Úr fórum Árna Árnasonar. Ókunnir höfundar/Ýmsar vísur og kvæði

Vísa eftir Jón í Hlíð

Tilefni: Gíslína Gísladóttir

var að keyra fiski á handvagni af bryggjunni.

Vagninn bilaði og fiskurinn fór í drulluna.

Sagði þá Gíslína, sem er orðhákur mesti:

„Djöfull og helvíti, allt í drulluna.“

Ég rakst á það rétt fyrir stuttu,

raun er að tala um það:

Djöfull og helvíti duttu

í drulluna á sama stað.

Vestmannaeyjar

Eflist hér byggð og bú,

blessun og velgengni dafni.

Verndi þig Vísir á hæð,

vinhlýja sægirta Ey.

Með blómum í laufgrænni laut

og ljómandi söngfugla kliðinn,

árshringinn árla og síð

Eybúum skemmtun, sem ljær.

Þú ert svo fögur og fríð

með fjöllin og hnjúkana græna,

að allir, sem augum þig sjá,

óska, að þú dafnir sem best.

Vér horfum á hátíðarstund

á hátignarkórónu þína,

og óskum, að gefi þér guð

gengi um eilífa tíð.

Það skal vort einkunnarorð

á meðan Eyjarnar standa,

umgirtar ólgandi sæ,

og ómar þeim brimið við strönd.

(Höf. ókunnur).

Heimhugur

Hnígur sunna, særinn dynur

svalan óð við fjörustein.

Næðir bitur norðan vindur,

nakin stynur skógargrein.

Einn ég sit við sævarströndu

sviftur blöðum undir lund.

Þrái ég ættjörð, stúrinn, stúrinn

og stari fram á Eyrarsund.

Heyrðu, bára — ljúf er laugar

lítinn stein — að fótum mér,

hvaðan komstu langar leiðir?

Langar til að deyja hér.

Ertu fædd við foldu ísa

Fróni móður dýru hjá?

Berðu máske mjúka kveðju

mínum kæru heiman frá?

Sé ég brosa bláu fjöllin

beint á móti Eyja-grund.

Þau eru há og hrein og fögur

og horfa tigin fram á sund.

Þó er eitthvað, eitthvað vantar,

augu mín því fella tár,

það er ekki Dalfjall bláa

og ekki Heimaklettur hár.

Nú er heima haust og kuldi,

heiðló flúin burtu er,

en þó finnst mér Ísland aldrei

eiga haust í brjósti mér,

þar sem bjó minn besti faðir,

bræður góðir og vina fjöld,

og þar hvílir milda móðir,

þögul stirð og köld.

Sunna er hnigin, særinn þagnar,

sefur hún við unnarstein.

Vindur blundar báru að faðmi,

blaðlaus hnípir skógargrein.

Einn ég sit við sævarströndu

sviptur blöðum undir lund.

Þrái ég Ættjörð — stúrinn, stúrinn

og stari fram á Eyrarsund.

(Ókunnur höfundur)

★

Ef símafólk brestur dug og dáð

og djörfung til þess, það áformar.

Þá býður því enginn betri ráð

og blessunarríkari´en Þormar.

★

Eyjasímans fólk er fátt

finnst þó víða betra

það hefir töfl við tímann átt

og teflt í marga vetra.

★

Ljúfar dísir lífs og friðar

leiði þig um gæfuveg

sól er aldrei sest til viðar

sinni blíðu vefji þig.

Æviþættir

Unaðsóma

angan blóma

æska og vor í skauti ber.

Vonir rætast,

varir mætast

vina, er ástin flug sitt ljær.

Glóa skálar,

gleðin bálar,

glymur dans og hornaspil.

Þá er kæti

lífkvik læti

ljúf þeim anda, er finnur til.

Árin líða

ævitíða

út í tímans reginhyl.

Sorgir mæða,

sárin blæða,

sést ei tíðum handaskil.

Fyrr en varir

flökta á skari

fjarra daga skærust ljós.

Straumar brotna

stansa, þrotna

stilltan loks við feigðarós.

Hvað segir þú um þennan bragarhátt?

Finnst þér hann ekki láta vel í eyrum?

(Höf. ókunnur).

Úr fórum Árna Árnasonar, efnisyfirlit