Stórhöfði

Mynd:Storhofdi ornefnakort.PNG Stórhöfði er 122 metra hár móbergsstapi sem myndar syðsta tangann á Heimaey. Höfðinn myndaðist í gosi undir jökli fyrir um 5-10 þúsund árum, og er samtengdur Heimaey um mjóa flá sem heitir Aur, en hann gengur til norðurs frá stórhöfða og myndar þar Brimurð að austan og Vík og Klauf að vestan. Sunnan við Vík eru tóttaleifar eftir fiskikrær er nefnast Erlendarkrær. Ef haldið er áfram rangsælis hringinn í kringum höfðann má finna Sölvaflá, Valshilluhamar, Napa, Fjósin, Hvannstóð, Hánef, Ketilsker, Kaplapyttir, Grásteinn, Lambhilla, Hellutá, Súlukrókur, Höfðahellir og loks er Garðsendi.

Vitinn

Fyrsti vitinn í Stórhöfða var byggður árið 1906 að frumkvæði þilskipaformanna, en þeir höfðu mikla þörf fyrir vita á þessum stað. Á þessum tíma voru fáir vitar á Íslandi, enda hafði þeirra ekki talist þörf fram að því. Vitinn var lágreist steinsteypt hús sem byggt var úr efni sem tekið var úr Höfðavík, en í dag er húsið syðsti mannabústaður á Íslandi.

Byrjað var að stunda veðurathugannir í Stórhöfða árið 1921, en þá var vitinn í Stórhöfða gerður að mannaðri skeytastöð þar sem gerðar eru veðurathugannir á þriggja klukkustunda fresti allt árið um kring. Tvisvar á sólarhring eru gerðar nákvæmari mælingar á veðurfarinu, og fleiri atriði eru mæld, til dæmis ölduhæð. Áður fyrr voru tvö veðurskip, Alpha og India, sem mældu ölduhæð, en í dag er það gert með öldubauju sem flýtur um rétt austan við Surtsey.

Fyrsti vitavörður í Stórhöfða var Guðmundur Ögmundsson, en árið 1910 tók Jónathan Jónsson við því starfi hefur hans fjölskylda séð um vitann og veðurstöðina síðan þá, en starf vitavarðar hefur gengið í beinan karllegg. Sigurður, sonur Jónathans, aðstoðaði föður sinn við vitavörsluna og veðurathugannirnar um árabil áður en að hann tók alfarið við starfinu árið 1935.

Enginn vegur var út í Stórhöfða þá, en troðinn vegur lá út í höfðann. Árið 1920 sótti vitavörður um það til bæjarstjórnar að gerður yrði vegur þangað suður. Bæjarstjórn baðst þess að ríkið sæi um gerð vegarins og var hluti samnings sem gerður var að bærinn sæi um viðhald á veginum. Þegar að vegurinn var loks gerður var hann kallaður þjóðvegur, enda eini þjóðvegurinn í Vestmannaeyjum á þessum tíma.

Rafmagn var ekki leitt út í Stórhöfða fyrr en árið 1979, en CANTAT-3 sæstrengurinn var leiddur út í Stórhöfða árið 1994 til þess að taka við af ScotIce sæstrengnum sem leiddur var 1962.

Stríðsárin

Á tíma seinni heimstyrjaldar tóku Bretar, svo Kanadamenn, og loks Bandaríkjamenn sér hersetu í Stórhöfða. Þá voru um 10-12 braggar byggðir af Bandaríkjamönnum, hjá vitahúsinu, ásamt varðstöð norðan megin. Vitavörðurinn og fjölskylda hans þurftu á þeim tíma að sækja um leyfi til þess að fá gesti í heimsókn, og þeim var óheimilt að fara á vissa staði á höfðanum:

„Það mátti enginn fara suðurfyrir húsið og ekki upp í vitann. Þeir voru með eitthvert hernaðarleyndarmál hér fyrir sunnan, líklega radar.“ (úr samtali Óskars Sigurðssonar við Morgunblaðið).

Eftir stríðið var stærsti bragginn skilinn eftir, og stóð hann til ársins 1991 þegar að hann eyðilagðist í miklu fárviðri, 3. febrúar. Þá náði vindhraðinn upp í 67 metra á sekúndu, og vindmælarnir gátu ekki mælt meira en 120 hnúta vind, þó vindurinn hafi verið talsvert meiri.

Vitaverðir í Stórhöfða

• 1906–1910 — Guðmundur Ögmundsson
• 1910-1935 — Jónathan Jónsson
• 1935-1965 — Sigurður Jónathansson
• 1965- — Óskar Jakob Sigurðsson

Veðurfar

Mynd:Vindros storhofdi.PNG Á Stórhöfða er veðurstöð sem fræg er fyrir afleit veðurskilyrði, enda er stöðin talin ein sú vindasamasta í Evrópu. Þar hafa vindar mælst allt að 130 hnútar, eða um 67 metrar á sekúndu, og ölduhæð hefur mælst allt að 30 metrar. Sagt hefur verið að gluggarnir hafi verið svo illa farnir í vitanum á Stórhöfða vegna sandfoks að vitinn sjálfur hafi verið gagnslaus. Kofoed Hansen, skógræktarstjóri, lagði til að sáð væri melgresi og grasi í verstu sandbarðanna til þess að minnka sandfokið, og hafði það mjög góð áhrif, þar sem að landrof var orðið mikið:

„Stórhöfði er með veðravestu vitastöðum á landinu og kringum vitann hefur landið verið að blása upp.“

Aðrar byggingar

Norðvestan megin í Stórhöfða stóðu Þórunnarstaðir, ofan við Erlendarkrær. Þar vestan við var byggður útsýnispallur árið 2005 af Lions-mönnum.

Lífríki

Séð úr Fjósunum, helli norðan í Stórhöfða.

Lífríkið í Stórhöfða er talið mjög sérstætt, enda eru sum svæði þar óvenju tegundarík og er höfðinn talinn hafa alþjóðlegt náttúruverndargildi. Þá er svæðið skilgreint sem hverfisverndarsvæði (HV-7) í Aðalskipulagi Vestmannaeyja vegna þessarra sérstæðu eiginleika.

Húsdýr og fiskveiðar

Fram á miðja 20. öld var stundaður smábúskaður á Stórhöfða og þaðan var gjarnan róið á miðin. Ein kú og fjölmargar kindur voru þar lengi vel, en kúabúskapur lagðist af um 1960. Enn eru nokkrar kindur þar, en sá búskapur er smám saman að úreldast og leggjast af. Títt var að róa frá Erlendarkróm, en þar sjást í dag rústir krónna og spilvindan sem notuð var til að draga bátana í land sést þar hjá, syðst í Víkinni.

Bjargfuglar

Áætlað er að um 700.000 lundar verpa í Stórhöfða árlega, en lundaveiði hefur verið stunduð þar.

Sporðdrekar

Í Stórhöfða finnast mosadrekar.

Heimildir

• Bjarmar yfir björgum, Gunnhildur Hrólfsdóttir.
• Í sumarferð í Stórhöfða 1954, Sjómannadagsblaðið 1999, bls. 62-63.
• Stórhöfðinn er hans heimur, Morgunblaðið, 19. september, 2004.
• Saga Símans [1]
• Aðalskipulag Vestmannaeyja 2002-2014.