Blik 1967/Kvæði, Magnús Jakobsson

Úr Heimaslóð, Sögusetri Vestmannaeyja
Fara í flakk Fara í leit

Efnisyfirlit Bliks 1967



Fjögur ljóð


Þessi fjögur ljóð hefur hinn góðkunni samborgari okkar hér, Magnús Jakobsson í Skuld, gefið Bliki til birtingar. Kunnum við honum beztu þakkir fyrir.

Magnús Jakobsson.

ÚR LJÓDABRÉFI:
KVÖLDVAKAN Í GAMLA DAGA
Vakan fyrrum saman-sett
sálræn hafði völdin.
Stakan gerði lífið létt
löngu vetrarkvöldin.
---
Þér í stöku sendi ég, sjá,
sanna vöku liðins dags,
margir bökin beygðu þá
við bis und töku sögu og brags.
Þá var tendrað lítið ljós
lampa á, og þótti gott,
borin kola í búr og fjós
með bræðing eða lýsisvott.
Þá var spunnið, þá var kembt,
þá var tvinnað snældu á,
heimilið allt í stemmning stefnt
stærðar þáttur ríman þá.
Þá var prjónað, þá var bætt,
þá var rökuð gæra mörg,
ullin sundur teygð og tætt,
troðin voð, er þótti körg.
Sögð var einnig saga þá
af sögumanni, er kunni á skil,
en þegar í garð fór hátíð há,
höfð voru til gamans spil.


SKAFTFELLSKA BJARTA BYGGD
Skaftfellska, bjarta byggð,
báran þig við
öræfi' og freðafjöll
fast móta svið.
Mér er þín myndin kær,
minning þín skír og hlý.
Minn stendur bernskubær
byggð þinni í.
Skaftfellska, bjarta byggð,
börnin þín öll
blessa hvert blómstur þitt,
byggð þína og fjöll, -
finna við fjöllin þín
friðsælan, kæran reit.
Skaftfellska, bjarta byggð,
blessaða sveit.


DÍSIN
Sem drengur átti ég draumaland
og dís svo yndisbjarta,
að enga hefi ég aðra séð
sem altók svo mitt hjarta.
Hún dró mig inn í dýrðarheim
og dýrstu sýndi myndir.
Þær veittu mér þann muna og mátt,
sem mestu svalalindir.
Hún leiddi mig að litlum bæ,
þar ljósin brunnu inni,
og allt svo bjart og hlýtt og hreint,
að hverfur vart úr minni.
þar inni sátu öldruð hjón
með ylrík bros á hvörmum.
Þau léku sér við lítinn svein,
er lá í þeirra örmum.
Og sjá, hún einnig sýndi mér
silfurtæra lækinn,
er leið þarna með léttum nið
á leið til hafs, - framsækinn.
Og blómin einnig benti' 'ún á,
sem breiddu sig mót sólu
með ljúfan ilm í litadýrð
og líf sitt henni fólu.
Og upp hún leiddi einnig mig
á einhvern tindinn hæsta
og sýndi mér um sjónarhring, -
já, sjálfa veröld glæsta.
En einnig lét mig líta þá
í lægstu dældir niður,
þar lífið allt á iði var
og ekki nokkur friður.
Svo lyfti' 'ún örmum, leið mér frá
í ljósan, bláan geiminn,
en eftir mændu augu mín. -
Eg aldrei verð svo gleyminn
að muna ei þann dýrðardraum
og draummynd hennar bjarta,
sem áður fyrri altók mig
með alsælu í hjarta.

Skrifað á mynd af hinum kunnu klettum norðan hafnar í Vestmannaeyjum.

Heimaklettur, Miðklettur, Yztiklettur.
Á sólríkum sumardegi
sérðu hér kletta þrjá:
Heimaklett, Mið- og Yzta-,
alla þekkirðu þá.
Úr hafinu rísa þeir hreinir,
höfninni veita skjól,
bænum blasa á móti,
baðaðir lífi og sól.

---

Yndi þeir eru allra, -
allra í þessari byggð. -
Og fjöllin blessuð að baki
blámóðu fagurskyggð.
M.J.