Sjómannadagsblað Vestmannaeyja 2006/Minning látinna

MINNING LÁTINNA

Ívar Magnússon
F. 3. október 1923 - D. 13. nóvember 2005
Látinn er elskulegur bróðir og mágur, Ívar Magnússon. Hann var fæddur í Hvammi í Vestmannaeyjum 3. október 1923 og lést í Heilbrigðisstofnun Suðurnesja 13. nóvember 2005. Foreldrar hans voru Gíslína Jónsdóttir f. 16. nóvember 1888, d. 22. mars 1984 ogMagnús Th. Þórðarson, kaupmaður, f. 24. desember 1876, d. 1. apríl 1955. Alsystkini Ívars eru: Halldóra, Sigríður, Gísli Guðjón, Óskar, Guðrún Lilja, Magnús, Klara, Þórður og Guðmundur. Systkini samfeðra eru: Þórarinn Sigurður Thorlacius, Magnús Sigurður Hlíðdal, Anna Sigrid, Hafsteinn, Axel og Ólafur Þorbjörn Maríus.
Ívar ólst upp á Skansinum í Vestmannaeyjum. Heimaklettur var næsti nágranni og innsiglingin við bæjardyrnar. Í austri blöstu við Elliðaey og Bjarnarey, í vestri Klifið og Eiðið. Á fallegu sumarkvöldi glóði himinninn yfír Eiðinu þegar sólin settist. Ívar var stóri bróðir í hópi 10 alsystkina sem upp komust. Hálfsystkinin voru 6 og höfðu þau meiri og minni viðveru á heimilinu. Þó rýmið væri ekki mikið, var alltaf nóg hjartarúm og fullsetinn bekkurinn. Fjaran og sjórinn heillaði unga drengi og varð leiksvæði þeirra. Þá var ekki talað um agavandamál. Pabbi flautaði í flautu þegar koma átti í háttinn eða ef farið var glannalega. Ungur fór Ívar til sjós, 2 sumur austur á Bakkafjörð, og réri þar á trillu á handfærum. Síðan á varðskipið Ægi og hér í Eyjum á Baldur með Haraldi Hannessyni. Þá lá leiðin í útgerð þegar hann keypti vélbátinn Mýrdæling með bróður sínum Axel og mági Sigurði Gissurarsyni og gerðu þeir hann út í nokkur ár. Eftir það var hann á togaranum Bjarnarey. Eftir sjómennskuárin varð hann verkstjóri í Hraðfrystistöð Vestmannaeyja hjá Einari Sigurðssyni. Árið 1950 varð örlagaríkt í lífi Ívars. Þann 7. janúar deyr Óskar, bróðir okkar, þegar Helgi fórst við Faxasker og þeir bræður, Ívar og Magnús, taka berklabakteríuna og eru lengi á Sjúkrahúsi Vestmannaeyja. Þar kynntust þeir konuefnunum sínum sem þar störfuðu. Ívar Ursúlu og Magnús Birnu svo að tvöfalt brúðkaup var haldið 7. október 1951 á afmælisdegi Birnu.
Úrsúla Knoop hjúkrunarkona hafði komið frá stríðshrjáðu Þýskalandi í atvinnuleit. Hún var einkadóttir Maríu og Friðriks Knoop kennara. Ívar og Úrsúla eignuðust 4 börn, Friðrik Örn, Guðjón Tyrfing, Magneu Maríu og Óskar. Eftir nokkur ár hér í Eyjum flytur fjölskyldan til Keflavíkur þar sem Ívar varð verkstjóri hjá Hraðfrystistöð Keflavíkur og seinna hjá Áhaldahúsinu þar í bæ. María, móðir Úrsúlu, flutti til þeirra eftir lát eiginmanns síns og var eins og ein af fjölskyldunni, fyrst í Keflavík og síðar í Garðinum eftir að þau fluttust þangað.
Ívar bjó fjölskyldunni sælureit á Laugarvatni. Fyrst í innréttaðri rútu og seinna í glæsilegum sumarbústað, þar dvöldu þau oft. Ívar og Ursúla voru dugleg að ferðast bæði innan - og utanlands, oft til Þýskalands fyrir og eftir sameiningu að hitta frændfólk Úrsúlu í Austur - Þýskalandi, einnig oft til Kanaríeyja eftir starfslok þeirra. Mikill harmur var kveðinn að fjölskyldunni þegar ungur sonarsonur þeirra, Ívar Guðjónsson, lést sviplega í september 2003. Við hjónin og dætur okkar þökkum Ívari samfylgdina og vottum Ursúlu og fjölskyldunni allri dýpstu samúð.

Þórður Magnússon og Hrönn Hannesdóttir

Jón Árni Jónsson
F. 29. febrúar 1948 - D. 3. janúar 2006
Jón Árni Jónsson var fæddur á Eyrarbakka 29. febrúar 1948. Foreldrar hans voru Jón Valgeir Ólafsson, fæddur á Bakka í Ölfusi 22. janúar 1915, dáinn 3. desember 2003, sjómaður og síðar verkstjóri og Guðrún Bjarnfinnsdóttir, fædd í Björgvin á Eyrarbakka 1. mai 1923, dáin 29. janúar 1989, húsmóðir og verkakona. Jón Árni var fjórði í röðinni af níu systkinum. Ungur, 14 ára, byrjaði hann til sjós á Eyrarbakka, var síðan á ýmsum bátum og skipum, m. a. Arnfirðingi í Grindavík, 1965 til 1969 og eitt sumar á flutningaskipinu Síldinni. Til Vestmannaeyja kom hann í ársbyrjun 1970 og átti hér heima til hinstu stundar.
Hér byrjaði hann á Björgu VE 5 hjá undirrituðum og síðan fórum við saman á Árna í Görðum VE 73 nýjan 1971 og vorum þar þangað til hann var seldur 1983. Hann var stundum háseti og líka kokkur, frábær að hvoru sem hann gekk. Eftir árin á Árna í Görðum var Jón Árni á eftirtöldum Eyjabátum: Sjöfn, Ófeigi, Styrmi, Skúla fógeta, Frigg, Sigurfara og Kristbjörgu fram yfir 1990. Eftir öll árin á sjónum fór Jón Árni að vinna í Vinnslustöð Vestmannaeyja þar til að hann varð þar fyrir vinnuslysi sem gerði hann nánast óvinnufæran. Reyndi þó að beita smávegis þegar trillurnar reru á haustin.
Jón Árni, frændi minn, var mjög góður skipsfélagi. Alltaf tilbúinn þegar kallað var, indæll, traustur, rólegur og yfirvegaður á hverju sem gekk. Árið 1998 keypti hann húsið að Brekastíg 36 og bjó þar til dauðadags. Síðustu árin voru honum erfið vegna heilsuleysis og hann lést á Heilbrigðisstofnun Vestmannaeyja eftir stutta legu þar 3. janúar s.l.
Bestu kveðjur ágæti frændi og vinur.

Guðfinnur Þorgeirsson

Kristján Gíslason
F. 30. nóvember 1930 - D. 21. júní 2005
Kristján fæddist á Bjargi í Norðfirði 30. nóvember 1930. Hann varð bráðkvaddur á heimili sínu á Seyðisfirði 21. júní 2005. Foreldrar hans voru Gísli Kristjánsson frá Sandhúsi í Mjóafirði og Fanný Ingvarsdóttir frá Ekru í Norðfirði. Önnur börn þeirra og systkini Kristjáns eru: Margrét, lngvar, María, Ásdís og Tryggvi. Kristján ólst upp við mikil umsvif föður síns í útgerð í Norðfirði og tók ungur þátt í öllu sem að sjónum laut. Árið 1945 fluttist fjölskyldan búferlum til Akureyrar og þar hélt Gísli áfram útgerð og sá um uppbyggingu Slippstöðvarinnar. Áhugi Kristjáns á sjómennsku dvínaði ekki og að afloknu gagnfræðaprófi í Gagnfræðaskóla Akureyrar stefndi hugurinn á sjóinn og sjómennsku sína hóf hann á Sæfinni EA 9 sem gerður var út á síldveiðar af föður hans. Þá var hann um tíma á Auði EA, en skipstjóri var Baldvin Sigurbjörnsson síðar tengdafaðir hans.
Síðutogararnir voru mikil skip og heilluðu unga menn. Kristján var um árbil á togurum frá Akureyri, lengst með Sæmundi Auðunssyni á Kaldbaki EA. Árið 1951 lauk hann hinu meira stýrimannaprófi frá Sjómannaskólanum í Reykjavík og varð síðar stýrimaður á togaranum Elliða frá Siglufirði.
Þegar hér var komið, hafði Kristján fest ráð sitt. Hinn 3. september 1949 gekk hann að eiga Erlu Baldvinsdóttur frá Akureyri. Þau Kristján og Erla eignuðust 6 börn sem eru þessi: Gísli fæddur 1948, Baldvin Kristján fæddur 1953, Páll fæddur 1955, Snjólaug fædd 1956, Finnur fæddur 1960 og óskírt stúlkubarn fætt 1962.
Árið 1957 tók Kristján við skipstjórn á togaranum Norðlendingi sem áður var Bjarnarey VE. Í janúar 1959 var hann með Norðlending við veiðar á Nýfundnalandsmiðum og lenti í aftakaveðri sem mörgum varð minnisstætt þegar togarinn Júlí frá Hafnarfirði fórst með 30 manna áhöfn. Taldi Kristján það vera það tvísýnasta sem hann hefði lent í, mikil veðurhæð, frost og mikil ísing fylgdi. Haft hefur verið eftir Sigurði Kristjánssyni, sem var stýrimaður á Norðlendingi, að skipt hafi sköpum áræði og útsjónarsemi Kristjáns að svo giftusamlega tókst að snúa skipinu undan veðri og sigla suður í hlýrri sjó.
Árið 1960 keypti Kristján 10 lesta bát sem var byggður á Sauðárkróki og gaf honum nafnið Sæfinnur. Gerði Kristján út frá Sauðárkróki á línu og handfæri. Árið 1963 söðlaði fjölskyldan um og fluttist til Vestmannaeyja. Í Eyjum varð Kristján stýrimaður á Sindra hjá Grétari í Vegg eina vetrarvertíð og sumarúthald á trolli. Síðan tók hann við skipstjórn á Sindra og var farsæll. Best létu honum togveiðar. Eftir Sindra tók hann Mars hjá sama fyrirtæki, Fiskiðjunni, þar sem Ágúst Matthíasson var í forsvari. Bar Kristján Gústa Matt alltaf gott orð. Mars var góður vertíðarbátur en allt má bæta og var ráðist í miklar breytingar á bátnum. Voru þær framkvæmdar í Eyjum og tókust vel og talaði Kristján alltaf um Marsinn sem gott skip. Á árunum sem Kristján var með hann keypti hann, í félagi við Friðrik Friðriksson, Gylfa af Fiskiðjunni og var Friðrik með hann á togveiðum. Seinna keyptu þeir annan bát, Mjölni, og gerðu út á togveiðar. Þegar Kristján hætti á Marsinum, tók hann við skipstjórn á bátum hjá Einari Sigurðssyni og var lengst með Álsey, fram undir eldgos.
Í eldgosinu 1973 fluttust Erla og Kristján upp á fastalandið og var Kristján við ýmis störf í landi lengst hjá SÍF og sá um fermingu á saltfiski. Á þessum tíma slitu þau Erla og Kristján samvistum en áttu gott samband alla tíð.
Sjómennskan átti allan hug Kristjáns og að því kom að ekki var lengur setið í landi. Keypti hann trilluhorn sem hann gerði út á Lofotenlínu í frístundum sínum jafnhliða störfunum hjá SÍF. Ekki dugði það honum til lengdar, hætti þar og keypti sér stærri bát. Ekki hugnaðist honum að gera út frá Reykjavík og fluttist til Seyðisfjarðar. Þar átti hann gott ár við sjósókn og fannst allar heilladísir sér hliðhollar. En sjómenn þekkja vel að skjótt skipast veður í lofti. Heilsa hans brast og síðustu 15 ár lífs síns átti hann við mikið heilsuleysi að stríða uns yfir lauk.
Genginn er góður drengur og vinamargur.
Kveðja

Gísli Kristjánsson

Bjarni Bjarnason
F.14. desember 1922 - D. 30. nóvember 2005
Bjarni Gísli Bjarnason var fæddur á Siglufirði 22. desember 1922. Foreldrar hans voru Bjarni Gíslason sem fórst áður en Bjarni fæddist, 12. mai 1922 þegar vélbáturinn Samson fórst í hákarlalegu og Margrét Guðfinna Bjarnadóttir sem dó 30. janúar 1968. Þrjá bræður átti Bjarni, þá Sören Karl sem lifir og býr á Sauðárkróki en hinir voru Bjarni Daníel Friðbjörn og hálfbróðirinn Jón.
Bjarni bjó með Sigríði K. Bjarnadóttur sem dó 11. febrúar 1978. Saman ólu þau upp Halldór Ragnarsson sem var fæddur á Siglufirði 2. október 1938. Þeir Bjarni og Halldór héldu saman heimili eftir lát Sigríðar.
Bjarni var ótrúlegur harðjaxl, sjómaður og verkamaður sem alla tíð vann eins og líkaminn þoldi. Hann þekkti ekki annað en að taka á í lífinu. Bjarni tengdist okkur feðgunum frá Löndum vináttu - og tryggðarböndum sem byggðust á þeirri virðingu sem við berum fyrir dugnaðarforkum og listamönnum til allra verka eins og Bjarni var. Pabbi og Bjarni kynntust fyrst þegar þeir voru saman hásetar á togaranum Elliða frá Siglufirði þar sem afi minn, Ásmundur Friðriksson, var skipstjóri. Bjarni var skörinni hærra settur en pabbi, hann var hausari. Saltað var um borð og vinnan var svakaleg. Þessi smávaxni maður þótti mikill hausari sem beitti hausingarsveðjunni af list. Tvö nett hnífsbrögð inn með kinninni og hann reif hausinn af svo hnakkastykkið fylgdi með. Það hafði enginn við karlinum hvort heldur það var eftir fyrsta halið í túrnum eða það síðasta í skítabrælu á 35. degi og skipið orðið fullt upp í lúgur af flöttum saltfiski.
Hann var líka á Ingvari Guðjónssyni, Hafliða o. fl. skipum frá Siglufirði. Bjarni var listamaður til allra verka og umgengni. Það er líka list að vera góður sjómaður og afburða flatningsmaður. Hann var ekki listamaður eins og þeir sem sækja kaffihúsin og bulla út í eitt um einskis verða hluti og sötra bjór. Bjarni gerði minna af því að tala, hann gat verið glettinn og hláturmildur en lét sér oftast nægja að láta verkin tala og þegar hann fékk sér í glas þá var það ekki samkvæmt einhverjum Dagsbrúnartöxtum frekar en vinnan.
Þau Sigga og Bjarni fluttust til Vestmannaeyja í ársbyrjun 1964. Hann réði sig í skiprúm hjá pabba á Öðlingi Ve 202 og á þeim árum voru oft sagðar hetjusögur af honum í eldhúsinu á Grænuhlíð 18. Hann réri seinna á Elliðaey hjá Gísla Sigmars, Baldri hjá Hanna í Fagurlyst o.fl. Bjarni var fíngerður maður, hafði ekki þetta jaxlaútlit sem hann sannarlega var. Stakk aðeins við þegar hann gekk, hokinn og leit niður fyrir sig, gjóaði þó augunum annað slagið á samferðamenn sem honum komu ekkert við. Síðustu starfsár Bjarna var hann hjá mér í aðgerð og hrognavinnslu. Hann hafði því starfað með okkur, þremur kynslóðum frá Löndum. Í aðgerðinni átti enginn möguleika í karlinn, hann sjötugur og strákarnir úr Stýrimannaskólanum trúðu ekki eigin augum, slíkur var krafturinn og vinnugleðin. Kafftímarnir og pásurnar voru stuttar hjá okkar manni, drakk kaffibolla, reykti eina sígarettu, kveikti í annarri, stóð upp og sagði: „Ási hvur djöfullinn er þetta, á að sitja hér í allan dag?“ Þá gat hann fengið eitraða sendingu frá samstarfsfólkinu sem var búið að fá nóg. Slíkum athugasemdum var alltaf svarað eins: „Éttan sjálfur,“ hurð kaffistofunnar skellt, hnífurinn stálaður, blóð- og slorslettur þeyttust út á gólf og upp í loft þegar hnífnum var brugðið aftur í gotraufína, skorið frá og innyflin lágu laus þegar hann renndi þeim nett í slorrennuna, auðvelt, hann var listamaður karlinn. Þá var Bjarni dixelmaður eins og þeir gerast bestir, sló til hrognatunnumar, eitt högg og gjörðin flaug af, dixlinum skellt út við tunnustafinn og lokið laust. Hann hataði sænska hrognakaupmenn. Þegar þeir tóku hrognin og höfðu þrýst tunnurnar, stundum kvartað yfir vigtinni, fengu þeir kaldar kveðjur. Þá leit hann til mín, gretti sig og sagði gjarnan: „Ási eigum við ekki að festa nokkrar hrognabrækur utan á gjarðirnar fyrir helvítin?“ Hann þekkti það frá síldarárunum á Siglufirði að ágirndin var þeim í blóð borin.
Með Bjarna eru þeir að heyra sögunni til, orginalarnir, sem hófu starfsævina um fermingu við slíkar aðstæður að í dag væru menn lokaðir inni fyrir minni sakir en að bjóða tölvukynslóðinni upp á slíkt. Ég vil þakka honum samstarfið og tryggðina við okkur feðga alla tíð. Það var lærdómsríkt að vinna með slíkum manni sem gerði ekki meiri kröfur til lífsins og lífsgæðanna. Bjarni Bjarnason hefur barið nestið eftir langan vinnudag og þeir sem hann vann fyrir uppskáru trúlega meira en hann. Ég má til með að láta eina góða sögu fylgja. Bjarni var að drekka, í landlegu, með vini sínum sem átti veiðarfærakró á Siglufirði. Siggu var farið að leiðast drykkjan og fór í króna að finna Bjarna. Hún kom nokkrum sinnum en vel var fylgst með og Bjarni faldi sig þegar til hennar sást. Þeir félagarnir gerðust nú þreyttir á þessu og ákváðu að hóta henni með haglabyssu sem vinurinn átti. Aftur kom Sigga og Bjarni faldi sig á bak við beitustampa þegar hún birtist. Eftir smá þras við vininn tekur hann upp haglabyssuna og hótar henni ef hún láti þá félagana ekki í friði. Þegar hávaðinn var hvað mestur, lyfti hann byssunni og hleypir af upp í gegnum þakið til viðvörunar og hræðir Siggu út. Þá sprettur Bjarni á fætur og kallar: „Lá hún?“

Ásmundur Friðriksson.

Sigurjón Ólafsson
F. 25. janúar 1918 - D. 14. ágúst 2005
Sigurjón Ólafsson (Siggi í Bæ) var fæddur í Litlabæ , sonur Ólafs Ástgeirssonar, bátasmiðs og sjómanns, f. 3. ágúst 1892, d. 8. apríl 1966 og Kristínar Jónsdóttur, sem átti ættir að rekja undir Fjöllin og til Skaftártungu, f. 19. apríl 1885, d. 17. september 1943.
Systkini Sigga voru, Magnea Sigurlaug, f. 19. nóvember 1911, d. 20. mars 1980, Ástgeir Kristinn (Ási í Bæ) f. 24. febrúar 1914, d. 1. mai 1985 og Sigrún f. 23. júlí 1924, d. 21. mars 1948. Seinni kona Ólafs var Guðrún Sigurðardóttir f. 9. september 1920, d. 19. apríl 1993. Sonur þeirra er Kristinn R. Ólafsson (í Madrid) f. 11. september 1952.
Tíu ára gamall fer Siggi í sveit til ættingja móður sinnar að Holti á Síðu og var þar nærfellt í fjögur ár. Hann var fermdur frá Prestbakkakirkju á Síðu og hafði þá lokið einnar viku skólanámi í sveitinni en drjúgu heimanámi.
Hjónin í Holti hétu Björn Runólfsson, hreppstjóri og Marín Þórarinsdóttir. Jón Björnsson rithöfundur var sonur þeirra. Annar sonur þeirra hét Runólfur og var prentari og leit Siggi á hann eins og bróður sinn. Siggi sagði mér að í Holti hafi hann átt sín bestu æskuár. Fólkið var einstaklega gott við hann og honum hefði aldrei verið skipað að gera hlutina heldur beðinn um að gera þetta eða hitt. Það var til þess að hann fór til snúninga með gleði og ánægju. Má segja að í Holti hafi Siggi lært áhrifaríka aðferð til að stjórna mannskap síðar á ævinni.
Þegar hann kemur heim byrjar hann að róa á trillum. Sautján ára gamall tekur hann við stjórn Hlýra VE 305 3,48 brl. trillu. Þessa trillu smíðaði faðir hans, Ólafur Ástgeirsson, en hann var afkastamikill og smíðaði hátt í fjögur hundruð báta á sinni löngu starfsævi. Fyrsti vélbáturinn, sem Siggi var formaður á, hét Ófeigur VE 324, 21 brl, Síðan er hann með eftirtalda báta:
Herjólf VE 276, 22 brl, Sleipni VE 280, 11 brl. sem hann átti hlut í frá árinu 1946 þar til hann var seldur til Djúpavogs í ágúst 1949, Ágústu VE 350, 65 brl, Gottu VE 108, 35 brl, Gylfa VE 201, 47 brl, Öðling VE 202, 52 brl, sem hann tók við nýjum árið 1957. Síðan kaupir hann bát með Guðna Runólfssyni frá Steini, og skírir hann Hrímni VE 30. Þessi bátur var Ófeigur, sem Siggi hafði verið með og var lengdur 1948 og var 28 brl. Siggi selur þennan bát 1961. Tekur við formennsku á Sævaldi SU 2, 53 brl. sem Alfreð og Kristján Gústafssynir, mágar hans, gerðu út frá Hornafirði. Árið 1966 kaupir hann Hvíting Ve 21, 7 brl. og er með hann næstu 19 árin. Árið 1985 selur hann Óla Tótu, syni sínum, Hvíting. Óli hafði róið með föður sínum í mörg ár og þekkti því bátinn vel. Hvítingur fórst á Landsuðurshrauninu 2. september 1987 í óvæntu austan óveðri og með honum félagarnir, Guðfinnur Þorsteinsson og Óli. Hann Óli var gæddur svo mikilli réttlætiskennd að við æskufélagar hans töldum víst að breyting yrði á kerfinu þegar hann hitti Alvaldið. Sama ár og hann selur Óla Hvíting, kaupir hann trilluna Byr VE 150 3,28 brl. Á Byr rær hann í 16 ár, til ársins 2001 og lýkur sjómennsku sinni sem staðið hafði í 69 ár, þá 83 ára. Ástæða þess að hann hætti, sagði hann vera að hann væri orðinn hálfþreyttur í fótunum.
Í mars 1941 giftist Siggi, Þórunni Gústafsdóttur, sem var ættuð frá Djúpavogi, fædd 4. desember 1914, dáin 2. mai 1995 (kölluð Tóta). Hún var flink saumakona og lét sig ekki muna um að sauma herraföt á karlana sína. Hjónaband þeirra var farsælt og varð þeim þriggja barna auðið; Óli fæddur 7. ágúst 1940, lést 2. september 1987, Mary, veitingakona, fædd 26. júní 1946 og Sigrún, húsmóðir, fædd, 21. ágúst 1949.
Tóta var einstaklega glaðlynd og hjartahlý kona og var henni eðlislægt að vera sannfærð um að vinir barna hennar væru alltaf svangir og nutu margir góðs af því. Ekki hefur undirritaður smakkað betri kleinur en við eldhúsborðið á Sólnesi. Siggi í Bæ var lengst af sjómennskutíð sinni skipstjóri og var mjög farsæll í starfi, fiskaði alltaf vel, án streðs og fór vel með. Hann var maður hæglátur og lét lítið yfir sér en tilbúinn að ræða landsins gagn og nauðsynjar við vini sína sem ekki komu að tómum kofanum þegar hann var annars vegar. Stundum færði hann rök fyrir málstað sínum í vísuformi enda átti hann auðvelt með að yrkja eins og bróðir hans Ási í Bæ. Hann hafði eindregnar skoðanir á umgengni okkar um veiðislóðir í kringum landið og var ekki ánægður með þróun mála. Eins og fyrr sagði, hafði Siggi verið á trillum með föður sínum og frændum áður en hann tók við formennsku á stærri bátum og lærði það sem læra þarf um siglingu um sollinn sæ enda öruggur og gætinn stjórnandi alla tíð.
Það var því vel við hæfi að hann bauðst til að fara út að Faxaskeri að kveldi 7. janúar 1950, á Gottu VE 108, sem var 35 tonna bátur, í SA 15 vindstigum, og halda þar sjó með fullum ljósum þeim tveim mönnum til stuðnings og uppörvunar sem komust upp á Faxaskerið, eftir að Helgi VE 333 hafði strandað þar og brotnað í spón. Í bókinni Þrautgóðir á raunastund er þessi lýsing: „Um nóttina bárust þær fréttir að hætt væri að heyrast í vélbátnum Gottu. Stöðugt var reynt að kalla bátinn upp en ekkert svar fékkst. Talið var hugsanlegt að loftnet hans hefði slitnað niður í fárviðrinu en um tíma var óttast að eitthvað hefði komið fyrir. Um hádegi bárust þó fréttir um að allt væri í lagi um borð í bátnum og höfðu tilgáturnar um að loftnetin hefðu slitnað niður reynst réttar. Um kl. níu um kvöldið kom svo Gotta inn í höfnina og hafði þá verið við Faxasker í rúman sólarhring.“ Það þurfti röska og hugaða menn til að fara út úr höfninnií Eyjum fyrir gos í 15 vindstigum á 35 tonna báti. Átta árum síðar, þegar ég var háseti hjá Sigga, á Öðlingi VE 202, spurði ég hann um þennan sólarhring í lífi hans. Hann sagði að þetta hefði verið hans versta nótt til sjós. Vita ekki hvort mennirnir voru lífs eða liðnir, sambandslausir við land, vegna þess að loftnetin fuku út í veður og vind. Í mestu vindhviðunum mældust 17 vindstig á Höfðanum en þá er vindhraðinn kominn í 100 mílur á klukkustund eða allt að því jafn mikill og er í fellibyljum. Er sjaldgæft að slík ofsaveður geri hér við land. Sjá svo eldbjarmann austur á Eyju og frá þeim séð eins og allur austurbærinn stæði í ljósum logum. Þessa nótt brann Hraðfrystistöðin til grunna og þeir sambandslausir og urðu háðir ímyndunaraflinu. Aldrei kom til greina að yfirgefa skerið með vonarneista þeirra sem á Skerinu voru. Ég var háseti hjá Sigga á Gylfa VE 201 og Öðlingi VE 202 síðast á vertíð 1958. Líklega hef ég notið þess að ég var æskufélagi sonar hans, Óla Tótu, að ég fékk pláss hjá honum svo ungur en mjög mikið var sótt í skipsrúm hjá honum. Og ekki að ástæðulausu. Hann fiskaði alltaf vel og lagði mikið á sama. Átti sín mið suður á Eyjabanka þar sem meðalþunginn á þorskinum var 8 til 10 kíló. Var því stundum rólegt í byrjun netavertíðar meðan beðið var eftir að hann kæmi. Ósjaldan vorum við komnir að landi um fjögur á daginn enda aðeins með sex fimmtán neta trossur. Þá spurði einn kollegi hann hvers vegna hann bætti ekki við einni trossu. Þá svaraði Siggi á þann veg að ef hann væri með miðlungs mannskap, kæmi hann að landi þremur tímum seinna. Hann ætlaði ekki að refsa mönnum sínum fyrir dugnað. Svona hugsaði hann, ekkert streð og lá ekki mikið á. Svo gaf hann sig og hver trossa skilaði 120 tonnum.
Eftir að Tóta lést 1995, bjó Siggi einn vestur á Foldahrauni. Þannig vildi hann hafa það og því fékk enginn breytt. Nokkur ár eru síðan við mættumst á göngu suður á Breiðabakka. Mér þótti hann vera óvenju frískur í spori og hafði orð á því. Hann svaraði því til að undanfarna mánuði hefði hann haft það fyrir reglu að kaupa eina rauðvínsflösku í viku hverri til að örva blóðrásina. Eftir stundar þögn sagði ég: „Ég hef ekki smakkað vín í nokkur ár.“ Þá leit hann á mig og sagði ósköp rólega: „Þú mátt nú ekki drepa þig á þessu Óskar minn,“ og skildi mig eftir ráðvilltan. Í dag er ég engu nær um hvort þessi orð voru sögð í alvöru eða af spaugaranum Sigga í Bæ. Hallast þó helst að því að hann hafi talið að vinur hans ætti eftir „að verða hálf þreyttur í fótunum.“
Þeim fækkar sem ólust upp á kreppuárum síðustu aldar og litbrigði daganna fölna. Blessuð sé minning Sigga í Bæ.

Óskar Þórarinsson.

Jón Valgarð Guðjónsson
F. 8. október 1931 - D. 28. nóvember 2005
Gæsi, eins og hann var alltaf kallaður, fæddist í Vestmannaeyjum 8. október 1931 og lést þar 28. nóvember 2005. Foreldrar hans voru hjónin Guðjón Jónsson frá Vinaminni í Austur - Landeyjum, vélstjóri og útgerðarmaður og nágrannakona hans úr Landeyjunum, Marta Jónsdóttir, húsmóðir, frá Búðarhólshjáleigu.
Tvö yngri systkini hans eru Addý Jóna og Hafþór. Kornungur hóf Gæsi sjómennsku sumarið 1945, 14 ára gamall, á síld norðan lands, á Hilmi VE og næstu 2 sumrin á Sævari VE og það þriðja á Sjöfn VE. Síðan, frá 1950 allt árið, á Andvara, Bjarnarey og Gullveigu. Hann stundaði sjóinn í næstum því 60 ár, lengst sem skipstjóri, þegar hann lauk starfsævinni 2004, hjá tengdasyni sínum Gunnari Þór Friðrikssyni, á Fönix VE 24.
Eftir skyldunám lauk hann vélstjórnarnámi á námskeiði í Vestmannaeyjum og Hinu meira prófi fiskimanna frá Stýrimannaskólanum í Reykjavík 1954. Hann varð fljótt skipstjóri, árið 1955, á Blátindi VE 21 sem faðir hans og Ágúst Ólafsson, vélstjóri þar um borð, áttu. Og eftir að Blátindur var seldur, var hann með Sæbjörgu VE og Hafbjörgu VE fyrir Ingólf Theodórsson. Eftir árin hjá Ingólfi keyptu þeir feðgar, Gæsi og Guðjón, árið 1959, 60 tonna blöðrubát sem þeir gáfu nafnið Hafþór Guðjónsson VE 265 og var Gæsi með hann á línu, netum og síld eins og verið hafði á hinum bátunum. Eftir að þeir seldu Hafþór Guðjónsson 1963 var Gæsi með Reyni VE 15 fyrir bræðurna Júlíus og Pál Ingibergssyni í Hjálmholti, Engey RE 11 fyrir Einar Sigurðsson, Ísleif 4. VE 463 fyrir Ársæl Sveinsson, síðar aftur hjá útgerð Einars Sigurðssonar með Guðmund VE 29. Hann var svo undir lok sjómennskunnar sfýrimaður og skipstjóri á Baldri VE 24 og síðast, eins og áður kom fram, á Fönix VE 24.
Árið 1972 fór Gæsi í útgerð með Einari Sigurðssyni þegar þeir létu smíða 150 tonna stálbát á Akureyri sem fékk nafnið Gunnar Jónsson VE 500. Síðar eignaðist hann annan Gunnar Jónsson VE 555 með Sigurði Georgssyni.
Gæsi var orðlagður dugnaðarmaður og góður fiskimaður. Árið 1970 varð hann fiskikóngur Vestmannaeyja á Ísleifi 4. Var með mest aflaverðmæti allra báta frá Vestmannaeyjum það ár. Gæsi var alltaf hlýr, léttur og orðheppinn. Það var gott að vera í návist hans. Saman vorum við á gamla Reyni á síld fyrir norðan sumarið 1956 þar sem hann var stýrimaður. Úthaldið var gott, ekki síst fyrir léttleika hans og skemmtileg tilsvör. Árið 1998 var hann gerður að heiðursfélaga í S/s Verðandi fyrir vel unnin störf fyrir félagið og á sjónum. Gæsi fylgdist vel með íþróttum, sérstaklega hand - og fótbolta og mætti alltaf þegar hægt var á vellina. ÍBV og Arsenal voru liðin sem allt snerist um og svo var hann alltaf viðstaddur þegar barnabörnin tóku þátt í kappleikjum.
Daginn fyrir andlát hans hittumst við á förnum vegi og áttum tal saman. Það var á léttu nótunum eins og hans var von og vísa en að mér dytti í hug að það væri næst síðasti dagurinn í lífi hans, var víðs fjarri.
Eiginkona hans er Guðlaug Sigríður Gunnarsdóttir frá Happastöðum. Þau hófu búskap að Heiðarvegi 25 í húsi foreldra hans. Áttu svo heima um tíma í Kaupfélagshúsinu við Bárugötu en eignuðust fljótt Heiðarveg 53. Næst áttu þau Hátún 6 og árið 2003 eignuðust þau æskuheimili Laugu Happastaði við Hvítingaveg.
Þau eiga í aldursröð: Ásdísi, Mörtu, Gunnar, Guðjón Val, Sigurbjörgu og Valgarð. Mikill harmur var að þeim kveðinn þegar þau misstu 2 syni, Guðjón Val tæplega 6 mánuða 26. mars 1963 og Gunnar, tæplega 10 ára, 23. mai 1970.
Gæsa er sárt saknað. Léttur og góður samferðamaður fallinn frá á góðum aldri. Sannarlega hefði hann átt eftir að eiga góð ár með vinum og fjölskyldu eftir allar fjarvistirnar á sjónum. Hann átti mörg áhugamál í félagsstarfi og pútti hjá eldri borgurum, fótbolta, handbolta og vel var fylgst með fiskiríi og öllu sem var um að vera á sjónum. Fjölskyldu hans eru sendar dýpstu samúðarkveðjur.

Friðrik Ásmundsson

Jón Gunnarsson
F. 2. desember 1927 - D. 4. desember 2005
Jón Gunnarsson, skipasmíðameistari, í daglegu tali kallaður Jón á Horninu eftir æskuheimili hans var vinur minn og afabróðir. Hann fæddist hér í Eyjum 2. desember 1927 og lést á Dvalarheimilinu _

r

Grund í Reykjavík 4. desember 2005. Foreldrar hans voru Gunnar Marel Jónsson, skipasmíða-meistari og Sigurlaug Pálsdóttir, húsmóðir. Hann átti 14 systkini þar af 3 hálfsystkini, samfeðra. Eftirlifandi eru systurnar Guðmunda, Svava og Þórunn. Jón fór ungur til sjós og lauk vélstjóra-prófi 1945. Eftir það var hann vélstjóri á Erlingi 1. og Erlingi 2. sem faðir hans átti með Sighvati Bjarnasyni skipstjóra. Einnig á nýsköpunartogurum Vestmannaeyinga, Elliðaey og Bjarnarey og bátunum Jötni, Mýrdælingi og Heimakletti. Eftir árin á sjónum vann Jón lengi hjá föður sínum í Dráttarbraut Vestmannaeyja og lærði þar skipasmíðar og lauk sveinsprófi í skipasmíði 1957 og fékk meistararéttindi 1962. Smíðar voru hans ævistarf frá þeim tíma. Það var oft mikið að gera í slippnum sem þjónaði stórum flota á árum áður og einnig var unnið við nýsmíðar á bátum. Kona Jóns er Guðbjörg Guðlaugsdóttir og byggðu þau sér hús við Helgafellsbraut 25. Þau eignuðust synina Ragnar, flugvirkja, og Ægi, skipstjóra hjá Eimskip-um, og eru sonarsynirnir orðnir 5. Jón talaði mikið um strákana sína og voru afastrákarnir í miklu uppáhaldi. Um 1970 fluttist fjölskyldan til Reykja-víkur og var Jón lengi hjá Eimskipum á Brúarfossi sem timburmaður og sigldi til Ameríku með freð-fisk. Eftir að Jón hætti til sjós, vann hann í mörg ár í Daníelsslipp í Reykjavík en síðustu starfsárin við smíðar hjá Flugleiðum. Jón var rólegur í ffamkomu, vel yfirvegaður, en hafði samt ákveðnar skoðanir á mönnum og málefnum og tók alltaf málstað þeirra sem minna máttu sín. Hann hafði gott skopskyn og var hafsjór af fróðleik um nánast allt milli himins og jarðar. Það var gaman að hlusta á hann segja frá liðnum tíma en hann lagði samt alltaf áherslu á að það væri framtíðin sem skipti öllu máli. Ég hitti Jón yfirleitt þegar ég fór til Reykjavíkur annaðhvort hjá Svövu systur hans, þar sem hann var daglegur gestur, eða í Kolaportinu þar sem gamlir Eyjapeyjar hittast á laugardags - og sunnudagsmorgnum til að spjalla og fá fréttir og þá sérstaklega héðan úr Eyjum. Eg votta fjölskyldu Jóns samúð mína. Tryggvi Sigurðsson.

Marinó Guðmundsson F. 28. nóv. 1927 - D. 27. jan. 2006 Með fáeinum orðum langar mig að minnast vinar míns, Marinós Guðmundssonar eða „Malla skó" eins og hann var oftast kallaður á meðal Vestmannaeyinga og vina. Marinó var fæddur í Vestmannaeyjum, 28. nóvember 1927, sonur hjónanna Jóhönnu Olafs-dóttur og Guðmundar Jónssonar skósmiðs, sem bjuggu við Hilmisgötu í Eyjum. Nokkru eftir 1950 fluttu þau hjón að Selfossi og áttu þar heimili upp ftá því. Þau eignuðust þrjá syni, og var Marinó þeirra elstur, þá Björgvin, f. 1929, d. 2005 og yngstur var Óiafur, f. 1934. Við Malli vorum fjarskyldir og tengdumst í ætt Guðrúnar ömmu minnar á Búastöðum og Kristínar í Litlabæ, en Marinó var frændrækinn og hafði mikinn áhuga á ættfræði og afdrifum eins frænda okkar sem hafði farið til Salt Lake City í Utah í hópi einna fyrstu landnemanna þangað.Fór Marinó eitt sinn í ferð til Utah, hitti þar frændur og kynnti sér söguna af eigin raun. Einnig áttum við sameiginleg áhugamál, bækur og Vestmannaeyjar. Marinó lauk prófi sem loftskeytamaður árið 1947 og var fyrsti loftskeytamaður á Vestamannaeyja-togaranum Elliðaey VE 10. Mér er í fersku minni þegar þetta glæsilega skip sigldi úr höfh í Vestmannaeyjum í sína fyrstu veiðiferð. Það var austan kaldi og Elliðaey sigldi á drjúgri ferð svo að freyddi um báða bóga. Við vorum nokkrir strákar austur á Skansi og margir okkar töldu að ekki væri til meira hnoss en að vera skipsmaður þar um borð. Jafnframt námi í Loftskeytaskólanum var Malli í Tónlistarskólanum í Reykjavík og lauk þaðan prófi, en hann var sérstaklega músíkalskur og spilaði á trompet. Guðni heitinn Hermansen, málari og músíkant, var besti vinur Malla; spiluðu þeir saman í hljómsveit og brölluðu margt. En Malli skó var ævintýramaður og bóhem að eðlisfari og fór í siglingar á erlendum skipum. I eitt ár sigldi hann með grískum skipum á milli Suður-

Ameríku og Evrópu. Þegar hann kom í land kvænt-ist hann hollenskri konu og settist að í Hollandi þar sem hann starfaði sem túlkur hjá Philips-fyrirtæk-inu í Hilversum. Marinó var mikill tungumála-maður og hafði mikinn áhuga á margs konar menn-ingarmálum. Hann náði góðum tökum á hollensk-unni og „elskaði hollensk-saltaða síld, blómin og fólkið" eins og þrjú börn hans búsett í Hollandi rit-uðu um foður sinn. Marinó fluttist aftur heim til íslands eftir að hafa starfað í 10 ár erlendis og vann hjá Landsíma Islands og við hótelrekstur á Keflavíkurflugvelli; síðustu starfsárin vann hann hjá ísal í Hafnarfirði. Eftir að hafa dvalið erlendis í svo mörg ár var hann mikill heimsborgari, fágaður í framkomu og glaðbeittur. Eyjarnar höfðu ávallt sérstakan sess í hjarta hans. Marinó Guðmundsson hafði víða farið, en Vestmannaeyingur var hann fyrst og fremst. Hann átti mörg áhugamál, safnaði bókum og frímerkjum, batt sjálfur inn bækur af mikilli vand-virkni og hafói allt í stakri röð og reglu. Malli skó var tryggur vinum sínum og það var gaman að heyra hann rifja upp minningar frá æskuárunum í Vestmannaeyjum, þegar „sumar-sólin skein á sundin blá" þá fór hinn draumlyndi Malli skó á flug og við nutum báðir stundarinnar. Eftirlifandi eiginkona Marinós Guðmundssonar er Guðrún Guðmundsdóttir kjólameistari. Ég sendi Guðrúnu, öllum ættingjum og afkomendum Marinós Guðmundssonar samúðarkveðjur. Blessuð sé minning Marinós Guðmundssonar. Hann hvíli í friði Guðjón Armann Eyjólfsson.

iVIár Guðlaugur Pálsson F. 26. maí. 1931 - D. 8. sept. 2005 iVlár Guðlaugur Pálsson fæddist í Sandgerði á Fáskrúðsfirði 26. maí 1931. Hann lést á Hraun-búðum, dvalarheimili aldraðra í Vestmannaeyjum 8. september 2005. Foreldrar hans voru hjónin Þuríður Guðmundsdóttir frá Tjarnarkoti á Stokkseyri og Páll Jóhannes Guðmundsson frá Sandgerði á Fáskrúðsfirði. Systkini Más eru Pétur Ólafur f. 3. nóvember 1927; Valdís Viktoría f. 14. september 1929; Brynja Jónína f. 26.desember 1935; Kristinn Viðar f. 4.nóvember 1938; Einar Sævar f. 17. október 1941, d. 6. mars 1989; Guðmundur f. 3. janúar 1943; Snjólaug f. 15. mars 1944; Jóhanna f. 5.mars 1946. Einnig eignuðust foreldrar þeirra sveinbarn sem lést í barnæsku. A unglingsárum sótti Már námskeið á vegum Vélskóla lslands og með þá menntun stundaði hann sjómennsku meðan heilsa hans leyföi. Arið 1988 voru Má veitt heiðursverðlaun fyrir störf sín í þágu sjávarúvegsins. Már var ókvæntur og barnlaus. Útför Más var gerð frá Landakirkju 17. september. Meðan foreldrar okkar bjuggu á Fáskrúðsfirði, fæddust þeim fjögur elstu börnin en áriö 1934 flutt-ust þau til Vestmannaeyja og settust að á Þingeyri við Skólaveg en bjuggu lengst af í Héðinshöfða við Hásteinsveg. Arið 1955 lést faðir okkar og 1963 flutti fjölskyldan í Pétursey og bjó þar meðan móðir okkar lifði. Þegar ég minnist Más bróður míns, sveipast um hugann blær hinna liðnu daga þegar við vorum að alast upp í stórum systkinahópi sem var eins og öflug keðja og hver hlekkur hélt hinum saman svo samrýmd vorum við. Már var alla tíð hlédrægur og tamdi sér nægju-semi. Hann ræktaði skyldur sínar í kyrrþey og gerði hófsamlegar kröfur til lífsins. Hann gat orðið bitur ef honum fannst eitthvað gert á hlut sinn en hans ríka réttlætiskennd hafði sýnt honum að allt var ekki öðrum að kenna. Þegar Már komst á unglingsár, hafði hann þegar gert upp hug sinn hvað varðaði framtíðina, hann ætlaði að sér að verða sjómaður eins og faðir hans og eldri bróðir. Sautján ára