Blik 1967/Kvæði, Magnús Jakobsson

Fjögur ljóð

Þessi fjögur ljóð hefur hinn góðkunni samborgari okkar hér, Magnús Jakobsson í Skuld, gefið Bliki til birtingar. Kunnum við honum beztu þakkir fyrir.

Magnús Jakobsson

ÚR LJÓDABRÉFI: KVÖLDVAKANA í GAMLA DAGA

Vakan fyrrum saman-sett

sálræn hafði völdin.

Stakan gerði lífið létt

löngu vetrarkvöldin.

---

Þér í stöku sendi ég, sjá,

sanna vöku liðins dags,

margir bökin beygðu þá

við bis und töku sögu og brags.

Þá var tendrað lítið ljós

lampa á, og þótti gott,

borin kola í búr og fjós

með bræðing eða lýsisvott.

Þá var spunnið, þá var kembt,

þá var tvinnað snældu á,

heimiiið allt í stemmning stefnt

stærðar þáttur ríman þá.

Þá var prjónað, þá var bætt,

þá var rökuð gæra mörg,

ullin sundur teygð og tætt,

troðin voð, er þótti körg.

Sögð var einnig saga þá

af sögumanni, er kunni á skil,

en þegar í garð fór hátíð há,

höfð voru til gamans spil.

SKAFTFELLSKA BJARTA BYGGD

Skaftfellska, bjarta byggð,

báran þig við

öræfi' og freðafjöll

fast móta svið.

Mér er þín myndin kær,

minning þín skír og hlý.

Minn stendur bernskubær

byggð þinni í.

Skaftfellska, bjarta byggð,

börnin þín öll

blessa hvert blómstur þitt,

byggð þína og fjöll, -

finna við fjöllin þín

friðsælan, kæran reit.

Skaftfellska, bjarta byggð,

blessaða sveit.

DÍSIN

Sem drengur átti ég draumaland

og dís svo yndisbjarta,

að enga hefi ég aðra séð

sem altók svo mitt hjarta.

Hún dró mig inn í dýrðarheim

og dýrstu sýndi myndir.

Þær veittu mér þann muna og mátt,

sem mestu svalalindir.

Hún leiddi mig að litlum bæ,

þar ljósin brunnu inni,

og allt svo bjart og hlýtt og hreint,

að hverfur vart úr minni.

þar inni sátu öldruð hjón

með ylrík bros á hvörmum.

Þau léku sér við lítinn svein,

er lá í þeirra örmum.

Og sjá, hún einnig sýndi mér

silfurtæra lækinn,

er leið þarna með léttum nið

á leið til hafs, - framsækinn.

Og blómin einnig benti´´ún á,

sem breiddu sig mót sólu

með ljúfan ilm í litadýrð

og líf sitt henni fólu.

Og upp hún leiddi einnig mig

á einhvern tindinn hæsta

og sýndi mér um sjónarhring, -

já, sjálfa veröld glæsta.

En einnig lét mig líta þá

í lægstu dældir niður,

þar lífið allt á iði var

og ekki nokkur friður.

Svo lyfti´´ún örmum, leið mér frá

í ljósan, bláan geiminn,

en eftir mændu augu mín. -

Eg aldrei verð svo gleyminn

að muna ei þann dýrðardraum

og draummynd hennar bjarta,

sem áður fyrri altók mig

með alsælu í hjarta.

Skrifað á mynd af hinum kunnu klettum norðan hafnar í Vestmannaeyjum.

Heimaklettur, Miðklettur, Yztiklettur

A sólríkum sumardegi

sérðu hér kletta þrjá:

Heimaklett, Mið- og Yzta-,

alla þekkirðu þá.

Úr hafinu rísa þeir hreinir,

höfninni veita skjól,

bænum blasa á móti,

baðaðir lífi og sól.

---

Yndi þeir eru allra, -

allra í þessari byggð. -

Og fjöllin blessuð að baki

blámóðu fagurskyggð.

M. J.