Ritverk Árna Árnasonar/Dýrlegt er að dvelja

Úr fórum Árna Árnasonar

Dýrlegt er að dvelja

Herjólfsdalur

Dýrðlegt er að dvelja

í Dalnum sumarprúða.

Fátt er talið fegra

en fjöllin þar í skrúða.

Gullnir röðulgeislar

gefa koss á vanga.

Dvel ég þar í draumi

daga marga og langa.

★

V E S T M A N N A E Y J A R

Tileinkað „Þjóðhátíð Vestmannaeyja“

1. Heimaey þú hafsins gyðja,

hrikaleg en fögur þó.

Þér er helguð öll vor iðja,

athöfn jafnt á landi og sjó.

Storknun elds skal rjúfa og ryðja,

rækta flöt úr hrauni og mó.

Framtíð þeirra og farsæld styðja

fortíðin, sem erfðir bjó.

2. Allt í kringum eyja-hringinn

Ægis-dætur bylta sér.

Við austanrok og útsynninginn

um þær vígamóður fer.

Léttast brýr við landnyrðinginn

löðra þá við klett og sker,

hæglátar við hányrðinginn

hjala blítt um strönd og vor.

3. Hamragarðsins hæsti tindur,

hjúpaður fjarskans bláa lit.

Um þig leikur vatn og vindur,

vanur súg og fjaðraþyt.

Veit ég margan grípur geigur

gæjast fram af hárri brún,

þar sem aðeins fuglinn fleygur

flaggið sýnir efst við hún.

4. Athyglina að sér dregur

eyjar-tangi höfði stór.

Þar upp liggur vegna vegur,

víðast kringum fellur sjór.

Fuglabjörg á báðar hendur,

brekka grösug ofan við,

efst þar vita-virkið stendur,

varnar-stöð um mannlífið.

5. Fuglamæður fagna, vitja,

fjölbreytt eru þeirra störf.

Aðrir uppi á syllum sitja,

söngva hefja af innri þörf.

Undirleikinn annast sjórinn,

yrkir stormur lag og brag.

Þúsund radda kletta-kórinn

kyrjar þarna nótt og dag.

6. Yfir, hvar sem auga lítur,

eitthvað fagurt blasir við.

Aðdáunar allra nýtur

eyjan tengd við sumarið.

Náttúrunnar nægð ei þrýtur,

naumast skortir örlætið.

Hver, sem hennar boðorð brýtur,

brestur heill og sálar-frið.

7. Hömrum kringdi Herjólfsdalur,

hátíð‘arinnar meginstöð,

skín nú eins og skemmtisalur

skreytt er fánum tjaldaröð.

Njótum dagins, hrund og halur,

hresst og yngd við sólarböð.

Truflar enginn súgur svalur,

söngva hefjum frjáls og glöð.

8. Hundruð fólks á staðinn streymir,

staður þessi er mörgum kær.

„Saga“ engum gögnum gleymir,

þótt gamli tíminn liggi fjær.

Skyggnan anda örlög dreymir,

atburðirnir færast nær.

Stærsta sönnun staðreynd geymir,

stóð hér forðum Herjólfs-bær.

9. Rústir hans úr rökkri alda

risið hafa í nýja tíð,

þar sem skriðan kletta kalda

kviksett hafði fé og lýð.

„Sögn “ er – krummi kænn og vitur

konu einni lífið gaf,

meðan urðar-bylgjan bitur

bóndans setur hlóð í kaf.

10. Yfir þessu undralandi

einhver töfraljómi skín.

Sem perludjásn á bylgjubandi

blómgar eyjar njóta sín.

Sær og vindur síherjandi

sverfa fuglabjörgin þín.

Þó er sem vaki verndarandi

veiði svo hér aldrei dvín.

11. Njóttu allra góðra gjafa,

glæsilega eyjan vor,

meðan röðulrúnir stafa

ránarflöt og klettaskor.

Föður, móður, ömmu, afa

enn þá greinast mörkuð spor.

Æskan má ei vera í vafa,

vernda drengskap, kraft og þor.

12. Sit ég þar á sumarkveldi,

silfrar jörðu döggin tær.

Vestrið, líkt og upp af eldi,

aftanroða á fjöllin slær.

Nóttin vefur dökka dúka

dularfullt og rökkurhljóð.

Berst mér gegnum blæinn mjúka

báruhljóð sem vögguljóð.

★

Heimaey

Vér elskum fögru fjöllin þín

með fagurgrænar hlíðar,

er blánar loft og sólin skín

og særinn málar fríðar.

Af björgum myndir ljúfum lit

með list hins æðsta prýði.

Það litaskrúð og geislaglit

er guða fegurst smíði.

Ég tigna þig, er austan átt

með ölduróti bylur.

Þá hafið bláa er grett og grátt

og grafar söngva þylur.

Þó hrifsi það í hyldjúp sitt

margt harðfengt kappavalið,

það hefur lýði, landið mitt,

um liðna tíma alið.

Ég elska þína björtu byggð

sem barnið göfga móður.

Hver steinn, hvert strá á mína tryggð,

hver strandarklettur hljóður.

Ég allt í þínum faðmi finn,

sem fegurst lífs ber merki.

Ég treysti, að sérhver sonur þinn

þér sýni tryggð í verki.

★

Flugin

Fjalla enginn fyrður má

Flugin laus að tildra.

Þær eru, held ég, Heimaey á

Heljar mesta gildra.

★

Hákollahamar

Hákolla ég hamar má

hættulegan greina.

Barðist ég þar böndum á

bjargs við lausa steina.

Úr fórum Árna Árnasonar, efnisyfirlit