Blik 1965/Nokkur kvæði og stökur

Efnisyfirlit 1965

EINAR SIGURFINNSSON:

Nokkur kvæði

og stökur

Hér birtir Blik nokkur kvæði og stökur eftir Einar Sigurfinnsson, Kirkjuvegi 29, hinn áttræða öldung.

EYJAN UNGA (Surtsey)

„Eyjan stendur upp úr sjó“

öskumekki hulin;

af sér bræðir allan snjó,

um hana flæðir kuldinn þó;

undir kyndir ægikraftur dulinn.

Lýði þessa litlu ey

langar mjög að skoða;

lagar bæði og loftsins fley

lögðust fast að sævar mey

laugaðri einatt loftsins aftanroða.

Fræðingarnir fóru á kreik

með fræðaglensi' óklökku;

ekki hræddust eld né reyk;

ásta- vildu fremja -leik

ósnortna við ægis meyna dökku.

Frakkinn alltaf fljótur til

fána sinn þar reisti;

ei hann vissi á því skil,

— annar varð þó fyrri til:

svartbakurinn sjafnarhaftið leysti.

Nafnanefnd um torg og tún

tók að nafni leita.

„Svört er hún á brá og brún,

borin Surti víst er hún,

Surtla eða Surtsey má því heita.“

Svarar Eyja ötult lið,

— öldu vant er kliði —:

„Þessa eyju eigum við,

um annað hugsa skuluð þið —

eyjan er á okkar fiskimiði.“

Vel er mannað fagurt fley,

fánum prýtt og skjöldum.

Eldskírn vígð er ægismey:

„Þú átt að heita Vesturey,“

er skíru letri skráð á gullnum spjöldum.

Enn í vexti eyjan er,

undir brenna glóðir;

reykur hátt við himin ber.

Herra Guð! Þig biðjum vér:

Verndaðu lýð um land og sævar slóðir.

(Veturinn 1964).

ÁTTRÆÐUR SÆGARPUR

(Sent í skeyti Þorsteini Jónssyni Laufási á áttræðisafmæli hans).

Um löginn víða leiðir kunnar

lagðir á djúpið vítt.

Ástarleitnar dætur unnar

armlög þér buðu títt. —

Góðvina hlýir hugir

heiðurs þér fletta krans.

Annsamir áratugir

eru djásn heiðursmanns.

Til Árna símritara á sextugsafmæli hans.

Þú hefur langa þraukað vakt,

þú hefur margt til gamans sagt;

þakkir flyt og heilla bið,

Heill! með sextugsafmælið.

Til Einars læknis Guttormssonar á sextugsafmæli hans.

Gæfu og dáða vafinn viðjum

verði ferill þinn;

heilhuga þér heilla biðjum,

heillavinurinn.

Oft þín græddi meinin manna

mund og hugsun skýr;

traust þú átt hjá sveini og svanna,

sæmdardrengur hlýr.

E. S. kvað á áttræðisafmæli sínu þetta kvæði, sem ber skýran vott um göfuga og heilbrigða hugsun hins margreynda öðlings.

Nú má lítinn byrja brag,

brautir farnar skoða.

Liðið er á lífsins dag;

lengst af gekk mér flest í hag;

ljúf er stund við ljósan aftanroða.

Áttatíu æviár

eru framhjá runnin

við sælubros og sorgartár;

samt er Drottins líknin klár

alls staðar í æviþráðinn spunnin.

Nú af sjónar hárri hæð

horfa má til baka.

Mörg var elfan illa væð

einatt hríðin dimm og skæð;

ísinn veikur opinna milli vaka.

Grýttar leiðir ganga hlaut,

gjarnan klungur troða.

Alltaf lagðist líkn með þraut,

leiðsagnar og hjálpar naut

og lífið fékk í ljósi nýju að skoða.

Oft var líka gatan greið,

og gleði hreinnar notið;

ævidagsins lýsti leið

lukkusólin björt og heið;

gæfulán í góðum mæli hlotið.

Leiðist mér hve lítið er

og léleg ævistörfin;

þótt vilja hefði' í huga mér,

harla lítinn ávöxt sér,

en víða er augljós verka dyggra þörfin.

Ótalmargt ég þakka þarf,

er þráði um liðna daga;

æskuleik og ævistarf,

allt það, sem mér gafst í arf;

ástin Guðs kann öllu vel að haga.

Góðkunningja minnast má

margra og vina kærra;

þessum vil ég þakkir tjá

þekkra stunda er naut þeim hjá;

þakkarefnið eitt er öðru stærra.

Ástvini, sem Guð mér gaf

til gleði um ævi mína.

Þakka ég heilum huga af;

herrann gaf mér traustan staf;

á leiðum öllum ljós hans náði skína.

Nú er bráðum lokið leið

til landsins dýrðar bjarta.

Ljómar bak við dapran deyð

Drottins náðar sólin heið;

lofi Drottinn hugur, tunga og hjarta.

STÖKUR

Mörg er lífsins mæðuraun,

mörg er erfið glíma.

Margur dregst með dreyrug kaun

dagsins flesta tíma.

----

Færin skána, eyðist önn,

óðum grána rindar.

Snærinn hlánar, fækkar fönn,

fjalla blána tindar.

----

Húmið styttist, himinbrá

hækkar og fagurt letrar;

sigrar ljósið, sígur á

seinni helming vetrar.

----

Enginn maður af því veit,

hvað annars býr í hugarreit.

Margur þögull þrautir ber

og þunga byrði, er enginn sér.

----

Haust og sumar, vetur, vor

á vegamerkin benda;

sérhvert áfram stigið spor

stefnir á leiðarenda.

VORIÐ

Hækkar sól og foldin fljótt

fögrum skrúða klæðist;

eftir vetrar napra nótt

að nýju lífið glæðist.

Vor af dvala vekur flest,

vonir glæðir nýjar.

Vor til starfa stælir bezt

og styrkir kenndir hlýjar.

Vor þó gleðja vilji allt,

verma og kaunin græða;

samt er víða virðum kalt,

voðasárin blæða.

Ennþá vetrar villurögn

völdum sýnast halda;

kælir andans æðri mögn

efnishyggjan kalda.

Ljóssins Guð, er lætur sól

lífga allt og græða,

magnaðu geislum mannlífsból,

er megi sorann bræða.

UNDUR LÍFSINS

Margt er þar og margt er hér;

margt af stefnu hrekur;

margt fyrir auga og eyra ber

sem undrun hugans vekur.

Ég undrast mína ævibraut,

auðn og blómagrundir

samtvinnaða sælu og þraut, —

sorg og gleðistundir.

Ég undrast fjall og fossahreim,

feiknadjúpið bláa,

hnattamergð í háum geim

og hagablómið smáa.

Ég undrast þungan elfarstraum,

Ægisbáru kvika,

bratta hamra, flúðaflaum,

fold, er daggir blika.

Ég undrast stormsins ægimögn,

ógn er mörgum færir,

eldfjallanna reginrögn,

er risabjörgin hrærir.

Ég undrast fiska á lagarleið,

er leika í straumi tærum;

fuglakvik um háloft heið

með hreimi undraskærum.

Ég undrast klaka harðan hjúp,

er hylur jörð um vetur;

sem bratta fossa, fjall og djúp

fært í dróma getur.

Ég undrast hversu vorsól væn

vekur allt af dvala;

skrúða blóma skikkjan græn

skreytir grund og bala.

Undra margir elta hjóm,

aukast vöru svikin;

oft er stundin auð og tóm

eftir nautnablikin.

Undramargir safna seim,

sjá ei annað betra.

Þeir ætla að lifa hér í heim

hundrað tugi vetra.

Birtast mundi betri tíð

og batna heimsins gengi,

ef andi Krists og boðorð blíð

betri hljómgrunn fengi.