Blik 1969/Minningar þriggja
Þessir þrír ungu piltar létust með stuttu millibili. Vigfús og Jón Viðar af slysförum, en Sigurgeir Halldór á sóttarsæng. Það féll í minn hlut að jarðsyngja þá, en slíkar athafnir snerta okkur prestana djúpt. Þær verða aldrei að atvinnuíþrótt, eins og sumir halda. Þar hefur viðkvæmnin völdin og þá kemst ekkert þvílíkt að.
Við fráfall þessara ungu vina varð ljóð þetta til og er tileinkað þeim öllum jafnt og sem einn væri.
- Við dagsbrún dagur rís,
- þinn, Drottinn, ljómi skín,
- er almættisins opinberast
- undrin þín.
- Þú skapar liljulauf
- og lauksins gróðurmátt
- og blíðri andar blessun þinni
- á barnið smátt.
- Hvert daggartárið tært,
- sem titrar degi mót,
- fær eðalsteinsins aðalsglit
- við innstu rót.
- Og tárin okkar tær,
- af tryggð sem fellum hér,
- þau gæða okkur göfgri þrá
- að gefast þér.
- Þú, Guð, ert ljóssins líf,
- þitt líf með brosi skín, -
- í litlu barni birtast okkur
- brosin þín.
- Við fyrstu spor er spurt,
- hvert sporin leiði hann,
- hvort lífið megi láni krýna
- lítinn mann.
- Hann er sem blómið blítt,
- sem brosir glatt og hreint
- og ilmar jafnframt angansætt,
- en engum meint.
- Hann öllu fögru ann
- og elskar sól og vor.
- Að elska er hans innsta þrá
- hvert ævispor.
- Og björtu brosin hans,
- þau benda glöggt þar á,
- að Guð í honum eigi ítök,
- ekki fá,
- því innra auðlegð býr,
- sem andans þroska fær,
- af því að vilja vera bróðir
- vinakær.
- Við þökkum góða gjöf.
- Hann glæddi okkar hag
- og vakti okkur vonarstjörnu
- og vonarlag,
- að langa framtíð fram
- hann fengi að lifa hér,
- í drengja röskra settur sveit
- og sóma sér.
- En sköpum hér er skipt,
- það skiljast leiðir nú,
- en gef oss trú, sem treystir þér,
- er tekur þú.
- Nú deprast dagsins ljós
- við drengsins héðanferð,
- en náð þín gefi nýjan dag
- með nýrri gerð.
- Þótt stund hans yrði stutt,
- er stóð hann hérna við,
- annars heims hann unir dátt
- við ástríkið.
- Við þangað saman byggjum
- úr bænarlogans glóð,
- brú er hvelfist ofar harmasút
- og heljarslóð.