„Urðaviti“: Munur á milli breytinga
Fara í flakk
Fara í leit
(Smáleiðr.) |
m (Mynd) |
||
| Lína 17: | Lína 17: | ||
[[Mynd:Urdarviti.jpg|thumb|left|300|Lilja Þorleifsdóttir ásamt börnum sínum Önnu, Hjalla, Binnu og Rúnari]] | [[Mynd:Urdarviti.jpg|thumb|left|300|Lilja Þorleifsdóttir ásamt börnum sínum Önnu, Hjalla, Binnu og Rúnari]] | ||
[[Mynd:Vitinn1.jpg|thumb|rigt|300|Soffía Björnsdóttir frá Bólstaðarhlíð]] | |||
Fyrsti vitinn með þessu nafni var byggður á [[Urðir|Urðunum]], á austurströnd Heimaeyjar árið 1925. Það var 3 m há timburklædd járngrind með ljóshúsi úr steinsteypu. Vitinn var búinn díopótískri linsu og gasljóstækjum. Vitinn fór undir hraun í [[Heimaeyjargosið|gosinu]] árið 1973. | Fyrsti vitinn með þessu nafni var byggður á [[Urðir|Urðunum]], á austurströnd Heimaeyjar árið 1925. Það var 3 m há timburklædd járngrind með ljóshúsi úr steinsteypu. Vitinn var búinn díopótískri linsu og gasljóstækjum. Vitinn fór undir hraun í [[Heimaeyjargosið|gosinu]] árið 1973. | ||
Útgáfa síðunnar 20. desember 2006 kl. 10:25
| Á Heimaey |
|---|
| Í úteyjum |
- Staðsetning: 63°26,2´n.br., 20°13,7´v.lgd.
- Ljóseinkenni: Fl(3) WRG 15 s.
- Sjónarlengd: 15 sjómílur.
- Ljóshæð fyrir sjónarmáli: 30 metrar.
- Vitahæð: 7 metrar
- Byggingarár: 1986
- Byggingarefni: Steinsteypa og trefjaplast.
- Hönnuður: Steingrímur Arason verkfræðingur.
Fyrsti vitinn með þessu nafni var byggður á Urðunum, á austurströnd Heimaeyjar árið 1925. Það var 3 m há timburklædd járngrind með ljóshúsi úr steinsteypu. Vitinn var búinn díopótískri linsu og gasljóstækjum. Vitinn fór undir hraun í gosinu árið 1973.
Eftir gos hafa verið byggðir 3 vitar. Sá fyrsti var byggður úr trefjaplasti og fór í sjóinn þegar hraunið brotnaði undan honum. Sá næsti var fjarlægður áður en hann hlyti sömu örlög, en það var stólpaviti. Vitinn sem nú stendur var byggður árið 1986 og rafvæddur frá upphafi. Upp að vitanum ganga steinsteyptar tröppur og útsýnið af átthyrndum pallinum er verulega fallegt.
Heimildir
- Guðmundur Bernódusson, Guðmundur L. Hafsteinsson og Kristján Sveinsson. Vitar á Íslandi. Kópavogur: Siglingastofnun Ríkisins, 2002.