„Blik 1955/Vorþankar“: Munur á milli breytinga

Á báða bóga gefur að líta gullið útsýni. Í norðri gnæfa Heimaklettur, Miðklettur og Yztiklettur í öllum sínum glæsileik. Í suðri gnæfir Helgafell og neðan við rætur þess blasa við augum bústaðir þeirra manna og kvenna, er Eyjarnar byggja. Þar gefur að líta, hvernig auði Ægis hefur verið breytt í vandaðar vistarverur, verksmiðjur og önnur mannvirki. Í vestri lokast útsýni af hinum háa og tignarlega fjallahring Blátinds, Eggja og Klifs. <br>

::''Í Bjarnarey. Vindan ofan við bjargstokkinn.''<br>

Eftir þessa stuttu dvöl okkar á þessum hljóða og látlausa stað, höfum við öðlazt öryggi, sem kemur að því haldi, er skilar okkur heilum á húfi upp eftir leiðinni, ýmist nærri beint upp eða örlítið til suðurs eftir veginum, sem varðaður er keðju, tengdri milli bjargfestra járnfleina, er við nefnum bolta. <br>

Á vegi okkar verða nokkur hreiður, þar sem súlan hefur byggt hrauk sinn. Eftir nokkurt hugarstríð yfirgefa foreldrarnir afkvæmi sitt í mikilli angist. En hvað sjáum við ekki? Í æðum þessa unga náttúrubarns, sem eitt og vanmáttugt stendur eftir, rennur þó svellandi rammíslenzkt víkingablóð. Þó að við séum stórir að dómi ungans og slánalega lagaðar ófreskjur, þá skal barizt á meðan nokkur deigur dropi af hinu öra víkingablóði rennur í æðum ungans. <br>

Unginn glennir sundur gogginn og hyggst leggja til atlögu. En þessi óvænta áreynsla ungans verður honum ofraun og hann tekur til að selja upp glænýjum smáfiski og síld. Við friðmælumst við garpinn, en það kemur fyrir ekki, svo að við höldum enn á brattann. <br>

Eftir því sem ofar dregur í bergið, vex gróðurinn. Á þessari hundrað metra leið okkar upp bergið hafa ótal jurtategundir, þrátt fyrir jarðvegsleysið, náð að festa rætur, allt frá þaranum við Steðjann og ýmsum tegundum skófa á jarðvegssnauðustu hlutum leiðarinnar að gróðurfláka þeim, sem við nú erum staddir í. Hér vaggar baldursbrá, hvönn og puntstrá blíðlega á fagurgrænum grasbölum. Upp úr gróðurflákum þessum gnæfa sérkennilegir móbergsdrangar. <br>