„Sjóslys“: Munur á milli breytinga

Eyjamenn hafa verið duglegir að sækja sjóinn allt frá því byggð hófst í Vestmannaeyjum. Fyrst í stað voru bátarnir smáir og hættulegt var að fara út á þeim í vondum veðrum, því voru sjóslys algeng. Þegar konungsútgerðin byrjaði á 16. öld var smíðað mikið af skipum í Vestmannaeyjum, mest teinæringar og tólfæringar. Árið 1862 varð svo mikil framför í öryggismálum sjómanna er [[Bátaábyrgðarfélag Vestmannaeyja|Bátaábyrgðarfélagið]] var stofnað. Það var eins konar tryggingafélag fyrir skip, þó fyrst aðeins fyrir opin róðrarskip. En eftir að bátarnir urðu stærri, traustari, aflmeiri og þekking jókst, þá jókst öryggi til muna. Einnig hafa uppfinningar Eyjamanna orðið til þess að öryggi á sjó hefur aukist, til dæmis hefur [[Björgvinsbeltið]] sýnt það í verki margoft, sem og Sigmundsgálginn er [[Sigmund Jóhannsson]], teiknari og uppfinningamaður hannaði. Hér fyrir neðan er að finna nokkrar frásagnir af sjóslysum við Vestmannaeyjar í gegnum aldirnar. Sýna frásagnirnar kjark, hugarró, drengskap og fórnarlund formanna og sjómanna í Vestmannaeyjum.  

Þann 8. apríl árið 1908 komst aðeins einn bátur í róður úr [[Vestmannaeyjahöfn]]. Það var vélbáturinn Unnur sem [[Þorsteinn Jónsson]] var formaður á. Farið var austur fyrir [[Heimaey]] og línan lögð þar. Þegar nýbyrjað var að leggja sáu þeir að frönsk skúta hafði dregið upp neyðarflagg. Hættu þá skipverjar undir eins að leggja og fóru strax til hjálpar. Þegar skútumenn sáu þá koma skutu þeir út skipsbátnum og lögðu af stað til móts við Unni. En aðeins tveir þeirra sex sem voru í bátum gátu róið því hinir fjórir voru uppteknir við að ausa bátinn. Þeim tókst þó að koma taug um borð í Unni og héldu þeir síðan til baka að skútunni og komust klakklaust um borð. Þegar allt var tilbúið var skútan komin hættulega nærri landi. Ekki hefði þurft að spyrja hver endalok hennar hefðu orðið ef Unnur hefði ekki komið til aðstoðar. Merkilegt þótti að Unnur gat dregið skútuna, því Unnur var frekar lítill bátur. Þegar komið var í sundið á milli [[Stórhöfði|Stórhöfða]] og [[Suðurey|Suðureyjar]] var tauginni sleppt og var skútan þá komin úr allri hættu. Þetta björgunarafrek hafði sést úr landi og þótti mikið til koma björgunarhæfileika [[Þorsteinn Jónsson|Þorsteins]] og manna hans á Unni.

Þeir sem létust voru [[Halldór Gunnlaugsson]] héraðslæknir, [[Snorri Þórðarson]] í [[Steinn|Steini]], [[Guðmundur Þórðarson]] [[Akur|Akri]], sem var bróðir Snorra, [[Bjarni Bjarnason]] frá [[Hoffell|Hoffelli]], [[Guðmundur Eyjólfsson]] frá [[Miðbær|Miðbæ]], [[Kristján Valdason]] frá [[Sandgerði]], [[Ólafur Gunnarsson]] frá [[Vík (hús)|Vík]] og [[Guðmundur Guðjónsson]] frá [[Kirkjubær|Kirkjubæ]]. Sá sem lifði af var [[Ólafur Vilhjálmsson]] frá [[Múli|Múla]] í Vestmannaeyjum.

Þann 13. febrúar, 1928, fóru flestir bátar úr höfn eins og venjulega. Veðrið var gott þennan morgun en þegar leið á daginn brast á fárviðri með snjókomu og dimmdi fljótt. Erfitt var fyrir báta að ná í land en varðskipið [[Björgunarfélag Vestmannaeyja|Þór]] náði að aðstoða þá eftir besta megni. Að lokum höfðu allir komist í land nema m.b Sigríður. Ekkert fréttist af þeim báti fyrr en um morguninn þegar einn skipverja, [[Jón Vigfússon]] komst til bæjar til að sækja hjálp. Kom þá í ljós að m.b. Sigríður hafði strandað við [[Ofanleitishamar]] og brotnað þar í spón. Allir skipverjar höfðu komist lífs af með því að stökkva upp á syllu í bjarginu. Allir komust þeir heilu og höldnu á sylluna og ómeiddir nema formaðurinn sem hann hafði skorist eilítið á hendi. En er þeir fóru að litast um, sáu þeir að þeir voru sem milli steins og sleggju. Fyrir neðan var ólgandi sjórinn og fyrir ofan var 30 faðma hátt bjarg. Þegar þeir höfðu beðið þarna nokkurn tíma spurði formaðurinn [[Eiður Jónsson]] Jón Vigfússon hvort hann treysti sér til að klífa bjargið. Jón athugaði bjargið vel og sagðist síðan mundu reyna. Jón komst upp bjargið á tíu mínútum og náði svo fljótlega að komast til byggða eftir það. Var þá brugðið á það ráð að bestu sigmenn Vestmannaeyja fóru með búnað sinn og sigu niður til skipbrotsmanna. Allir komust upp heilu höldnu en voru orðnir kaldir og hraktir eftir biðina. Jón fékk hetjuverðlaun Carnegies fyrir þetta mikla þrekvirki.