Heima

Þjóðhátíðarlag
1950	1951	1953

Þjóðhátíðarlagið Heima þekkja ef til vill einhverjir úr sjónvarpsþáttunum Sigla himinfley sem sýndir voru í Sjónvarpinu fyrir nokkrum árum og fjölluðu um mannlífið í Eyjum. Af mörgum er Heima, þeirra Oddgeirs Kristjánssnar og Ása í Bæ, eitt af fegurri lögum sem samin hafa verið um Vestmannaeyjar.

Hún rís úr sumarsænum

í silkimjúkum blænum

með fjöll í feldi grænum,

mín fagra Heimaey.

Við lífsins fögnuð fundum

á fyrstu bernskustundum,

er sólin hló á sundum

og sigldu himinfley.

Hér reri hann afi á árabát

og undi sér best á sjó,

en amma hafði á öldunni gát

og aflann úr fjörunni dró.

Er vindur lék í voðum

og vængir lyftu gnoðum,

þeir þutu beint hjá boðum

á blíðvinafund.

Og enn þeir fiskinn fanga

við Flúðir, Svið og Dranga,

þótt stormur strjúki vanga,

það stælir karlmanns lund.

Og allt var skini skartað

og skjól við móðurhjartað,

hér leið mín bernskan bjarta

við bjargfuglaklið.

Er vorið lagði að landi,

var líf í fjörusandi,

þá ríkti unaðsandi

í ætt við bárunið.

Þegar í fjarskann mig báturinn ber

og boðinn úr djúpi rís.

Eyjan mín kæra, ég óska hjá þér

að eigi ég faðmlögin vís.

Þótt löngum beri af leiðum

á lífsins vegi breiðum,

Þá finnst á fornum eiðum

margt falið hjartamein.

En okkar æskufuna

við ættum þó að muna

á meðan öldur una

í ást við fjörustein.

Lag: Oddgeir Kristjánsson

Texti: Ási í Bæ