Sjómannadagsblað Vestmannaeyja 1967/Minning látinna
Að venju er í Sjómannadagsblaði Vestmannaeyja minnzt hér þeirra manna, sem hafa horfið af sjónarsviðinu frá síðasta sjómannadegi og settu svip sinn á sjósókn héðan og framleiðslustörf.
Aðalhófundur þessara greina er gamall sjómaður, Eyjólfur Gíslason fyrrum skipstjóri, sem stundaði sjó héðan um 50 ár og gjörþekkir starf þessara manna, enda nokkrir þeirra samstarfsmenn hans og félagar á sjó og í fjöllum.
Hér er aðeins vikið að starfi þessara manna sem sjómanna eða framlagi þeirra og störfum við sjávarsíðuna. Allir áttu þeir kæra ástvini eða fjölskyldu, en þess mikilvæga þáttar í lífi þeirra er ekki getið hér.
Með greinum þessum á að geymast mynd og minning þessara manna frá atvinnulífinu við sjóinn.
Allt of margir sjómenn og aðrir, sem hafa átt ómetanlegan þátt í framvindu þessa byggðarlags, liggja óbættir hjá garði og hefur aldrei verið að neinu getið.
Við vonum, að þessar myndir, sem hér er brugðið upp, varpi betra Ijósi á atvinnusögu okkar og líf og störf sjómanna í Vestmannaeyjum.
Ritstj.
Guðmundur Ólafsson
Hrafnagili
f. 21. feb. 1883 — d. 20. sept. 1965
Guðmundur Ólafsson var fæddur að Hallgeirsey í Landeyjum 21. febrúar 1883. Ungur fluttist hann með foreldrum sínum að Lágafelli í Landeyjum, og þar ólst hann upp.
Guðmundur mun hafa byrjað að róa frá Landeyjarsandi um fermingaraldur, eins og þá var venja með allflesta drengi, sem ólust upp við sjávarströnd, þar sem útræði var stundað.
Um tvítugsaldur byrjaði hann að róa héðan frá Eyjum, og 1906 réri hann hjá Magnúsi Þórðarsyni í Sjólyst á Fálkanum, sem var teinæringur með færeysku lagi. Er það áreiðanlegt, að Guðmundur hefði ekki fengið skiprúm hjá Magnúsi í Sjólyst, ef ekki hefði farið orð af honum sem góðum og dugandi sjómanni. En Magnús var þá einn af mestu fiskimönnum Eyjanna og valinn maður í hverju rúmi á Fálkanum.
Rétt fyrir síðustu aldamót og á tveimur fyrstu tugum þessarar aldar, fóru margir Eyjamenn til sjóróðra á Austfjörðum, og var Guðmundur Ólafsson einn í þeirra hópi vorið 1904. Fór hann það sumar til Seyðisfjarðar og réðst þar vélamaður á lítinn mótorbát, sem hét Bjólfur. Vélin var 6 hestafla Dan-mótor. Það má því telja fullvíst, að Guðmundur Ólafsson hafi verið fyrsti sunnlenzki vélstjórinn, og varð vélgæzlan ævistarf hans. Var Guðmundur vélamaður á eftirtöldum Eyjabátum: Bjögvin, Marz, Skuld, Ísleifi og Þegar hann hætti á sjónum um 1940, gerðist hann vélstjóri hjá Fiski og ís og síðar Vinnslustöðinni og starfaði þar til dauðadags.
Guðmundur var farsæll og góður vélstjóri, og fór orð af, hve umhirða hans var til fyrirmyndar, enda var hann hinn mesti hreinIætis- og snyrtimaður.
Hingað til Eyja fluttist hann alkominn árið 1909, og tveimur árum síðar byggði hann íbúðarhús hitt, Hrafnagil, þar sem hann bjó alla ævi síðan, og var hann alltaf kenndur við það hús.
Hann andaðist 20. september 1965.
Þorbjörn Arnbjörnsson
Reynifelli
f. 8. okt. 1886 — d. 10. nóv. 1965
Þorbjörn Arinbjörnsson var fæddur í Vestmannaeyjum 8. október 1886. Kornungur var Þorbjörn tekinn í fóstur að Landakoti til föðurbróður síns Ögmundar Ögmundssonar og konu hans Vigdísar Árnadóttur, er bjuggu þar allan sinn búskap. Ólst hann upp hjá þeim hjónum og dvaldist hjá þeim, þar til hann stofnaði sitt eigið heimili.
Þorbjörn var bráðþroska unglingur og kappgjarn. Fór hann því ungur að vinna og róa á vetrarvertíð, þegar sílferðin (loðnan) kom, en henni fylgdi ætíð mikill fiskur.
Vertíðina 1901 tóku fjórir drengir sig saman, fengu lánaðan vorróðrabát og ýttu úr vör. Þessir drengir voru Árni Sigfússon Löndum 14 ára, Árni Oddsson Oddsstöðum 13 ára (síðar á Burstafelli), Sigfús V. Scheving Vilborgarstöðum 14 ára og Þorbjörn í Landakoti 14 ára.
Árni Sigfússon var formaðurinn. Ekki líkaði eldri sjómönnum né nánustu ættingjum drengjanna uppátæki þeirra, þó að þeir fiskuðu vel. En sennilega hafa eldri sjómenn haft góðar gætur á þeim, því að það kom fyrir, að þeim var skipað að fara í land.
Þetta úthald var mikið umtalað og lengi í minnum haft.
Eftir þessa vertíð fékk Þorbjörn að róa á áttæringnum Gideon sem hálfdrættingur, þegar sílfiskurinn kom. Var hann þar í skjóli fóstra síns. Reyndist Þorbjörn fljótlega svo netfiskinn, að hann fékk heilan hlut, á meðan róið var með handfærin.
Þorbjörn var einn af þeim Vestmannaeyingum, sem réðust til handfæraveiða sumarúthald á kútter Ríper. Var það eina handfæra-skútan, sem Vestmannaeyingar keyptu á Skútuöldinni um og eftir aldamótin. Var Ríper gerður héðan út í stuttan tíma.
Þorbjörn eignaðist tíunda hlut í einum af fyrstu mótorbátunum. Var það Vestmannaey, sem Sigurður Ingimundarsson var formaður á, og reri Þorbjörn með honum. Þorbjörn stundaði hér sjóinn fram til 1919 og var síðustu vertíðirnir á m/b Ingólfi VE 108 með Guðjóni á Sandfelli. Var hann með Guðjóni vertíðina 1916, þegar m/b Haffari fórst, þar áður var hann með Þórði á Bergi á eldri Enok.
Þorbjörn vann hér við byggingu beggja hafnargarðanna, frá því verkið hófst og þar til því var lokið.
Þegar Hörgeyrargarðurinn var byggður, vann hann lengst af við handborun og sprengingar sunnan í Hettu á háum vinnupöllum uppi í miðju bergi, en grjótið í norðurgarðinn var aðallega úr Hettu.
Þegar Þorbjörn hætti á sjónum, gerðist hann netamaður og hafði þá stundum veiðarfæri af tveimur bátum sömu vertíðina til umhirðu og viðhalds, sem venjulega var þó tveggja manna verk.
Síðustu æviárin átti Þorbjörn við vanheilsu að stríða, en samt vann hann fram á það síðasta við netabætingar og hnýtingu hanka og línuábótar á heimili sínu. Hann andaðist 10. nóvember 1965.
Þorbjörn var einn af þessum yfirlætislausu mönnum, sem vann öll sín verk af kappi og trúmennsku. Þá mætu menn er gott að kveðja, og þeir eiga allra þökk.
Sigurður Jónatansson vitavörður
f. 3. des. 1897 — d. 4. maí 1966<br
Sigurður Jónatansson vitavörður í Stórhöfða var fæddur í Garðakoti í Mýrdal 3. desember 1897. Fluttist hann með foreldrum sínum til Vestmannaeyja árið 1910, er faðir hans varð vitavörður í Stórhöfða, og dvaldist hér upp frá því.
Sigurður tók við vitavarðarstarfinu að föður sínum látnum árið 1935 og gegndi því af einstakri trúmennsku til dauðadags, 4. maí 1966.
Starf vitavarðanna er svo nátengt sjómannsstarfinu, að sannarlega má sjómannastéttin minnast þeirra með virðingu og þökk.
Fáir munu hafa þráð frekar Ijósið eða glaðzt meira yfir að sjá það heldur en sjómaðurinn, þegar hann á dimmum nóttum og í illviðrum sá Ijósið á vitanum, sem stefna skipsins hafði verið sett á, og það vísaði honum leið til hafnar eða í landvar. En áður en miðunarstöðvar og ratsjár komu til sögunnar, til öryggis og leiðbeiningar sjófarendum, var ekki á annað að treysta við landtöku en ljósvitann.
Vitavarðarstaðan var og er því ábyrgðarmikið starf, sem athugula og samvizkusama menn þarf til að gegna. Má nærri geta, hve erfitt og hættulegt það getur verið að næturIagi í ofsaveðrum að halda glerjunum hreinum fyrir krapi og snjó.
Auk vitavarðarstarfsins hafði Sigurður einnig á hendi veðurathuganir allan tíma sólarhringsins. Var Sigurður sérstaklega skyldurækinn og trúr við þær athuganir, og hefur ætíð mátt telja til viðburða, ef veðurlýsingu vantaði frá Stórhöfða.
Allir sjómenn, sem hafa notið Ijósgjafans frá Stórhöfða, blessa minningu Sigurðar og þakka honum vel unnin störf.
Bjarni Sveinsson
Hvanneyri
f. 14. nóv. 1877 — d. 28. júní 1966
Bjarni Sveinsson var fæddur 14. nóvember 1877 í Meðallandi í Austur-Skaftafellssýslu, og ólst hann þar upp. Hingað til Vestmannaeyja kom hann fyrst árið 1905 og reri þá vertíð á áttæringnum Elliða. Var hann til húsa hjá Guðlaugi Vigfússyni á Vilborgarstöðum.
Upp frá því mun Bjarni hafa róið hér á hverri vertíð fram yfir 1930, lengst af með Magnúsi Magnússyni á Felli á m/b Kristbjörgu, sem var 8 1/2 tonn að stærð. Var Bjarni á þeim báti til 1920 og vélamaður frá 1911, en um það leyti fluttist hann alkominn hingað til Eyja.
Bjarni var hér formaður í 10 ár með m/b Ásu, sem var rúm 6 tonn að stærð. Lét hann smíða Ásu og átti hana að hálfu á móti Ágústi Guðmundssyni í Ásnesi. Fórst Bjarna vel formennskan eins og annað, er hann lagði hug og hendur að.
Bjarni á Hvanneyri var traustur maður, vandaður til orðs og verka, hvort heldur var á sjó eða landi, og hafði því hylli samstarfsmanna sinna.
Stuttu eftir 1930 gerðist Bjarni starfsmaður í Vélsmiðjunni Magna, og vann hann þar fram á elliár, lengst af við rennismíði.
Hann andaðist á Sjúkrahúsi Vestmannaeyja 28. júní 1966.
Guðjón Jónsson
Hlíðardal
f. 15. des. 1899 — d. 8. júlí 1966
Guðjón Jónsson í Hlíðardal var fæddur að Steinum undir Eyjafjöllum 15. desember 1899, og þar ólst hann upp hjá foreldrum sínum við þröng kjör. Missti faðir hans heilsuna, þegar Guðjón var á barnsaldri.
Guðjón varð því fljótt að byrja að vinna og afla heimilinu lífsviðurværis, ásamt systkinum sínum og góðri og dugmikilli móður. Kom hann 16 ára gamall í atvinnuleit til Vestmannaeyja og var þá vertíð beitudrengur á m/b Austra með Ólafi Ólafssyni í Bifröst, er síðar fórst sem stýrimaður á Rigmor haustið 1918.
Um 1920 fluttist Guðjón ásamt systkinum og móður, sem þá var orðin ekkja, til Vestmannaeyja.
Fljótlega kom í ljós mikill áhugi og dugnaður hjá Guðjóni við sjómannsstarfið. Keppti hann snemma að því að verða sjálfstæður maður á þeim vettvangi, og 23ja ára gamall gerðist hann eigandi að 1/4 í mótorbát.
Formennsku sína byrjaði Guðjón árið 1930 með m/b Siggu litlu, sem var 5,3 tonn að stærð. Var hann síðan með eftirtalda báta sem hann var sjálfur eigandi að: Elliða (ex Hebron), Gullfoss og Skuld. Var Skuldin stærst þessara báta, rúm 16 tonn að stærð. Aðallega stundaði Guðjón dragnóta- og handfæraveiðar, en síðustu árin fékkst hann við Iúðuveiðar með línu, þegar leið á sumarið.
Hann var einn mesti fiskimaður Eyjanna með dragnót, enda miðaglöggur og kunnugur með það veiðarfæri, svo að af bar. Var hann hér farsæll formaður í 32 ár.
Guðjón var kjarkmaður, enda lipur og góður fjallamaður. Hann var einn af þeim síðustu, sem aðsóttu Heimaklett við fýlatekju.
Guðjón í Hlíðardal var skýr og skemmtilegur maður, sem naut fyllsta trausts samstarfsmanna sinna og átti marga góða kunningja í þeirra hópi. Hann lézt að heimili sínu 8. júlí 1966.
Guðlaugur Einarsson
f. 2. des. 1919 — d. 22. sept. 1966
Guðlaugur Einarsson var fæddur á Fáskrúðsfirði 2. desember 1919. Aðeins 15 ára gamall fór hann að stunda sjóinn með föður sínum Einar Björnssyni, sem var formaður þar eystra.
Guðlaugur fluttist til Eyja árið 1939 með foreldrum sínum og systkinum. Upp frá því var hann sjómaður á bátum héðan til dánardægurs. Var Guðlaugur úrvalssjómaður, mjög fjölhæfur til allra verka og áhugasamur í starfi.
Hann var góður félagi, og unglingar, sem byrjuðu að vinna með honum á sjónum, báru til hans hlýjan hug, því að hann var þeim nærgætinn og góður og sagði þeim vel til verka. Lýsir þetta honum bezt sem góðum dreng.
Andrés Einarsson
f. 22 janúar 1892 — d. 27. nóv. 1966
Hann var fæddur að Þórisholti í Mýrdal 22. janúar 1892 og ólst þar upp hjá foreldrum sínum.
Til Vestmannaeyja fluttist hann 16 ára gamall og fór þá vinnumaður að Kirkjubæ til hjónanna Sigurlaugar Guðmundsdóttur og Ísleifs Guðnasonar. Var hann á því heimili mörg ár.
Fyrstu vertíðirnar var Andrés beitumaður á m/b Sigríði VE 113 sem var rúm 7 tonn, með 8 hestafla DAN-vél. Var Vigfús í Holti formaður á þeim báti. Á Sigríði byrjaði Andrés að róa, og kom þá fljótlega í ljós, að hann var góður sjómaður. Byrjaði Andrés formennsku árið 1922 á m/b Braga VE 165, sem var 9 tonn að stærð. Andrés var sína fyrstu vertíð sem formaður bæði harðsækinn og fiskheppinn, svo að honum buðust þegar stærri bátar. Var hann næstu vertíð með m/b Friðþjóf VE 98, þar næst m/b Heimaey VE 7 eina vertíð. Með Ísleif VE 63 var Andrés 8 vertíðir, og að síðustu var hann lengi með Maí VE 275.
Eftir 25 ára skipstjórn hætti Andrés á sjónum vegna lasleika og gerðist þá vélgæzlumaður á dýpkunarskipinu Vestmannaey, en hann var góður vélamaður og vélstjóri á bátum hér og á Austfjörðum, áður en hann byrjaði formennsku.
Síðustu árin var hann sjóveitustjóri.
Andrés var mjög ábyggilegur í öllum sínum störfum og mætur maður.
Guðjón Einarsson
Breiðholti
f. 18. okt. 1886 — d. 11. des. 1966
Guðjón Einarsson var fæddur að Hallgeirsey í Landeyjum 18. október 1886. Ólst hann upp í foreldrahúsum í Hallgeirsey við þröngan kost, því að systkinin voru mörg og þá mjög þröngbýlt í Hallgeirsey og bústofninn lítill, sem víða annars staðar á þeim árum. Guðjón byrjaði því mjög ungur að vinna fyrir sér, og um fermingaraldur fór hann til sjóróðra á hinu happasæla skipi Landeyinga, Trú, sem var róið frá Landeyjasandi tugi vertíða, allt fram yfir 1920.
Guðjón fluttist hingað til Eyja árið 1912 og stundaði sjómennsku fyrstu árin, en áður hafði hann róið hér á vetrarvertíðum. Hann vann lengst af við fiskaðgerð og fiskmat, og síðustu æviárin hafði hann yfirumsjón með söltun og verkun hrogna. Var hann yfirmatsmaður við þá verkun og naut mikils og verðugs trausts allra.
Guðjón í Breiðholti var vel látinn maður, góður og traustur vinnufélagi, sem samstarfsmönnum þótti vænt um.
Hann unni Eyjunum, og hér vann hann sitt ævistarf til heilla og uppbyggingar þessum bæ. Guðjón andaðist í Reykjavík 11. desember 1966 og var að eigin ósk jarðsettur hér í garði Landakirkju.
Ottó Hannesson
Hvoli
f. 5. ágúst 1915 — d. 26. des. 1966
Hann var fæddur í Vestmannaeyjum 5. ágúst 1915, sonur hinna kunnu dugnaðarhjóna Magnúsínu Friðriksdóttur frá Gröf og Hannesar frá Landakoti.
Ottó var því sjómennskan í blóð borin, og varð hún hans ævistarf. Gerðist hann ungur sjómaður og fljótlega vélamaður, en frá bernsku hneigðist hugur hans að vélum.
Ottó Hannesson var vélstjóri á mörgum bátum um tugi ára og reyndist traustur maður í því starfi.
Hann var fáskiptinn og dulur í skapi, en góður félagi og æðrulaus, þegar mest á reyndi.
Ottó lézt að heimili sínu á Hvoli 26. desember 1966.
Jón Guðjónsson
Þorlaugargerði
f. 2. ágúst 1903 — d. 12. feb. 1967
Jón Guðjónsson í Þorlaugargerði var fæddur að Oddsstöðum 2. ágúst 1903, sonur Guðjóns Jónssonar bónda þar og fyrri konu hans Guðlaugar Pétursdóttur. Var Jón einn hinna mörgu og góðkunnu Oddsstaðasystkina. Tveggja ára gamall var hann tekinn til fósturs að Eystra-Þorlaugargerði til móðurbróður síns Jóns Péturssonar og konu hans Rósu Eyjólfsdóttur frá Kirkjubæ. Ólst hann upp hjá þeim hjónum við gamla og góða heimilissiði og skyldurækni í störfum og var sem þeirra sonur.
Um fermingaraldur fór Nonni að róa með Jóni fósturföður sínum á litlum árabáti, sem Jón Pétursson átti allan sinn búskap. Reru þeir með handfæri úr Klaufinni, sumar og haust, eins og aðrir Ofanbyggjarabændur á þeim árum.
Ungur byrjaði Jón að beita á m/b Nansen hjá föðurbróður sínum Jóhanni á Brekku. Um tvítugt réðst hann sjómaður til Valdimars Bjarnasonar á m/b Lagarfoss og m/b Heimaey og var með Valdimari þar til hann fluttist frá Vestmannaeyjum. Nokkrar vertíðir var Jón með Guðjóni Tómassyni á m/b Ingólfi Arnarsyni og Fylki. Eftir það réðst Jón á m/b Lunda til Þorgeirs Jóelssonar, og var hann síðan með Þorgeiri á Lundanum um 20 vertíðir.
Alls mun Jón hafa stundað sjómennsku hér nær hálfan fjórða tug ára. Jón Guðjónsson var mjög lipur og góður sjómaður og ábyggilegur til allra verka, enda var hann óvenju fjölhæfur verkmaður og svo vandvirkur og trúr í störfum sínum, að orð fór af.
Um 30 ára skeið vann hann að skipaviðgerðum og nýsmíði hjá skipasmíðastöð Gunnars M. Jónssonar. Í fyrstu smíðaði hann þar á milli vertíða, einkum haustmánuðina, en síðustu árin, eftir að hann hætti á sjónum, allt árið. Var hann þar sem annars staðar mikils metinn fyrir störf sín og framkomu.
Jón var aðgætinn og góður fjallamaður og stundaði mikið fjallaferðir, bæði fuglaveiðar og eggjatekju, meðan það var nytjað til búsældar.
Jón unni mjög Vestmannaeyjum og æskustöðvum sínum og var einn af beztu sonum þessarar Eyju. Hann var trygglyndur og drengur góður. Sýndi hann það í verki, hve vel hann reyndist Rósu fósturmóður sinni og æskuheimili, er hún varð ekkja. Að henni Iátinni fluttist Jón að Þorlaugargerði og bjó þar til æviloka.
Stefán Ólafsson
Fagurhóli
f. 7. des. 1882 — d. 4. marz 1967
Hann var fæddur á Vopnafirði 7. desember 1882. Stefán Ólafsson var einn af fyrstu Austfirðingum, sem komu á vertíð hingað til Vestmannaeyja. Var það 1904. Þá vertíð reri hann á tólfæringnum Skrauta, næstu tvæt vertíðirnar reri hann á Sjönu með Árna Ingimundarsyni á Brekku. Einnig reri Stefán á vorvertíðum með Árna og var með honum vorið 1905, þegar þeir fengu tvær þrautalendingar í sömu vikunni, aðra í Stafnesi, en hina í Eysteinsvík. Voru þeir þó kappmenntir, alls sex á.
Á vorvertíðum var róið á léttum og liprum bátum með færeysku lagi, sexrónum, og var sjósóknin afarhörð og keppni mikil á þessum Iitlu bátum.
Það fór strax orð af Stefáni sem þroskamiklum og dugandi sjómanni, og var hann því eftirsóttur í skiprúm. Vetrarvertíðina 1907 reri hann með Hannesi lóðs á áttæringnum Halkion.
Vertíðina 1908 byrjaði Stefán formennsku á m/b Hrólfi VE 125, sem var rúm 7 tonn að stærð með 8 hestafla vél. Var báturinn keyptur nýr frá Danmörku, og átti Stefán sjötta hluta í honum, en alls voru þeir sex um bátkaupin. Stefáni gekk mjög vel að fiska þessa fyrstu formannsvertíð sína, og gerðist hann eftir þessa vertíð eigandi að V3 í nýjum báti, Höfrungi VE 138, sem var rúmlega 9 tonn að stærð með 10 hestafla, tveggja strokka vél. Var Stefán með Höfrung tvær vertíðir. Eftir það var Stefán með Val VE 129, Skarphéðinn VE 145 og Gideon VE 154 á vetrarvertíðum, en á sumrin var hann formaður á Austfjörðum. Var Stefán form. 8 vertíðir, lengst með Skarphéðin, 3 vertíðir.
Eftir að Stefán lét af formennsku, gerðist hann vélamaður og var við það starf tugi ára. Samtals reri Stefán hér 54 vetrarvertíðir, þær síðustu á eldri Maggý með Guðna Grímssyni.
Stefán byrjaði að róa á æskustöðvum sínum um fermingaraldur, og hefur hann því verið sjómaður yfir 60 ár. Úthald hans og þol við erfið störf á sjónum sýnir bezt, hver þrekmaður hann var.
Stefán var glaðsinna og góður félagi. Hann andaðist 4. marz 1967.
Ágúst Guðmundsson
Ásnesi
f. 1. ágúst 1878 — d. 18. marz 1967
Ágúst í Ásnesi var fæddur í Grindavík 1. águst 1878. Ungur fór hann að Núpi undir Eyjafjöllum og ólst þar upp. Dvaldist hann þar fram að þrítugsaldri, að hann fluttist til Vestmannaeyja.
Um aldamótin byrjaði Ágúst að róa héðan frá Eyjum á Fjallaskipinu Trausta, sem var áttæringur. Formaður á Trausta var Friðrik Benónýsson, sem þá var bóndi að Núpi, síðar Gröf í Vestmannaeyjum.
Vertíðina 1905 reri Ágúst á áttæringnum Haffrú, með Magnúsi á Felli, og með honum var hann, meðan hann stundaði sjóinn, til ársins 1915.
Árið 1906 keypti Magnús m/b Kristbjörgu, ásamt fjórum mönnum öðrum. Áttu þeir bátinn að jöfnu. Hann átti sinn hluta í Kristbjörgu fram til 1920. Gerðist þá meðeigandi að m/b Ásu á móti Bjarna á Hvanneyri. Áttu þeir félagar þann bát saman til 1930, að þeir seldu hann til Seyðisfjarðar. Þá keypti Ágúst þriðja hluta í m/b Skuld og átti í þeim báti til ársins 1947, að þeir félagar hættu útgerð.
Eftir að Ágúst hætti á sjónum gerðist hann fiskaðgerðarmaður og hirti um sinn fisk vetur og sumur, meðan saltfiskur var sólþurrkaður. Um árabil var Ágúst fiskmatsmaður, og fram yfir áttrætt vann hann að fiskaðgerð.
Ágúst vann þessu byggðarlagi full 60 ár. Hann hefur því lagt drjúgan skerf til þeirra lífsþæginda, sem við eigum hér við að búa.
Hann andaðist í Reykjavík 18. marz 1967.
Guðleifur Ísleifsson
f. 10. okt. 1906 — d. 20. marz 1967
Hinn 20. marz s. 1. lézt á Sjúkrahúsinu í Keflavík einn af mestu aflamönnum og sjósóknurum Suðurnesja, Guðleifur Ísleifsson skipstjóri í Keflavík, sem byrjaði formennsku sína héðan frá Vestmannaeyjum.
Guðleifur var Eyfellingur að ætt og uppruna langt í ættir fram. Hann var af SeljaIandsætt, fæddur í Neðri-Dal 10. október 1906. Voru foreldrar hans Guðný Sigurðardóttir frá Brúnum og Ísleifur Bergsteinsson frá Fitjamýri. Bergsteinn afi hans á Fitjamýri var um fjölda ára formaður fyrir Fjallasandi. Bergsteinn Bergsteinsson frá Tjörnum, föðurbróðir Guðleifs, skaraði fram úr með aflabrögð og sjósókn hér í Eyjum. Hann fórst með mótorbátnum Íslandi 12. apríl 1912. Einn af náfrændum Guðleifs var Þorsteinn Jónsson í Laufási, ennfremur Magnús Þórðarson (Dal) í Sjólyst, báðir þekktir aflaformenn á sinni tíð.
Móðurfaðir Guðleifs, Sigurður Jónsson frá Brúnum, hélt úti vertíðarskipi frá Vestmannaeyjum í 30 vertíðir. Hann var talinn einn mesti vitmaður við sjóinn fyrir öllu Suðurlandi. Óhætt má fullyrða, að Guðleifur fetaði í fótspor feðra sinna og frænda, bæði að dugnaði og aflabrögðum.
Ársgamall fluttist Guðleifur að Seljalandsseli og ólst þar upp í stórum systkinahópi. Þau urðu 10 systkinin, sex bræður og fjórar systur. Allt mesta myndarfólk.
Eftir að bræðurnir uxu úr grasi, leituðu flestir þeirra atvinnu til Vestmannaeyja. GuðIeifur var yngstur þeirra. Fór hann upp úr fermingu til Þorlákshafnar og réðst hjá Jóni Jónssyni Hlíðarenda eina vertíð. Síðan fór hann til Eyja, lærði þar vélstjórn og var orðinn vélamaður tvítugur. Var það á v.b. Gammi. Árið 1933 byrjaði hann formennsku á Gammi, sem var 9 lesta bátur. Hart var sótt, og á lokadag var aflinn orðinn 50.000 þorskar. Sýnir það heppni, dugnað og útsjón við ekki betri aðstæður. Mörg 100 tonna skip skila ekki sama árangri eftir vertíðina 1967. Áfram er Guðleifur með ýmsa báta allt fram til ársins 1936, að hann flytur úr Eyjum til Hafnarfjarðar. Sveinlaugur Helgason mágur hans smíðaði nýjan bát, Helga Hávarðsson. Guðleifur hafði skipstjórn á honum nokkur úthóld; þá tók hann við Keflvíkingi, 60 lesta báti með nærri 400 hestafla dieselvél. Á Keflvíkingi var Guðleifur alltaf í toppi með afla.
Endalok Keflvíkings urðu með snöggum hætti. Þeir voru djúpt út af Snæfellsnesi, er báturinn varð alelda á nokkrum mínútum, svo að ekki varð við neitt ráðið. Skipshöfnin komst öll í lítinn léttbát og hélzt við í honum í 23 klukkustundir. Sigldi Guðleifur þessari kænu upp undir Snæfellsnes. Þar lá Skíðblaðnir úr Keflavík og bjargaði áhöfninni.
Guðleifur hélt áfram skipstjórn, fyrst á Gullborgu, síðan Andvara. Sjómennska GuðIeifs einkenndist af harðri sókn, svo að fáir eða engir tóku honum fram. Dæmi voru til þess, að hann reri 11 róðra í röð einskipa frá Keflavík. Síðari árin stundaði Guðleifur dragnótaveiðar og var þar fengsæll svo af bar. Eins og sjá má af framantöldu, þá var GuðIeifur mikill gæfumaður á sinni formannstíð, og hefur sú gæfa farið í arf til Ísleifs sonar hans, sem er skipstjóri á Von frá Njarðvík og hefur bjargað tveim skipshöfnum úr sjávarháska.
Við leiðarlok vil ég þakka þér, kæri frændi og vinur, fyrir langa og trausta vináttu.
Jón Sigurðsson
Einar Ólafsson
Strönd
f. 1. maí 1910 — d. 23. marz 1967
Einar Ólafsson, Strönd, var fæddur hér í Eyjum 1. maí 1910. Á unga aldri hneigðist hugur hans að sjónum, og var hann ekki gamall, er hann sást að leik í fjörusandi og sjávarlónum. Einar fór ungur að vinna og hjálpa til við fiskvinnslu og fleiri störf, sem snéru að sjónum. Innan við tvítugt byrjaði hann að beita og róa á netavertíðum, en var á síldveiðibátum við Norðurland á sumrin.
Fyrir allmörgum árum keypti Einar trillubát, og stundaði hann sjóinn á þeim báti allan tíma ársins. Bát þennan hirti Einar mjög vel og allt, sem honum tilheyrði, og varð afli sá, er hann fékk á bátinn honum drjúgur.
Einar reri ávallt einn á þessum báti, enda sjómaður góður, eins og hann átti ætt til.
Einar frá Strönd var prýðisdrengur og vel Iátinn af öllum, er honum kynntust.
Þórður Sveinsson
f. 3. okt. 1902 — d. 19. apríl 1967
Þórður Sveinsson var fæddur að Gamla-Hrauni í Stokkseyrarhreppi 3. október 1902 og ólst þar upp hjá góðum og kærleiksríkum foreldrum. Strax á unga aldri kom fram hið mikla kapp og áhugi hans við alla vinnu, og fylgdu þeir mannkostir honum alla ævi.
Innan við tvítugsaldur byrjaði Þórður að róa á áraskipum á vetrarvertíð í Þorlákshöfn.
Á þeim árum reri hann einnig nokkur sumur frá Skálum á Langanesi og Þórshöfn. Til Vestmannaeyja fluttist hann árið 1924 ásamt foreldrum sínum og systkinum. Var Þórður hér sjómaður í 34 ár og beitti ávallt á línuvertíðum, en reri á netunum. Um 20 vertíðir var hann á Emmu VE 219.
Eftir vertíðina 1957 hætti Þórður sjómennsku. Vann hann þá á sumrin og haustin á nótaverkstæðinu Ingólfi. A vetrarvertíðum vann hann sjálfstætt sem netamaður, fyrst við útgerð m/b Freyju og síðar m/b Sæbjargar.
Þórður Sveinsson var mjög stéttvís maður og einn af stofnendum Sjómannafélagsins Jötuns. Vann hann því félagi og sjómannasamtökunum mikið og gott starf. Í minningargrein um Þórð skrifaði formaður Sjómannafélagsins Jötuns: „Fann ég fljótlega, hversu félagið átti þar góðum félagsmanni á að skipa, félaga, sem ávallt var reiðubúinn til starfa — enda nú að loknum starfsdegi unnið félagi sínu meira en nokkur annar.
Sjómannafélagið Jötunn mun seint geta þakkað Þórði Sveinssyni sem skyldi störf hans fyrir félagið í 20 ára gjaldkeratíð. Starf hans mætti verða öðrum til eftirbreytni, og væri vel, ef verkalýðshreyfingin ætti marga hans Iíka.“
Sami áhugi og sönn trúmennska einkenndi öll hans störf. Allir, sem kynntust Þórði, blessa minningu hans, og þeir, sem nutu verka hans, þakka honum vel unnin störf og sakna vinar í stað.