Sjómannadagsblað Vestmannaeyja 1963/ Minningarorð
Það er ekki ný saga, að hinn sollni sær hafi höggvið skarð í raðir vaskra drengja við strendur Íslands. En ávallt er sú saga jafn tilfinnanleg. Ekki aðeins vegna þess skarðs, sem höggvið er, með fráfalli eins eða fleiri, í brjóstvörn aðal bjargræðisvegs þjóðar okkar, heldur vegna þess áfalls, sem lítill heimur hefur beðið, heimilið, sem horfir sorgum vafið á auðan stað ástvinarins, sem með svo skjótum hætti var kvaddur í förina yfir móðuna miklu.
Við, sem byggjum Vestmannaeyjar - stærstu verstöð landsins, þaðan sem allt að þúsund hraustra og hugprúðra sjómanna sækja sjóinn og sækja hann fast í mjög misjöfnum veðrum, við megum vissulega spenna greipar og drúpa höfðum í þakkarbæn fyrir þá miklu vernd, sem hefur verið yfir sjófarendum héðan á liðnum árum. En við missi hvers eins er sem allt byggðarlagið hafi misst kæran son og bróður. Og þannig var það morguninn, hinn 22. marz, s.l., er m/b Erlingur IV. V.E. 45 fórst og með honum tveir ungir og röskir menn, þeir Guðni Kristján Hans Friðriksson og Samúel Ingvason.
Á snöggu augabragði reið brotsjór yfir skipið og bið hryggilega slys var óafturkallanleg staðreynd. Átta af tíu manna áhöfn björguðust naumlega um borð í m/b Halkion, sem kom á slysstaðinn eins fljótt og auðið var. Eru enn ítrekaðar hjartans þakkir allra, sem hlut áttu að máli, til skipstjórans á m/b Halkion, Stefáns Stefánssonar, og áhafnarinnar fyrir alla þá hjálp og liðsemd, sem þeir veittu á hinni miklu reynslustund. En hljóðlátar þakkir stíga upp til Guðs fyrir þá átta, sem björguðust. En hnípin drúpum við höfði vegna fráfalls þeirra tveggja, sem hlutu hvíld hinnar votu grafar, og vottum ástvinum þeirra nær og fjær, sem og ástvinum allra þeirra mörgu, sem mætt hafa örlögum sínum fyrir æðigang Ægis að undanförnu, okkar dýpstu samúð um leið og við vottum minningu hinna látnu virðingu okkar.
Guðni Kristján Hans Friðriksson var fæddur hinn 29. ágúst 1928 á Siglufirði. Foreldrar hans voru Friðrik Stefánsson verkamaður og Guðný Kristjánsdóttir. Var Guðni yngstur fjögurra barna þeirra hjóna.En móðir hans lézt að Guðna fæddum. Hann sá þvi aldrei móður sína, en var komið í fóstur i Fljótum í Skagafirði. Var hann þar til 10 ára aldurs, að hann fór til föður síns og stjúpu á Siglufirði. Þar var hann til fermingaraldurs, en réðist þá í sveit og var á Hólum í Hjalta dal til 16 ára aldurs.
Kom hann þá hingað til Eyja og var hér alla tíð upp frá því, í skjóli systur sinnar, Jónu, og manns hennar Alfreðs Hjartarsonar, og fór einkar vel á með þeim. Guðni fór þegar að stunda sjóinn eftir komu sína hingað og réri nær 15 ár með mági sínum og Sveinbirni bróður hans á Frigg, en var síðan á fjórða ár með Ásbergi Lárenzíussyni á Emmunni og síðast á Erlingi IV.
Guðni varð vélstjóri hinn 24. janúar 1956, og var vélstjóri öll árin síðan. Stóð hann sig vel í þeirri stöðu, enda kom hann sér alls staðar vel, var bráðduglegur og vinatryggur.
Samúel Ingvason var fæddur hinn 19. febrúar 1942 á Akranesi. Foreldrar hans voru Ingvi Guðmundsson bifreiðarstjóri og Sigríður Ásgeírsdóttir. Var Samúel næstelztur barnahóps þeirra hjóna og ólst upp á Akranesi til 15 ára aldurs, að foreldrar hans fluttust til Reykjavíkur.
Að skólagöngu lokinni sótti Samúel verstöðvar á vetrum við Faxaflóa, en á sumrin var hann á síld fyrir norðan. Hann hafði kosið sjómennsku að ævistarfi og féll vel.
Fyrir hálfu öðru ári síðan kynntist hann Þórönnu Þórarinsdóttur, héðan úr bæ, og voru þau heitbundin og horfðu björtum augum fram á veg. Hingað komu þau hinn 19. marz s.l. og var þetta annar róður Samúels á Erlingi IV., er hann fórst. Af Samúel fór gott orð, fyrir dugnað og prúðmennsku.
„Aldan er hnigin,
auð hímir ströndin.“
En öllum yður, sem eigið um sárt að binda við fráfall þessara góðu drengja, réttir Drottinn sína líknandi hönd. Hann sýnir yður, sem syrgið, sáramerkin sín, tákn þess; kærleika, sem skilur sorg yðar og neyð. Með þessum höndum blessaði hann hina ungu menn á helgri stund. Nú vill hann bera yður, dag eftir dag, á þessum sömu höndum. En verum þess minnug, að um leið og hinar sármerktu hendur Drottins eru tákn um kærleika hans til vor, þá eru þær einnig tákn um sigur hans, yfir synd og dauða.
Kærleikur hans er trygging um hjástoð í nauðum, sigur hans er trygging um líf að eilífu.