„Blik 1955/Vorþankar“: Munur á milli breytinga

::::::::<big><big><big>Vorþankar</big></big></big>

<br>

Það er vor í lofti, ilmur gróandans leikur að vitunum. Grænir frjóangar stritast við að stinga upp kollunum og ná í gegnum fölnaðan vef hinna föllnu fylkinga, er fæddust og lifðu til þess að búa í haginn fyrir komandi líf.  <br>

Og nú er sólbjartur júnímorgunn. Sól rís í austri og sveipar eyjarnar okkar gullskreyttum hjúpi sínum. Í dag er sannarlega ástæða til gleði og til bjartrar trúar á glæsileik og gróanda lífsins. <br>

Á báða bóga gefur að líta gullið útsýni. Í norðri gnæfa Heimaklettur, Miðklettur og Yztiklettur í öllum sínum glæsileik. Í suðri gnæfir Helgafell og neðan við rætur þess blasa við augum bústaðir þeirra manna og kvenna, er Eyjarnar byggja. Þar gefur að líta, hvernig auði Ægis hefur verið breytt í vandaðar vistarverur, verksmiðjur og önnur mannvirki. Í vestri lokast útsýni af hinum háa og tignarlega fjallahring Blátinds, Eggja og Klifs. <br>

::''Í Bjarnarey. Vindan ofan við bjargstokkinn.''<br>

Á vegi okkar verða nokkur hreiður, þar sem súlan hefur byggt hrauk sinn. Eftir nokkurt hugarstríð yfirgefa foreldrarnir afkvæmi sitt í mikilli angist. En hvað sjáum við ekki? Í æðum þessa unga náttúrubarns, sem eitt og vanmáttugt stendur eftir, rennur þó svellandi rammíslenzkt víkingablóð. Þó að við séum stórir að dómi ungans og slánalega lagaðar ófreskjur, þá skal barizt á meðan nokkur deigur dropi af hinu öra víkingablóði rennur í æðum ungans. <br>

:''Súla með unga.''