„Sögur og sagnir úr Vestmannaeyjum/Herjólfur og Vilborg (JGÓ)“: Munur á milli breytinga

Úr Heimaslóð, Sögusetri Vestmannaeyja
Fara í flakk Fara í leit
(Ný síða: <br> <big><big><center>Herjólfur og Vilborg.</center></big></big><br> <small><center>(Eftir séra Brynjólfi Jónssyni í Vestmannaeyjum.)</center></small...)
 
Ekkert breytingarágrip
Lína 3: Lína 3:
<small><center>(Eftir [[séra Brynjólfur Jónsson|séra Brynjólfi Jónssyni]] í Vestmannaeyjum.)</center></small>
<small><center>(Eftir [[séra Brynjólfur Jónsson|séra Brynjólfi Jónssyni]] í Vestmannaeyjum.)</center></small>
<br>
<br>
Sagan segir, að í fyrndinni hafi maður nokkur, að nafni [[Herjólfur landnámsmaður|Herjólfur]], búið í dal þeim á Vestmannaeyjum, sem síðan er nefndur [[Herjólfsdalur]]. Er dalur sá á þrjá vegu umkringdur háum fjöllum, og veit móti haflandsuðri, vestan til á Heimaeyjunni, sem svo er kölluð; bær Herjólfs stóð í dalnum vestanverðum, undir háu og snarbröttu hamrafjalli. Hann var sá eini af eyjarbúum, er hafði gott vatnsból nærri bæ sínum, og komu því margir þangað, til að beiðast vatns; en hann vildi engum unna vatns, nema við verði. Sagt er, að Herjólfur hafi átt dóttur eina, er [[Vilborg Herjólfsdóttir|Vilborg]] hét, og var hún að skapferli ólík föður sínum, og þótti henni hann harðdrægur, er hann seldi nábúum sínum vatnið. Stalst hún því til þess oft á nóttum, þegar karl vissi ei af, að gefa mönnum vatn. Einhverju sinni bar svo við, að Vilborg sat úti nálægt bænum, og var að gjöra sér skó. Kom þá hrafn til hennar og tók annan skóinn, og fór burtu með hann. Henni þótti fyrir að missa skó sinn, stóð upp og fór á eftir hrafninum. En er hún var komin spölkorn frá bænum, féll skriða undramikil niður úr fjallinu, og yfir bæ Herjólfs, sem þá var í bænum og varð undir skriðunni. En Vilborg átti hrafninum líf sitt að þakka; en það, sem bar tií þess var það, að hún margsinnis hafði vikið hrafninum góðu, og var hann því orðinn henni svo handgenginn. Síðan segir sagan, að Vilborg hafi reist bæ, þar sem nú heitir á [[Vilborgarstaðir|Vilborgarstöðum]], og mælt svo fyrir, að tjörn ein, sem nú er suður undan bænum, skyldi [[Vilpa]] heita, og skyldi engum verða meint af vatni úr Vilpu, þó að það væri ekki sem fallegast útlits, og er hún almennt vatnsból frá bæjum þeim, er næst liggja. Það er og sögn manna, að vestan til í Vilborgarstaðatúni sé Vilborg grafin, og er þar enn í dag kallað [[Borguleiði]]. Í Herjólfsdal við ofanverða grjóthrúguna, sem féll á bæinn, er enn tær vatnslind, sem aldrei þrýtur, þó allsstaðar annars staðar verði vatnsskortur. Skammt frá hrúgunni er og tjörn, og liggur að henni austanverðri vatnsrás, er út lítur að séu mannaverk á, og sér í mynni hennar, þar sem hún rennur út í tjörnina.<br>
Sagan segir, að í fyrndinni hafi maður nokkur, að nafni [[Herjólfur landnámsmaður|Herjólfur]], búið í dal þeim á Vestmannaeyjum, sem síðan er nefndur [[Herjólfsdalur]]. Er dalur sá á þrjá vegu umkringdur háum fjöllum, og veit móti haflandsuðri, vestan til á Heimaeyjunni, sem svo er kölluð; bær Herjólfs stóð í dalnum vestanverðum, undir háu og snarbröttu hamrafjalli. Hann var sá eini af eyjarbúum, er hafði gott vatnsból nærri bæ sínum, og komu því margir þangað, til að beiðast vatns; en hann vildi engum unna vatns, nema við verði. Sagt er, að Herjólfur hafi átt dóttur eina, er [[Vilborg Herjólfsdóttir|Vilborg]] hét, og var hún að skapferli ólík föður sínum, og þótti henni hann harðdrægur, er hann seldi nábúum sínum vatnið. Stalst hún því til þess oft á nóttum, þegar karl vissi ei af, að gefa mönnum vatn. Einhverju sinni bar svo við, að Vilborg sat úti nálægt bænum, og var að gjöra sér skó. Kom þá hrafn til hennar og tók annan skóinn, og fór burtu með hann. Henni þótti fyrir að missa skó sinn, stóð upp og fór á eftir hrafninum. En er hún var komin spölkorn frá bænum, féll skriða undramikil niður úr fjallinu, og yfir bæ Herjólfs, sem þá var í bænum og varð undir skriðunni. En Vilborg átti hrafninum líf sitt að þakka; en það, sem bar til þess var það, að hún margsinnis hafði vikið hrafninum góðu, og var hann því orðinn henni svo handgenginn. Síðan segir sagan, að Vilborg hafi reist bæ, þar sem nú heitir á [[Vilborgarstaðir|Vilborgarstöðum]], og mælt svo fyrir, að tjörn ein, sem nú er suður undan bænum, skyldi [[Vilpa]] heita, og skyldi engum verða meint af vatni úr Vilpu, þó að það væri ekki sem fallegast útlits, og er hún almennt vatnsból frá bæjum þeim, er næst liggja. Það er og sögn manna, að vestan til í Vilborgarstaðatúni sé Vilborg grafin, og er þar enn í dag kallað [[Borguleiði]]. Í Herjólfsdal við ofanverða grjóthrúguna, sem féll á bæinn, er enn tær vatnslind, sem aldrei þrýtur, þó allsstaðar annars staðar verði vatnsskortur. Skammt frá hrúgunni er og tjörn, og liggur að henni austanverðri vatnsrás, er út lítur að séu mannaverk á, og sér í mynni hennar, þar sem hún rennur út í tjörnina.<br>
<small>(Jón Árnason: Þjóðsögur II. 81.)</small>
<small>(Jón Árnason: Þjóðsögur II, 81.)</small>
{{Sögur og sagnir}}
{{Sögur og sagnir}}

Útgáfa síðunnar 26. nóvember 2011 kl. 16:49


Herjólfur og Vilborg.


(Eftir séra Brynjólfi Jónssyni í Vestmannaeyjum.)


Sagan segir, að í fyrndinni hafi maður nokkur, að nafni Herjólfur, búið í dal þeim á Vestmannaeyjum, sem síðan er nefndur Herjólfsdalur. Er dalur sá á þrjá vegu umkringdur háum fjöllum, og veit móti haflandsuðri, vestan til á Heimaeyjunni, sem svo er kölluð; bær Herjólfs stóð í dalnum vestanverðum, undir háu og snarbröttu hamrafjalli. Hann var sá eini af eyjarbúum, er hafði gott vatnsból nærri bæ sínum, og komu því margir þangað, til að beiðast vatns; en hann vildi engum unna vatns, nema við verði. Sagt er, að Herjólfur hafi átt dóttur eina, er Vilborg hét, og var hún að skapferli ólík föður sínum, og þótti henni hann harðdrægur, er hann seldi nábúum sínum vatnið. Stalst hún því til þess oft á nóttum, þegar karl vissi ei af, að gefa mönnum vatn. Einhverju sinni bar svo við, að Vilborg sat úti nálægt bænum, og var að gjöra sér skó. Kom þá hrafn til hennar og tók annan skóinn, og fór burtu með hann. Henni þótti fyrir að missa skó sinn, stóð upp og fór á eftir hrafninum. En er hún var komin spölkorn frá bænum, féll skriða undramikil niður úr fjallinu, og yfir bæ Herjólfs, sem þá var í bænum og varð undir skriðunni. En Vilborg átti hrafninum líf sitt að þakka; en það, sem bar til þess var það, að hún margsinnis hafði vikið hrafninum góðu, og var hann því orðinn henni svo handgenginn. Síðan segir sagan, að Vilborg hafi reist bæ, þar sem nú heitir á Vilborgarstöðum, og mælt svo fyrir, að tjörn ein, sem nú er suður undan bænum, skyldi Vilpa heita, og skyldi engum verða meint af vatni úr Vilpu, þó að það væri ekki sem fallegast útlits, og er hún almennt vatnsból frá bæjum þeim, er næst liggja. Það er og sögn manna, að vestan til í Vilborgarstaðatúni sé Vilborg grafin, og er þar enn í dag kallað Borguleiði. Í Herjólfsdal við ofanverða grjóthrúguna, sem féll á bæinn, er enn tær vatnslind, sem aldrei þrýtur, þó allsstaðar annars staðar verði vatnsskortur. Skammt frá hrúgunni er og tjörn, og liggur að henni austanverðri vatnsrás, er út lítur að séu mannaverk á, og sér í mynni hennar, þar sem hún rennur út í tjörnina.
(Jón Árnason: Þjóðsögur II, 81.)