Sjómannadagsblað Vestmannaeyja 2003/ Minning látinna
F. 13. febrúar 1954 - D. 3. desember 2002
Bjarni Ólafsson var fæddur á Eyrabakka 13. febrúar 1954 og andaðist 3. desember 2002 á sjúkrahúsi í Danmörku. Jarðsungið var í Danmörku 7. desember og minningarathöfn haldin í Reykjavík sama dag í kyrrþey að ósk hins látna.
Foreldrar Bjarna: Ólafur Björgvin Jóhannesson f. 18. mars 1930 og dáinn 8. febrúar 1995, Hjördís Antonsdóttir f. 17. janúar 1929. Bróðir Jóhannes Ólafsson f. 24. maí 1958.
Börn Bjarna: Rebekka Sif fædd 2. janúar 1973, móðir Ingibjörg Þorsteinsdóttir, Aðalheiður Dröfn fædd 15. febrúr"l980, Berglind fædd 26. apríl 1984, móðir þeirra Kristín H Runólfsdóttir.
Eiginkona Bjarna var Dagmar Kristjánsdóttir. Hjá þeim ólst upp dóttir Dagmar, Birta Kjartansdóttir.
Bjarni fluttist ásamt eiginkonu og stjúpdóttur til Danmerkur fyri 11 árum. Áður hafði hann lengst af búið í Vestmannaeyjum og Reykjavík.
Sjómennskan heillaði Bjarna ungan og í Vestmannaeyjum hóf hann sjómennsku á Haferninum VE hjá þeim bræðrum Ingólfi og Sveini. Það var honum góður skóli að kynnast sjómennsku hjá jafn harðduglegum sjómönnum og þeir bræður voru. Hann var einnig á öðrum bátum m.a Björginni og Sæbjörginni. Hann réri einnig á togurum t.d. Ögra frá Reykjavík og bátum frá Suðurnesjum og fyrir vestan. Hann var þá oft matsveinn enda hafði hann aflað sér réttinda í matreiðslu.
Það er alltaf erfitt að setjast niður og skrifa kveðjuorð vegna fólks sem fellur frá í blóma lífs síns. Að kveðja mág sem er aðeins 48 ára, hinstu kveðju, eru þung spor.
Bjarni hafði ákveðnar skoðanir á mörgum málum og þar á meðal því hvernig jarðaför hans ætti að fara fram. Þegar faðir hans dó, lagði hann línurnar með það og ég er ekki viss um að hann væri sáttur við mig fyrir að skrifa þessi orð í greinarstúf í minningu hans. En þar sem öll kveðja hans var látlaus, þurfum við, sem eftir sitjum, að fá vettvang fyrir sorgarferli okkar og ekki er nú víst að hann hafi reiknað með að kveðja svo ungur sem raun varð á.
Í lífi Bjarna gengu á skin og skúrir líkt og hjá okkur flestum en í Danmörku festi hann rætur ásamt eiginkonu og fósturdóttur. Þar leið honum einstaklega vel og átti góð ár. Þar vann hann ýmis störf þar á meðal það sem hafði tengt hann við sjóinn, matargerð.
Eftir að Bjarni flutti til Danmerkur, lágu leiðirnar sjaldan saman en sambandið var engu að síður gott. Símtöl voru reglulega og sumarið 2000 fórum við með móður hans í ógleymanlega sumarheimsókn. Við tókum okkur m.a. sumarhús á leigu og ferðuðumst saman um Danmörku og yfir til Svíþjóðar.
Mágkonan fékk kærkomið frí frá eldamennskunni þar sem Bjarni var listamaður í matseldinni og ólíkt mörgum karlmönnum í eldhúsinu vaskaði hann líka upp og gekk vel og snyrtilega frá öllu.
Þarna fékk ungi frændinn loksins að kynnast Bjarna. Þeir höfðu aðeins einu sinni hist fyrir 7 árum. Náðu þeir vel saman og heyrðum við þá spjalla tímunum saman um heima og geima, já geima, því eftir þessa ferð vissi Óli allt um stjörnurnar í himinhvolfinu og sendi Bjarni honum stjörnukfki í fermingagjöf árið eftir. Í tívólíinu var Bjarni óþreytandi að fara með Óla frænda í tækin þegar pabbinn var búinn að fá nóg. Svo erum við þakklát fyrir að dóttirin, sem ekki komst með sumarið 2000, og var að koma frá Austuríki í sumar, ákvað að fara og gista hjá Bjarna frænda ásamt vinkonu sinni og fékk höfðinglegar móttökur hjá honum og Dagmar. Erum við því þakklát fyrir að ekki er svo óralangt síðan að við sáum hann öll. Minningin um Bjarna mun ylja okktir um ókomin ár.
F. 22. júní 1934 - D. 18. ágúst 2002
Ási Markús fæddist á Sléttabóli í Vestmannaeyjum 22. júni 1934. Hann lést á sjúkrahúsi Suðurlands 18. ágúst 2002. Foreldrar hans voru Þórður Þórðarson skipstjóri og Guðfinna Stefánsdóttir. Systkini Ása Markúsar voru: Sigríður, Ása Magnea, Bára, Eyþór og Stefanía, sem er ein lifandi af þessari fjölskyldu. Býr hún á Eyrarbakka. Þórður skipstjóri og áhöfn fórust með Ófeigi VE 1. mars 1942, hér við Eyjar. Þetta var mikill sorgardagur í Vestmannaeyjum. Auk Ofeigs fórst báturinn Þuríður formaður VE með allri áhöfn. Ölduna VE rak á land við Grindavík. Þar varð mannbjörg. Og Bliki VE sökk en áhöfn hans bjargaðist um borð í Gissur hvíta VE. Eiginkona Ása Markúsar er Aðalheiður Sigfúsdóttir frá Eyrarbakka, fædd 10. júní 1932. Synir þeirra voru: Þórður, Sigfús og Vigfús sem einn lifir.
Hinn 7. september 1983 varð mikill harmur hjá fjölskyldunni, þegar Bakkavík ÁR, bátur þeirra bræðra, fórst í innsiglingunni á Eyrarbakka og með henni þeir Þórður og Sigfús en Vigfús komst einn af eftir mikla þrekraun. Það var mikið afrek. Vigfús var nemandi minn í Stýrimannaskólanum í Vestmannaeyjum, mikill sómamaður. Ási Markús var jafnaldri og fermingarbróðir minn. Strax eftir ferminguna vorið 1948 flutti hann með móður sinni og systkinum til Eyrarbakka og þar átti hann heima það sem eftir lifði. Asi Markús var dugnaðarmaður bæði fyrir sjálfan sig, fjölskyldu og Eyrarbakka sem hann bar mjög fyrir brjósti. Kornungur byrjaði hann til sjós á Þorláki ÁR frá Þorlákshöfn hjá Friðriki Friðrikssyni skipstjóra. En lengst af sjómennskunni var hann vélstjóri á eigin bátum sem gerðir voru út frá Eyrarbakka. M.a. keypti hann tvo báta héðan frá Eyjum, Maggý VE 111 af Guðna Grímssyni skipstjóra og útgerðarmanni og Unni VE 80 af Boga Finnbogasyni, skipstjóra og útgerðarmanni og sameignarmönnum hans. Fleiri báta átti Ási Markús um ævina. Eftir árin í útgerðinni og á sjónum var hann aðstoðarmaður í eldhúsinu á Litlahrauni og rak um leið eigin verslun ásamt kjötvinnslu. Ferðamál hrifu síðar huga hans. Fyrir nokkrum árum byggðu þau hjón upp ferðamennsku sem þau ráku saman við miklar vinsældir gesta.
Samfélaginu á Eyrarbakka var hann nýtur þegn. Hann hafði forystu um stofnun dvalarheimilis aldraðra, að Sólbakka, og kom því í höfn. Rekstur heimilisins var honum mikið hjartans mál. Má segja að frá fyrstu tíð hafi hann verið í sjálf-boðavinnu í mörgum störfum fyrir þá stofnun. Síðustu 10 árin, sem hann lifði, var hann af sama áhuga og annars staðar meðlimur kirkjukórs Eyrarbakkakirkju og söng þar til heilsan leyfði ekki meira. Alltaf fylgdist hann náið með öllu hér í Eyjum og vildi hróður Eyjanna sem mestan. Í fjöldamörg ár töluðu þeir frændurnir Ási og Hávarður Birgir Sigurðsson, fyrrverandi verkstjóri, vikulega saman í síma. Þeir voru bræðra- og systrasynir og mjög nánir alla tíð.
Fjölskyldu Ása Markúsar Þórðarsonar eru sendar dýpstu samúðarkveðjur.
F. 7. júní 1943 - D. 2. janúar 2003
Gylfi Harðarson fæddist í Reykjavík 7. júní 1943. Hann lést á heimili sínu í Vestmannaeyjum 2. janúar sl. Foreldrar hans voru Hörður Kristinsson og Unnur Jónsdóttir.
Systkini hans eru: Birgir Örn, Kristinn Már, Anna, Guðrún, Matthías og hálfsystirin Hrafnhildur.
Hinn 27. febrúar 1965 kvæntist hann Birnu Kristínu Þórhallssdóttur. Þau skildu árið 1986. Börn þeirra eru: Gylfi Anton vélfræðingur, Olafur Þór BA í stjórnmálafræði og MSc í aðferða- og tölvufræði, Unnur Heiða húsmóðir og Bjarki Týr bifreiðarstjóri.
Gylfi byrjaði til sjós á síðutogurunum gömlu. Lauk námi í vélsmíði í Vélsmiðjunni Bjargi í Reykjavík árið 1959 og vann þar áfram til 1961. Næstu árin starfaði hann við vélsmíði og vélaviðgerðir hjá Hamri í Reykjavík og Vélsmiðju Péturs Auðunssonar í Hafnarfirði. Árið 1963 fór hann smyrjari á m.s. Laxá og síðar á m.s, Rangá. En í janúar 1974 fluttist fjölskyldan til Vestmannaeyja. Þar starfaði hann í Vélaverkstæðinu Þór til ársins 1976. Þá vélstjóri og matsveinn á Danska Pétri VE 423 til 1979 og vélstjóri á Kap 2. VE 4 næstu 11 árin. Hann lauk vélstjórnarnáminu frá Vélskólanum í Vestmannaeyjum 1985. Árið 1990 réði hann sig sem yfirvélstjóra á nótaskipið Berg VE 44 og starfaði þar til dánardags. Gylfi var virkur í Golfklúbbi Vestmannaeyja, bridsspilari og forfallinn flugáhugamaður og átti mikið safn flugherma. Hann hafði mikinn áhuga á kjara - og öryggismálum sjómanna og var um tíma í stjórn Sjómannafélagsins Jötuns.
Gylfi féll frá langt um aldur fram. Hann byrjaði sem yfirvélstjóri hjá okkur á Berg VE 44 árið 1990. Þá var vélin Bergen Disel 1040 HP. Áður hafði hann keyrt sams konar vél í Kap VE og þekkti því vel til. Það voru aldrei vandræði um borð eftir að Gylfi kom. Ef eitthvað kom upp á var því reddað hvort sem verið var á veiðum eða á keyrslu. Hann gætti þess ávallt að eiga nóg af varahlutum um borð svo sem dælur og allar tegundir af glussaslöngum ásamt öðru tilheyrandi. Þann tíma sem Gylfi var á Berg var farið til Póllands í tvígang. í bæði skiptin var Gylfi okkar maður þar og sá um eftirlit með framkvæmdunum og var sómi að.
Gylfi talaði um að hann ætlaði að fara í land og hætta til sjós þegar hann næði 60 ára aldrinum og slaka á. Við strákarnir á Berg sem höfum róið með Gylfa öll þessi ár, þökkum fyrir góða samveru og vináttu. Útgerðin Bergur ehf. þakkar fyrir sig. Hafi hann þökk fyrir vel unnin störf. Samúðarkveðja til barna, móður og ættingja. Megi minning góðs drengs vera ljós í lífi okkar.
F. 31. ágúst 1921 - D. 12. september 2002
Ingólfur Arnarson var Vestmannaeyingur í húð og hár. F. 31. ágúst 1921 hér í Eyjum. Móðir hans var Sólrún Eyjólfsdóttir, verkakona í Vestmannaeyjum, f. 26. maí 1892 á Núpi, V-Eyjafjallahr., Rang., d. 10. maí 1973. Móðurfor.: Eyjólfur Guðmundsson, bóndi á Núpi, og k.h. Margrét Skúladóttir.
Ingólfur lauk Barnaskóla Vestmannaeyja 1935, stundaði nám í Íþróttaskóla Sigurðar Greipssonar í Haukadal 1940-41 og tók minna mótorvélstjórapróf í Vestmannaeyjum 1941. Hann var við nám í rafsuðu hjá ESAB í Kaupmannahöfn 1946. Hann var þrjú ár í vélvirkjanámi í Vélsmiðjunni Magna hf. en hætti þar 1957 og stofnaði sjálfur ásamt fimm öðrum Vélsmiðjuna Völund hf og var þar stjórnarformaður uns hann seldi hlut sinn árið 1961. Arið 1957 lauk hann iðnnámi frá Iðnskóla Vestmannaeyja og fékk sama ár meistararéttindi í plötu- og ketilsmíði með bréfi frá Iðnaðarráðuneytinu.
Eins og sést á upptalningu hér að framan höfðaði allt sem laut að vélsmíði mjög til hans. Hann var 2. vélstjóri hjá Höfn hf. á Sjöstjörnunni VE 92 árið 1951, l.vélstjóri hjá Einari Guðmundssyni hf. á Björgu VE 5 1952. Áður hafði Ingólfur verið nokkur sumur á síldveiðum og eina vetrarvertíð á ýmsum bátum héðan frá Eyjum. t.d. Gottu, Leó og Helga Helgasyni.
Ingólfur stofnaði fiskverkunina Eyjaver sf 1961 og hóf jafnframt útgerð á Ingþór Ve 75 það sama ár. Síðar gerði hann út Stefán Þór Ve 150 og var um tíma 1. vélstjóri þar ásamt því að vera útgerðarmaður. Ingólfur hætti formlega sem útgerðarmaður 1967.
Ingólfur var mjög pólitískur á sínum yngri árum, mikill jafnaðarmaður og mikill Þórari en Þór var annað íþróttafélaga okkar hér í Eyjum og má glögglega sjá hversu vel hann starfaði fyrir pólitikina og fþróttirnar. Hann var bæjarfulltrúi í Vestmannaeyjum og sat í byggingarnefnd og brunamálanefnd Vestmannaeyja 1958-62 og í hafnarstjórn 1958-70.
Hann var formaður íþróttafélagsins Þórs 1942-48 og 1952-54, kjörinn heiðursfélagi þess 1958, formaður Alþýðuflokksfélags Vestmannaeyja 1951-54 og 1957-61, sat í skólanefnd Iðnskóla Vestmannaeyja 1958-68 og í stjórn Byggingarfélags Vestmannaeyja 1959-68.
Jafnframt var Ingólfur mjög ötull starfsmaður fyrir sjávarútveginn hér í Eyjum. Hann var í varastjórn LÍU 1968-74, framkvæmdastjóri Útvegsbændafélags Vestmannaeyja 1968-74 og Útvegsmannafélags Suðurnesja 1974-79. Hann var formaður Fiskideildar Vestmannaeyja 1969-75. Ingólfur var fyrst kosinn í stjórn Útvegs-bændafélags Vestmannaeyja 1964 og sat þar í átta ár og þar af eitt ár formaður eða frá 1970 til 71. Var fulltrúi bátadeildar LIU í stjórn Aflatryggingarsjóðs 1971-80, fiskiþingsfulltrúi 1969-89, í stjórn Fiskifélags Íslands 1972-86, í Beitunefnd 1975-80 og formaður Fiskideildar Reykjavíkur, Hafnarfjarðar og nágrennis 1977-91. Hann var umsjónarmaður þátta um sjávarútveg og siglingar í Ríkisútvarpinu 1978-81. Starfaði sem fulltrúi í skýrsludeild Fiskifélags Islands 1979-93.
Eins og sést á upptalningunni hér að ofan helgað Ingólfur sjávarútveginum líf sitt. Það má segja að hann hafi hafið störf við að gera við flotann árið 1941 og þegar viðgerðum lauk starfaði hann við stjórnun á honum, fyrst í Eyjum og svo á Suðurnesjum og lauk síðan þjónustu við okkur 1993 er hann hætti hjá Fiskifélagi Íslands. Þá var Ingólfur 72 ára og þar af hafði hann starfað 52 ár fyrir sjávarútveginn sem telst aldeilis orðin góð starfsævi.
Ingólfur sá alltaf vel um okkur útgerðarmenn hér í Eyjum. Eftir að hann flutti upp á land fór hann í fimm ár á Suðurnesin en síðan tók hann til starfa hjá Fiskifélagi Íslands eða 1979 og var hann nokkurs konar umboðsmaður okkar Eyjamanna
Ingólfur kvæntist 31. maí 1946, Beru Þorsteinsdóttur, f. 31. maí 1921 í Vestmannaeyjum, for.: Þorsteinn Jónsson, útvegsbóndi og formaður í Vestmannaeyjum, f. 14. okt. 1880, d. 25. mars 1965, og k.h. Elínborg Gísladóttir, f. 1. nóv. 1883 í Vestmannaeyjum, d. 5.mars 1974. Börn þeirra: a) Þorsteinn, f. 19. mars 1948 í Vestmannaeyjum, skrifstofustjóri hjá Berg-Huginn ehf. í Vestmannaeyjum, kvæntur Kristrúnu Gísladóttur , b) Gylfi, f. 5. sept. 1951 í Vestmannaeyjum, vélstjóri í Reykjavík, kvæntur Önnu Jennýju Rafnsdóttur, c) Ingólfur, f. 11. sept. 1955 í Vestmannaeyjum, verkstjóri í Vestmannaeyjum, kvæntur Júlíönnu Theodórsdóttur.
Með Ingólfi Arnasyni er genginn góður og gegn maður. Útvegsbændur eru þakklátir fyrir þjónustu hans við sjávarútveginn í yfir hálfa öld og jafnframt að hafa fengið tækifæri til að kynnast Ingólfi. Ég sendi Beru, eftirlifandi eiginkonu og öllum afkomendum Ingólfs samúðakveðjur.
Jóhann Óskar Alexis Ágústsson
F. 30. október 1915 D. 3. janúar 2002
Mig langar í nokkrum orðum að minnast frænda míns, Alla rakara, eins og hann var oftast nefndur í Eyjum í gamla daga en hann féll frá 3. janúar 2002 86 ára að aldri.
Jóhann var fæddur að Kiðabergi við Hásteinsveg 30. október 1915, yngsta barn foreldra sinna, þeirra Agústs Benediktssonar útgerðar - og netamanns f. 31. ágúst 1875 d. 13 september 1962 og Guðrúnar Hafliðadóttur f. 18. júlí 1878 d. 9. desember 1937. Hann átti þrjár systur sem allar eru látnar en þær voru: Sigriður Ísleif Ágústsdóttir f. 22. mars 1905, d. 16. september 1961, Jóhanna Andrea Ágústsdóttir (móðir undirritaðs) f. 26. ágúst 1907 d. 23. ágúst 1993 og Guðrún (Lóa) Agústsdóttir f. 2. nóvember 1909 d" 23. október 1996.
Mér er sagt að þrátt fyrir erfiða lífsbaráttu oft og tíðum, hafi oft verið glatt á hjalla að Kiðabergi og mikið sungið af öllum systkinunum en ekki hafi verið grunnt á því að systurnar öfunduðu yngsta fjölskyldumeðliminn og kallað hann prinsinn í fjölskyldunni.
Ungur að árum, eða um 1930, hóf hann nám í rakaraiðn hjá Árna Böðvarssyni sem kenndur var við Bifröst þar sem heimili hans og rakarastofa var. Árni fór síðar í útgerð ásamt rekstri rakarastofu sinnar og er mér sagt að lærlingurinn, frændi minn, hafi farið í róðra á skipi hans á þeim tíma og þannig kynnst sjómennskunni meðfram náminu á rakarastofunni og ætíð síðan togaði sjómennskan í hann þó svo að hann ynni við iðn sína.
Jóhann kvæntist Kristjönu Pálínu Sveinbjörnsdóttur, ættaðri úr Reykjavfk, sem fædd var 9. mars 1913, d. 22. apríl 1986 og hófu þau búskap í Vestmannaeyjum og bjuggu lengi að Rafnseyri við Vestmannabraut þar sem rakarastofa Jóhanns var á jarðhæð en þau bjuggu á hæðinni fyrir ofan. Þau eignuðust tvær dætur, Guðrúnu Viktoríu Jóhannsdóttur f. 22. nóvember 1939, sem vinnur við félagsstarf aldraðra í Kópavogi, gift Erni Sævari Eyjólfssyni bifvélavirkja og húsverði, búa þau í Kópavogi og eiga 4 börn og Huldu Dóru Jóhannsdóttur f. 25. nóvember 1943, bókavörð, gift Sigurði Jóhannssyni bryta og bakarameistara, eru búsett í Hafnarfirði og eiga 3 börn.
Aðalstarf Jóhanns var rekstur rakarastofu sinnar og útskrifaði hann nokkra lærlinga í iðn sinni en sjórinn togaði ávallt í hann og var hann eftirsóttur matsveinn en sem slíkur starfaði hann til sjós. A þeim tíma sem Bæjarútgerð var rekin í Vestmannaeyjum, var hann um borð í Elliðaey og Bjarnarey. Hann stundaði einnig sjómennsku á eftirfarandi bátum: Álsey, Skógarfossi, Öðlingi, Sjöstjörnunni og Voninni. Því miður komst hann ekki óskaddaður frá sjómennskunni eins og margur góður sjómaðurinn því hann varð fyrir slysi um borð í Skógarfossi, fór í spilið og slasaðist mikið. Það kostaði langa sjúkrahússlegu og bar hann merki þess alla sína ævi.
Þar kom að Alli og Kristjana (Gógó) ákváðu að flytja upp á land og bjuggu þau síðan í Kópavogi, lengst af á Álfhólsvegi 145. Rak hann lengi rakarastofu að Álfhólsvegi 7 í Kópavogi en eins og áður fór hann á sjó af og til sem matsveinn á togurunum Þorsteini Ingólfssyni, Ögra, Helgu og kaupskipunum Rangá og Selá.
Á efri árum eignaðist hann trillu sem hann nefndi Rán og stundaði rauðmagaveiði og skak. Auk þess stundaði hann sína gömlu iðju frá Vestmannaeyjum, lundaveiði, í Hjörtsey á Mýrum og Andriðsey á Kjalarnesi.
Eftir að Jóhann missti konu sína 1986, bjó hann í sambýli að Skjólbraut 1 í Kópavogi en síðustu árin á Hrafnistu í Reykjavík þar sem hann lauk ævi sinni 3. janúar 2002.
Þess skal að lokum getið í þessu ágæta blaði að ævinlega, við útgáfu þessa blaðs, í kringum sjómannadaginn, bað hann dóttur sína, Huldu Dóru, að keyra sig í ákveðna sjoppu í Hafnarfirði þar sem blaðið var fáanlegt svo hann gæti fylgst með gömlu Eyjunum sínum
Blessuð sé minning frænda míns.
F. 29. desember 1915 - D. 6. desember 2002
Jóhann Armann Kristjánsson fæddist í Skipholti í Vestmannaeyjum 29. desember 1915 og átti því eftir tæpan mánuð í að verða 87 ára er hann lést á Heilbrigðisstofnun Vestmannaeyja hinn 6. desember síðastliðinn. Hann var sonur hjónanna Guðnýjar Elíasdóttur frá Klömbru í Landeyjum og Kristjáns Þórðarsonar frá Fíflholtshjáleigu undir Eyjafjöllum. Jóhann ólst upp í foreldrahúsum í hópi sex systkina sem upp komust en tvö systkini hans létust í frumbernsku. Fyrst bjó fjölskyldan í Skipholti sem stendur við Reglubraut en síðar í Reykjadal við Brekastíg og við það hús var Jóhann jafnan kenndur. Systkini Jóhanns sem upp komust voru Ingólfur, Magnús, Anna, María og Elías sem er einn eftirlifandi þeirra systkina og býr í Kópavogi.
Árið 1948 kvæntist Jóhann eftirlifandi konu sinni, Elínu Guðlaugsdóttur frá Sólbergi við Brekastíg og eiga þau fjögur börn sem öll lifa föður sinn. Elstur er Guðlaugur, kvæntur Margréti Gunnarsdóttur. Þau búa í Vestmananeyjum og eiga þrjú börn og eitt barnabarn. Næst er Ragna gift Jorn Boklund. Þau búa í Danmörku og eiga tvö börn og tvö barnabörn. Næst í röðinni er Guðný Kristín sem býr í Vestmannaeyjum og yngstur er Jóhann Ellert kvæntur Sólveigu Krusholm. Þau eiga tvö börn og búa í Noregi.
Eins og títt var um drengi í Vestmannaeyjum, fór Jóhann snemma að stunda sjóinn. Hann lauk matsveinanámskeiði bæði hér heima og í Danmörku og gerðist matsveinn á vélbátnum Heimi Ve 9 sem var á botnvörpu við Vestmannaeyjar og á síldveiðum við Norðurland á sumrin. Ég var tíður gestur um borð í Heimi. Taldi Guðna skipstjóra vera frænda minn án þess þó að vita nánar um ættartengslin og auðvitað þekkti ég Jóhann úr safnaðarstarfi aðventista. Hann var margur bitinn sem Jóhann rétti sísvöngum strák sem var að vaxa úr grasi. Jóhann lauk einnig vélstjóranámi og var um tíma vélstjóri á Hauki Ve 127 hjá Ólafi Önundarsyni. Árið 1948 keypti Jóhann vélbátinn Unni Ve 80 til hálfs á móti Guðsteini föður mínum og var vélstjóri á honum meðan Unnur var í þeirra eigu allt til ársins 1954 er hann var seldur til Reykjavíkur. Þá fóru þeir saman á Mugg sem Helgi Benediktsson átti og voru með hann eitt sumar og haust á reknetum. Þar var Jóhann einnig vélstjóri. Meðan ég var í skóla, reri ég fjögur sumur með pabba og Jóhanni til að afla tekna fyrir veturinn. Þá kynntist ég Jóhanni vel og með okkur tókst góð vinátta sem hélst alla tíð. Jóhann var léttur í skapi og átti það stundum til að stríða mér en allt var það á góðu nótunum og græskulaust. Eftirlætishrekkur hans við mig var þegar við lentum í steinbítsveiði. Í hamaganginum við aðgerðina varð manni stundum á að stíga inn í steinbítskösina. Þá sá Jóhann kjörið tækifæri til að láta strákinn hoppa og kleip þéttingsfast aftan í hásinina. Auðvitað hoppaði maður í háaloft og hljóðaði þvf það var ekkert þægileg tilhugsun að vita steinbítinn festa skoltinn í hælnum og hanga þar.
Eftir að faðir minn og Jóhann höfðu selt Unni og hætt á Mugg, fóru þeir báðir til starfa í landi.
Jóhann gerðist matsveinn hjá Fiskiðjunni um tíma en réði sig svo til Rafveitu Vestmannaeyja þar sem hann starfaði til ársins 1990 er hann fór á eftirlaun 75 ára að aldri. Eftir að hann fór til starfa hjá rafveitunni tók hann virkan þátt í starfi Starfsmannafélags Vestmannaeyja. Var gjaldkeri félagsins í fjöldamörg ár og gerður að heiðursfélaga þess. Þá tók hann einnig virkan þátt í starfi Sjálfstæðisflokksins í Vestmannaeyjum öll sín fullorðinsár.
Foreldrar Jóhanns, þau Guðný og Kristján í Reykjadal, voru meðal þeirra sem stofnuðu söfnuð Sjöunda dags aðventista í Vestmannaeyjum. Jóhann tók skírn og gekk í söfnuðinn sextán ára gamall.Hann var alla tíð trúfastur meðlimur safnaðarins og tók virkan þátt í öllu starfi hans.
Hann var góður söngmaður, bjartur og fallegur tenór. lagviss með afbrigðum og músíkalskur fram í fingurgóma. Frá því ég man eftir mér var hann í kór safnaðarins og þegar ég var talinn tækur í kórinn sungum við saman tenór bæði í blönduðum kór og karlakvartettum.
Að leiðarlokum þakka ég fölskvalausa vináttu hans við mig persónulega og fjölskyldu mína alla tíð. Vináttu sem aldrei brá skugga á.
Ellu og börnum þeirra og öllum ástvinum sendi ég innilegar samúðarkveðjur og bið góðan Guð að styrkja þau.
F. 5. júlí 1927 - D. 14. september 2002
Magnús Magnússon var fæddur í Vestmannaeyjum 5. júlí 1927. Foreldrar hans voru Magnús Jóhannesson f. 17. mars 1897 í Vík í Mýrdal og Jónína Kristín Sveinsdóttir f. 28. desember 1899 á Eyrarbakka. Systkini hans eru Jóhanna Sigrún, Adólf Hafsteinn, Emil Sigurður og Kristján Þórarinn sem lést barn að aldri.
Kona Magnúsar frá 22. nóvember 1952 var Eva Valdimarsdóttir frá Bræðraborg, dóttir Valdimars Astgeirssonar frá Litlabæ og Þóroddu Vigdísar Loftsdóttur frá Uppsölum.
Börn Magga og Evu eru: Ágústa gift Viktori Hjartarsyni, eiga þau 3 börn, Valur giftur Védísi Gunnarsdóttur, eiga þau 3 börn, Hugrún gift Haraldi Sverrissyni, eiga þau 4 börn, Magnús Þór í sambúð með Önnu Ísafold Kolbeinsdóttur og Einar giftur Lindu Sigurbjörgu Halldórsdóttur, eiga þau 3 börn. Öll eru þau búsett hér í Eyjum nema Valur sem tlutti til Reykjavíkur á síðasta ári.
Maggi og Eva keyptu húsið að Skólavegi 33 (Hamar) 1959 og áttu heima þar frá þeim tíma. Maggi átti sín uppvaxtar- og unglingsár í Sjónarhóli og var alltaf kenndur við hann hér í Eyjum. Sjónarhóll stóð á hæð austan við Sjómannasund, stutt frá höfninnfbryggjunum og pöllunum þar sem allt athafnalífið var. Heimilisfaðirinn þar var sjómaður langa starfsævi, einnig formaður hér og á Þórshöfn á Langanesi á sumrin. Þeir Adólf, Emil og Maggi byrjuðu allir kornungir til sjós. Hann aflaði sér 30 tonna skipstjórnarréttinda og vélstjórnarréttinda og var vélstjóri eftir það. Hann var með alvöskustu sjómönnum hér í fjölda ára. Þegar Helgi VE 333 fórst við Faxasker 7. janúar 1950, var hann valinn í hóp kraftmestu sjómanna til þess að róa björgunarbátnum af Eiðinu út í Skerið þegar fært varð vegna veðurs. Fyrir það fékk hann, ásamt félögunum í þeirri ferð, heiðurspening og skjal frá Slysavarnafélagi Íslands 25. júlí 1950.
Í október 1958 varð undirritaður skipstjóri á Öðlingi VE 202. Maggi var þar vélstjóri fyrir. Það var mikið lán að hafa hann þar áfram og áttum við þar samleið næstu 4 árin. Hann var góður vélstjóri. Allt í röð og reglu hjá honum og samviskusemin fyrir því sem hann átti að annast einstök. Samvinna okkar var mjög góð og vinátta frá þeim tíma. Það fór ekki mikið fyrir honum á tali í hópi frammi í lúkar en hann var einstaklega orðheppinn. Hafði ekkert fyrir því að skjóta inn í umræðuna frábærum léttum athugasemdum og bröndurum sem meiddu ekki. Oft, þegar ég hef mætt honum eða séð til hans eftir að við vorum saman, hef ég brosað með sjálfum mér. Og alltaf hefur verið gott að hugsa til hans. Tveir saman áttum við alltaf gott spjall og það var gott að róa með honum. Eftir 40 ár á sjónum kom hann í land vegna veikinda Evu. Hann hlúði að henni og hjúkraði af bestu getu þar til hún lést 29. september 1989.
Eftir að hann kom í land, starfaði hann hjá Ísfélagi Vestmannaeyja og Fiskiðjunni. Síðustu árin starfaði hann hjá Vestmannaeyjabæ við sorphirðingu með Emil bróður sínum.
Vegna veikinda fluttist Maggi á Hraunbúðir, dvalarheimili aldraðra, í desember 2001 og hann lést á Sjúkrahúsi Vestmannaeyja 14. september 2002.
Við Erla sendum aðstandendum dýpstu samúðarkveðjur.
Ögmundur Friðrik Hannesson
F. 16. mars 191 - D. 15. október 2002.
Ögmundur Friðrik Hannesson eða Mundi frá Hvoli, fæddist 16. mars 1911 á Fagurhól í Vestmannaeyjum. Foreldrar hans voru Hannes Hansson skipstjóri og útgerðarmaður og Magnúsína Friðriksdóttir húsfreyja (systir Binna í Gröf).
Ögmundur var elstur barna þeirra en hin voru Guðbjörg fædd 12 janúar 1912 og dáin 31.janúar 1912, Einar fæddur 17.júní 1913, dáinn 23. janúar 1999, Hansína fædd 13.ágúst 1914, Ottó fæddur 5. ágúst 1915, dáinn 26.desember 1966, Ingimar fæddur 15.maí 1917, dáinn 2.september 1917, Elías Theódór fæddur 1. júní 1918, dáinn 9.nóvember 1927, Vigdís fædd 27. október 1919, Árni fæddur lO.desember 1921, dáinn 4. júní 1999, Ágúst fæddur 2.október 1927, dáinn 31.janúar 1951 og Guðbjörg Kristín fædd 22.október 1929.
Ögmundur ólst upp í Vestmannaeyjum hjá foreldrum sínum og byrjaði að stunda sjómennsku í kringum fermingu með föður sínum. Hann átti til sjósóknara og útvegsbænda að telja í báðar ættir. Árið 1930 lauk hann minna mótorvélstjóraprófi frá Fiskifélagi Íslands. Hann var einnig skipstjóri á Haföldunni VE-7 á árunum 1938 til 1945. Þa flytur hann til Reykjavíkur og býr þar allar götur síðan og vann hjá Flugmálastjórn allt þar til hann lét af störfum fyrir aldurssakir.
Árið 1953 kvæntist hann efirlifandi konu sinni Ragnhildi Sigurjónsdóttur frá Sogni í Kjós. Þeim varð ekki barna auðið en tóku í fóstur Þorbjörgu Jóhönnu Gunnarsdóttur fædda 1961, árið 1962 og veittu henni besta uppeldi sem einkadóttur. Hún er gift Kristni Tómassyni yfirlækni og eiga þau 3 börn: Ögmund, Þorkel og Ragnhildi.
Ögmundur hélt góðri heilsu til níræðs en þá fór nú heldur að halla undan fæti en hann bjó í Stórholtinu með konu sinni allt þar til í ágúst s.l. að hann varð að fara á hjúkrunarheimilið Eir vegna heilsubrests og lést þar að kvöldi 15. október 2002.
F. 22. september 1943 D. 20. september 2002
Tómas var fæddur í Reykjavík 22. september 1943. Foreldrar hans voru Sigríður Tómasdóttir frá Vatnsdal hér í Eyjum og Jimmy Robert Davis. Þau eru bæði látin. Systkini Tómasar eru: Salvatore, Theresa og Jo Ann, öll búsett í Bandaríkjunum. Tómas lætur eftir sig soninn Stefán Ísfeld, sem hann eignaðist með Jóhönnu Margréti Þorgeirsdóttur. Stefán er búsettur og kvæntur Kristínu Sveinsdóttur í Reykjavík og eiga þau hjón tvo syni. Tómas ólst upp hjá móðurafa sínum Tómasi Jónssyni og ömmu í Reykjavík. Hann lærði til þjóns og starfaði við það í nokkur ár. Til Eyja kom hann 1977 til að róa á Gunnari Jónssyni VE hjá Jóni V. Guðjónssyni og Sigurði Georgssyni. Hann var með þeim í tvö ár til 1979 þegar þeir seldu bátinn. Tommi fylgdi Sigga þá yfir á Stíganda VE og var þar til 1980 þegar hann fór á Árna í Görðum VE til Guðfinns Þorgeirssonar og var með honum til 1983 þegar hann fór aftur til Sigga á Suðurey VE og var þar til 1991. Þá tók Siggi Heimaey VE. Fylgdi Tommi honum þangað og var þar áfram þegar undirritaður tók við henni 2001, annað kom ekki til greina og var með okkur þar til hann veiktist skyndilega um borð og átti ekki afturkvæmt þangað. Tommi var alltaf kokkur á þessum skipum og skilaði því verki vel af hendi. Flestir sem voru hjá honum í fæði glíma við aukakíló í dag. Hann var mjög iðinn í eldhúsinu og tók líka virkan þátt í frágangi aflans. Samt var alltaf nægan mat að finna á borðum hjá honum. Sem dæmi um hvernig hann hugsaði þá vorum við eitt sinn á síldveiðum á Suðurey austur við Ingólfshöfða. Það var matur þegar kallað var klárir og allir fóru frá hálfum diskum. Þegar búið var að draga nótina, var ljóst að það dygði okkur sem í henni var. Kallaði þá Siggi skipstjóri í hann til að sýna honum kastið. Leit Tommi út um brúargluggann sneri sér að Sigga og sagði. „Ég hefði nú frekar viljað borða fyrst." Tommi átti sér þau áhugamál að smíða módel af skipum og liggja þau nokkur eftir hann. Hann átti lítið hús uppi í Þjórsárdal þar sem hann undi sér vel á sumrin og stóð til hjá honum að stækka við sig þar með vorinu. Voru þær framkvæmdir komnar langt í huganum og hann var búinn að gefa okkur skipsfélögunum skýrslu um þau mál. Tommi hafði áhuga á ferðalögum en stundaði þau of lítið. Hann fór í Evrópuferð 2001 sem hann var mjög ánægður með og ætlaði aftur í sumar en úr því varð því miður ekki. Þá var Hollandsferð sem hann fór með Stefáni syni sínum og fjölskyldu hans mjög mikils virði fyrir hann og fengum við sem þekktum hann oft að heyra um hana.
Tommi hafði talsverðan áhuga á íþróttum og voru ÍBV, KR og Arsenal hans lið. Ekki leiddist honum þegar Arnesal vann Liverpool eða Manchester Utd.
Nú þegar komið er að lokum og nýr vegur tekur við hjá þér, verður hann vonandi eins fær og sá fyrri.
F. 3. janúar 1932 - D. 26. nóvember 2002
Rögnvaldur fæddist í Skálavík á Fáskrúðsfirði 3. janúar áríð 1932. Til 5 ára aldurs bjó hann þar en þá dó faðir hans og var Rögnvaldur sendur í fóstur á Kolmúla í Fáskrúðsfirði og var þar til 12 ára aldurs. Fór hann þá aftur til móður sinnar í Skálavík og flutti síðan með fjölskyldunni til Norðfjarðar 15 ára gamall. Foreldrar hans voru Bjarni Sigurðsson og Fanney Guðmundsdóttir og systkini voru: Finnur, Guðrún, Jóhanna, Birgir, Ester og Arni.
17 ára flutti hann til Vestmannaeyja og fór á sjó og var í mörg ár til sjós sem matsveinn meðal annars á bátunum Leó VE 400, Hellisey VE 1 og Hringver VE 393 hjá þeim Willard Fiske og Óskari Matt allt til ársins 1965. Hann var mjög fær sem matsveinn og eftirsóttur sem slíkur og átti það eftir að nýtast honum í framtíðinni þegar við systkinin leituðum ráða í sambandi við eldamennsku og var hann þá óspar á ráðleggingarnar. Hann fór snemma að vinna á matstofu Vinnslustöðvarinnar og var þar á veturna og á sjó á sumrin.
Fljótlega eftir að hann flutti til Vestmannaeyja kynntist hann Ingveldi Stefánsdóttur og hóf búskap með henni á heimili hennar hjá föður hennar á Hólagötu 7 (Hólatungu). Þau eignuðust tvíbura 7. maí 1953 og giftu sig l.ágúst sama ár og létu þá skíra tvíburana og fengu þeir nöfn afa sinna Bjarni og Stefán. Þau eignuðust síðan Birgi 24. febrúar 1959 en um það leyti byggðu þau hús ofar á Hólagötunni nr. 32 og fluttu í það árið 1960. 23. júlí 1963 fæðist Rósa. Kona Stefáns er Herdís Jónsdóttir, eiga þau 3 börn. Bjarni lést 24. 12 1999. Kona hans var Helga Guðnadóttir, þau eiga 2 börn. Kona Birgis er Guðrún Bergþórsdóttir, eiga þau 2 börn. Maður Rósu er Magnús Þ. Gíslason, eiga þau
2 börn. Rögnvaldur varð lögregluþjónn í Vestmannaeyjum 1966 og er í henni um 5 ára tímabil eða þar til hann kaupir plastverksmiðjuna Plastver frá Reykjavík og flytur hana til Vestmannaeyja og byrjar á framleiðslu á leikföngum, tístudúkkum, dúkkum, boltum, baujum, belgjum og einangrunarplasti. Hann var um tíma með verksmiðjuna í bílskúrnum og Ingveldur málaði andlit, hár og föt á leikföngin, skaut í þau augum og setti tístið í tístudúkkurnar. Þau voru ófá skiptin sem komið var með lasnar eða eineygðar dúkkur til "lækninga" á Hólagötuna.
11.september 1972 eignast hann sitt fyrsta barnabarn sem var skírt Rögnvaldur og fékk hann þar alnafna og var hann mjög stoltur af.
23.janúar 1973 byrjar að gjósa í Vestmannaeyjum og flytur Rögnvaldur þá til Reykjavíkur til móður sinnar á Bragagötu 22. Hann fór fljótlega til Vestmannaeyja, réðist aftur til lögreglunnar um tíma og fór að vinna að björgunarstörfum sem lögregluþjónn en þegar því starfi lauk fór hann að huga að húsnæði fyrir plastverksmiðjuna og fjölskylduna uppi á landi.
Hann fékk inni í gömlu fjósi á Álftanesi að Breiðabólstað fyrir verksmiðjuna og gömlu húsi, sem hét Deild fyrir fjölskylduna en í því hafði ekki verið búið um nokkurra ára bil. Þar bjó fjölskyldan frá því um vorið 1973 þar til búið var að reisa „viðlagasjóðshús" í Kópavogi sem flutt var inn í um veturinn 1974.
Vorið eftir (1974) flutti fjölskyldan aftur til Vestmannaeyja og tók með sér plastverksmiðjuna sem fljótlega var seld og fóru þau hjón að vinna í íþróttahúsi Vestmannaeyja, hann sem sundlaugarvörður og hún sem baðvörður. Árið 1978 flytur Rögnvaldur síðan aftur í Kópavog á Reynigrund 41 í „viðlagasjóðshúsið" sem hann hafði fest kaup á nokkru áður. Hann stundaði ýmis störf meðal annars sem matreiðslumaður á Keflavíkurflugvelli og fór samhliða því í hótel og veitingaskólann til að fá réttindi. En með árunum ágerðust veikindi hans og varð hann að láta af störfum þegar ástandið var orðið það slæmt að hann komst ekki ferða sinna án aukins súrefnis. Síðasta starfið sem hann stundaði lengst af á „fastalandinu" var húsvarðarstarf í Árbæjarskóla.
Fyrir átta árum veikist Ingveldur alvarlega og var hún sjúklingur þar til hún lést 24. október 1999 eftir löng og ströng veikindi. Tveimum mánuðum eftir að hún dó, missir hann son sinn, Bjarna, nánar tiltekið á aðfangadag 1999 eftir erfið veikindi. Að sjálfsögðu fengu þessir atburðir mjög á hann sem og fjölskylduna en alltaf fannst okkur hann hafa staðið sig svo vel á þessum tíma.
Fyrir rúmu árí var Rögnvaldi sagt frá aðgerð sem gæti komið lungnasjúklingum til góða og sóttist hann mjög eftir því að fá að komast í þá aðgerð en fékk synjun þar sem líkamlegt ástand hans leyfði það ekki. Fór hann þá í endurhæfingu og hjartaþræðingu og yfirvann það sem varð til synjunarinnar. 15. október 2002 komst hann loks í aðgerðina langþráðu og tókst hún með ágætum sem slík en seinna komu upp erfiðleikar sem læknarnir gátu ekki ráðið við og lést hann í kjölfar þess þann 26. nóvember 2002.
F. 3. mars 1922 - D. 25. maí 2002.
Páll Ólafur Gíslason, eins og hann hét fullu nafni, fæddist á Norðfirði 3. mars 1922. Foreldrar hans voru hjónin Þórunn Ísfeld Karlsdóttir og Gísli Jóhannsson. Þau voru sex alsystkinin og einn hálfbróðir, sammæðra. Móður sína missi Páll átta ára gamall, en faðir hans hélt heimili áfram og tók elsta systir Páls sérstöku ástfóstri við hann.
Páll fór að vinna fyrir sér strax eftir fermingu, 14 ára gamall, var tvær vertíðir á Hornafirði, á Þór, og síðar í Sandgerði upp á hálfan hlut. Mest var hann þó á Norðfirði en sigldi líka á Bretland. Hann lenti í ýmsu í sinni sjómennsku og frá einu slíku markverðu atviki er sagt í Sjómannadagsblaðinu 2001.
Til Vestmannaeyja kom Páll árið 1947 til að fara á stýrimannanámskeið. Hann bjó hjá Maríu systur sinni sem var kona Vilhjálms Árnasonar á Burstafelli. Hann var til sjós fyrstu árin, á Baldri, með Sigurði í Svanhól, á togaranum Bjarnarey, á síld á Helga Helgasyni, hjá Tómasi í Höfn og fleiri. Einnig vann hann ýmsa aðra vinnu, var m.a. í Ísfélaginu um tíma.
I Eyjum fann Páll fljótt konuefni sitt, Báru Sigurðardóttur frá Bólstað (f. 16. des. 1925), og þau giftu sig 2. okt. 1948. Þau bjuggu lengi á Bólstað með Auðbjörgu, móður Báru, sem alltaf var hjá þeim, en byggðu sér svo nýtt hús við Nýjabæjarbraut 1, fluttust þangað 1963. Þau eignuðust fimm börn.
Um 1954 fór Páll í land, keypti vörubíl (V 180) og ók eftir það á Vörubílastöðinni fram til ársins 1967. Hann var þannig í miklum tengslum við útgerðina eins og aðrir bílstjórar sem byggðu afkomu sína að miklu leyti á þjónustu við bátana. Þegar fór að dragast saman, 1966, fór Páll að vinna við vatnsveituframkvæmdirnar uppi á landi. Þeir höfðu bækistöð í Eyvindarholti, í gisnum bragga þar. Hann seldi vörubílinn 1967, vann síðan í Ísfélaginu fram á haust 1968 en þá fluttust þau Bára og börn þeirra til Reykjavíkur. Páll fékk vinnu við bensínafgreiðslu hjá Shell. Við þau störf var hann þar til starfsævi lauk og hann sjötugur að aldri.
Páll og Bára áttu notalegt ævikvöld, síðustu árin í lítilli íbúð við Hrafnistu í Reykjavík. Þau ferðuðust dálítið til heitari landa og áttu líka sumarbústað við Gíslholtsvatn í Holtum þar sem þeim fannst gott að vera og hvíla sig. Páll föndraði síðustu árin við ýmislegt, batt inn bækur og skar út og skildi eftir sig fallega gripi.
Þegar Páll kom til Eyja voru umbrotatímar. Allmargir fluttust brott í stríðslok, flestir til Reykjavíkur, en margir fluttust líka til Eyja til að freista gæfunnar þar og sannarlega voru tækifærin mörg fyrir duglega menn. Þar lét Páll ekki sitt eftir liggja, þótt bæklaður væri á annarri hendi, og kvartaði aldrei. Það var nóg að gera í Eyjum á þessum tíma, nærri 100 bátar gerðir út á vertíð og flestir þurftu þeir trogbíla við löndun.
Páll var þannig skapi farinn að hann kom sér alls staðar vel, hvort sem það var til sjós, í akstri, frystihúsi eða á bensínstöðinni. Hann var ræðinn og fordómalaus, laðaði að sér fólk. Hann hafði sérkennilegt lag á því að blanda saman gamni og alvöru. Bak við skemmtisögur, hnyttin tilsvör og uppátæki bjó þó alvörugefinn maður, áreiðanlegur og skyldurækinn sem flíkaði ekki tilfinningum sínum heldur kom þeim og öðru, sem hann vildi segja, í þægilegan og skemmtilegan búning sem gerði návist við hann bæði fjöruga og eftirsóknarverða. Hann var aldrei með víl eða ónot, en hafði gaman af að ýta við mönnum í orðum til þess að lífga upp á selskapið. koma af stað dálitlu fjöri, stríðinn. Skopskynið var gott og naut sín vel þegar sagðar voru sögur.
Tengdadóttir hans orðar þetta svo í minningargrein í Morgunblaðinu í maí, á útfarardegi hans: „Það var mjög athyglisvert að fylgjast með því að hvert sem hann fór, hvar sem hann var, í vinnunni, í fjölskylduboðum, úti á göngu, inni á sjúkrastofnunum eða „mállaus" í útlöndum, tókst honum að skapa samfélag í kringum sig, með fasi sínu og hnyttnum athugasemdum um menn og málefni á líðandi stund."
Páll lét ekki bernskuáföll buga sig, móðurmissi og brunaslys sem leiddi til varanlegrar örorku, né heldur síðar sorglegan dauða Sigurðar, sonar þeirra Báru, 17 ára efnispilts. Hann var þvert á móti kátur og hlýr, sterkur persónuleiki með stórt hjarta.
Þrátt fyrir alvarleg veikindi síðasta æviárið fékk Páll að lifa áttræðisafmæli sitt í mars 2002 og bar sig þá vel í faðmi fjölskyldu sinnar. Hann lést 25. maí 2002.
Blessuð veri björt og fögur minning um Pál Gíslason.
Sigurður Y. Kristinsson frá Löndum
F. 11. júní 1919 - D. 8. apríl 2003.
Sigurður Kristinsson, betur þekktur sem Siggi á Löndum, fyrrv. hafnarvörður í Vestmannaeyjum, lést á St. Jósefsspítala í Hafnarfirði 8. apríl sl.
Hann var fæddur á Eystri-Löndum í Vestmannaeyjum 11. júní 1919. Foreldrar hans voru Kristinn Sigurðsson (1890-1966) og Oktavía Þórunn Jóhannsdóttir (1884-1968) sem þar bjuggu. Þau voru fjögur systkinin, auk Sigurðar Yngva (eins og hann hét fullu nafni) þrjár systur, Ásta Jóhanna (f. 1916), Sigrún Lilja (f. 1921) og Júlía Rósa (1924-2001). Enn fremur átti Oktavía einn son, Jóhann Kristinsson (Astgeirssonar; 1913-1985); hann var alinn upp á Norðfirði.
Æskuheimili Sigurðar var vestmanneyskt í bestu merking þess orðs þar sem gamlar hefðir voru í heiðri hafðar. Þar voru allir hlutir í réttum skorðum, ekkert los en nýjungar smeygðu sér inn þegar þær höfðu sannað gildi sitt. Þannig hlaut hann í vöggugjöf heilsteypt lífsviðhorf og mótaðist svo við sjómennsku, fuglatekju, fjárbúskap og annað bjargræði eins og tíðkast hefur í Vestmannaeyjum í aldaraðir.
Skólagangan var stutt, þótt efni væri vissulega í meiri afrek á þeirri braut, og þegar eftir fermingu fór Sigurður að vinna fyrir sér, fyrst við sendilstörf og annað sem til féll í Ísfélaginu hjá Jóhannesi Brynjólfssyni, síðan var hann til sjós, m.a. á Lagarfossi með Þorsteini Gíslasyni, beitningarmaður á Helgu sem Þórarinn á Jaðri var með, en vorið 1942 réðst hann til Vestmannaeyjahafnar á grafskipið Vestmannaey og vann þar allar götur fram að gosi, og þó lengur því að hann lét ekki af störfum fyrr en árið 1975. Með störfum á Grafaranum vann Sigurður ýmis önnur störf við höfnina, var t.d. alllengi á Létti, hafnsögubátnum, með Olafi Olafssyni. Um 1960 var hann ráðinn hafnarvörður en starfssvið þeirra er æði fjölbreytt; auk sjálfrar hafnarvörslunnar unnu þeir á Grafaranum og við ýmsar framkvæmdir í höfninni og viðgerðir og viðhald.
Á þessum árum gerbreyttist Vestmannaeyjahöfn. Um 1940 var að vísu búið að gera Básaskersbryggju en höfnin átti eftir að stækka svo að um munaði, Friðarhöfn var byggð upp og stækkuð í áföngum. Það var mikið verk og þarft því að umsvif voru mikil á þessum árum, stundum hátt í 100 bátar gerðir út og aðkomusjómenn í hundraðatali í Eyjum yfir vertíðina.
Siggi á Löndum var sérstaklega vel fallinn til þessara starfa, duglegur og reglusamur maður, glettinn og góðviljaður og yfirvegaður í allri framkomu. Þess vegna kom sjaldan eða aldrei til árekstra milli sjómanna og hafnarvarða þótt oft væri þröng á þingi í höfninni og hart sótt eftir bryggjuplássi. Helstu samverkamenn hans voru Bergsteinn Jónasson á Múla og Jón I. Sigurðsson á Látrum og eru þá margir traustir og góðir menn í „hafnargenginu" ótaldir.
Hús Sigurðar og fjölskyldu hans, andspænis æskuheimili hans við Landagötuna (var nr. 18), fór undir hraun og svo fór að þau hjón settust að í Hafnarfirði, bjuggu lengst af á Breiðvangi 8.
Sigurður hóf þá störf í Glerborg og vann þar fram á áttræðisaldur.
Sigurður kvæntist 23. apríl 1949 Guðbjörgu Bergmundsdóttur frá Nýborg í Vestmannaeyjum (f. 1922). Synir þeirra eru Kristinn, stýrimaður í Vestmannaeyjum, síðar smiður í Hafnarfirði; og Bergmundur, vélstjóri í Vestmannaeyjum, síðar sendibílstjóri í Hafnarfirði. Hjá þeim hjónum ólst líka upp frá unglingsárum systursonur Guðbjargar, Bergmundur Elli, smiður í Vestmannaeyjum, síðar í Hafnarfirði.
Sigurður Kristinsson var einstakur heiðursmaður sem skilur eftir sig ljúfar minningar. Hann var fróður og minnugur, sérstaklega á kveðskap. Stór var hann á velli og stæðilegur í blóma lífsins, en átti þó löngum við veikindi að stríða; það bar hann allt í hljóði.
í Sjómannadagsblaðinu í fyrra (2002) er ítarlegt viðtal við Sigurð um ævi hans og störf við Vestmannaeyjahöfn.
F. 10. febrúar 1930 - D. 17. apríl 2003
Sigurður Valgeir Sveinsson var fæddur í Reykjavík 10. febrúar 1930. Hann lést á Landsspítalanum í Reykjavík þann 17. apríl sl.
Foreldrar Valgeirs voru Sveinn Jóhannesson, f. 14.11. 1888, d. 1950 og Kristrún Jónsdóttir f. 6.8. 1887, d. 1942. Systkini Valgeirs voru Oddgeir f. 1910, d. 1998, Jón f. 1911, d. 2000, Guðmundur f. 1916, d. 1977, Guðlaug f. 1920, Sigurvin f. 1925, Kristín f. 1926, Marta f. 1927 og Anna f. 1931.
Valgeir giftist þann 16. febrúar 1951 Guðnýju Björgu Gísladóttur frá Eskifirði, f. 9. okt. 1928. Þau bjuggu fyrstu hjúskaparár sín á Brúarenda en síðan á Suðurnesjum og þar af lengst í Höfnum. Árið 1974 fluttu þau til Vestmannaeyja og hafa búið þar síðan.
Valgeir og Guðný áttu saman 12 börn: Bjarneyju Jónu f. 1950 gift Birni Jóhanni Guðjóhansen. Börn hennar eru Valgeir Yngvi og Fanney Jóna.
Sveinn Rúnar, f. 1951 giftur Þóru Guðjónsdóttur. Börn þeirra eru Nökkvi, Guðjón Emil og Leó Snær. Drengur fæddur 6.10. 1952, d. sama dag.
Ingibjörg Soffía f. 1954, börn hennar Aðalheiður Osk, Guðný Björg, Inga Rún og Antje Valgerður.
Elsa, f. 1955, gift Guðmundi Guðlaugssyni. Börn þeirra Birkir Ivar og Þórey Friðrikka.
Gísli, f. 1957.
Jón, f. 1959, giftur Þórdísi Erlingsdóttur. Börn þeirra eru Agnar Mar f. 11.11 1982, d. 26.9. 1985, Alexander Örn f. 19.3. 1990, d. 16.4. 1995, Hersir Mar og Ívar Örn.
Elín Perla, f. 1961, gift Tom. Börn þeirra Aron Poul, Kamilla Towe og Sara María.
Valgeir, f. 1962. Börn hans Andri Fannar og Sesselja Líf.
íris f. 1963. Börn hennar Anna María, Elsa Valdís, Bjarni Jón og fóstursonur Gunnar.
Kristinn Bjarki f. 1966, giftur Þórunni Rúnarsdóttur. Börn þeirra Sveinn Agúst, Daníel Andri, Sigdór Yngvi og Indíana Guðný.
Anna María f. 1968. Börn hennar Sævar Þór, Mardís Ögn og Baldur Bragi.
Fyrsta tug ævi sinnar bjó Valli, eins og hann var ætíð kallaður, ásamt foreldrum sínum og systkinum við Framnesveginn í Reykjavík. En síðan var flutt að Brú við Þormóðsstaði. Valli var aðeins 12 ára gamall þegar hann missti móður sína.
Æskuár Valla voru viðburðarík. Landið var hersetið og að eigin sögn var hann á kafi í ástandinu eins og flest börn á þeim tíma. Sótt voru bíó og uppákomur á vegum hersins og Reykjavík iðaði af lífi og fjöri. Nóg var um íhlaupavinnu, svo sem sendiferðir og annað sem gaf ýmist sælgæti, pund eða dali. Svo sannarlega voru þetta umbrotatímar í lífi ungs drengs.
Valli var námsmaður góður. Hann var menntaður vélstjóri, rafvirki og hafði réttindi sem stýrimaður á minni bátum.
Valgeir stofnaði útgerð 1961 í Höfnum. Lét hann smíða ellefu tonna frambyggðan bát fyrir sig í Hafnarfirði og var hann gerður út á handfæri og þar byrjaði undirritaður að róa með honum og vorum við mikið saman til sjós eftir það. Þessi bátur slitnaði upp af bólfærum í Höfnum í SV vonsku veðri og eyðilagðist. En hann lét smíða annan bát, 20 tonna frambyggðan og var sá bátur notaður á snurvoð og handfæri. Rekstur þessi gekk ekki vel og hætti Valgeir útgerð en var ætíð eftir þetta mest á sjónum sem vélstjóri.
Valgeir var sérlega laginn og virtist allt leika í höndunum á honum, sama hvort það var í rafmagni eða vélum.
Minningar mínar um föður minn eru margar og eins og gengur misgóðar en efst í huga eru góðar minningar æskuáranna og síðast frá samveru okkar til sjós. Pabbi reyndist mér einstaklega vel í útgerðarrekstri mínum og var hann alltaf á kafi niðri í bát að laga og snurfusa. Einnig leysti hann mikið af hjá mér. Undir það síðasta var ferðum hans farið að fækka niður í bát, heilsunni farið að hraka, en áhuginn sá sami.
Eg kveð Valgeir föður minn með þakklæti og virðingu.
F. 26. október 1933 - D. 30. janúar 2003.
Gunnar Þór fæddist á Ísafirði 26. október 1933, sonur hjónanna Þorbergs Skagfjörð Gíslasonar, sem fæddur var 27. ágúst 1902 og látinn 16. ágúst 1959 og Jónu Lilju Þórðardóttur sem fædd var 25. júní 1909 og látinn 6. júní 1959.
Gunnar Þór fluttist nokkurra mánaða til uppeldismóður sinnar Halldóru Rannveigar Þórðardóttur sem bjó á Súðavík. Snemma fluttust þau ásamt syni Halldóru, Þórði Óskarssyni, að Hlíð í Álftafirði þar sem bróðir Halldóru og aldraðir foreldrar hennar bjuggu. Gunnar Þór átti tvo hálfbræður, sem voru honum sammæðra. Þá Sigurvin Helgason sem fæddur var 1938 og látinn 1983 og Njál Helgason sem fæddur var 1945 og látinn 2002.
Gunnar sleit barnsskónum að Hlíð í Alftafirði til 17 ára aldurs. En upp frá því tók hann að sækja sjóinn víða bæði hérlendis og erlendis. Hann starfaði nokkur ár í Noregi við sjómennsku, var í útgerð með bróður sínum í nokkurn tíma, starfaði einnig í Búrfelli svo fátt eitt sé nefnt. Hann átti meðal annars viðkomu á Akranesi í sjómannsstörfum sínum og þar kynntist hann Margréti Teitsdóttur eiginkonu sinni. Þau hófu sambúð 1954 og gengu síðan í heilagt hjónaband 3. september 1960. Börn þeirra eru í aldursröð:
Halldóra Lilja Gunnarsdóttir fædd 17. apríl 1956, eiginmaður hennar er Gísli Magnús Arason og eiga þau einn son Ara Gunnar Gíslason.
Annað barn þeirra Gunnars Þórs og Margrétar er Örn Arnar Gunnarsson fæddur 28. júní 1959. Kærasta hans er Benja Maneecom frá Tælandi.
Þriðja í röð barnanna er Rúnar Gunnarsson fæddur 16. mai 1960. Kona hans er Hrefna Ingólfsdóttir og eiga þau börnin Anton Örn Rúnarsson og Hafdísi Dögg Rúnarsdóttur.
Teitur Gunnarsson er fjórða barn þeirra hjóna. Hann er fæddur 14. febrúar 1964. Kona hans er Anna Björg Gunnarsdóttir og eiga þau börnin Tryggva Gunnar Teitsson, Hilmar Teitsson og Heiðrúnu Teitsdóttur.
Gunnar lærði netagerð á sínum tíma og starfaði við hana ásamt sjómennskunni. Gunnar Þór og Margrét skildu um áramótin 1966 - 1967.
Margrét eignaðist Sigurstein Davíð Gíslason árið 1968. Er hann og hefur verið fjórði bróðirinn í systkinahópnum. Kona hans er Anna Elín Daníelsdóttir og eiga þau soninn Magnús Svein Sigursteinsson.
Gunnar Þór fór til Vestmannaeyja fljótlega eftir gos og stundaði sjómennsku þaðan. Hann lauk starfsferli sínum hjá FES, Fiskimjölsverksmiðju Einars Sigurðssonar, sem í dag heitir Fiskimjölsverksmiðja Ísfélagsins í Eyjum og hafði þá starfað þar í allmörg ár.
Það má segja að flökkulíf sjómannsins hafi endað í Vestmannaeyjum og hann hafði fest rætur þar. Gunnar Þór Þorbergsson lést fimmtudaginn 30 janúar s.l. Útför fór fram í Vestmannaeyjum 6. febrúar í kyrrþey að ósk hins látna.
Þorgeir Guðjón Jónsson
F. 27. júlí 1954 - D. 19. nóvember 2002
Þann 19. nóvember á síðasta ári lést Þorgeir Guðjón Jónsson á sjúkrahúsinu á Seyðisfirði en hann var fæddur 27. júlí 1954. Þorgeir var um tíma búsettur í Vestmannaeyjum og stundaði sjó á tveimur skipum frá Eyjum, togurunum Klakki VE og Vestmannaey VE.
Þorgeir var borinn og barnfæddur Seyðfirðingur en átti sterkar rætur í Vestmannaeyjum þar sem faðir hans, Jón Pálsson, kemur frá Þingholti. Jón var lengi skipstjóri á Gullver NS og reri margar vertíðir í Vestmannaeyjum.
Eftirlifandi kona hans er Elínbjörg Valdórsdóttir. Foreldrar Þorgeirs eru Jón Kristinn Pálsson fæddur 21. október 1930 og Helga Jónsdóttir frá Seyðisfirði fædd 19. apríl 1935.
Systkini Þorgeirs eru Margrét fædd 1952, tvíburarnir Jónas og Páll Sigurgeir fæddir 1955, Kristján fæddur 1963 og Unnur fædd 1966.
Þorgeir hélt alltaf góðu sambandi við skyldfólk sitt í Eyjum og kom tíðum í heimsókn til Eyja. Þegar frændur hans komu á skipum sínum til Seyðisfjarðar var hann alltaf mættur á bryggjuna og oft var komið við í kaffi á heimili hans. Það er því skarð fyrir skildi í fjölskyldunni á Seyðisfirði nú þegar Þorgeir er horfinn á braut.
Hans nánustu fá hlýjar kveðjur frá Eyjum þar sem hans er sárt saknað.
