„Sögur og sagnir úr Vestmannaeyjum/Alþýðukveðskapur í Vestmannaeyjum II.“: Munur á milli breytinga

Það mun vera leit á því héraði á Íslandi, þar sem ekki eru hagyrðingar, sem kasta fram lausavísum við allskonar tækifæri, eða senda náunganum tóninn í ljóðum. Misjafnlega mikið kveður að þessu, og eins er hitt, að sjaldgæfir eru þeir menn, er skara fram úr að hagmælsku og hnyttni í hugsun og orðfæri. Í Vestmannaeyjum hefir einnig nokkuð kveðið að þessu, og hafa þar verið menn, sem ágætlega hafa verið hagmæltir og hafa látið fjúka í kveðlingum, en flest af þeim kveðskap er nú gleymt og grafið, því enginn hefir þar verið til þess að halda því til haga.<br>

Höfuðskáld Vestmannaeyinga um langt skeið var séra [[Páll Jónsson]] á Kirkjubæ, sem að jafnaði var kallaður Páll skáldi manna í milli. Í þessu kveri er nokkuð frá honum sagt í þætti eftir Runólf Jónsson bónda í Vík í Mýrdal. <br>

::::Kvásir biður og Eva yður<br>

::::aflausn sér að tjá,<br>

Þau Jón og Eva áttu einn son, sem [[Magnús Jónsson og Evu|Magnús]] hét, og dó hann um tvítugt um sama leyti og foreldrar hans. Varð svo skammt milli þeirra, að þau voru öll jörðuð í einu. Þær systur voru báðar hagmæltar, en ekkert er nú kunnugt af vísum Evu. <br>

Guðrún yngri var fædd árið 1818, en andaðist árið 1890. Ung giftist hún [[Ólafur Guðmundsson á Kirkjubæ|Ólafi Guðmundssyni]] bónda og smið á Kirkjubæ, en skildi við hann samvistir árið 1854. Ólafur var þjóðhagasmiður og gáfaður vel. Um hann segir sóknarprestur í sálnaregistri 1852, að hann sé ekki allur, þar sem hann sé séður. Eftir skilnaðinn var Guðrún víða um Suðurland og mun um tíma hafa átt heima á Býjaskerjum. Um 1876 kom hún aftur til Vestmannaeyja, og var þá á sveitarframfæri, enda var hún þá orðin blind. Að mestu mun hún þó hafa lifað á gjöfum góðra manna, því styrkur til hennar frá sveitinni nam aðeins 72 krónum árlega, og hefir það hrokkið skammt, því hún var alldrykkfelld. Síðan dvaldi hún í Vestmannaeyjum til dauðadags og bjó í [[Kuðungur|Kuðung]], tómthúsi efst í [[Skipasandur|Skipasandi]], en á sumrum mun hún jafnan hafa leitað til lands, og farið víða um sveitir. Henni er svo lýst að ytra útliti, að hún hafi verið há og grannvaxin, vel á sig komin, þunnleit í andliti og föl yfirlitum, með svart hár. Hún var talin vel skynsöm, en ekki aldæla í skapi. Óvinum sínum var hún þung í skauti og ekki heiglum hent að eiga orðastað við hana. Hún var vel hagmælt og mjög hraðkvæð og vandaði ekki kveðjurnar, ef svo bar undir. Var hún talin ákvæðaskáld, eins og faðir hennar, og stóð mörgum stuggur af henni. Fátt er nú í minnum af kveðskap Guðrúnar, en það, sem hægt hefir verið að hafa upp á, fer hér á eftir.<br>

::::Þessu máli má þá Pála gegna, <br>

::::gálu Freyr.<br>

::::Ef þú verður erki flón<br>

::::ketilinn fæ ég aldrei hollan.<br>

::::Einmana stend ég uppi sem kveikur,<br>

::::Græna móa gekk ég á, <br>

::::gleðin bjó þar staka, <br>

::::yfir lóu vaka.

:::: sumir austur í Holu.<br>

:::: Þó ég drekki, því ég ekki neita, <br>