðarfirði, einn úr hópi 10 systkina. Árið 1939 kvæntist Bóas eftirlifandi konu sinni Margréti Eiríksdóttur og hófu þau sinn búskap á Reyðarfirði. Hann stundaði þar aðallega bifvélavirkjun á eigin verkstæði og einnig bifreiðaakstur á Norðurlandsleiðinni, til og frá Reykjavík.
Um 1950 fluttu þau hjón frá Reyðarfirði til Suðurnesja og settust að í Ytri-Njarvík. Bóas kom sér upp bifreiðaverkstæði og vann þar á milli þess að hann stundaði sjómennsku á bátum frá Keflavík.
Síðustu starfsár sín var hann áhaldavörður Njarðvíkurbæjar. þau hjón eignuðust þrjá syni, sem allir eru vel gefnir dugnaðarmenn og fjölskyldufeður.
Bóas var mikill gæða drengur. Blessuð sé minning hans.
Eyjólfur Gíslason.

Runólfur Runólfsson
F. 12. desember 1899 — D. 4. júní 1983.
Runólfur Runólfsson fyrrverandi vélstjóri og skipstjóri lengst af búsettur í Bræðratungu, og síðustu árin á Dverghamri 1. andaðist 4. júní 1983 á 84. aldursári, og var jarðaður frá Landakirkju 11. sama mánaðar.
Runólfur var fæddur á Hausthúsum á Stokkseyri 12. desember 1899. Foreldrar hans voru hjónin Runólfur Jónasson frá Magnúsfjósum í Kaldaðarneshverfi í Sandvíkurhreppi, Hannessonar bónda í Ranakoti efra í Stokkseyrarhverfi, Runólfssonar bónda í Bitru, Þorsteinssonar, og Sólrún Guðmundsdóttir, Arnasonar a Þinghól í Hvolhreppi.
Árið 1920 fluttist Runólfur frá Stokkseyri með foreldrum sínum til Vestmannaeyja, en áður hafði hann verið sjómaður vertíðirnar 1918 og 1919 á vélbatnum Kristbjörgu með mági sínum Þórarni Guðmundssyni formanni á Jaðri og var vélstjóri á bátnum seinni vertíðina. 1921 var Runólfur a vélbátnum Njáli, en honum stýrði þá Bryngeir Torfason frá Stokkseyri. En 1923 hóf hann sjómennsku á happaskipinu Halkíon. Var formaður Stefán Guðlaugsson í Gerði, kunnur og farsæll Eyjasjómaður. Gerðist Runólfur strax meðeigandi í Halkíon og var alltaf vélstjóri á honum og skipstjóri um skeið í forföllum Stefáns, sem var í nokkur ár heilsubilaður. Á sumrin var hann alllengi vélstjóri á dýpkunarskipi í Vestmannaeyjahöfn. Sjómennskunni hætti Runólfur eftir 32 ára veru á Halkíon 1955 og gerðist vélstjóri í Vinnslustöð Vestmannaeyja, og hélt því starfi fram yfir áttrætt.
Fljótlega eftir komuna til Vestmannaeyja reisti Runólfur í félagi við föður sinn og Sigmund bróður sinn húsið Bræðratungu við Heimagötu, og við þann stað var hann jafnan kenndur, enda bjó hann þar þangað til eldgosið 1973 spjó hraunflóði yfir það.
Hinn 11. október 1924 kvæntist Runólfur glæsilegri stúlku, Unni Þorsteinsdóttur frá Laufási í Eyjum. Voru foreldrar hennar hinn kunni formaður, útgerðarmaður og rithöfundur Þorsteinn Jónsson í Laufási og kona hans Elínborg Gísladóttir verslunarstjóra Engilbertssonar. Þóttu þessi ungu hjón vel samvalin sakir glæsimennsku og myndarskapar. Var heimili þeirra jafnan í fremstu röð. Eftir 23 ára sambúð við konu sina varð Runólfur að þola þá þungu raun að missa hana frá hinu stóra heimili, en þeim hjónum varð sjö barna auðið. Voru þrjú eða fjögur ófermd þegar móðir þeirra dó 16. mars 1947. Eftir lát konu sinnar hélt Runólfur um nokkurra ára skeið heimili með börnum sínum og hafði ráðskonu, en þegar þau voru farin úr föðurhúsum varð hann einbúi og hafði þá nokkurn stuðning frá Jóni syni sínum og konu hans, sem bjuggu í næsta nágrenni.
Eins og áður er getið voru börn þeirra hjóna sjö. Eru þau öll á lífi og hið mesta manndómsfólk. Öll eru þau systkin gift, hafa eignast börn og stofnað góð heimili. Systkinin eru þessi í réttri aldursröð: Jón vélsmiður, starfar við Áburðarverksmiðjuna í Gufunesi, kvæntur Ágústu Björnsdóttur frá Pétursborg í Vestmannaeyjum. Sigrún húsfrú á Selfossi, gift Ágústi Jóhannssyni frá Teigi í Fljótshlíð. Þorsteinn trésmiður í Hafnarfirði, kvæntur Dóru Ingólfsdóttur úr Kópavogi. Ragnar trésmiður, kvæntur Gertrud Johannessen frá Færeyjum. Hörður vélstjóri í Fiskiðju Vestmannaeyja, kvæntur Kristínu Baldvinsdóttur úr Vestmannaeyjum. Ástþór byggingarmeistari í Reykjavík, kvæntur Guðrúnu Guðmundsdóttur frá Egilsstöðum í Ölfusi. Runólfur verkstjóri í Hafnarfirði, kvæntur Kristínu Sigurðardóttur frá Vestmannaeyjum.
Runólfur var maður stór í sniðum. Hann var í hærra lagi í vöxt og vel limaður, fríður í andliti og sviphreinn. Glaðsinna var hann og hinn mesti garpur til starfa. Rausnarlegur og gestrisinn, rækti vel vináttubönd og var félagslyndur. Hann var félagi í Oddfellowreglunni og mikill áhugamaður um viðgang þess félagsskapar. Fjölskyldufaðir var hann góður og unni mjög börnum sínum og barnabörnum. Naut hann ástríkis og umhyggju þeirra í staðinn.
Runólfur var í fáum orðum sagt drengur góður, trygglyndur og vinfastur. Var sá er þetta ritar einn þeirra mörgu er nutu vináttu hans og gestrisni. Bauð hann mér jafnan heim til sín þegar ég var á ferð í Eyjum eftir að ég flutti þaðan og vildi, að ég gisti hjá sér. Var þá glatt á hjalla í hans góða ranni.
Með þessum fáu orðum vil ég fyrir mína hönd og konu minnar — sem er systir Runólfs — þakka þegar leiðir hefur skilið um sinn fvrir langa og trygga vináttu.
Ragnar Þorvaldsson.

Eygló Einarsdóttir.
F. 19. september 1927 — D. 12. juni 1983.
Eygló fæddist í Vestmannaeyjum, dóttir hjónanna Guðrúnar Eyjólfsdóttur og Einars Ingvarssonar. Börn þeirra Guðrúnar og Einars voru tvö, Eygló, sem var eldri, og Ástþór vörubílstjóri hér í bæ. Ég er ekki svo ættfróð, að ég geti rakið ættir Eyglóar, en ég veit þó að hún var komin af mjög traustu og góðu fólki í báðar ættir. Sjálf bar hún þess ljósan vott að hún var prýdd goðum eiginleikum og hafði hlotið mjög gott uppeldi í föðurhúsum.
Æskuárin liðu áhyggjulaus og ljúf, við leiki og störf, í hópi góðra vina og félaga. Eygló starfaði mikið og keppti í handbolta fyrir íþróttafélagið Tý, á sínum yngri árum og var virkur félagi alla tíð síðan. Hún unni Vestmannaeyjum, byggð og sögu eyjanna, og vildi veg eyjanna sem mestan. Hún fylgdist af áhuga með allri framþróun og uppbyggingu, sem hér hefur átt sér stað síðustu áratugi.
Árið 1951 urðu þáttaskil í lífi Eyglóar. Hinn 10. október giftist hún Steingrími Arnar, myndar- og mannkostamanni. Steingrímur stundaði á þeim árum sjómennsku héðan frá Eyjum, en eftir að hann hætti á sjónum kenndi hann í nokkur ár við Stýrimannaskólann í Vestmannaeyjum. Auk þess hlóðust á hann fjölmörg trúnaðarstörf, bæði fyrir sjómannastéttina og önnur félagasamtök. Hann var ritstjóri Sjómannadagsblaðs Vestmannaeyja í tvö ár og fórst það mjög vel úr hendi, eins og raunar öll störf sem honum var trúað fyrir. Árið 1966 gerðist Steingrímur flugvallarstjóri við Vestmannaeyjaflugvöll og gegndi því starfi til dauðadags. Hann andaðist um aldur fram 20. maí 1980. Börn þeirra hjóna eru fjögur: Einar, flugumferðarstjóri, Pétur, kvæntur Guðbjörgu Sigurgeirsdóttur, eiga þau einn son, Arnar Gunnar, sem stundar nám í Vélskóla íslands og Guðrúnu, nemanda í framhaldsskóla.
Á þeim árum, þegar Eygló var ung og ólofuð, fór hún til náms í húsmæðraskóla Akureyrar. Þetta var lærdómsríkur og skemmtilegur tími, sem hún átti með æskuvinkonum sínum héðan úr Eyjum. Minntist hún veru sinnar í skólanum og skólasystranna ávallt með hlýhug.
Eygló var mjög félagslynd. Starfaði hún mikið fyrir þau félög, sem hún var í. Hún var þannig gerð að henni féll sjaldan verk úr hendi. Þeir eru ófáir munirnir, sem hún vann og gaf til styrktar því starfi sem hún tók þátt í. Eygló hafði ríka samúð með þeim sem eru hjálparþurfi. Hún var ein af þeim konum sem hafa myndað samstarfshóp til styrktar vangefnum. Það er klúbburinn Vorið hér í bæ. Mikið og óeigingjarnt starf er þar unnið til hjálpar þeim sem stundum vilja gleymast í ys og þys okkar daglega lífs.
Í bókinni Spámaðurinn eftir Kahlil Gibran standa þessi orð: „Og gættu þess, áður en þú ferð af torginu, að enginn hverfi heim tómhentur, því að andi jarðarinnar hvílist ekki, fyrr en þörfum hins minnsta bróður er fullnægt.“
Eygló starfaði í Kvenfélagi Landakirkju í mörg ár. Henni þótti vænt um kirkjuna sína og trúði á þann boðskap sem þar er fluttur. Ég kynntist Eygló þegar við störfuðum saman í stjórn Slysavarnadeildarinnar Eykyndils. Þar var hún í stjórn í 14 ár. Samstarfið við hana var bæði þægilegt og skemmtilegt því að hún var mjög dugleg og áhugasöm um málefni Slysavarnafélags Íslands. Hún var kát í góðra vina hópi, trygg og vinamörg.
Við félagskonur í Eykyndli mátum Eygló mikils og öll störf hennar fyrir deildina. Eygló vann af heilum hug að slysavarna- og björgunarmálum. Hún hafði sjálf verið gift sjómanni og vissi að oft er skammt milli lífs og dauða hjá þeim sem sjómennsku stunda og margir eru þeir sem eiga sína hinstu hvílu í votri gröf. Það var bjargföst trú hennar að góður og fullkominn björgunarbúnaður í höndum björgunarmanna gæti ráðið úrslitum um hvernig til tekst á hættunar stund. Þess vegna voru markmið Slysavarnafélags Íslands henni svo hugstæð, að sporna við hvers kyns slysum og vinna að því að hjálpa þeim sem lenda í háska og efla með þjóðinni þá góðvild og drenglund sem lýsir sér í fórnfúsu og óeigingjörnu björgunarstarfi.
Ég held að innra með sér hafi Eygló skilið svo vel þessi sannindi úr kvæði eftir Örn Arnarsson:

Ísland hrafnistumenn
eru hafsæknir enn
ganga hiklaust á orustuvöll
út í stormviðrin höst
móti straumþungri röst
yfir stórsjó og holskefluföll
flytja þjóðinni auð
sækja barninu brauð
færa björgin í grunn undir framtíðarhöll.

Það liðu aðeins þrjú ár frá því að Eygló missti eiginmann sinn þar til hún andaðist. Eftirlifandi börnum er það huggun harmi gegn aö hafa átt góða og elskulega foreldra.
Minningin mun lýsa þeim ókomin æviár.
Ég þakka fyrir þau ár sem við Eygló áttum samleið.
Sigríður Björnsdóttir.

Jónatan Brynjúlfsson
F. 11. mars 1954 — D. 17. mars 1984
Jónatan Brynjúlfsson fæddist í Vestmannaeyjum þann 11. mars 1954. Hann var sonur hjónanna Brynjúlfs Jónatanssonar og Lilju Þorleifsdóttur. Hann var fjórði í röðinni af sjö systkinum. Hann ólst upp í Vestmannaeyjum og lærði rafvirkjun hjá föður sínum og starfaði við þá iðn til dauðadags.
Jónatan var tvígiftur, fyrri konu sína missti hann frá tveimur ungum börnum þeirra, en svo er fyrir að þakka, að hann átti góða að, og foreldrar hans, systir og mágur gengu börnum hans í foreldrastað. Nú hafa þau einnig misst föður sinn. Hvílíkt áfall svo ungum börnum.
Á gamlársdag síðastliðinn gekk hann svo að eiga systur mína og mágkonu, Heiðu Th. Kristjánsdóttur, og höfðu þau því aðeins verið gift á þriðja mánuð er sorgin dundi yfir. Jónatan og Heiða höfðu nýverið flutt í Hafnarfjörð og komið sér upp hlýlegu heimili þar sem gleðin og bjartsýnin réði ríkjum. Áður höfðu þau búið hjá föðursystur Jónatans, Sigrúnu Jónatansdóttur, sem reynst hafði honum sem önnur móðir.
Kynni okkar við Jónatan urðu ekki löng. Við minnumst hans fyrir þær sakir hversu góður drengur hann var, hjálpsamur. glaðlyndur og fórnfús. Einlægni var honum í blóð borin og hann var einn af þeim mönnum sem gott var að umgangast. Hann var tilfinninganæmur og sannur vinur vina sinna. Hann var mjög bókhneigður og las hvaða hóðleik sem hann komst yfir, og þá sérstaklega í sambandi við eðlisfræði og tækni ýmiss konar. Hann var mikill áhugamaður um ljósmyndun og hafði komið sér upp góðum búnaði í því sambandi. Mjög náið samband var milli Jónatans og Heiðu, þau voru samrýmd, skilningsrík hvort við annað og báru virðingu fyrir skoðunum hvors annars. Þau voru hvort öðru mikils virðir sem einstaklingar og mjog góðir vinir.
Það er erfitt að sætta sig við að fá Jónatan ekki oftar í heimsókn, geta ekki framar tekið í spil. slegið á létta strengi og notið þeirrar hlýju sem einkenndi hann.
Elsku Heiða og Sigrún, börn, foreldrar, systkini og aðrir aðstandendur, við vottum ykkur öllum okkar dýpstu samúð og biðjum Guð að styrkja ykkur á þessari erfiðu stund.

Æ, vertu sæll. Þú sefur vel og rótt.
Hér sit ég einn og minningunni fagna,
og ég skal brosa og bjóða góða nótt,
uns brosin dvína og mínar kveðjur þagna.

Stephan G. Stephansson.

Þóra og Ragnar

Efnisyfirlit: Sjómannadagsblað Vestmannaeyja

Sjómannadagsblað Vestmannaeyja 1984/ Minning látinna

Leiðsagnarval