Ritverk Árna Árnasonar/Bundnir í báða skó

Úr fórum Árna Árnasonar

Um símafólkið í Vestmannaeyjum

Margar af vísum Árna fjalla um samstarfsfólk hans á Símstöðinni, ekki síst um kvenfólkið, sem var í miklum meirihluta á þeim vinnustað. Og síðasta vísan er dýrt kveðin. (Eyjar og úteyjalíf – Úrval verka Árna Árnasonar símritara frá Grund. Sögufélag Vestmannaeyja í samstarfi við Safnahús Vestmannaeyja 2012).

VM hefur ávallt átt

ástarþekka svanna.

Gamall – margan dreg því drátt

úr djúpi minninganna.

Nýjar koma helzt um haust,

hinar baugar prýða.

Þessu veldur vafalaust

viðmót þeirra og blíða.

P.S.

Meinast blíðan Marinó

og mér, því báðir erum

hafnfastir í helgri þró

og hættir að „róa í verum“.

Hvarma brunna blysin smá,

bros um munninn reika,

símans unna stúlkur þá

að sýna kunnugleika.

Marinó, sá er þarna er minnzt á, var Jónsson, símritari, er flutti til Eyja 1926 og starfaði hér um 20 ára skeið, mikill íþróttamaður, bæði í fimleikum og golfi, - og leikari. Hann lék með Leikfélaginu. Hann var kvæntur, (eins og fram kemur í vísunni). Kona hans var Jakobína Þorsteinsdóttir.

Úr fórum Árna Árnasonar, efnisyfirlit