Blik 1972/Kvæðið Páll Bjarnason, skólastjóri

Efnisyfirlit 1972

KvæðiðPáll Bjarnason, skólastjóri

Páll Bjarnason, skólastjóri.

(Einn af nemendum Páls skólastjóra Bjarnasonar frá Stokkseyrarárunum var Einar M. Jónsson, kennari og stúdent, sem síðast á æviferli sínum var skólastjóri iðnskólans á Reykjalundi. Hann var skáld og gaf út þrjár ljóðabækur. Ein ljóðabókin hans, Brimar á skerjum, kom út árið 1946. Eitt kvæðið þar heitir Páll Bjarnason skólastjóri. Þar drepur skáldið á starf skólastjóra, er hann gengur með nemendur sína um Stokkseyrarfjörur og kynnir þeim gróðurinn og dýralífið í sjónum þar við ströndina, en hann var vel að sér í öllum greinum náttúrufræðinnar og unnandi þeirra fræða.
Þá minnist skáldið þess, er skólastjóri gengur með nemendur sína á Grænuborg, sem er hæð upp af (norður af) Stokkseyrarþorpinu. Þaðan gefur að lita víðáttumikinn og fagran fjallahring í björtu veðri. Þessar ferðir skáldsins urðu því ógleymanlegar. Allra fyrst minnist skáldið litla skólahússins á Stokkseyri, sem byggt var um eða rétt eftir aldamótin og var kallað Götuhúsaskóli. Ég minnist þessa skólahúss frá ferðum mínum með nemendur mína á styrjaldarárunum. Þá ferðuðumst við til Stokkseyrar á vélbátnum Gísla J. Johnsen undir stjórn Sigurjóns Ingvarssonar, hins reynda sjómanns og skipstjóra, og gistum þá í þessu skólahúsi, þegar við urðum knöpp fyrir og þurftum að bíða byrjar heim. Þ.Þ.V.)

Um lítið hús geymi ég ljúfar minjar;

blikflöt bernskuára.

Léttum sporum ég leiðum beindi

þangað fræðslu að fá.

Ljóst ég man, er þú last oss kvæði;

hrifning í barnahugum.

Sál minni ungri opnaðir þú

ljósheima fagurra ljóða.

Saman við gengum á sjávarströndu;

fróðleik ég fékk að heyra.

Blóm og skeljar ég bar til þín;

þú fræddir um fundin hnoss.

Man ég vel, er á mildum degi

ferð í hóp við hófum.

Með fögnuði í sál í fylkingu við

gengum á Grænuborg.

Í björtu skyggni þú bentir oss á

fjallahring fagurbláan.

Vöknuðu ástir til ættlands, -

birti í barnahugum.

Unaðsfangin við augum renndum

og litum í landsuðurátt:

Vestmannaeyjar - sem Venus hafborna-

risnar úr regindjúpi.

Yfir hjarnbungu Eyjafjalla

röðull roða brá.

Tindafjöll hjúpuðu tign og fegurð

og hrímstrokið Heklufjall.

Þéttur á velli stóð Þríhyrningur,

frægur í fornum sögum.

Vörðufell bar við brúnir Hestfjalls,

Nykurvatn Núpgnípum á.

Hofsjökull stóð í hvítum skrúða

fjærst að Bláfjallabaki.

Djúpt í sál okkar dulþrá vakti,

fjallanna fegurð og tign.

Lengst í norðri Langjökull sást

birtast í björtum feldi.

Jarlhettur gnæfðu með glæsta tinda.

Heiðbjart var háfjallasvið.

Bláfell, Kálfstindar, Búrfell tvö

risu í rausn og prýði.

En þá við sáum þreklega vaxnar

axlir Ingólfsfjalls.

Skálafell eins og álfaborg

gnæfði og Geitafell.

Heiðarbrún yfir horfði Vífilfell

austur til grænna grunda.

Eggjar Meitlanna eldi hertar

gnöptu á garði fjalls,

en Sandfell sig fól að fjallabaki;

svipfríð var heiðin há.

Burt við gengum frá Grænuborg

með fagnandi fararstjóra.

Vald og einbeitni áttir þú,

arfþegi Íslandsfjalla.

E.M.J.