Sjómannadagsblað Vestmannaeyja 1983/ Minning látinna

Minning látinna

Líknargjafinn þjáðra þjóða,

þú sem kyrrir vind og sjó.

Ættjörð vor í ystu höfum

undir þinni miskunn bjó.

Vertu með oss, vaktu hjá oss,

veittu styrk og hugarró.

Þegar boðinn heljar hækkar,

herra, lægðu vind og sjó.

Þegar brotnar bylgjan þunga,

brimið heyrist yfir fjöll.

Þegar hendir sorg við sjóinn,

syrgir, tregar þjóðin öll.

Vertu ljós og leiðarstjarna,

lægðu storm og boðaföll,

líknargjafinn þjáðra þjóða,

þegar lokast sundin öll.

Halldór Jónsson
F. 28. ágúst 1919 - D. 17. maí 1982.

Halldór Jónsson var fæddur og alinn upp í Hafnarnesi við Fáskrúðsfjörð. Faðir hans,Jón Níelsson, lést 1953, en móðir hans, Guðlaug Halldórsdóttir, er enn á lífi, á Sólvangi í Hafnarfírði, á tíræðisaldri. Þau Jón og Guðlaug eignuðust níu börn, tvö dóu í bernsku en sjö komust til fullorðinsára. Tvö þeirra systkina hafa lifað og starfað hér í Vestmannaeyjum, Dóri (eins og tengdafaðir minn var jafnan kallaður) og Kristín, kona Óskars Ólafssonar pípulagningarmanns.
Í Hafnarnesi vandist Dóri við öll algeng störf til sjávar og sveita enda byggðist afkoma manna þar jöfnum höndum á útgerð og búskap. Hann lærði fljótt að bjarga sér enda vinnusemi og samviskusemi honum í blóð borin. Það átti þó ekki fyrir Dóra að liggja að verða útvegsbóndi í Hafnarnesi. Hinn 4. júlí 1944 giftist Dóri eftirlifandi eiginkonu sinni, Önnu Guðrúnu Erlendsdóttur, og bjuggu þau á Fáskrúðsfirði fram til ársins 1952. Þar fæddust börn þeirra þrjú, Jóhann, skipstjóri og útgerðarmaður á Andvara, giftur undirritaðri, og Brynja, gift Haraldi Benediktssyni skipstjóra á skuttogaranum Klakki; eitt barn misstu þau í bernsku. Barnabörnin eru orðin átta, og eitt þeirra, Ernu, dóttur Brynju, ólu þau Anna og Dóri upp að öllu leyti.
Dóri kom fyrst til Vestmannaeyja 1935 á vertíð, en fluttist með fjölskyldu sinni hingað 1952. Hér reistu þau sér hús, á Boðslóð 16, og bjuggu þar þangað til þau fluttust að Hásteinsvegi 60 fyrir fjórum árum.
Eftir að til Vestmannaeyja kom stundaði Dóri sjó, fyrst í stað var hann á Ver með Jóni Guðmundssyni, en gerði síðan út Skuldina með þeim Bergþóri og Guðjóni í Hlíðardal, eða þar til hann seldi hlut sinn og fór í land vegna magasárs 1962. Vann hann eftir það lengst af í Fiskimjölsverksmiðjunni h.f.
Dóri var tíður gestur á bryggjunum, fylgdist vel með einkum syni og tengdasyni; þar var hans líf og yndi.
Árið 1973, gosárið, kenndi Dóri fyrst þess sjúkdóms sem átti síðar eftír að draga hann til dauða. Hann átti eftir að þjást mikið, en kvartaði aldrei og bar sjúkdóm sinn af einstakri karlmennsku og æðruleysi. Í upphafi sl. árs brá enn til hins verra og var þá ákveðið að hann gengist undir mikla hjartaaðgerð í London. Sú aðgerð heppnaðist ekki og lést Dóri þar á sjúkrahúsi langt um aldur fram.
Dóri var fríður maður í útliti, fremur lágvaxinn og snaggaralegur í hreyfingum. Hann var skapgóður og glaðlyndur, hjálpfús og laghentur. Hann var félagslyndur og sat í stjórn Verkalýðsfélags Vestmannaeyja um árabil.
Dóri reyndist mér eins og besti faðir þegar ég kom inn á heimili þeirra Önnu fyrst. Fyrir það er ég honum þakklát, og tel mikið lífslán að hafa átt samfylgd með honum. Og börn mín hafa sannarlega misst sinn besta vin. Með Halldóri Jónssyni er genginn góður og heiðarlegur maður.
Aðalbjörg Bernódusdóttir.

Magnús Guðmundsson
F. 22. mars 1964 — D. 11. júlí 1982

Á einu augnabliki er líf ungs drengs hrifsað úr faðmi fjölskyldu og vina. Eftir er sár söknuður, bitur raunveruleikinn að hið mannlega er ekki ódauðlegt afl. En í skauti hugans fæðist endurminning og hún leysir úr læðingi myndir, sem verða svo lifandi og tærar á slíkum stundum. Og ljúft er að minnast, þegar sorg og tregi hefur búið um sig í brjósti vina og ættmenna.
Magnús hét hann, og var sonur Guðmundar Loftssonar og Ásu Magnúsdóttur. Sín bernskuár átti Magnús heima á Búastöðum. Sumarfagurt var á Búastöðum og eyjunni austur þar og sást vel til Bjarnareyjar og Elliðaeyjar er hvíldu með græna kolla í dimmbláum sænum. Við aftanskin speglaðist á rúðum veiðimannakofanna þar. Hann vissi að einhverntíma yrði hann sjálfur veiðimaður eins og forfeður hans. Og þegar árin liðu hélt hann til fjallanna sinna, stoltur, ungur drengur. Hann sagði að fjöllin hér væru fegurri og grasið grænna en annars staðar. Magnús naut sín vel í útiverunni og unni sinni heimabyggð.
Að grunnskólagöngu lokinni lagði hann fyrir sig trésmíðar og starfaði síðan með Helga móðurbróður sínum, jafnframt námi í Iðnskóla. Smíðavinna var starf sem honum líkaði vel enda í blóð borinn arfur frá öfum sínum. Eitt það síðasta sem hann starfaði við var smíði minnismerkis um Oddgeir heitinn Kristjánsson.
Sá sem þetta ritar átti þess kost að kynnast Magnúsi gegnum árin, og sjá hann þroskast úr litlum drenghnokka í fullmótaðan ungling með heilsteyptan hugsunargang. Í minningu daganna bregður fyrir mynd af ljóshærðum dreng, sem var trúr sinni sannfæringu. Og nú þegar sætið hans er autt vil ég þakka honum fyrir allt það góða og göfuga sem hann lét í té á stuttu æviskeiði sínu. Hann kvaddi þetta líf í blóma með bjartar vonir sem hann ól í brjósti.
Á vængjum morgunsroðans sveif sál hans að fótskör þess almættis sem við biðjum til á erfiðum tímum og þar munu liljur vallarins lýsa honum leið að lindum lifsins þar sem allir hittast að jarðlífí loknu.
Fari vel minn ungi vinur.
Minning hans geymist í muna klökkum.
Kristinn V. Pálsson.

Stefán Valdason

F.18. mars 1908 — D. 24. júlí 1982.
Stefán var fæddur 18. mars 1908 að Miðskála undir Eyjafjöllum. Foreldrar hans voru þau Valdi Jónsson og Guðrún Stefánsdóttir. 1911 fluttust þau Valdi og Guðrún með börn sín til Vestmannaeyja. Alls urðu systkinin níu, en auk bess átti Valdi 4 börn áður.
Fljótlega eftir að þau fluttust til Eyja byggði Valdi húsið Sandgerði við Vesturveg. Þar ólst Stefán upp í stórum systkinahópi. Þar átti hann sín léttu spor. Ljúfar minningar æskuáranna yljuðu honum um hjartarætur æ síðar og glöddu hug hans. Þar hafði hann alist upp, og bakgrunnurinn var kliður bjargfuglanna, gjálfur glitbárunnar og hinn ógnþungi niður brimsins, þegar jafnvel björgin titra af lotningu. Svo mikið unni hann Eyjunum sínum, að ef hann þurfti að dveljast annars staðar um tíma var hann ekki í rónni fyrr en hann var kominn aftur heim.
Stebbi Valda, eins og hann var gjarnan kallaður, var harður af sér, duglegur og ósérhlífínn. Hann var drengur góður og lét engan eiga neitt hjá sér. Honum skildist það fljótt að ekki var sóst eftir því að hafa liðleskjur í vinnu hvort sem það var til sjós eða lands. Hann byrjaði ungur að vinna og fljótlega fór hann á sjóinn, sem hann stundaði af og til auk annarar landvinnu.
Stebbi Valda var með afbrigðum vinnusamur maður. Hann var að lundarfari léttur og skemmtilegur og allir sem kynntust honum urðu fljótt varir þessara mannkosta hans.
Mér er það enn minnisstætt hvað ég gladdist þegar ég heyrði fyrst sagt við mig: „Það er gott að vinna með honum Stebba", og varla fá menn betra hrós, þegar það er sagt á þennan hátt og það af mönnum, sem ég vissi að voru orðlagðir fyrir dugnað og seiglu.
Stebbi var um tvítugt þegar hann kynntist eftirlifandi konu sinni, Guðmundu Bjarnadóttur frá Siglufirði. Þau eignuðust 5 börn og eru 3 þeirra á lífi. Fljótlega byggði Stebbi hús við hlið föðurhúsa að Sandgerði og bjó þar til ársins 1963 er hann byggði sér nýtt hús að Bröttugötu 4 og bjó þar til dauðadags.
Stebbi varð fyrir miklu áfalli 1972 er hann slasaðist í vinnu við uppskipun svo að honum var vart hugað líf. Hann náði sér aldrei að fullu eftir þetta og varð að hætta vinnu. Þetta tók mjög á Stebba, sem aldrei gat hugsað sér að vera verkefnalaus.
Að ævikvöldi getur Stefán Valdason hvílt í friði að loknu góðu dagsverki.
Agnar Angantýsson.

Friðrik Garðarsson
frá Baldurshaga
F. 21. mars 1931 — D. 4. ágúst 1982.
Friðrik var fæddur á Sauðárkróki 21. mars 1931. Ungur að árum hleypti hann heimdraganum og hélt til Vestmannaeyja til þess að stunda þar sjóinn, eins og svo margur ungur maður gerði hér fyrr á árum, er minna var um atvinnu úti á landsbyggðinni en nú er.
Fljótlega eftir komu sína til Eyja kynntist hann eftirlifandi konu sinni, Sesselju Andrésdóttur frá Baldurshaga, en við Baldurshaga var hann oftast kenndur upp frá því. Friðrik og Sesselja hófu búskap, fyrst í Baldurshaga og síðar að Litlu-Fagurlist við Urðaveg. Þeim varð tveggja barna auðið og eru þau bæði uppkomin og búin að eignast sín eigin heimili. Friðrik og Sesselja fluttust frá Eyjum fáum dögum fyrir náttúruhamfarimar miklu, fyrst til Grindavíkur, þar sem hann vann við netagerð, og síðar til Hafnarfjarðar þar sem hann gerðist kaupmaður.
Ég undirritaður kynntist Friðriki fyrst er við urðum samskipa á m.b. Maggý með hinum kunna aflamanni Guðna Grímssyni. Margar vertíðar og fleiri úthöld vorum við saman á m.b. Maggý, enda voru menn ekki að hlaupa úr slíku skipsrúmi að ástæðulausu, enda fór svo, að þegar Friðrik fór af þeim bát var það til þess að gerast stýrimaður á öðrum. Friðrik stundaði sjóinn allan sinn tíma hér í Eyjum, lengst af hjá öðrum, en síðustu árin á eigin útgerð, er hann, ásamt Jóni Ingólfssyni frá Mandal, keyptu m.b. Metu og gerði út í nokkur ár.
Kynni þau er ég hafði af Friðriki á m.b. Maggý entust þar til hann kvaddi þennan heim svo snögglega og langt um aldur fram,4. ágúst síðastliðinn, aðeins 51 árs gamall.
Eins og áður sagði fluttust Friðrik og Sesselja til Grindavíkur, er þau fóru frá Eyjum, og þegar ég, ásamt fjölskyldu minni, urðum að yfirgefa Heimaey, gosnóttina forðum, eins og allir aðrir, og leita verustaðar á fastalandinu, hefur það sjálfsagt ráðið miklu um þá ákvörðun okkar að flytjast til Grindavíkur, að þar voru þau hjónin fyrir.
Friðrik var ekki aðeins góður sjómaður, heldur var hann fyrst og fremst góður maður, léttur í lund og spaugsamur. Friðrik var ekki vinamargur en sannur vinur vina sinna og var ég svo heppinn að fá að njóta vináttu þeirra hjóna. Um leið og við hjónin þökkum Friðriki samfylgdina, sendum við eiginkonu hans og börnum þeirra, ásamt tengdabörnum og barnabörnum, okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Adólf Sigurgeirsson frá Stafholti.

Birgir Traustason
F. 9. júní 1959 — D. 4. ágúst 1982.
Mig langar að minnast mágs míns, Birgis Traustasonar, með örfáum orðum, en hann lést 4. ágúst sl. sumar, aðeins 23 ára að aldri, og var sár harmur kveðinn að fjölskyldu hans við svo snöggt kall.
Birgir fæddist í Vestmannaeyjum 9. júní 1959, sonur hjónanna Sjafnar Ólafsdóttur og Trausta Marinóssonar, elstur fjögurra bræðra. Ég kynntist Birgi árið 1977 þegar ég tengdist fjölskyldu hans og áttum við oft á tíðum mjög góðar samverustundir. Því miður átti Birgir við erfiðan sjúkdóm að stríða síðustu árin, sem svo margan góðan dreng hefur lagt að velli. Heimurinn er harður dómari, en oft gætir fólk ekki að því að undir hjúp kæruleysis slær heitt hjarta sem hrópar á hjálp í angist. Það kom oft fram, er við áttum tal saman, að hann þráði annað og betra líf og aldrei heyrði ég hann hallmæla öðrum. Mikil var gleði hans, þegar við létum drenginn okkar heita nafni hans, og sýndi hann honum ávalt mikinn kærleika og ástúð.
Birgir stundaði sjómennsku og þótti liðtækur til þeirra starfa.
Ég kveð elskulegan mág með miklum söknuði og þeirri fullvissu að við eigum eftir að hitta hann aftur. Guð blessi minningu hans.
Svava Gísladóttir.

Pétur Guðjónsson
frá Kirkjubæ í Vestmannaeyjum.
F. 12. júlí 1902 — D. 21. ágúst 1982
Pétur Guðjónsson frá Kirkjubæ í Vestmannaeyjum, hin síðari ár búsettur í Garði suður, andaðist í Sjúkrahúsinu í Keflavík hinn 21. ágúst 1982.
Pétur á Kirkjubæ var einn þeirra manna, sem setti svip á samtíð sína í Vestmannaeyjum og verður samferðamönnum minnisstæður. Hann var alla ævi síkvikur af krafti og fjöri, vel gefinn, hnyttinn í svörum, hinn besti granni og félagi ágætur hvort sem var á sjó eða í fjöllum, en sérstakan svip setti hann á úteyjalífið í Eyjum. Pétur var nær samfellt í 70 sumur við lundaveiðar í Ellirey og mun slíkt fátítt og áreiðanlega einsdæmi á þessari öld a.m.k.
Fyrst fór hann í Ellirey með föður sínum sumarið 1909, en síðasta sumardvöl hans var sumarið 1981 og höfðu þá aðeins fallið 3 sumur úr veru hans í Ellirey síðan 1909.
Pétur Guðjónsson var fæddur á Oddstöðum í Vestmannaeyjum 12. júlí 1902, sonur hjónanna Guðjóns Jónssonar líkkistusmiðs og bónda frá Túni í Eyjum og fyrri konu hans Guðlaugar Pétursdóttur frá Þorlaugargerði. Hann var næstelstur systkina sinna, en systkinahópurinn stækkaði ört, átti Guðjón 12 börn með fyrri konu sinni, en 4 með seinni konu sinni Guðrúnu Grímsdóttur.
Það varð því fljótt að taka til hendi og systkinin tóku virkan þátt í lífsbaráttunni. Eins og á öðrum jarðaheimilum í Vestmannaeyjum stunduðu menn jöfnum höndum sjómennsku og fjallaferðir með búskapnum, en mikilvægast búsílagið á hverri jörð var vetrarforði af söltuðum fugli, fýl, lunda og súlu.
Pétur á Oddstöðum eins og hann var einnig oft kallaður og kenndur við æskuheimili sitt, ólst frá blautu barnsbeini upp við þá öru þróun og má segja byltingu, sem varð í Vestmannaeyjum á fyrstu tugum aldarinnar, breytingar sem voru ævintýri líkastar. Á rúmlega einum áratug meira en tvöfaldaðist íbúatala, frá 600 skömmu eftir aldamót og í rúm 1300 árið 1913.
Pétur Guðjónsson tók frá unga aldri þátt í þessu ævintýri, sér og sínum til framfæris, og um fermingaraldur, 12 - 13 ára gamall byrjaði hann jafnframt námi í barnaskólanum að beita hjá föðurbróður sínum Vigfúsi í Holti. Hann fór síðan á sjóinn strax og hann hafði aldur til og byrjaði sjómennsku á Nansen VE 102, sem Jóhann Jónsson frá Brekku, föðurbróðir hans var með. Þeir voru þar skipsfélagar Pétur og Binni í Gröf, sá frægi sjómaður.
Heimili föður síns vann Pétur fram á fullorðinsár. Hann var prýðilegur sjómaður og orðlagður lagningsmaður, en það var eitt mikilvægasta sjómannsstarfið á línubátum áður en lagningsrennan kom til Vestmannaeyja árið 1929 og höfðu lagningsmenn aukahlut fyrir starf sitt.
Haustið 1924 sótti Pétur skipstjóra- og stýrimannanámskeið, sem Sigfús Scheving í Heiðarhvammi veitti forstöðu og lauk prófi með ágætum árangri. Hann var síðan eina vertíð formaður með vélbátinn Faxa og þá Hjálparann í 2 vertíðir, en hætti formennsku og fór í úrvalsskiprúm á Eyjaflotanum.
Lengi var hann með Valdimar Bjarnasyni á Lagarfossi VE 234, og mat hann ávallt mikils. Pétur stundaði sjóinn á hverri vetrarvertíð allt fram til 1958 og var síðustu 15 árin með Þorgeiri Jóelssyni á Lunda VE 141, en þar voru þeir saman um árabil Oddstaðabræðurnir Pétur, Kristófer og Jón. Var þar mikill samhugur um borð. Báðir þessir formenn, Valdimar og Þorgeir voru aflakóngar Eyjamanna á sinni tíð og skiprúm hjá þeim eftirsótt.
Á þessum miklu athafnaárum, tímum uppbyggingar og nýrrar tækni í vaxandi kaupstað, voru oft talsverðar sviptingar í félagsmálum; verkalýðs- og sjómannafélög Vestmannaeyja voru að taka sín fyrstu skref.
Pétur Guðjónsson var alla ævi félagslyndur maður og tók virkan þátt í þjóðfélagsbaráttunni. Hann fylgdi alla tíð Sjálfstæðisflokknum að málum og lét sig verkalýðsmál miklu varða.
Pétur var einn af stofnendum Verkalýðsfélags Vestmannaeyja 9. desember 1939 og varð fyrsti ritari félagsins í stjórn Páls Þorbjörnssonar, en árin 1946-1947 og aftur árin 1951- 1953 var Pétur formaður Verkalýðsfélags Vestmannaeyja og sat á Alþýðusambandsþingum.
Pétur Guðjónsson hóf búskap á Kirkjubæ árið 1932 og tók við Eystri-Staðarbænum þá um vorið af Magnúsi Eyjólfssyni, sem þar hafði búið hálfa öld. Pétur kvæntist árið 1926 Guðrúnu Rannveigu Guðjónsdóttur ættaðri úr Breiðdal á Austurlandi og átti með henni 5 börn. Guðrún andaðist úr skæðri lungnabólgu, sem herjaði Eyjarnar árið 1938.
Hinn 2. janúar árið 1943 kvæntist Pétur síðari konu sinni Lilju Sigfúsdóttur, ættaðri frá Eyrarbakka og lifir hún mann sinn.
Eftir að Pétur hætti sjómennsku og búskap, hóf hann störf sem skrifstofumaður hjá Vestmannaeyjabæ og var í fyrstu hafnargjaldkeri, en tók brátt að sér umfangsmeiri störf og sá um alla reikninga Sjúkrahússins, því að hann var reikningsglöggur og prýðilega skýr á öllum sviðum.
Árið 1949 hafði Pétur reist myndarlegt tveggja hæða hús austan við bæjarþyrpinguna á Kirkjubæ. Það stóð austast húsa á Heimaey. Þau undu þarna vel hag sínum, þó að stundum blési all hressilega með sjávardrifi á veturna, en húsið var aðeins 2 steinköst frá sjávarbakkanum — Urðum. Óvíða var svo sumarfallegt í Vestmannaeyjum og á Kirkjubæ, vor- og sumarmorgnar einstæðir að fegurð og útsýni. Þar ætluðu þau að una ævi sinnar daga.
Hús Péturs og Lilju var fyrsta húsið, sem varð jarðeldunum 23. janúar 1973 að bráð og brann húsið snemma morguns á öðrum degi hamfaranna. Þarna misstu þau hjón nær allt sitt innbú og fluttu þennan gosvetur suður í Garð. Þar tókst þeim að koma aftur upp miklu myndarheimili, snyrtilegu og hlýlegu. Þangað var ávallt gott að koma, gestrisni og alúð í fyrirrúmi hjá húsráðendum, en grönnum sínum vom þau hjón mjög hjálpleg.
Sem fyrr segir var Pétur alla tíð mikill bjargveiðimaður og fór á yngri árum og fram eftir í allar fjallaferðir í leigumála Oddstaða í Ellirey og síðan Kirkjubæjarjarða, sem áttu m.a. nytjar í Suðurey og Brandi.
Hann var góður fjallamaður og annálaður lundaveiðimaður. Eitt sinn veiddi hann á einum degi 9 kippur eða 900 lunda í Skoru í Ellirey.
í Elliðaey eða Ellirey eins og hann, sem þekkti þessa eyju best allra manna, vildi kalla hana og rökstuddi prýðilega og vakti með því mig og fleiri til umhugsunar um nafnið, átti Pétur á Kirkjubæ ógleymanlegar ánægjustundir. Þar var hann hrókur alls fagnaðar og sumardvölin í Ellirey var hans líf og yndi, sem hann hlakkaði til strax og hann kvaddi eyjuna á síðsumri.
Pétur skrifaði skemmtilegt lítið kver um eyjuna, lundaveiðistaði og örnefni og bjargaði með því mörgu frá gleymsku. Ég held, að í hugum flestra Vestmanneyinga, sem voru samtíða Pétri á Kirkjubæ verði Ellirey og hann tengd svo sterkum og órjúfanlegum böndum, að þegar hugsað er til hans kemur eyjan í hugann.
Þegar ég kveð Pétur á Kirkjubæ verður mér hugstæð mynd af þeim Oddstaðabræðrum þar sem þeir sigla léttir í lund og með einlægum fögnuði frá Bæjarbryggjunni á litilli trillu út til eyjunnar sinnar fögru á miðsumri, þegar sólin skín hvað heitast á hvít og tignarleg Háubæli, iðandi af svartfugli og arri.
Pétur Guðjónsson var kynsæll eins og hann átti ætt til og átti orðið fjölda barnabarna.
Péturs á Kirkjubæ er gott að minnast. Til nær hinstu stundar var hann reifur og lífsglaður maður, sem lagði hverjum manni gott.
Hann var jarðsunginn frá Útskálakirkju Garði að viðstöddu fjölmenni hinn 4. september 1982.
Guðjón Armann Eyjólfsson.

Guðlaugur Þórarinn Helgason frá Heiði
F. 13. nóvember 1928 — D. 23. sept. 1982.
Guðlaugur var fæddur í Vestmannaeyjum 13. nóvember 1928.
Hér í Eyjum sleit hann barnsskónum og hér átti hann heima til dauðadags.
Foreldrar hans voru Guðrún Bjarnadóttir og Helgi Guðlaugsson. Guðlaugur ólst upp í foreldrahúsum ásamt bræðrum sínum, Guðmundi og Bjarna. Guðmundur dó um tvítugt. Móðir Guðlaugs lést árið 1971.
Ungur fór Guðlaugur að stunda sjóinn, var hann á ýmsum bátum, en um sjö ára skeið á m.b. Halkion með Stefáni í Gerði.
Skömmu eftir að Fiskiðjan hóf rekstur varð Guðlaugur starfsmaður þar, lengst af sem verkstjóri í tækjunum, allt þar til hann fékk sjúkdóm þann, sem hann barðist við í hart nær tvö ár og lagði hann að lokum að velli. Guðlaugur andaðist á sjúkrahúsinu hér 23. september 1982.
Guðlaugur giftist Lilju Jensdóttur árið 1950. Eignuðust þau sex börn, sem nú eru öll búin að stofna sín eigin heimili, nema Erna, 13 ára, sem býr hjá móður sinni.
Guðlaugur og Lilja hófu búskap að Heimagötu 30, en er fjölskyldan stækkaði byggðu þau sér yndislegt hús að Kirkjubæjarbraut 22. Það hús fór undir hraun í gosinu 1973. Um tíma bjó fjölskyldan á Eyrarbakka, en Guðlaugur vann hér.
Og aftur var hafist handa við að eignast heimili hér í bæ. Festu þau kaup á húsi að Brimhólabraut 32 og bjuggu sér þar hýlegt heimili.
Guðlaugur var vinnusamur og féll sjaldan verk úr hendi, og iðinn var hann að laga í kringum sig og aðra. Guðlaugur var léttur í lund og barngóður og áttu barnabörnin góðan afa.
Nú er Laugi, eins og við í fjölskyldunni kölluðum hann, horfinn yfir móðuna miklu. Ég veit að honum fannst að hann ætti margt eftir ógert, en hann vissi að enginn ræður sínum næturstað. Minningin um góðan dreng lifir og við þökkum góða samfylgd. Við biðjum góðan Guð að blessa og styrkja fjölskyldu hans.
FJ.

Guðjón Þorkelsson frá Sandprýði
F. 12. sept. 1907 — D. 8. desember 1982
Guðjón Þorkelsson fæddist í Sandprýði þann 12. september 1907, sonur hjónanna Guðbjargar Jónsdóttur og Þorkels Þórðarsonar, verkamanns. Bæði voru þau ættuð úr Fljótshlíð. Börnin voru sjö og í þá daga þurftu flestir að hafa mikið fyrir lífinu og hver og einn að draga björg í bú um leið og barnsskónum var slitið og kraftar leyfðu.
í Vestmannaeyjum snéru flestir sér eðlilega að sjó og sjávarafla og börnin í Sandprýði voru engin undantekning. Þannig ákvarðaði umhverfið ungviðinu brautina strax í upphafi í þá tíð.
Guðjón Þorkelsson hlýddi kallinu af brennandi áhuga æskumannsins. Á barnsaldri dvaldi hann þó oft í sveit, lengst af að Sámsstöðum í Fljótshlíð. Þar kynntist hann bústörfum og minntist þeirra daga jafnan með ánægju, þótt ekki höfðuðu þau viðfangsefni til hans.
Hraustir strákar í Eyjum fóru á sjóinn og Guðjón var orðinn formaður 25 ára að aldri. Hann var dugmikill og eftirsóttur til forræðis og skipstjórn hans var farsæl. Einu sinni skall hurð þó nærri hælum, er honum og áhöfn hans var naumlega bjargað af sökkvandi báti, Blikanum, í mannskaðaveðri síðari hluta vetrar árið 1942. Þessi atburður hafði djúp áhrif á Guðjón. Hann minntist hans oft og er ekki fráleitt að ætla, að þessi reynsla hafi hjálpað Guðjóni síðar að sætta sig við að láta af sjómennsk-unni, sem þó átti hug hans fremur en nokkurt annað viðfangsefni.
Guðjón var þrekmikill og gjörvulegur ungur maður og tók virkan þátt í félagslífi sinnar samtíðar í Eyjum. Hann var m.a. góður íþróttamaður og glímukóngur í Vestmannaeyjum í mörg ár.
Árið 1935 urðu þáttaskil í lífi Guðjóns Þorkelssonar, er hann festi ráð sitt og hinn 11. maí gekk að eiga Þuríði, dóttur Sigríðar Einarsdóttur og Einars Símonarsonar, elsta þriggja systra í London í Vestmannaeyjum. Þau Guðjón og Þuríður hófu búskap í London og bjuggu þar meðan þau voru í Eyjum.
Þótt Guðjón væri vaskur maður og sjósóknin ætti hug hans allan átti starfið ekki við hann að öllu leyti. Hann var aldrei sjóhraustur, en bar sig þó vel. Umrót stríðsáranna og hinir miklu búferlafluttningar, straumurinn til Reykjavíkur, hafa e.t.v. haft sín áhrif líka - því í stríðslok ákváðu þau Guðjón og Þuríður að taka sig upp og setjast að í höfuðstaðnum.
Þetta var mikil breyting fyrir formanninn í Eyjum og það tók hann langan tíma að aðlagast. Fyrst í stað vann hann ýmis störf, sem hann hafði áður stundað, á sjó og landi bæði í Reykjavík og á Suðurnesjum. Síðar fékk hann starf, sem hann sætti sig við, hér í borginni. Var í mörg ár við afgreiðslu í Steypustöðinni - og eftir það við afgreiðslustörf hjá Glópusi h.f., en lét af störfum fyrir nokkrum árum, þegar heilsan brast.
Í Eyjum fæddust Guðjóni og Þuríði þrjár dætur og síðar sonur, er þau voru komin til höfuðstaðarins. Börn þeirra eru: Sigríður, meinatæknir, gift undirrituðum, Guðbjörg, sjúkraliði, gift Eðvari Ólafssyni, rannsóknarlögreglumanni, Ruth, bankastarfsmaður, gift Bjarna Mathiesen, brunaverði, Gylfi, arkitekt, kvæntur Kristínu Jónsdóttur, hjúkrunarfræðingi. Barnabörnin em orðin 12 og barnabarnabörnin 2.
Þeir fjölmörgu, sem kynntust Guðjóni og störfuðu með honum, minnast hans vafalaust fyrir það hve kraftmikill hann var, ósérhlífinn hreinskiptinn og samkvæmur sjálfum sér. Þannig var hann líka í hópi sinna nánustu.
Seinustu árin voru honum mjög erfið. Ástvinum hans var sárt að fylgjast með því hvernig þessi stæðilegi og þrekmikli maður visnaði og varð á ótrúlega skömmum tíma sem skuggi af sjálfum sér. Þungbærast var þetta þó að sjálfsögðu fyrir Þuríði. Hjá henni er hugur vina hennar, þeir biðja góðan Guð að blessa henni minninguna um góðu árin, um hamingjuna sem hún naut með tryggum lífsförunauti.
Guð blessi minningu Guðjóns Þorkelssonar.
Haraldur J. Hamar.

Óskar Gíslason
F. 6. mars 1913 D. 19. janúar 1983.
Óskar Gíslason var fæddur í Vestmannaeyjum 6. mars 1913 og voru foreldrar hans merkishjónin Sigríður Einarsdóttir og Gísli Magnússon skipstjóri og útgerðarmaður,sem á sinni tíð var í röð athafnamanna í Vestmannaeyjum og rak umfangsmikla útgerð og fiskverkun milli 1920 og 1930, og var sjálfur meðal hörðustu sjósóknara Eyjanna. Þau hjón bjuggu í Skálholti, stórhýsi á þeirra tíma mælikvarða, sem Gísli reisti. Var Óskar næstelstur sex systkina.
Óskar Gíslason ólst því frá blautu barnsbeini upp við umsvif útgerðarheimilis og sjósókn. Hugur hans stefndi til sjómennsku og að loknu námi í Verslunarskólanum um tvítugsaldur sneri hann sér alfarið að sjónum. Varð hann kornungur skipstjóri. Óskar lauk hinu meira fiskimannaprófi frá Stýrimannaskólanum í Reykjavík með ágætiseinkunn vorið 1941.
Hann tók ungur við skipstjórn á skipum föður síns, en þau voru alltaf með stærstu skipum Vestmannaeyjaflotans, því að Gísli var stórhuga og hinn mesti kappsmaður. Óskar var skipstjóri með Garðar og Álsey og varð strax sérstaklega laginn og mikill fiskimaður á síldveiðum; t.d. var Garðar sumarið 1939, 3. hæsta síldarskipið af mótorskipum íslenska síldveiðiflotans fyrir Norðurlandi.
Í byrjun seinni heimsstyrjaldarinnar keypti Gísli Magnússon gamla færeyska skútu og gerði hana upp, nefndi hann skipið Álsey. Þetta var allstórt skip og tók Óskar við skipstjórn á Álsey, sem sigldi með ísvarinn fisk yfir hættusvæði styrjaldarinnar til Bretlands öll stríðsárin fram til 1946, en þá var Álsey gerð út til síldveiða undir skipstjórn Óskars. Árið 1948 var Óskar um tíma skipstjóri með nýsköpunartogarann Bjarnarey, sem Bæjarútgerð Vestmannaeyja gerði út, en nokkru síðar var skipið selt frá Eyjum.
Óskar hætti sjómennsku um þetta leyti og varð árið 1951 forstjóri Hraðfrystistöðvar Vestmannaeyja, gegndi hann því starfi næstu 11 árin, en þá tók hann að sér framkvæmdarstjórn sameiginlegrar skrifstofu frystihúsanna í Vestmannaeyjum. Hann veitti þessu samstarfi forstöðu næstu 3 árin, en samstarf þetta var upphaf Samfrosts og átti eftir að bera mikilsverðan árangur bæði á sviði hagræðingar og nýrrar tækni við rekstur fiskvinnslustöðvanna í Vestmannaeyjum.
Arið 1966 varð Óskar forstjóri útibús ÁTVR og gegndi hann því starfi næstu 16 árin og nær til dánardægurs, en varð að láta af störfum sökum veikinda s.l. haust. Síðustu æviárin eftir eldgosið 1973 eignaðist Óskar litla trillu og hafði hann mikla ánægju af að komast aftur í beina snertingu við sjóinn, sinn gamla starfsvettvang.
Ég sem þessar línur rita kynntist Óskari lítillega í eldgosinu. Þá reyndi ég hann að höfðingslund og góðvild. Við vékum síðan alltaf kunnuglega að hvor öðrum og ég mat hann því meir, sem ég átti oftar orðræður við hann. Mágur Óskars, Sigurður Guttormsson fyrrv. bankafulltrúi skrifaði svo um Óskar: „Enn er þó ótalinn sá kostur Óskars Gíslasonar, er ég mat öllum öðrum meira, en það var hans góða hjartalag — kostur sem aldrei um eilífð verður metinn til fjár."
Óskar var gæfumaður í einkalífi sínu. Hann kvæntist árið 1934 eftirlifandi konu sinni Láru Ágústsdóttur, ættaðri úr Reykjavík og eignuðust þau 3 dætur. Alla tíð var Óskar Gíslason virtur borgari í Vestmannaeyjum, traustur en hæglátur maður, sem vann sín störf hávaðalaust; meðal sjómanna var hann umtalaður sem sérstaklega mikill síldarmaður.
Hann andaðist á Landspítalanum í Reykjavík 19. janúar s.l. og var jarðsunginn frá Landakirkju 29. s.m.
G. Á. E.

Óskar Ólafsson.
F. 11. ágúst 1914 — D. 24. feb. 1983. Valtýr Óskar hét hann fullu nafni. Hann var fæddur að Önundarhorni undir Austur-Eyjafjöllum, en fluttist með foreldrum sínum, aðeins fárra vikna gamall, til Vestmannaeyja. Foreldrar hans voru Auðbjörg Valtýsdóttir og Ólafur Eyjólfsson. Óskar ólst upp hjá foreldrum sínum á Garðstöðum, ásamt bróður sínum, Jóni Guðleifi og uppeldisbróður, Eyjólfi Jónssyni, en hann lést árið 1959. Fjölskyldan var alltaf kennd við Garðstaði.
Óskar kvæntist Rut Ágústsdóttur frá Varmahlíð þann 28. des. 1940, hinni mestu ágætiskonu, sem stóð við hlið manns síns, traust og róleg, alla tíð. Það er mikils virði, ekki hvað síst þegar heilsuleysi steðjar að. Þau eignuðust fjögur börn, tvö þeirra búsett í Vestmannaeyjum. Þau eru: Ágúst, kvæntur Oddfríði Guðjónsdóttur, þau eiga þrjár dætur og tvö dótturbörn; og Ólöf, gift Haraldi Gíslasyni, þau eiga þrjár dætur. Tvær dæturnar búa í Kópavogi: Edda, gift Sigurði Jónssyni, þau eiga þrjú börn; og Eygló, gift Ragnari Lárussyni, þau eiga tvö börn.
Á æskuheimili Óskars, að Garðstöðum, var tvíbýli. Þar ríkti mikil eindrægni og samhugur meðal fólksins, sem lengst af var margt og í þröngum húsakynnum. Ég hygg að margir hafi ruglast á, hvað voru systkin, eða hver voru frændsystkin, af barnahópnum. Ríkir alltaf systkinakærleikur þarna á milli, enn þann dag í dag, þó langt sé síðan leiðir skildu. Eins og að líkum lætur var aðalleikvangur drengjanna hafnarsvæðið og bryggjurnar, þar sem það var næsta nágrenni, ásamt pöllunum og aðgerðarkrónum, sem náðu sem sagt upp á hlað á Garðstöðum. Þarna var líf, fjör og athafnasemi mikil á vetrarvertíðum og reyndar allan ársins hring. Það má geta sér til, að fjörmikla og heilbrigða drengi, sem lifðu og hrærðust í því andrúmslofti, sem þarna ríkti, langaði fljótt að hasla sér völl á meðal sjómanna, sem þeir hafa vafalítið litið á sem hetjur, marga hverja. Sennilega hafa þeir hlýtt á marga ferðasöguna, þegar karlarnir stóðu undir gaflinum á Geirseyri eða þegar þeir sátu á Drífandagarðinum og strákarnir voru að sniglast í kringum þá.
Óskar hóf sjómennskuferil sinn aðeins 15 ára gamall. Sjómennskan varð síðan hans ævistarf á meðan heilsan entist eða í 35 ár. Vélstjórapróf tók hann 17 ára gamall og gerðist þá fljótlega vélstjóri á vélbátum. Skipstjórnarpróf tók hann svo 1939. Gerðist hann skipstjóri á v.b. Nönnu árið 1943. Þar með hófst happasæll skipstjórnarferill hans. Með Nönnu var hann í þrjú ár og gekk vel. En árið 1947 verða þáttaskil, því þá kaupir hann v.b. Sigurfara í sameign með Einari Sigurjónssyni. Eftir það var hann formaður á eigin útgerð, aflaði vel og hélst ávallt vel á mannskap. Sigurfari fórst í róðri þann 14. apríl 1951, en mannbjörg varð. Óhapp þetta létu þeir félagar ekki á sig fá og var fjarri þeim að leggja árar í bát. Þeir keyptu annan Sigurfara, stærri og betur útbúinn. Með hann var svo Óskar, þar til hann neyddist til að fara í land sökum heilsubrests. Það var um áramót 1967. Það var honum ekki sársaukalaust að fara í land og hætta til sjós, enda var hugur hans mikið bundinn við sjóinn og höfnina alla tíð.
Síðari árin gegndi Óskar húsvarðarstarfi hjá útibúi Útvegsbankans í Vestmannaeyjum. Þar undi hann sér vel, það átti vel við hann að vera á vinnustað með mörgu fólki. Hann var mannblendinn maður, alltaf jákvæður og lífsglaður, þrátt fyrir margra ára baráttu við sjúkdóma. Hjálpfús var hann við þá, sem minna máttu sín, og eljumaður að upplagi og átti því bágt með að vera iðjulaus. Það var fjarri skapi hans að vera með úrtölur eða hlífa sér. Ég býst við, og raunar veit, að honum hefur verið að skapi að hverfa af lífssviðinu á þann hátt sem varð. Hann vildi ekki þurfa að vera upp á aðra kominn.
Ég veit að það eru margir, sem sakna hans sárt, ekki hvað síst öll afabörnin, sem áttu hug hans og hjarta. Ég held ég ljúki þessu og lýsi honum best með þessum orðum: „Hann var drengur góður."
Blessuð veri minning hans.
Anna Þorsteinsdóttir.

Steinn Ingvarsson Múla F. 23. október 1892 — D. 1. mars 1983. Steinn var fæddur að Minna-Hofi á Rangárvöllum, 23. okt. 1892. Foreldrar hans voru hjónin Sigríður Steinsdóttir ljósmóðir og Ingvar Ólafsson bóndi. Þau hjónin eignuðust 10 syni og var Steinn elstur bræðra sinna.
Á uppvaxtarárum Steins var það venja í sveitum Suðurlands, að allir karlmenn, sem losnað gátu frá heimilisstörfum að vetrinum til, færu í „verið", sem svo var kallað. Þeir voru ekki allir gamlir drengirnir, sem axla þurftu mal sinn og fara gangandi alla leið til sjávarþorpanna á Suðurnesjum. Einn af þeim var Steinn Ingvarsson. Ungur að árum fór hann til sjóróðra m.a. til Þorlákshafnar, Grindavíkur og fleiri staða þar syðra. Þar lærði hann líka saltfiskverkun, sem svo varð, eftir að hann hætti sjómennsku, í áratugi, hans aðalstarf. Þar naut sín vandvirkni hans og samviskusemi, öruggt handbragð ásamt flýti, sem gerði hann að eftirsóttum flatningsmanni, hvort sem hann flatti fiskinn einn eða á móti öðrum.
Með þetta veganesti ásamt því að hafa frá unga aldri æft íslenska glímu og aðrar íþróttir, kemur Steinn til vertíðarstarfa í Eyjum. Hann var þá orðinn fulltíða maður, kominn á þrítugsaldur, og vann hér fyrst öll algeng vertíðarstörf, en fljótlega var hann eftirsóttur til ábyrgðarmeiri starfa. Steinn mun hafa verið að minnsta kosti tvær vertíðir verkstjóri við fiskverkun Árna Sigfússonar kaupmanns, en Árni átti þá hluti í þremur bátum: l/3 í Gideon, 2/3 í Atlantis og 2/3 í Ara. Fiskhús Árna var þá hið svokallaða „Andrahús".
Eftir það eða árið 1923 flytur Steinn hingað til Eyja og hér á hann svo heimili æ síðan. Á þessum árum var mikil gróska hér í íþróttalífinu. Steinn var ágætur íþróttamaður og var íslensk glíma hans uppáhaldsíþrótt. Fljótlega eftir að Steinn flutti til Eyja, gekk hann í Íþróttafélagið Þór og á vegum þess félags tók hann þátt í kappleikjum bæði í glímu og frjálsum íþróttum og vann þar til margra sigurverðlauna í glímu og fyrstu verðlaun m.a. í hástökki.
Þá strax réðist Steinn til Ársæls Sveinssonar útgerðarmanns og skipstjóra, sem yfirverkstjóri við útgerð hans og fiskverkun. Þar starfaði hann í samfleytt 15 ár, eða þar til, að hann var ráðinn framfærslufulltrúi Vestmannaeyjakaupstaðar árið 1938 og sjúkrahússráðsmaður frá sama tíma. Þessum störfum gegndi Steinn allt til ársins 1962, er hann lét af þeim vegna aldurs. Þar að auki gegndi hann fjölda annarra opinberra starfa, m.a. var hann stefnuvottur bæjarfélagsins í 28 ár. Rækti hann störf sín af mikilli trúmennsku og hógværð, enda maðurinn með einstaka skapgerð og fágaða framkomu. Ásamt þessum störfum hjá bæjarfélaginu vann Steinn hjá Samkomuhúsi Vestmannaeyja við dyragæslu og eftirlit, í yfir 40 ár, eða allt til ársins 1980. Hann var einn af stofnendum Sjálfstæðisfélags Vestmannaeyja 6. des. 1932. Þar vann Steinn óeigingjarnt starf, bæði við happdrættið og afgreiðslu Fylkis.
Árið 1924 kvæntist Steinn eftirlifandi eiginkonu sinni, Þorgerði Vilhjálmsdóttir frá Múla í Eyjum. Þau hjónin eignuðust fjórar dætur, sem allar lifa föður sinn. Þær eru: Sigríður, gift Sveini Magnússyni, Jóna, gift Hilmari Guðlaugssyni, Þóra, gift Finnboga Árnasyni og Guðrún, gift Jóhanni Ólafssyni. Afkomendur þeirra hjóna eru orðnir nær 30. Þau Þorgerður og Steinn voru samvalin sæmdarhjón og heimili þeirra get ég ekki lýst betur á annan hátt en að endurbirta nokkur orð úr minningargrein Hilmars tengdasonar þeirra, en þar segir: „Þau hjónin Gerða og Steinn eignuðust yndislegt heimili og voru vinsæl meðal bæjarbúa, því ber glögglega vitni hve oft var gestkvæmt á heimili þeirra. Það er oft sagt, að hægt sé að ráða innri mann eftir því hvernig heimili hann býr. Ég held að það fari ekki á milli mála, að allur sá fjöldi vina og kunningja, sem heimsóttu Gerðu og Stein reglulega, sé sammála um að þar hafi búið samhent og dugandi hjón".
Undir þessi orð taka allir, sem til þekkja og sá hópur er stór. Á fyrstu árum Steins í Eyjum fylgdu bræður hans honum eftir, hver af öðrum. Héldu þeir hópinn fyrstu vertíðarnar og árin og áttu heima í Brautarholti, hjá heiðurshjónunum Guðríði Bjarnadóttur og Jóni Jónssyni. Myndaðist þar vinátta, sem gerði börn þeirra hjóna og bræðurna frá Hofi systkini.
Fyrstur kom Ingvar, hann var hér aðeins á vertíðum. Sigurður átti hér heima í mörg ár. Var m.a. bílstjóri hjá Vestmannaeyjabæ og lögregluþjónn, þar til hann réðist til lögreglustarfa í Reykjavík. Ólafur var hér verslunarmaður og síðar kaupmaður. Hann varð fyrir slæmu slysi er hann skarst illa á handlegg við að bjarga konu útúr brennandi húsi.
Sá fimmti af bræðrunum, sem hér hafa dvalið er Guðmundur, sem búið hefur í Eyjum allan sinn búskap og starfar enn við verslunarstörf. Er Guðmundur einn af þremur bræðranna, sem enn eru á lífi. Hinir eru Magnús bóndi á Minna-Hofi og Sigurgeir, verslunarmaður á Selfossi. Þrír bræðranna létust mjög ungir.
Steinn Ingvarsson hefur lokið löngu og farsælu dagsverki, elskaður og virtur af eiginkonu, dætrum, tengdafólki, vinum og ættingjum öllum.
Guð blessi minningarnar um góðan dreng.
Páll Schevíng.

Guðjón Emil Aanes.
F. 24. júlí 1930 — D. 8. maí 1983.
Hann var fæddur hér í Eyjum 24. dag júlímánaðar árið 1930. Hann andaðist í Sjúkrahúsi Vestmannaeyja 8. maí sl. Skorti hann því röska tvo mánuði upp á fullnuð 53 ár lífsgöngu sinnar hér í heimi.
Foreldrar Guðjóns, eða Gæsa í Þrúðvangi, eins og við strákarnir kölluðum hann, voru Arthur Aanes vélstjóri frá Sannesjöen í Noregi og því norskrar ættar, fær maður og kunnur borgari hér í Eyjum um árabil, og kona hans, Ragnheiður Jónsdóttir frá Brautarholti, Jónssonar frá Dölum hér í Eyjum. Þau slitu samvistum. Síðari maður Ragnheiðar var Sigurður Ólason frá Víkingavatni og Lóni í Kelduhverfi N.-Þing., sem um árabil var forstjóri Fisksölusamlags Vestmannaeyja, mikill sómamaður í hvívetna. Sigurður var stjúpfaðir Guðjóns.
Ég man Gæsa ungan dreng, sem hafði leikvöll og vettvang fjörunnar og Botninn og Eiðið. Snemma beygðist krókur að því er síðar varð. Gæsi var alltaf hiklaus og frammá í öllum leikjum. Honum gekk vel í skóla og gat lagt fyrir sig hvað sem var. Hann fór ungur til sjós og lagði fyrir sig flestar tegundir sjómennsku, farmennsku og fiskveiðar. Hann nam ungur vélstjórnarfræði og starfaði sem slíkur á ýmsum bátum. Kominn af léttasta skeiði og orðinn fjölskyldufaðir, með ung börn, sest hann í Stýrimannaskólann í Vestmannaeyjum og tekur hið meira fiskimannapróf. Flott gert hjá Guðjóni! Vissi ég um að hann lagði mikið á sig og studdur af sinni góðu konu náðist þessi áfangi með heiðri og sóma.
Hann er stýrimaður með Guðmundi Guðlaugssyni frá Lundi (Eyja-Gvendi) á v.b. Björgu VE 5 árið 1964. Síðan er hann samfellt yfirmaður á skipum og rær hér frá Eyjum og hélt út allt til að flytja varð hann í land sársjúkan. Guðjón var oft heppinn skipstjórnarmaður, sótti sjóinn fast og kom oft með hlaðafla þegar aðrir höfðu ekki mikið.
Guðjón giftist ungur Unu Þórðardóttur frá Neskaupsstað og stóð heimili þeirra bæði austanlands og hér í Eyjum. Íbúð áttu þau hjón að Fífilgötu 5. Allir sem þekkja Unu vita að hún er gæðakona, er stóð ákaflega vel með Gæsa sínum. Fæddi hún honum 6 börn, sem komist hafa vel áfram í lífinu. Þau eru Ragnar Jón vélstjóri, Þóra húsmóðir, Sigurður Víglundur læknir, Helga húsmóðir, Kristín lyfjatækninemi og yngstur er Sverrir Guðjón netagerðarmaður.
Nú við andlát Guðjóns er skarð fyrir skildi í fjölskyldu hans og meðal okkar vina hans. Ég heimsótti hann sjúkan á Vífilstaðaspítala og eins á Sjúkrahúsið hér í Eyjum. Fannst mér að stefna sem nú er orðið. Eigi má sköpum renna. Eitt sinn hlýtur hver að deyja.
Nú við leiðarlok Guðjóns Aanes vottar sjómannastétt Vestmannaeyja ekkju hans, börnum hans, systkinum og aldraðri móður og föður dýpstu samúð. Sjálfur minnist ég Guðjóns sem einlægs vinar, er ávallt sýndi mér fölskvalausa vináttu, sem nú skal þakkað.
Gamli vinur, far þú í friði. Jesús Kristur, sem þú trúðir á, veri leiðarljós þitt um tíma og eilífð.
Einar J. Gíslason frá Arnarhóli.

Efnisyfirlit: Sjómannadagsblað Vestmannaeyja

Sjómannadagsblað Vestmannaeyja 1983/ Minning látinna

Leiðsagnarval