Blik 1969/Minningar þriggja

Mynd:Blik 1969 178 1.jpg

Sigurgeir Halldór Adólfsson, f. 24. des. 1959, d. 18. ágúst 1967. Foreldrar: Adólf Sigurgeirsson, járnsm. og kona hans Anna Jenny Marteinsdóttir, Grænuhlíð 25.

Mynd:Blik 1969 178 2.jpg

Vigfús Adólfsson, f. 18, ágúst 1955, d. 21. júlí 1967. Foreldrar: Adólf Óskarsson, pípulagningarm. og kona hans, Ásta Vigfúsdóttir, Heiðarvegi 50.

Mynd:Blik 1969 179.jpg

Jón Viðar Sigurðsson, f. 27. marz 1959, d. 8. sept. 1967. Foreldrar: Sigurður Jónsson skipstjóri og kona hans, Kristborg Jónsdóttir, Hásteinsvegi 53.

Þessir þrír ungu piltar létust með stuttu millibili. Vigfús og Jón Viðar af slysförum, en Sigurgeir Halldór á sóttarsæng. Það féll í minn hlut að jarðsyngja þá, en slíkar athafnir snerta okkur prestana djúpt. Þær verða aldrei að atvinnuíþrótt, eins og sumir halda. Þar hefur viðkvæmnin völdin og þá kemst ekkert þvílíkt að.

Við fráfall þessara ungu vina varð ljóð þetta til og er tileinkað þeim öllum jafnt og sem einn væri.

Við dagsbrún dagur rís,

þinn, Drottinn, ljómi skín,

er almættisins opinberast

undrin þín.

Þú skapar liljulauf

og lauksins gróðurmátt

og blíðri andar blessun þinni

á barnið smátt.

Hvert daggartárið tært,

sem titrar degi mót,

fær eðalsteinsins aðalsglit

við innstu rót.

Og tárin okkar tær,

af tryggð sem fellum hér,

þau gæða okkur göfgri þrá

að gefast þér.

Þú, Guð, ert ljóssins líf,

þitt líf með brosi skín, -

í litlu barni birtast okkur

brosin þín.

Við fyrstu spor er spurt,

hvert sporin leiði hann,

hvort lífið megi láni krýna

lítinn mann.

Hann er sem blómið blítt,

sem brosir glatt og hreint

og ilmar jafnframt angansætt,

en engum meint.

Hann öllu fögru ann

og elskar sól og vor.

Að elska er hans innsta þrá

hvert ævispor.

Og björtu brosin hans,

þau benda glöggt þar á,

að Guð í honum eigi ítök,

ekki fá,

því innra auðlegð býr,

sem andans þroska fær,

af því að vilja vera bróðir

vinakær.

Við þökkum góða gjöf.

Hann glæddi okkar hag

og vakti okkur vonarstjörnu

og vonarlag,

að langa framtíð fram

hann fengi að lifa hér,

í drengja röskra settur sveit

og sóma sér.

En sköpum hér er skipt,

það skiljast leiðir nú,

en gef oss trú, sem treystir þér,

er tekur þú.

Nú deprast dagsins ljós

við drengsins héðanferð,

en náð þín gefi nýjan dag

með nýrri gerð.

Þótt stund hans yrði stutt,

er stóð hann hérna við,

annars heims hann unir dátt

við ástríkið.

Við þangað saman byggjum

úr bænarlogans glóð,

brú er hvelfist ofar harmasút

og heljarslóð.

Séra Þorsteinn Lúther Jónsson