„Sjómannadagsblað Vestmannaeyja 1993/Hinn íslenski aflaskipstjóri“: Munur á milli breytinga

Er hinn eini og sanni íslenski aflaskipstjóri, sem skarar fram úr öðrum skipstjórum, einungis tilbúningur í hugarheimi fólks eða er hann raunverulega til? Þessu leitast [[Gísli Pálsson]] við að svara í bók sinni „Sambúð manns og sjávar.“ Hann telur að það séu fyrir hendi tvær alþýðlegar skýringar á því aflamagni sem bátar koma með að landi. Annars vegar tæknilega kenningu og gengur hún út frá því að „aflasæld ráðist af mælanlegum efnislegum stærðum eins og stærð báts, fjölda veiðarfæra eða fjölda skipverja.“ Tæknilegu kenningarnar telur hann að taki mið af hversdagslegri reynslu. Hinsvegar talar Gísli um sálfræðilega kenningu en hún gengur út frá því að það séu „persónueinkenni skipstjórans sem ráða úrslitum um aflabrögð hans þegar til lengdar lætur.“ Hátterni skipstjórans og eiginleikar hans eru það sem ölu máli skipta. Sálfræðilegu kenninguna telur Gísli taka mið af fáum þekktum dæmum. Að vera „fiskinn“ er eitthvað sem skipstjórinn hefur í blóðinu, þ.e.a.s. varanlegur eðlislægur eiginleiki. Þessar kenningar telur hann reyndar ekki vera formlega aðgreindar í hugmyndaheimi sjómanna „heldur fléttast saman í vitund þeirra og birtast með ýmsum hætti í samræmi við viðfangsefni, stað og stund.“ Gísli telur að það sé annaðhvort skipstjórinn sem ræður mestu um það hvað kemur að landi eða ekki þannig að hann virðist telja að aðeins önnur kenningin geti staðist en ekki að um sé að ræða samspil milli þeirra.<br>