Sjómannadagsblað Vestmannaeyja 2007/Minning látinna

MINNING LÁTINNA

Matthías Ingibergsson
F. 22. jan. 1933 - D. 31. okt. 2007
Matthías Ingibergsson, eða Matti á Sandfelli eins og hann var oft kallaður, var fæddur á Hálsi í Vestmannaeyjum, sonur Ingibergs Gíslasonar skipstjóra frá Sjávargötu á Stokkseyri og Árnýjar Guðjónsdóttur frá Sandfelli í Eyjum. Árný móðir hans lést þegar Matti var tíu ára en fósturmóðir hans og seinni kona föður hans var Lovísa Guðrún Guðmundsdóttir.
Matti byrjaði tíu ára gamall að stunda sjó með föður sínum og varð snemma ljóst að starfsvettvangur hans yrði tengdur sjónum, annað kom ekki til greina hjá honum. Og hann vann fljótlega bug á sjóveikinni með gömlu húsráði, að drekka könnu af sjó, teknum á landfalli. Rúm 20 ár var hann á togurum, fyrst á Elliðaey, skipi Bæjarútgerðar Vestmannaeyja, en síðar á öðrum togurum. Matti var víkingur til vinnu og eftirsóttur enda fáir sem kunnu jafngóð skil á þessu veiðarfæri og hann. Sjálfur sagði hann að sér hefði alltaf leiðst allur annar veiðiskapur en trollið. Oft komst hann í hann krappan, t.d. var hann á togaranum Bjarna riddara úr Hafnarfirði, í Nýfúndnalandsveðrinu mikla 1959, þegar togarinn Júlí frá Hafnarfirði fórst. Það sagði Matti versta veður sem hann hefði lent í.
Þegar Matti flutti til Eyja eftir gos, ákvað hann að fara í útgerð. Gerði fyrst út Illuga VE og síðan Þóri VE. Þá ákvað hann að fara út í stærri hluti og lét smíða fyrir sig plastbátinn Þóri Jóhannsson VE. Sú útgerðarsaga fékk raunalegan endi og markaðist nokkuð af því að Matti varð fyrir slysi, fékk heilablæðingu og missti minnið að mestu í nokkur ár.
Matti var sérlega mikill og skemmtilegur sögumaður, hrein unun að hlusta á hann segja frá. Margir héldu að viðurnefnið sem hann bar alla tíð, Matti spíkon, væri komið vegna þessarar frásagnargáfu en sjálfur sagði hann það ekki vera. Hann hefði fengið þetta viðurnefni sem smástrákur og Guðjón á Oddsstöðum væri upphafsmaður að því. Guðjón spurði hann að nafni og Matti sagðist heita Matthías í höfuðið á honum Grími frænda. Þetta þótti Guðjóni mjög fyndið og mun hafa sæmt hann viðurnefninu fyrir vikið. Og líklega eru fáir jafnvel að viðurnefni komnir, sem vísar til góðrar frásagnargáfu, og Matthías á Sandfelli.
Matthías var kvæntur Steinunni S. Ingvadóttur en þau slitu samvistum. Dóttir hennar og fósturdóttir Matta er Lilja Ósk Þórisdóttir en dætur þeirra Steinunnar eru Árný, sem lést árið 1986, og Ingibjörg Karen.
Matthías kvæntist aftur 1970, Margréti Magnúsdóttur, og gekk hann í föðurstað þremur sonum hennar, þeim Jóhanni, Erlendi og Magnúsi Þórissonum. Þau hjón voru einkar samhent í öllu og ástúð og virðing ríkti milli þeirra. Sameiginlegt áhugamál þeirra var Árbær, sumarbústaðurinn þeirra í Grímsnesinu. Þar dvöldu þau stóran hluta af árinu og undu þar vel sínum hag.
Árið 2005 greindist Matti með krabbamein og mátti lúta í lægra haldi fýrir þeim sjúkdómi.
Ég var aldrei til sjós með Matta og kynntist honum ekki að ráði fyrr en nokkrum mánuðum áður en hann lést. Heimsótti hann þá nokkrum sinnum í Grímsnesinu og fékk að njóta þess að hlusta á hann segja frá. Þær stundir hefðu mátt vera fleiri, en þær skilja eftir minningu um ógleymanlegan persónuleika.

Sigurgeir Jónsson

Magnús Jónsson
F. 11. september 1929 - D. 16. ágúst 2006
Magnús Jónsson eða Maggi á Hólmi eins og hann var venjulega kallaður, fæddist í Vestmannaeyjum 11. september 1929. Hann lést á Hrafnistu í Reykjavík 16. ágúst 2006.
Kjörforeldrar hans voru Jón Ólafsson, útgerðarmaður, á Hólmi og Stefanía Einarsdóttir. Þau áttu dæturnar Önnu og Eygló. Foreldrar Magnúsar voru Pálína Jóhanna Pálsdóttir og Símon Guðmundsson útgerðarmaður á Eyri. Þau eignuðust 14 börn, 10 þeirra komust til fullorðinsára. Þau eru auk Magnúsar: Sigríður látinn, Fjóla, Einar látinn, Margrét, Helga, Karl látinn, Sigríður Svanborg, Sverrir og Sveinbjörg. Eins og margir Eyjapeyjar fór Maggi í sveit og var þá nokkur sumur í Skarðshlíð undir Austur - Eyjaljöllum.
Magnús byrjaði ungur til sjós á báti Jóns á Hólmi, Ófeigi 2. VE hjá Ólafi Sigurðssyni í Skuld, síðan á Kristbjörgu VE hjá Sveini Hjörleifssyni í Skálholti, Sjöstjörnunni VE hjá Elíasi Sveinssyni í Varmadal, Helgu RE hjá Ármanni Friðrikssyni á Látrum, Hafbergi GK hjá Einari bróður sínum og Helga syni hans. Síðan á Val RE, Elliðaey VE, Surprise GK. og Sæljóni GK. Síðustu árin til sjós var hann á skipum Hafrannsóknarstofnunar. Hann var eftirsóttur sjómaður, duglegur og klár. Alltaf léttur og eftirsóttur skipsfélagi. Eftir öll árin á sjónum starfaði hann í Húsdýragarðinum í Reykjavík. Þar eins og annars staðar kom hann sér vel bæði við dýr og menn. Góður og skemmtilegur vinnufélagi og mikill dýravinur.
Fyrri kona Magnúsar var Soffía Alfreðsdóttir frá Fáskrúðsfirði , dóttir þeirra er Hrefna. Hún er gift Jóni Ágústssyni og eiga þau fimm börn. Seinni kona Magnúsar var Katrín Héðinsdóttir, áttu þau saman 20 góð ár en hún lést 1. apríl 2004. Lengst af, í rúm 30 ár, til ársins 2004, átti hann heima í Stórholti í Reykjavík en fluttist þá að Jökulgrunni við Hrafnistu. Þar átti vel við hann að vera innan um gamla vini af sjónum og aðra góða sem hann kynntist þar.
Magnús lenti í alvarlegu bílslysi í ágúst 2004 ásamt vinkonu sinni Jónu Þorgeirsdóttur. Hún lést af afleiðingum þess en Magnús náði sér sæmilega. Öllum, sem hann þekktu, bar saman um að hann hefði verið duglegur sjómaður, ljúfur og skemmtilegur félagi. Áhugamálin voru fótbolti, dans og samskipti við fólk. Við systkinin frá Eyri í Vestmannaeyjum, litum alltaf á hann sem bróður okkar og móður okkar kallaði hann alltaf mömmu.
Hinstu kveðjur frá okkur.

Systkinin frá Eyri.

Atli Elíasson
F. 15. desember 1939 - D. 6. maí 2006

Atli Elíasson fæddist í Varmadal við Skólaveg, í Vestmannaeyjum 15. desember 1939. Hann lést hinn 6. maí 2006. Hann var sonur hjónanna Elíasar Sveinssonar, skipstjóra f. 8. september 1910, d. 1988, og Evu Liljan Þórarinsdóttur, f. 18. febrúar 1912. sem nú býr á Hraunbúðum. Systkini Atla eru: Sigurður Sveinn, f. 1936, Una Þórdís, f. 1938, Hörður, f. 1941, Sara, f. 1943, Sævaldur, f. 1948, og Hjalti, f. 1953.
Eftirlifandi eiginkona Atla er: Kristín Frímannsdóttir, f. 15. mars 1941. Börn þeirra eru: 1) Aldís, f. 4. jan. 1960, 2) Elías, f. 29. mars 1961, 3) Freyr, f. 20. nóvember 1966. Barna- og barna- barnabörn á lífi eru 11.
Atli ólst upp í foreldrahúsum, en fór í sveit á sumrin, eins og algengt var á þeim tíma. Hann hóf sjómennsku sína árið 1955 á sumarsíldveiðum hjá nágranna okkar af Skólaveginum, Steina á Sjöfninni Ve 37 og einnig var hann með honum á síld sumarið 1957. Næstu sumur var hann á Sjöstjörnunni Ve 92 með föður okkar og einnig á haustin, m.a. á reknetum. Var á þeim tíma algengt að hluti áhafnarinnar á síldveiðunum væru unglingsstrákar eins og hann, í bland við eldri og reyndari sjómenn. Seinna var hann í frystihúsavinnu og þar kynntist hann verðandi eiginkonu sinni. Búskap hófu þau í heimabæ hennar á Selfossi, þar sem Atli lærði húsasmíði. Fluttu þau síðan um skamman tíma til Njarðvíkur, en hugurinn kallaði heim og fluttu þau til Eyja, þar sem Atli fór á ný á sjóinn með föður okkar á Stefáni Þór Ve 150, en síðar var hann um nokkurra ára skeið með Guðmundi Inga á Hugni II Ve 55, sem þá var nýlegur og var eitt af toppplássunum í Eyjaflotanum, eins og allar götur síðan. Minntist hann sjómennskuáranna alla tíð síðan með mikilli gleði. Hann keypti Steypustöðina í Vestmannaeyjum ásamt mági sínum Birni Baldvinssyni, Jóhannesi Kristinssyni og Jóni Óskarssyni árið 1968 og starfaði hann þar allar götur síðan, alveg þar til hún var seld árið 2005. Fækkaði eigendunum með árunum og áttu þeir Jón Steypustöðina tveir mörg síðustu árin. Var Atli ávallt kenndur við Steypustöðina eða Varmadal. Við eldsumbrotin árið 1973 tók hann þátt í björgunarstarfinu og í framhaldinu fór hann að vinna hjá Viðlagasjóði og stjórnaði meðal annars hreinsunarstarfinu í bænum ásamt fleiri. Þegar því var að mestu lokið fór hann á ný í Steypustöðina, enda full þörf á. Á yngri árum stundaði hann frjálsar íþróttir með félagi sínu Knattspyrnufélaginu Tý og var hann alla tíð harður Týrari, eins og sagt er. Voru þær ófáar stundirnar sem hann lagði af mörkum fyrir félagið. Tók hann þátt í þrettándagleðinni alveg fram á fullorðinsár. Átti hann þar sinn fasta stað í blysförinni. Hann gerðist félagi í Kíwanisklúbbnum Helgafelli árið 1971 og gegndi þar ýmsum embættum, háum sem lágum allar götur síðan, innan bæjar og á landsvísu. Það sama átti við þar, hann var ólatur við að leggja sitt af mörkum til uppbyggingar starfsins. Á seinni árum hóf hann að stunda golfíþróttina, ásamt eiginkonu sinni. Eins og annað sem Atli tók sér fyrir hendur, þá var ekki slegið slöku við. Áhuginn var brennandi og valdist hann meðal annars til trúnaðarstarfa í stjórn Golfklúbbsins. Stundaði hann golfið eins lengi og hann gat, vegna veikindanna sem hann að lokum varð að lúta í lægra haldi fyrir. En hann fylgdist vel með og var hugurinn áreiðanlega oft meðal félaganna inni á golfvelli. Atli var mikill húmoristi, var alla tíð kátur og léttur í lund, eins og fleiri af skyldmennum hans og þeir sem með honum unnu báru honum afar vel söguna, bæði sem félaga og vinnuveitanda. Margir þeirra unnu hjá honum áratugum saman. Það segir sína sögu um góðan dreng.
Blessuð sé minning hans.

Sævaldur Elíasson

Hilmar Sigurbjörnsson
F. 8. nóvember 1928 - D. 21. maí 2006
Hilmar Sigurbjömsson fæddist í Staðarhúsi í Stykkishólmi 8. nóvember 1928 og hann lést á dvalarheimilinu Hraunbúðum í Vestmannaeyjum 21. mai 2006.
Hann var elstur, átta sona og einnar dóttur, hjónanna Sigurbjörns Kristjánssonar sjómanns frá Eiði í Eyrarsveit og Soffíu Pálsdóttur frá Höskuldsey á Breiðafirði. Systkini hans voru: Sæmundur Eyland, Hörður, Kristján látinn, Birgir látinn, Reynir látinn, Birgir látinn, Jakob og Kolbrún Lilja sem er yngst.
Hilmar fór barnungur að róa á trillu með föður sínum úr Viðvík, skammt frá Stykkishólmi, þar sem fjölskyldan bjó. Þeir voru með handfæri og á línu, skutu sel, svartfugl og skarf þegar færi gafst. Veiddu líka lunda og fóru í egg. Fjölskyldan átti alltaf um 50 ær, sem heyja þurfti fyrir, svo nóg var fyrir frumburðinn að gera strax á unglingsárunum. Þeir feðgar nýttu gæði lands og sjávar fyrir ört stækkandi fjölskyldu.
Um tvítugt fór Hilmar til Reykjavíkur og stundaði sjó þaðan m.a. á Garðari RE. Það var svo árið 1952 að hann kom til Vestmannaeyja á vetrarvertíð og átti heima hér frá þeim tíma. Í upphafi reri hann á Jóni Stefánssyni, Sjöfn, Ófeigunum 2. og 3., Skuld og Auði hjá Ingibergi Gíslasyni, á Sandfelli, tengdaföður sínum. Eftir þessi ár á mótorbátunum keypti hann trillu frá Stykkishólmi, sem hann átti stutt, seldi hana þangað aftur og keypti þaðan 8 tonna dekkaðan bát, árið 1964, sem fékk nafnið Sigurbjörn VE 329. Þennan bát átti hann og var skipstjóri á til ársins 2000 þegar hann seldi hann. Sigurbjörn var að hluta til kantsettur og að hluta til súðbyrtur. Hann var fljótt allur kantsettur í Dráttarbraut Vestmannaeyja og síðar var sett nýtt dekk og stýrishús á hann í Skipasmíðastöð Vestmannaeyja.
Á Sigurbirni líkaði Hilmari vel. Fiskaði mikið og sótti sjóinn oft stíft. Hann var með línu, net, handfæri og lúðulínu. Var fyrstur hér með sjálfvirkar færarúllur, norskar, sem voru sjódrifnar. Hann var vel kunnugur hér á Eyjamiðum, oft heppinn og klár. Marga góða lúðuna sótti hann austur á Vík á hraunið úti af Reynisdröngunum og þar í grennd. Líka hér í landsuðurkantinn til og frá. Oft kom hann með góðan afla úr netunum frá Stórahrauninu og víðar. Það gekk alltaf vel á Sigurbirni. Strákarnir hans þrír hófu allir sjómennsku hjá honum og lærðu margt gott hjá þeim gamla.
Hilmar var alltaf léttur, kátur og snaggaralegur í fasi. Hann átti góð áhugamál hjá AA samtökunum og við uppgræðslu eftir eldgosið 1973. Hann fékk börn úr Gagnfræðaskólanum í lið með sér við að græða upp Hlíðarbrekkurnar, undir Löngu og í brekkuna niður af Neðrikleifum þar sem sáð var melgresi og hefti með því vikur - og sandfok. Hann kom líka að gróðursetningu á nýja hrauninu og viðar var áburði dreift til styrktar veikum gróðri. Hann barðist, heilshugar, fyrir verndun landhelginnar hér á Eyjamiðum. Var einn af stofnendum Farsæls, félags smábátaeigenda, hér í Eyjum og sat þing smábátamanna. Þar sem annars staðar munaði um hann.
Það var hér í Eyjum sem Hilmar fann eiginkonuna, Jónínu Margréti Ingibergsdóttur, Nínu á Sandfelli. Þau giftu sig um vetrarvertíðarlokin 1954 og áttu lengst af heima í húsi sínu að Vesturvegi 23 b. Þar ólust bömin þeirra fjögur upp en þau eru þessi í aldursröð: Sigurbjörn, Kristján Ólafur, Katrín Guðný og Arni Guðjón.
Það var í ágústmánuði 1997 að Hilmar bauð undirrituðum með sér í lúðulínutúr og var það sannarlega vel þegið. Byrjað var á því að fara með síldanet á Stakkabótina til beituöflunar og reyndist góður afli í þeim þegar vitjað var. Strax var farið í land og línan sótt og haldið austur á Vík í góðu veðri. A leiðinni beittum við bjóðin sem voru 12 með 60 önglum hvert. Þegar þangað var komið, að kvöldi dags, var línan lögð á hraunið við Revnisfjallið í þremur sjálfstæðum tengslum. Að því loknu var farið upp á Víkina og lagst austan við Reynisfjallið og þar skiptumst við á að sofa. Snemma næsta morguns var farið að draga og var strax góður afli, fengum 22 góðar lúður þann daginn. Strax að drætti loknum var farið að beita aftur og að því loknu var línan lögð á svipuðu og svo farið upp undir eins og kvöldið áður og hvílst. Þegar farið var að draga morguninn eftir, var afli svipaður og fengust þá 23 lúður. Þá var beitan búin og komin norvestan bræla svo haldið var heim á leið. Þetta var ljómandi veiði, 45 stórar og fallegar lúður. Þrátt fyrir barning á móti á hlöðnum bátnum, vorum við hressir og montnir með þennan góða afla. Ekkert gat yfirskyggt það. Æfinlega mun þessi lúðulínuróður verða mér í minni og á sama máta verð ég Hilmari þakklátur fyrir hann. Þetta var stórskemmtileg sjóferð með frábærum félaga sem var leiftrandi fjörugur og snjall.

Friðrik Ásmundsson

Guðmundur Ingi Guðmundsson
F. 22. október 1932 - D.14. júní 2006.

Guðmundur Ingi Guðmundsson, skipstjóri og útgerðarmaður í Vestmannaeyjum var fæddur í Hafnarfirði 22. október 1932 og lést á Sjúkrahúsi Vestmannaeyja 14. júní 2006. Foreldrar hans voru Guðmundur Þórarinn Tómasson f. 31.1. 1903, d. 2.12.1945 og Steinunn Anna Sæmundsdóttir, f. 26.11. 1901, d. 28.9. 1980.. Systkini Guðmundar Inga eru: Ragnheiður f. 24. janúar 1929, tvíburabræðurnir Sæmundur f. 14. desember 1930 d. 1. nóvember 2001, Tómas f. 14. desember 1930 d. 15. nóvember 1993 og Guðbjörg f. 7. nóvember 1942 d. 10. nóvember 1942. Eiginkona Guðmundar Inga er Kristín Pálsdóttir frá Þingholti Vestmannaeyjum f. 5. maí 1933. Þau gengu í hjónaband 17. maí 1959. Foreldrar hennar voru Páll Sigurgeir Jónasson, skipstjóri og útgerðarmaður, f. 8.10. 1900, d. 31.01.1951, og Þórsteina Jóhannsdóttir, f. 22.1. 1904, d. 23.11. 1991. Þau áttu 16 börn.
Guðmundur Ingi og Kristín eiga fjögur börn: 1) Guðmundur Huginn f. 29. maí 1960, kvæntur Þórunni Gísladóttur f. 17. október 1958, börn þeirra eru a) Guðmundur Ingi f. 1980 í sambúð með Anítu Óðinsdóttur, b) Arnþrúður Dís, f. 1993 og c) Guðlaugur Gísli f. 2000. 2)Bryndís Anna f. 26. maí 1961, börn hennar og Gríms Gíslasonar eru a) Kristín Inga f. 1978, í sambúð með Borgþóri Ágústssyni, dóttir þeirra er Þórdís Perla f. 2000. b) Erna Ósk f. 1984, í sambúð með Hjalta Einarssyni c) Gísli f. 1992 og d) Huginn Sær f. 1998. 3) Páll Þór f. 29. janúar 1963, kvæntur Rut Haraldsdóttur f. 26. desember 1964 og eiga þau a) Harald f. 1989 og b) Kristinn f. 1992. 4) Gylfi Viðar f. 31. ágúst 1964, í sambúð með Sólrúnu Erlu Gunnarsdóttur f. 12. júlí 1972 og eiga þau a) Sigrúnu Bryndísi f. 1992 og b) Sóldísi Evu f. 1999.

Guðmundur Ingi lauk skipstjóranámi frá Stýrimannaskólanum í Reykjavík árið 1954. Hann fór ungur á sjó, 13 ára var hann messagutti á Súðinni, og síðan nokkur ár á togurum frá Reykjavík, Ísafírði og Norðfirði. Hann kom til Vestmannaeyja árið 1955 og eignaðist eigin útgerð 1959 þegar hann keypti Hugin VE 65 ásamt Óskari Sigurðssyni. Guðmundur Ingi keypti síðan hlut Óskars árið 1968. Guðmundur Ingi og fjölskylda hafa átt þrjú skip með sama nafni en seinni skipin voru skráð Huginn VE 55 og voru nýsmíðuð. Guðmundur Ingi var einnig eigandi að Sleipni VE og að Vestmannaey VE 54, en það skip lét hann smíða í samstarfi við útgerðs Bergs VE.
Guðmundur Ingi, eða Ingi eins og hann var ávallt kallaður, var alla tíð mjög farsæll útgerðarmaður og skipstjóri, og í dag er Huginn Ve 55 eitt af glæsilegri skipum flotans. Snemma fóru synir hans að sýna útgerðinni áhuga og ungur var Guðmundur Huginn komin um borð með honum og ekki leið á löngu uns hann var tekinn við og Ingi kominn í land. Í landi undi hann sér ekki og keypti gamlan bát fyrir sig sem Sleipnir hét. Þetta var Ingi, alltaf að og stoppaði ekki. Hinir synir Inga eru einnig í útgerðinni með honum, Gylfi með Hugni í brúnni og Páll Þór sér um útgerðina.
Allt sem viðkom útgerð var hans líf og sinnti hann slíku af miklum áhuga, meðal annars var hann í stjórn Útvegsbænda um hríð og sat mörg L.í.ú. þing.
Ingi tók virkan þátt í starfi nokkurra félaga. Hann var heiðursfélagi í Skipstjóra- og stýrimannafélaginu Verðandi, félagi í Akóges og Golfklúbbi Vestmannaeyja. Minning um þennan góða dreng mun lifa með okkur.

Magnús Kristinsson útgerðamaður.

Jón Guðmundsson
F. 9. febrúar 1920 - D. 27. apríl 2006.
Jón Maríus Guðmundsson frá Sjólyst fæddist í Vestmannaeyjum 9. febrúar árið 1920. Hann var sonur þeirra Guðmundar Ástgeirssonar frá Litlabæ hér í Eyjum og Jóhönnu Jónsdóttur frá Rauðsbakka undir Eyjafjöllum, einum af sjóbæjunum svokölluðu austan við Steina. Bróðir hans var Magnús Knútur er lést löngu fyrir aldur.
Jón ólst upp við Strandveginn, niðri við Sand, í nálægð við slagæð atvinnulífsins, sjósóknina og fiskverkunina og stóð alltaf til, eins og hann sagði, að hann yrði sjómaður.
Var hann einmitt einn af strákunum í bókinni Sandgreifarnir þar sem Björn Th. Björnsson lýsir á svo einkar skemmtilegan hátt lífi og uppátækjum strákanna á hlaðinu við Drífanda og Litlabæ.
Jón var mjög hændur að afa sínum, Ástgeiri Guðmundssyni, skipasmið, og dvaldi hann löngum stundum undir Skiphellum hjá honum. Lét hann strákinn halda við þá er hann hnoðaði naglana er hann á efri árum var að gera við skjöktara sem laskast höfðu eða brotnað. Á yngri árum lá Jón mörg sumur við í Ystakletti með þeim Óla föðurbróður sínum og Kristni á Löndum enda lundinn stór þáttur í búskap þeirra í Sjólyst. Hann hélt fiðrinu sem í þá daga var mjög verðmætt en foreldrar hans nýttu fuglinn, bæði söltuðu til vetrarins og seldu.
Sextán ára gamall fór Jón á sína fyrstu vetrarvertíð á Höfrungi með Þórarni á Jaðri.
Síðan var hann á Tanga-Ingólfi, Geir goða og Blika með Guðjóni Þorkelssyni frá Sandprýði. Formennsku eða skipstjórn hóf hann árið 1941 á dekkaðri trillu er Haddi hét sem í raun var björgunarbátur er Helgi VE 333 hafði fundið á leið heim úr siglingu en þeir Filipus Árnason í Ásgarði og Ólafur Ólafsson á Létti keyptu. Sett var í hann dekk og honum breytt í fiskibát. Einnig var Jón með nýjan Hadda er þeir mágar fengu Runólf Jóhannsson, skipasmið, til að smíða fyrir sig.
Lá leiðin svo yfir á Stakksárfoss, 12 tonna bát, er Kjartan Guðmundsson útgerðarmaður og ljósmyndari átti. „Ég var hálfgerður strákpeyi þegar ég tók við honum Stakksárfossi,“ sagði Jón einhverju sinni en hann var með hann í fimm ár. Með hafnar bátinn, Létti, var hann í tvö ár í veikindaforföllum Óla en þá tók hann við Kristbjörgu en hún var 16 tonn og í eigu þeirra Rúts Snorrasonar og Guðna Runólfsonar frá Steini. Næstu fimm árin var hann með Lagarfoss, 27 tonn, í eigu Tómasar Guðjónssonar í Höfn en þaðan lá leiðin yfir á Farsæl, 52 tonn, er Gísli Sigurðsson átti og þá á Kap, 54 tonn, eigandi Kap hf. Mótorbátaformennsku sinni lauk hann svo hjá Einari Sigurðssyni með bátana Tý og Gamminn.
Jón var alla tíð farsæll og drjúgur fiskimaður, komst vel af við áhöfn sína og fór vel með bát og veiðarfæri.
Helst verður þó Jóns minnst sem trilluformanns. Hann og frændi hans Sigurjón Ólafsson eða Siggi í Bæ, voru aðeins fimmtán ára gamlir þegar þeir hófu að róa á trillu á haustin. Það var svo síðsumars árið 1941, þá er síðari heimsstyrjöldin stóð sem hæst, að þeir frændur réru dag einn á trillu sinni Öðlingi suður að Sviðum. Voru þeir rétt nýkomnir á miðin er þeir þóttust sjá segl úti við sjóndeildarhringinn, reyndar mjög óljóst. Settu þeir á fulla ferð og sigldu til hafs og kom þá í ljós að þetta var björgunarbátur með tólf skipbrotsmenn innanborðs af norsku skipi er þýskur kafbátur hafði skotið niður á milli Grænlands og Íslands. Höfðu þeir verið í hafi í sjö daga, sjö skorur voru í borðstokknum. Drógu þeir hann til lands en björgunarbáturinn var mun stærri en Öðlingur.
Flestir skipbrotsmanna voru ótrúlega vel á sig komnir en þó þurfti að leggja þrjá inn á sjúkrahús. Það má með sanni segja að þarna hafi ótrúlegt lán verið á ferðinni því aðeins tveir höfðu farið á sjó þennan dag því flotinn var í landi vegna verkfalls og strax um kvöldið var kominn strekkings austan stormur er hefði hrakið þá til hafs að nýju.
Þetta sagði Jón sinn stærsta róður á lifsleiðinni.
Hann eignaðist Hlýra árið 1972 sem Óli í Bæ smíðaði í Gefjunarhúsinu árið 1932. Sú mynd af Jóni, sem við höfum helst fyrir okkur, tengist einmitt þessum bát en þeir áttu langa og farsæla samleið eða allt til ársins 1999 er hann seldi hann og aflaheimildir sínar.
Fyrri kona Jóns var Karítas Jónsdóttir (1923 - 1969). Hún lést eftir fárra ára hjónaband. Síðari kona Jóns var Ása Bergmundsdóttir frá Nýborg, fædd árið 1926, en þau hófu sambúð árið 1971. Yngri sonur Ásu og fóstursonur þeirra Jóns er Jóhannes Þórarinsson. Ása lést árið 2004. Jóhannes og fjölskylda hans tengdust Jóni sterkum böndum og léttu honum róðurinn síðustu árin sem hann lifði.
Kynni okkar Jóns hófust þá er ég var ungur drengur en fram að níu ára aldri bjuggu foreldrar mínir að Strandbergi, næsta húsi austan við Sjólyst. Foreldrar hans voru einkar kærleiksríkir einstaklingar og notalegt að geta smeygt sér inn í hlýjuna til þeirra. Þeir bræður, Jón og Maggi, voru þá enn í foreldrahúsum og göntuðust all oft við okkur krakkana. Svo liðu árin og alltaf var jafn notalegt að hitta Jón og spjalla við hann.
Síðustu árin sat ég marga stundina í eldhúsinu á hinu fallega heimili hans við Vesturveg er Ása hafði búið honum af sinni einstöku smekkvísi. Heimaklettur blasti við út um gluggann í allri sinni tign. Ingvar í Skógum hafði komið í kaffi og sögur þeirra af sjómennsku, lífinu í Eyjum hér fyrr á árum og ekki síst af sérstæðum persónuleikum er gengu hér um götur voru magnaðar og ekki skemmdi að smá kerskni og örlítil stríðni var á stundum á milli þeirra sem kryddaði aðeins andrúmsloflið. Kæri vinur, ég vil þakka þér sporin er við gengum saman og sérstaklega vil ég þakka þér þessar notalegu stundir sem við áttum saman við eldhúsgluggann þinn.
Jón hefur nú haldið í sína hinstu för.
Guð blessi minningu hans.

Magnús Bjarnason

Magnús Svavar Emilsson
F. 23. ágúst 1953 - D. 25. nóvember 2006
Magnús var fæddur í Reykjavík 23. ágúst 1953. Móðir hans var Guðný Petrína Steingrímsdóttir en kjörforeldrar hans voru hjónin Kristín Helga Hjálmarsdóttir og Emil Sigurður Magnússon, frá Sjónarhóli, eftirsóttur vélstjóri á bátaflota Eyjanna í mörg ár. Hjá þessum góðu hjónum átti Magnús gott uppeldi sem hann var þakklátur fyrir. Snemma hóf hann sjómennsku og var lengst af með Lýði Ægissyni á Ófeigi 3. VE 325 og Ófeigi VE 324. Eftir að hann lauk 1. stigs námi við Stýrimannaskólann í Vestmannaeyjum 1986 varð hann stýrimaður hjá útgerð Ófeiganna. Magnús var þrígiftur. Fyrsta konan var Halla Kristín Sverrisdóttir. Eignuðust þau tvö börn, Emil Sigurð sem býr í Reykjavík en stundar sjó frá Akranesi. Hann er giftur Sigurbjörgu Rósu Viggósdóttur og eiga þau tvö börn. Og Guðnýju Helgu sem er sjúkraliði á Heilsugæslu Vestmannaeyja. Hún er gift Ólafi Agústi Sigvaldasyni, eiga þau eitt barn. Önnur kona Magnúsar var Kristín Guðmundsdóttir. Eignuðust þau þrjú börn, Guðmund Frey og Þorvald sem eru sjómenn og dótturina Hörpu Særós. Þriðja konan var Ingveldur Lára Karlsdóttir, voru þau barnlaus.
Magnús hafði alltaf mikinn áhuga á matreiðslu og þegar sjómennskunni lauk, varð hann kokkur í Hlíðardalsskóla, síðan í sex ár í Byrginu í Rockwell. Síðast var hann kokkur hjá Grími Gíslasyni, matreiðslumeistara, í Höllinni. Það var stopult vegna veikinda sem stöfuðu aðallega af óreglu til margra ára. Það var sorglegt að sjá hvernig áfengi og ólyfjan brutu niður þennan góða dreng. Hann var nemandi minn í Stýrimannaskólanum og á ég góðar minningar um hann þaðan. Hann var frið semdarmaður, hægur og vingjarnlegur. Þannig var hann líka þegar ég hitti hann á förnum vegi, annað slagið, eftir þann tíma þegar leiðir okkar lágu saman.

Friðrik Ásmundsson

Ólafur Ingibergsson
F. 31. júlí 1925 - D. 21. júlí 2006
Ólafur Ingibergsson fæddist í Vestmannaeyjum 31. júlí 1925. Hann lést á Landspítala/Landakoti föstudaginn 21. júlí 2006.
Foreldrar hans voru hjónin Ingibergur Hannesson f. 15.febrúar 1884 frá Votmúla í Sandvíkurhreppi, d. 3.september 1971 og Guðjónía Pálsdóttir f. 14.febrúar 1884 á Kirkjubóli í Miðneshreppi, d. 19.desember 1948.
Systkini Ólafs eru Sigríður, Páll, Júlíus og Hannes sem lifir nú einn systkinanna frá Hjálmholti.
Eiginkona Ólafs er Eyrún Hulda Marinósdóttir, f. 6.9.1930. Foreldrar hennar voru Sigurvin Marinó Jónsson f. 20.5.1900 að Skógum í Þelamörk d. 15.12.1962 og Guðbjörg Guðnadóttir f.8.11.1902, að Heiði í Sléttuhlíð d.10.11.1988.
Börn Eyrúnar Huldu og Ólafs eru a) Guðjón Ingi f. 1.7.1948, bílstjóri, maki Hildur Hauksdóttir flugumferðarstjóri, börn þeirra eru sex b) Birna f.25.6.1951, sjúkraliði og skrifstofustjóri, maki Sveinn B. Ingason, bifvélavirki. Eiga þau þrjú börn c) Viðar, verkamaður, f. 10.4.1958. Börn hans eru þrjú.
Barnabarnabörn eru níu.
Ungir menn í Vestmannaeyjum, um miðja síð ustu öld, voru vart komnir af barnsaldri þegar þeir voru komnir til sjós. Skólagangan var stutt, oftast látið duga að vera læs, draga til stafs, leggja saman og draga frá. Vinnan göfgaði manninn og þar átti lærdómurinn að fara fram. Fátækt var á flestum heimilum og því urðu börnin að vinna fyrir sér og færa björg í bú. Það var ekki spurt um sjóveiki eða hreysti. Þessi verk þurfti að vinna. Einn af þessum ungu mönnum var faðir minn Ólafur Ingibergsson frá Hjálmholti. Hann var sjómaður frá unga aldri lengst af starfsævinnar, fyrst á bátum í Eyjum, síðar á Elliðaey Ve 10, togara Bæjarútgerðarinnar. Þá var oft siglt með aflann til Englands og Þýskalands. Lengi var hann með bræðrum sínum, þeim Páli og Júlíusi, á aflaskipunum Reyni VE 15. Á þeim var farið á síldveiðar fyrir Norðurlandi á sumrin. Hann fór í eigin útgerð og keypti smábátinn Hadda VE og átti hann í nokkur ár. Næst keypti hann vélbátinn Vin VE 17 í félagi við Benedikt Frímannsson og seinna í félagi við Kristján Sigfússon vélbátinn Sóma VE. Hann tók vélstjóraréttindi 1945. Vinnan var oft mikil og veður oft válynd við Eyjar. Þá fór pabbi oft í beitningu, íslátt í slippnum eða annað sem til féll til að afla tekna. Hjálmholt fór undir hraun í eldgosinu 1973 og settist fjölskyldan þá að á Suðunesjum þar sem pabbi gerði út og reri í 10 ár.
Eftir það starfaði hann hjá íslenskum aðalverktökum á Keflavíkurflugvelli. Þegar starfsferlinum lauk, flutti tjölskyldan til Hafnarfjarðar þar sem faðir minn lést. Hugur hans var alltaf við sjóinn. Hann fylgdist vel með veðri og aflabrögðum og fór daglega niður að höfn, meðan heilsan leyfði, til þess að fá fréttir af fiskiríi
Að eiga sjómann fyrir föður er í senn bæði erfitt og spennandi. Erfitt fyrir þær sakir að pabbi kemur ekki alltaf heim á hverjum degi og oft eftir að börnin eru sofnuð. Kvíðahnútur í maganum og áhyggjur þegar veður eru vond og báturinn, sem pabbi er á, ekki kominn í land. Tilhlökkunarefnin að fara á bryggjuna, sérstaklega þegar vel aflast, sjá pabba standandi í fiskikösinni, með stinginn, sveiflandi þorskinum í körin. Þroskandi að takast á við þá ábyrgð að færa kaffi í ullarsokk og brauð í króna þar sem pabbi er að beita. Bera virðingu fyrir þeim mönnum sem oft lögðu líf sitt í hættu til þess að draga björg í bú. Í mínum huga eru þetta hetjur sem störfuðu á þessum árum á litlum bátum við erfið skilyrði og verður þeim seint þakkað fyrir þann kjark og þá djörfung sem seinni kynslóðir njóta afrakstursins af.

Birna Ólafsdóttir

Sigurður Þorberg Auðunsson
F.12. júní 1921.- D. 22. janúar 2007.
Sigurður, tengsdafaðir minn, var fæddur að Ystaskála ,V-Eyjafjöllum og var 3. í röð 14 systkina en 13 þeirra komust til fullorðinsára. Foreldrar hans voru Auðunn Jónsson bóndi á Ystaskála og kona hans Jórunn Sigurðardóttir.
Hann lauk barnaskóla á Ystaskála 1935. 14 ára gamall fór hann til Eyja sem síðan urðu starfsvettvangur hans. Ætíð voru Eyjafjöllin honum hugleikin, sem og Vestmannaeyjar og gaman var að standa með honum á hlaðinu á Skála og horfa „heim til Eyja“, fara síðan nokkrum dögum síðar með honum austur á hraun á Heimaey og horfa „heim að Skála.“
Fljótlega eftir komuna til Eyja kynntist hann lífsförunauti sínum, Guðmundu Björgvinsdóttur frá Hvoli við Heimagötu. Þau gengu í hjónaband 8. des.1945. Hjónaband þeirra stóð því í rúm 61 ár og bar aldrei skugga á.
Þau eignuðust fimm dætur, þær Björghildi, Jónu, Auði, Maríu og Petrínu. Auður lést aðeins 37 ára gömul. Barnabörnin voru 16 en 2 þeirra voru andvana fædd. Barnabarnabörnin eru í dag 30.
Fljótlega eftir komu sína til Eyja hóf Siggi störf á Vestmannaeyjabátum. Hann var háseti á Ásdísi Ve 144, 1938-1939, Gottu VE 108, 1940 og Gullveigu VE 331, 1943.
Siggi lauk minna mótorvélstjóraprófi í Vestmannaeyjum 1942. Varð síðan 2.vélstjóri á Sjöfn VE 37, 1943-44 og l.vélstjóri á Óðni Ve 317, 1945.
1945 urðu aftur þáttaskil í lífi Sigga er hann varð vélstjóri hjá Fiski og ís hf. 1948 varð hann vélstjóri hjá Vinnslustöðinni (VSV), sem þá hafði yfirtekið rekstur Fisks og íss. Þar varð starfsvettvangur hans til 1994 er hann lét af störfum. Mótorhúsið bar  snyrtimennsku hans augljós merki en hún var Sigga í blóð borin.
Varla var hægt að sjá að unnið væri við tæki sem þurfa smurolíu og önnur þar sem óhreinindi eru fylgifiskar. Allt var strokið og fágað. Ég veit að Sigga líkaði þetta starf vel og þó hann flíkaði ekki tilfinningum sínum, þótti honum gott að vinna hjá VSV. Oft nefndi hann fyrrum yfirmenn sína s.s. Sighvat Bjarnason eldri og marga aðra af samstarfsmönnum til fjölda ára. Í vélstjórastarfinu nutu lagni og kunnátta hans sín til hins ýtrasta, sérstaklega áður fyrr, þegar eldri tól og tæki þurftu sérstakrar umönnunar. Sigurður hlaut viðurkenningarskjöld Vélstjórafélags Vestmnnaeyja á Sjómannadaginn 1986.
Að leiðarlokum vil ég þakka Sigga fyrir samverustundimar, bæði í Eyjum og síðan í Þorlákshöfn en þangað fluttu hann og Munda árið 2000. Þar voru þau nær fjölskyldu sinni og þangað þótti okkur gott að koma. Sigurður var jarðsunginn frá Landakirkju 3. febrúar s.l.
Guð blessi minningu Sigurðar Þorbergs Auðunssonar og styrki Mundu og okkur öll hin.

G.F.G

Sigurður Ármann Höskuldsson
F. 19. júní 1923 - D. 8. september 2005
Sigurður Ármann Höskuldsson var fæddur 19. júní 1923 á Hafnarnesi við Fáskrúðsfjörð. Foreldrar hans vom Málmfríður Sigurðardóttir og Höskuldur Magnússon sem þar bjuggu. Ármann, eins og hann var alltaf kallaður, var elstur fimm systkina og fór ungur, 12 ára gamall, að róa á trillu með föður sínum. Snemma fór hann til Vestmannaeyja og var tvær fyrstu vertíðirnar, á sjó, hjá Guðjóni Tómassyni í Gerði. Árið 1947 flutti hann til Eyja og var þá á Hvalfjarðarsíldinni með Guðmundi Vigfússyni á Voninni. Næstu þrjár vetrarvertíðirnar var hann á Freyju hjá Sigurði Sigurjónssyni. Eftir það réði hann sig á Reyni VE 15 til Páls Ingibergssonar og var með honum í þrettán ár bæði á þeim gamla og nýja. Hann beitti á línunni, reri á netunum og var á síldinni norðan og austanlands á sumrin. Milli vertíða var hann alltaf fljótt kominn í einhverja vinnu og þá oft í múrverk sem hann lærði hjá Hjörleifi Guðnasyni múrarameistara. Eftir sjómannsárin stundaði hann þá iðn bæði hér í Eyjum og í Reykjavík eftir að fjölskyldan fluttist þangað eftir eldgosið 1973. Hér í Eyjum kynntist Ármann konuefni sínu, Elísabetu Sigurðardóttur frá Nýjabæ. Þau áttu fyrst heima í Sætúni við Bakkastíg, síðar í Nýjabæ og byggðu sér hús þar í nágrenninu að Helgafellsbraut 29. Þau eignuðust tvö börn. Kjartan, múrarameistara, í Reykjavík og Málmfríði, húsmóður, í Vestmannaeyjum. Í Reykjavík áttu þau lengst heima í Blikahólum 8. Ármann var rólegur og dagfarsprúður maður. Það fór ekki mikið fyrir honum nema við störfin til sjós og lands. Þar var hann orðlagður verkmaður til allra starfa sem af honum var krafist og enginn var svikinn af vinnunni hans.

Þorkell Árnason

Valdimar Guðmundsson
F. 24. júní 1950 - D. 27. apríl 2006
Valdimar Guðmundsson var fæddur í Reykjavík 24. júní 1950 og hann lést í Vestmannaeyjum 27. apríl 2006. Foreldrar hans voru Guðmundur Kristinn Axelsson f. 24. 08. 1928 d. 26. 10. 1997 og Dýrfinna Jörgína Valdimarsdóttir f. 1. maí 1931 d. 23. júní 1992. Valdimar átti þrjá bræður, þá Stefán Kristin f. 4. jan. 1953 d. 7. jún. 1994. Axel og Hafstein sem eru búsettir hér í Eyjum og systir þeirra, Þóranna, býr í Ólafsvík.
Kornungur, 15 ára gamall, byrjaði Valdimar á sjó á síðutogaranum Maí frá Hafnarfirði, var síðan á togurum Júpiters og Mars og hjá Bæjarútgerð Reykjavíkur. Hann settist að í Vestmannaeyjum 1978 eftir að hafa verið um hríð á Danska-Pétri VE, var síðar hér á Klakki, Gullborgu, Sindra , Gídeon, Hugni og Breka. Eftir sjómennskuna starfaði hann hjá Vestmannaeyjabæ í 10 ár.
Hinn 25. desember 1979 giftist hann Guðrúnu Eyland og áttu þau saman soninn Gunnar Viðar, lögregluþjón, sem er búsettur í Reykjavík. Hann á soninn Björn Smára f. 9. mai 2003.
Fyrir átti Guðrún tvö börn sem voru hjá þeim fystu árin í sambúð þeirra. Þau eru Gísli Eyland, vélvirki, á Sauðárkróki og Kristín Eva, verslunareigandi, í Reykjavík, Sveinsbörn. Valdimar var mikið fyrir íþróttir þó hann stundaði þær lítið sjálfur. Hann undi sér vel við að horfa á flestar íþóttir. Í uppáhaldi voru þó handbolti og fótbolti og var hann alltaf mikill Framari.
Valdimar átti við erfiðan sjúkdóm að etja sem hann reyndi að berjast við alla ævi en sjúkdómurinn sigraði hann að lokum.
Blessuð sé minning Valdimars Guðmundssonar.

Kristín Eva Sveinsdóttir.

Haraldur Guðnason
F. 30. september 1911 - D. 28. janúar 2007
Haraldur Guðnason bókavörður lést 28. janúar sl. Hann var á 96. aldursári og orðinn elstur karlmanna í Vestmannaeyjum, fæddur 30. september 1911.
Haraldur var Rangæingur að kyni, vel af Guði gerður og kraflalegur fram eftir öllum aldri, reglusamur á alla grein og háttvís í umgengni. Ég hygg að það sé samdómur allra sem þekktu hann að vandaðri mann til orðs og æðis væri erfitt að finna. En Haraldur var líka glettinn og glaðvær og þægilegur í allri umgengi. Því kynntust hinir fjölmörgu lánþegar Bókasafns Vestmannaeyja en þeirri stofnun stjórnaði hann í nær þrjá áratugi, 1949-1978. En hann gat ygglt sig ef menn höguðu sér ekki vel, eða eins og honum fannst passa hverju sinni.
Foreldrar hans voru hjónin Guðni Vigfusson og Elín G. Illugadóttir er buggju á nokkrum bæjum í Austur-Landeyjum, síðast í Vatnahjáleigu. Haraldur átti einn bróður, Jóhann, er varð bóndi á föðurleifð sinni en er látinn fyrir nokkrum árum.
Haraldur naut lítillar skólagöngu, en varð eigi að síður með árunum einhver fjölfróðastur manna í Eyjum. Hann varð snemma bókelskur og las ógrynnin öll um ævina, ekki bara starfs síns vegna heldur ekki síður af fróðleiksfýsn, bæði íslenskar bækur og ekki síður á erlendum tungum. Enn fremur var hann sígrúskandi, safnaði miklum fróðleik að sér og miðlaði honum af mikilli elju í greinum og bókum. Þess naut Sjómannadagsblað Vestmannaeyja löngum, eins og önnur blöð í Eyjum og á Suðurlandi. Eftir Harald liggja líka tvær samtals bækur eða æviþættir um líf og störf sjómanna, fyrst og fremst, svo sem nöfn þeirra benda til, „Öruggt var áralag“ (1966) og „Saltfiskur og sönglist“ (1975). Þess utan tók hann saman hið mikla rit „Við Ægisdyr 1-11“ (1982 og 1991) sem er yfirlitsrit um sögu Vestmannaeyja á 20. öld.
Haraldar verður lengst minnst fyrir störf sín á Bókasafni Vestmannaeyja. Hann gerði úr litlu og vanburðugu safni öflugt bæjarbókasafn sem m.a. þjónaði fiskiskipaflotanum mjög vel. Hann valdi æði oft bækur fyrir lánþega eða skipshafnir og vissi jafnan hvað hæfði hverjum, og öllum líkaði það vel, enda þekkti hann bæði fólkið og bækurnar vel.
Haraldur vann við fiskaðgerð í Eyjum í þrjá áratugi. Hann kom fyrst á vertíð 1930, fluttist síðan til Eyja 1940 og þótt hann yrði bókavörður 1949 hélt hann áfram að standa í aðgerð fram undir 1960 fyrri hluta dags yfir vertíðina. Sjómennsku stundaði Haraldur þó ekki í Eyjum en var sjómaður við Landeyjasand innan við tvítugt, nokkrar vertíðir, og mun vera einn sá síðasti sem kveður úr þeim hópi fiskimanna er reru á áraskipum við Sandinn. Það var erfitt starf, aðstæður jafnan slæmar við sjósetningu og landtöku, og um langan veg að fara til sjóróðra og erfiði mikið að koma fengnum heim. Hann reri fyrst með Sæmundi Ólafssyni á Lágafelli, en síðar með Jóni Erlendssyni í Ossabæ og Guðjóni Jónssyni í Hallgeirsey, frá Bryggnasandi, Hallgeirseyjarsandi og víðar.
Kona Haraldar var Ille Guðnason (Ilse Emilie Frida Forthmann). Hún var þýsk, kom til Íslands rúmlega tvítug. Þau giftu sig 1940 og fluttust þá til Eyja. Ille var afar dugleg og ósérhlífin kona og mikill styrkur manni sínum alla tíð. Hún lést fyrir þremur árum.
Haraldur var mikill vinur vina sinna og ósínkur á tíma og fyrirhöfn fyrir þá. Við, sem þekktum hann vel, stöndum í mikilli þakkarskuld við hann nú þegar hann hefur kvatt þennan heim. Hann skilur eftir góðar minningar en líka mörg eljuverk sem nýtast þeim sem unna sögu og mannlífi í Vestmannaeyjum, þar á meðal sjósókn og útgerð.

Helgi Bernódusson.

Steindór Árnason
F. 10. júlí 1953 - D. 29. des. 2006
Steindór Árnason skipstjóri og kaupmaður var fæddur á Vopnafirði 10. júlí 1953, sonur hjónanna Árna Kristjánssonar og Stefaníu Sigurbjörnsdóttur.
Steindór ólst upp á Vopnafirði til 15 ára aldurs og hóf kornungur, 16 ára gamall, sjómennsku á m/b Kristínu VE með Eiði Marinóssyni. Eftir það var hann á m/b Sigurfara VE 138, en haustið 1971 settist hann í 1. bekk Stýrimannaskólans í Vestmannaeyjum og lauk skipstjórnarprófi 1. stigs vorið 1972.
Mér er minnisstæður þessi ljóshærði hægláti en þó ákveðni piltur þegar hann hóf nám. Hann skilaði ávallt sínu og sýndi sérstakan dugnað og ástundun við námið.
Þau felldu þá strax hugi saman, Guðrún Bára Magnúsdóttir, dóttir hjónanna Þórdísar Guðmundsdóttur í Hágarði og Magnúsar Péturssonar á Kirkjubæ. Það var þeirra mikla hamingja og mikil unun að sjá og fylgjast með þessu unga fólki.
Sumarið 1972 réðst Steindór sem stýrimaður á m/b Sæborgu með Sveini Valdimarssyni. Þá um sumarið, um Þjóðhátíðina 1972, fæddist þeim Báru og Steindóri frumburðurinn Guðlaugur Magnús. Árið 1978 eignuðust þau Stefán Þór.
Steindór var mikill fyrirmyndar nemandi og fékk verðlaun fyrir ástundun og háttprýði að loknum bæði 1. og 2. bekk Stýrimannaskólans í Vestmannaeyjum. Haustið 1972 lá því ekkert annað fyrir hjá Steindóri en að halda áfram námi þó að ábyrgð og skyldur þessa 19 ára pilts væru þá orðnar meiri en venja er til og hóf nám í 2. bekk Stýrimannaskólans í Vestmannaeyjum.
Ekki þarf að hafa mörg orð um örlagadaginn mikla í sögu Vestmannaeyja og allra Vestmannaeyinga hinn 23. janúar 1973, þegar eldgos hófst um miðja nótt og jörðin rifnaði aðeins steinsnar austan við æskuheimili Báru að Kirkjubæ. Eins og allir urðu þau að yfirgefa Eyjarnar þessa nótt. Tæki og áhöld Stýrimannaskólans í Vestmannaeyjum voru síðar flutt til fastalandsins og á efstu hæð Sjómannaskóla Íslands í Reykjavík fékk Stýrimannaskólinn í Vestmannaeyjum aðstöðu. Hálfum mánuði eftir að gosið hófst var kennsla aftur komin í samt horf. Það var fríður hópur sem útskrifaðist um vorið, 1973. Útskriftarathöfn var á Hótel Sögu.
Að loknum skóla um vorið fluttu þau Bára og Steindór með soninn unga austur til Hornafjarðar og réðst Steindór stýrimaður á Steinunni SF. Þau dvöldu á Hornafirði í eitt ár og fluttu aftur til Vestmannaeyja vorið 1974.
Hófst nú nýr kafli í lífi Steindórs. Hann réðst stýrimaður á m/b Valdimar Sveinsson með Sveini Valdimarssyni og var það upphafíð að löngu og farsælu samstarfi þeirra, en nokkru síðar varð Steindór meðeigandi að útgerðinni með Sveini. M/b Valdimar Sveinsson var gerður út bæði á nótaveiðar á síld og loðnu og hefðbundnar bolfiskveiðar með net og troll og fiskuðu þeir mjög vel í öll veiðarfæri.
Árið 1992 hætti Sveinn Valdimarsson skipstjrnm og seldi þá Steindóri sinn hlut í útgerðinni. Steindór tók við skipstjórn og var með m/b Valdimar Sveinsson þar til útgerðin var seld fyrirtækinu Berg/Hugin vorið 2000.
Urðu nú aftur veruleg þáttaskil hjá Steindóri þegar hann fór í land og hætti sjómennsku. Steindór var sem alltaf stórhuga og bjartsýnn og haustið 2000 keypti hann ásamt Magnúsi syni sínum skóbúð Axels Ó í Vestmannaeyjum. Reksturinn gekk prýðilega og færðu þeir feðgar út kvíarnar árið 2005 og keyptu Skóbúð Selfoss. Öll fjölskyldan hefúr tekið virkan þátt í rekstri fyrirtækisins.
Steindór var virkur félagi í Skipstjóra- og stýrimannafélaginu Verðandi og samtökum útgerðarmanna í Eyjum, Útvegsbændafélagi Vestmannaeyja.
Árið 1993 gekk Steindór í félagið Akóges í Vestmannaeyjum og var þar góður og virkur félagi. Á þeim vettvangi, á þingi Akógesa vorið 2006, hitti ég hann síðast, glaðan og reifan, fullan af smitandi lífskrafti og hamingju með sinni góðu konu.
Það sést af lífshlaupi Steindórs Árnasonar að hann var mikill framkvæmda- og dugnaðarmaður. Þegar hann fellur frá í blóma lífsins, aðeins 53 ára gamall, er að honum verulegur mannskaði.
Steindór Árnason var jarðsunginn frá Landa kirkju hinn 6. janúar 2007 að viðstöddu fjölmenni.
Við Anika vottum Báru og allri fjölskyldu þeirra, börnum og barnabörnum innilega samúð.
Blessuð sé minning Steindórs Ámasonar.

Guðjón Ármann Eyjólfsson.

Arnar Einarsson
F. 2. ágúst 1945 - D. 5. október 2006
Ég, skrifari þessarar greinar, var bróðir Adda eins og hann kaus að kalla sig og mun ég nota það nafn hér eftir.
Addi var fæddur á Ísafirði, sonur hjónanna Einars Sigurðssonar og Rannveigar Konráðsdóttur, sem bjuggu lengst af á Landagötu 3a (Ingólfshvoli) í Vestmannaeyjum. Pabbi okkar var lengst af mótoristi á Gullborginni RE 38 en mamma húsmóðir á uppvaxtarárum okkar.br> Addi byrjaði barnaskólanám í Reykjavík en lauk því í Barnaskóla Vestmannaeyja 1957 og gagnfræðaprófi lauk hann frá „Gagganum“ í Eyjum 1961. Hann tók minna mótoristapróf í Vestmannaeyjum 1966 lauk 2. stigi í Vélskólanum í Vestmannaeyjum 1971 og 3. stigi í Vélskóla Íslands í Reykjavík 1972. Eins og flestir aðrir krakkar, sem voru að alast upp á þessum árum, fór Addi að gella, hnýta á tauma og skera af netum og á sumrum var verið í humri, saltfiski og í frystihúsunum til að verða sér úti um vasapening sem ekki lá á lausu þá frekar en endranær.
Síðustu tvö sumrin í „Gagganum“ reri Addi á Gullborginni með Binna í Gröf.
Eftir að skólagöngu lauk, byrjaði Addi að stunda sjóinn og starfaði þar sem háseti en þó oftast sem mótoristi á bátum héðan úr Eyjum. Einnig fór hann eitthvað í farmennsku en það var ekki lengi.
Á sinni liðlega 60 ára ævi kvæntist Addi þrisvar sinnum. Fyrst Þorbjörgu Guðnýju Einarsdóttur þá Jakobínu Sigurbjörnsdóttur en þær búa báðar hér í Eyjum og síðast Wanthana Srihiran en hún býr í föðurlandi sínu, Tælandi.
Addi eignaðist tvo syni. Með Þorbjörgu átti hann Einar Örn f. 26. janúar 1975 en hann starfar við sjúkraflutninga á Selfossi, seinni soninn átti Addi með Jakobínu og heitir hann Sturla f. 12. mars 1984.
Á hausdögum 2002 hringdi Þorsteinn Viktors son. útgerðarstjóri á Stíganda, í mig og sagði mér að Addi hefði orðið fyrir slysi um borð og væri Stígandi á leið í land með hann. Þarna slasaðist hann mikið á hægri hendi og varð öryrki eftir það. Hann fluttist með seinustu konu sinni, Wanthana, til Tælands og þar reistu þau einbýlishús og veitingastað sem Watnthana rak aðallega. Um mitt sumar 2005 kemur Addi hingað til lands og er þá orðinn mjög sjúkur af krabbameini. Þá fljótlega er fjarlægt annað lungað úr honum en hann nær sér aldrei almennilega eftir það. Hann var oft á sjúkrahúsi síðasta árið og lést á Líknardeild sjúkrahússins í Eyjum 5. október síðastliðinn. Lík Adda var brennt og jarðsett hjá mömmu og pabba í Fossvogskirkjugarðinum í Reykjavík.

Kveðja

Konni bróðir

Örn Friðgeirsson
F. 24. apríl 1931 - D. 30. ágúst 2006
Faðir minn, Örn Friðgeirsson, fæddist á Stöðvarfirði 24.apríl 1931. Hann var sonur hjónanna Friðgeirs Þorsteinssonar og Elsu Jónu Sveinsdóttur. Örn ólst upp til 12 ára aldurs hjá afa sínum og ömmu á Óseyri við Stöðvarfjörð þeim Þorsteini Mýrmann og Guðríði Guttonnsdóttur. Hann byrjaði að stunda sjó 14. ára gamall frá Stöðvarfirði og má segja að sjómennskan hafi fylgt honum æ síðan. Pabbi fór í Alþýðuskólann á Eiðum og var þar við nám 1948-1950. Eftir nám vann hann við ýmis störf bæði á sjó og landi. Í ársbyrjun 1956 fór hann á vertíð til Vestmannaeyja á Björgu frá Eskifirði. Þar lágu saman leiðir hans og móður minnar Hallberu Ísleifsdóttur frá Ytri - Sólheimum í Mýrdal en hún hafði farið á vertíð til Vestmannaeyja. Þau giftu sig að Heydölum í Breiðdal í desember 1957 og eignuðust 4 börn. Þau eru Lilja,f. 26 maí 1958, Ísleifur, f. 14 febrúar 1960 Elsa f.30 desember 1961 og Erlingur Örn f.23 júlí 1969.
Þau flytja að Óseyri í Stöðvarfirði sumarið 1957 og hefja búskap þar. Árið 1960 fer hann í Stýrimannaskólann í Reykjavík og útskrifaðist þaðan með skipstjórnarréttindi í janúar 1961. Aftur lá leiðin til Vestmannaeyja á vertíð á m.b. Björgu. Vorið 1961 flytur hann ásamt fjölskyldu sinni austur á Stöðvarfjörð og varð stýrimaður og seinna skipstjóri á Kambaröst SU 200.
Vestmannaeyjar toguðu í hann og í janúar 1965 fer hann með Kambaröstina á vertíð til Vestmannaeyja ásamt fjölskyldu sinni, um sumarið er farið austur á síld en síðan aftur til Eyja. Hann var skipstjóri á Sjöstjörnunni 1966 en um vorið það ár tók hann við Ófeigi III VE 325 sem aflamaðurinn Óli í Skuld gerði út ásamt Þorsteini Sigurðssyni á Blátindi. Tóku nú við góð ár. Hann var fengsæll skipstjóri og þótti gott að vera á sjó með honum.
Það voru farnar margar ferðir milli lands og Eyja í eldgosinu 1973 en húsið okkar á Oddstöðum varð fljótlega eldinum að bráð og settumst við þá að í Þorlákshöfn. Hann var áfram skipstjóri á Ófeigi þar til vorið 1974.
Sumarið 1974 tók hann við Dalaröstinni ÁR og var skipstjóri á henni þar til 1976 að hann tók við Birtingi ÁR og var með hann eina vertíð.
Þegar vertíðinni lauk, tók hann svo aftur við Ófeigi III og var skipstjóri á honum þar til 1978 þegar hann hætti sjómennsku að mestu leyti vegna veikinda.
Frá árinu 1979 vann hann sem fiskmatsmaður og síðar einnig verkstjóri hjá Glettingi hf í Þorlákshöfn. Hann vann hjá fyrirtækinu bæði í Þorlákshöfn og á Selfossi þar til hann lét af störfum 1991 vegna heilsubrests.
Pabbi var mikill keppnismaður og á yngri árum stundaði hann íþróttir og var efnilegur handboltamaður. Hann var veiðimaður bæði á fugl og fisk og var veiðiláni hans við brugðið. Fylgdu móðir mín og bræður honum gjarnan í veiðiferðum. Hann hafði gaman af að taka í spil og eftir að hann kom í land, spilaði hann mikið bridds. Hann hafði gaman af því að ferðast um landið og seinni árin ferðuðust þau hjón einnig erlendis. Þar voru þau gjarnan í samvistum við Vestmanneyinga og eiga margar góðar minningar frá þeim ferðum.
Faðir minn greindist með krabbamein í byrjun síðasta sumars. Hann tók veikindum sínum af miklu æðruleysi sem entist honum til dánardægurs en hann lést á Landspítalanum við Hringbraut 30. ágúst 2006.

Lilja Arnardóttir

Árni Kristinn Finnbogason
F. 7. nóvember 1916 - D. 9. apríl 2006
Árni Kristinn frændi minn var fæddur hér í Vestmannaeyjum 7. nóvember 1916, sonur Finnboga Finnbogasonar og Sesselju Einarsdóttur í Vallatúni. Hann er næstelstur 7 systkina, á eftir Rósu, sem var fædd '14. Þá koma þau Fjóla 1917, Lilja '20, Ólafur '22, Ásta '27 og Gréta '29. Það er létt yfir þessu fólki öllu og var Árni mjög oft glettinn og gamansamur. Það sást enn í fasi hans við síðustu heimsókn hingað heim til Eyja þótt það vekti honum greinilega magnaðar tilfinningar að anda að sér andblæ heimaslóðar.
Hugurinn leiddi hann til sjós og til stýrimennsku. Þegar Árni var að hefja sína sjósókn byrjaði hann á mótorbátnum Veigu hjá Finnboga í Vallatúni, föður sínum. Faðir hans og föðurbræður Árna byrjuðu reyndar allir þannig hjá þeim sem eldri voru í fjölskyldunni. Þótti þó mörgum um of að hafa svo marga bræður, feðga og frændur á sama báti sem raunin varð á með þessa kappa en þannig lærðu þeir auðvitað mest af þeim sem þeir treystu líka best.
Eftir fyrstu sporin á Veigu var hann á öðrum bátum, trúlega var hann áður einnig með Eldborgina fyrir norðan land á síldinni áður en hann varð stýrimaður á Helga Ve 333. Allt var það farsælt þótt bæði Veiga og Helgi ættu eftir að farast síðar en þá voru þeir bátar ekki lengur í höndum þeirra feðga. Það var um miðja öldina eða skömmu eftir að Árni fer til Farsund syðst í Noregi 1950 til að taka þar aukin skipsstjórnarréttindi. Hann hafði verið á skipum frá Hafnarfirði líka en var nú kominn á stór flutningaskip Mosvold útgerðarinnar í Farsund. Það hefur eflaust ekki verið létt að setjast á skólabekk upp á norskuna en það hafðist allt hjá Árna. Hann hafði byrjað sem bátsmaður en byrjaði nú sem stýrimaður á skipum Mosvold og varð fljótlega skipstjóri á stórskipum sem sigldu á fjarlægar slóðir Ameríku og Asíu en einnig á hafnir Evrópu. Þetta var langt úthald og svo tveir til þrír mánuðir í landi. Það átti við Árna að fást við úfið úthaf og leggja að framandi stöðum. Hann hafði í sjálfú sér alltaf nýtt fyrir stafni.
Arni eignaðist fjögur börn með fjórum konum en hlotnaðist þó það lán að viðhalda góðu sambandi við börnin þrátt fyrir mikla fjarlægð í mílum hafsins. Gígja er elst og sama ár, '43, fæddist einnig Margrét. Síðar fæddist einnig Helgi Már en það var þó ekki fyrr en á síðari árum sem samband komst á með þeim feðgum. Yngst er Siri, fædd '67.
Árni var 34 ára er hann kom til Farsund en það gerðist margt annað sem batt hann við Noreg en námið. Hann eignaðist pennavin og þegar þau Reidunn hittust, varð það aðeins til að staðfesta hvort fyrir öðru þá innilegu vináttu sem varð að böndum ástar og trúfesti. Þau unnu hvort öðru og varð samband þeirra að festum og síðar að hjóna bandi. Það var galsi í Árna og við sjáum hann fyrir okkur þegar hann kemur snaggaralegur með Reidunn til Reykjavíkur '64. Það var ekki fyrr en þau voru komin að hann lætur vita af áformum þeirra. Þau fara með nokkrum úr fjölskyldunni til sr. Jakobs Jónssonar, sóknarprests í Hallgrímskirkju. Hjónavígslan fór fram í kjallaranum undir kór kirkjunnar.
Þau Reidunn setjast fyrst að í Sköyenaasen í Osló og síðan á Sólvangi í Skjetten '67 þar sem þau bjuggu fallegt heimili eftir það. Það var sama ár og þau eignuðust Siri eftir nokkurra ára bið og væntingar. Þessi skref á ævivegi Arna urðu honum mikil gæfuspor í fjölskyldulífinu. Þrátt fyrir mikið úthald á sjónum voru málin leyst þannig að Reidunn var ritari hjá kapteininum og ferðaðist með honum á stóru skipunum. Í landi var hann jafn aðlaðandi og alltaf og átti marga vini á öllum aldri, þessi gamli sjarmör.
Tengingin í Noregi og tengingin hér heima í Vestmannaeyjum, sérstaklega við Kirkjubæjartorfuna og skipsstjórnarmenn, eru órækt vitni um að það er samhengi í þessum málum hjá okkur öllum, en stundum þó aðeins ef að því er gáð. Árni Kristinn Finnbogason átti sitt hæga andlát 89 ára að aldri á Stahlsberg hjúkrunarheimilinu pálmasunnudaginn 9. apríl.
Nú er komið að leiðarlokum í þesari löngu siglingu lífsins. Því rifja ég upp erindi úr gömlu ljóði eftir Vestmannaeying um Heimaey:

Þú breiðir út faðm móti börnunum öllum
hvort berast um sæ eða ganga á fjöllum,
og lykur þau armi og iðgrænum feldi
að afloknu verki á síðasta kveldi.
Fyrr en sjóferð er á enda,
enginn veit, hve margir lenda,
sjávarslysin sífellt henda.
Söm er einatt farmanns þrá,
ber hann út á saltan sjá,
frægð að vinna, starfa og striða,
stýra skipum, fara víða,
heiminn allan helst að sjá.

Þannig kveður Guðrún M. Benónýsdóttir um miðja öldina á þeim árum er Árni Kristinn Finnbogason var orðinn reyndur maður á sjó og fór helst allan heiminn að sjá. Og hún kveður áfram og lýkur ljóði konunnar, sem hugsar út á hafið, með kvenlegri hlýju:

Sendum konur, bros með blænum,
biðjum fyrir köppum vænum,
að þeim hlotnist höpp á sænum,
heilir megi landi ná,
yndis njóta og ástvin sjá.
- Næg er auðs og afla þörfin,
allar metum sjómannsstörfin, -
biðjum Guð að blessa þá.

Á vissan hátt er hægt að sjá líkingu þess er við lítum yfir farinn veg skipstjórnarmanna sem leitt hafa mannskapinn um hafið með örugg mið fyrir stafni, hávaðalaust í gegnum hávaða hafsins, skipsstjórnarmanna sem hvað fæstar sögur fara af nema einróma lof og virðing sökum farsældarinnar sem fylgdi þeim.
Guð blessi minningu frænda míns, Árna Finnbogasonar

Guðrún Helga Bjarnadóttir

Hafsteinn Már Sigurðsson
F. 18. maí 1940 - Dáinn 30. mars 2007.
Hafsteinn var fæddur í Reykjavík og fluttist til Eyja 1949, með fósturforeldrum sínum Þóreyju Sigurðardóttur, f. l.desember 1909, d. 16. maí 1968, og Sigurði Hafsteini Hreinssyni, f. 26. júli 1913, d .24.febrúar 1975.
Eiginkona Hafsteins er Ásta Aðalheiður Sigurbjörnsdóttir. Þau eiga þrjú börn, þau eru : a) Sigurður Þór, f.30.10.1963, kvæntur Auði Karlsdóttur, f. 4.1. 1963, þau eiga tvær dætur. Fyrir átti Sigurður tvær dætur. b) Sædís, f. 11.9.1965, í sambúð með Vilberg Kristni Kjartanssyni f. 18.10.1973, þau eiga tvö börn. Fyrir á Sædís fjögur börn. c) Einar Oddberg f. 4.10.1967, kvæn- tur Rut Hlíðdal Júlíusdóttur, f. 15.11.1965, þau eiga tvo syni. Fyrir átti Ásta eina dóttur, Unni Dagmar Kristjánsdóttur, f. 12.5.1959. Hafsteinn og Ásta ólu upp dóttur Sædísar, Hafdísi Ósk Ólafsdóttur f. 25.7. 1983, frá 7 ára aldri.
Hafsteinn byrjaði snemma að stunda sjó mennsku, var með Sigga Vídó á Emmu Ve á sumarsíld, 1955, á ýmsum bátum héðan úr Eyjum þar til hann fer sautján ára gamall á togara. Bátsmaður varð hann átján ára gamall, sem sýnir að þar var kempa á ferð, þar sem Hafsteinn var. Lengst var hann á togaranum Geir Re, með aflamanninum Gunnari Auðunssyni. Hann er á Jóni Þorlákssyni í Nýfundnalands veðrinu mikla 1959, þegar Júlí fórst og með honum þrjátíu menn.
Á þessum árum kynnist hann Ástu, eiginkonu sinni. Árið 1963 flytja þau til Vestmannaeyja. Þau bjuggu fyrst í Bergholti, síðan í Höfða og byggðu sér hús á Höfðavegi, síðustu árin bjuggu þau í Foldahrauni. Eftir að Hafsteinn kemur til Eyja aftur, er hann stýrimaður og skipstjóri á ýmsum bátum. Fyrsta árið er hann á Glað Ve með öðlingnum Leifi á Reykjum. Hann er stýrimaður hjá kunnum togaraskipstjóra Kristjáni Gíslasyni á Sindra Ve 203 og Mars Ve 204 og leysti af sem skipstjóri. Skipstjóri er hann á Hrefnu Ve 500, þegar hann vann það afrek að bjarga háseta sínum frá drukknum með því að fleygja sér til sunds eftir honum en hann hafði fallið fyrir borð og báturinn á fullri ferð. Var Hafsteinn heiðraður fyrir þetta afrek á sjómannadaginn 1970.
Hafsteinn kaupir Jökull Ve 1970 ásamt Ólafi Guðmundsyni. Fljótlega keypti Eiður Marinósson hlut Ólafs. Félagamir Hafsteinn og Eiður gerðu Jökul út til ársins 1978.
Hafsteinn er einn í útgerð til ársins 1991. Þá seldi hann Jökul og gerði út smábát í tvö ár.Síðustu árin vann Hafsteinn á grafskipinu Vestmannaey þar til hann varð að láta af störfum vegna heilsubrest.
Hafsteinn var fiskimaður góður og naut virðingar starfsbræðra sinna. Áræðinn og duglegur og lét sig ekki muna um að finna nýja togbleyðu vestan Eyja í byrjun níunda áratugar síðustu aldar. Við æskufélagar Hafsteins munum hann, hreinskiptinn, lítillátan og umfram allt var hann „Drengur góður.“ Við vottum Ástu og fjölskyldu dýpstu samúð.

Æskufélagar.

Jón Hermundsson
F. 17. september 1923 - D. 10. ágúst 2006
Jón Hjaltalín Hermundsson fæddist á Strönd í Vestur - Landeyjum 17. september 1923. Hann lést í Reykjavík 10. ágúst 2006. Foreldrar hans voru Hermundur Einarsson og kona hans Guðrún Jónsdóttir. Systkini Jóns eru: Eiður, Ingigerður Anna, Kristín og hálfbróðirinn Halldór Elíasson. Jón ólst upp á Strönd við venjuleg bústörf eins og þau voru um miðja síðustu öld. Ungur fór hann á vertíðir til Vestmannaeyja og reri á Skúla fógeta og Hannesi lóðs. Hér í Eyjum kynntist hann tilvonandi eiginkonu sinni, Ásu Magnúsdóttur frá Lambhaga, og kvæntist henni 17. júní 1956. Þau eignuðust tvo syni, Hermann Gunnar sem er kvæntur Emmu K. Garðarsdóttur, eiga þau einn son, Halldór Garðar og Magnús Rúnar sem er kvæntur Auði Gunnarsdóttur, eiga þau tvö börn, Jón Gunnar og Sigrúnu Ásu. Þau Jón og Ása áttu heima í Vestmannaeyjum fram að eldgosi 1973 en frá þeim tíma í Kópavogi. Á árunum í Kópavogi vann Jón lengst hjá Eimskipafélagi Íslands við afgreiðslu skipa í Sundahöfn. Árið 1964 byrjaði ég stýrimaður á Gjafari hjá Rafni Kristjánssyni, Rabba á Gjafari, þeim myndarskipstjóra og aflamanni. Jón var með okkur í nokkur ár, kom um borð á haustin og var til vors. Hann tók sér frí frá sjómennskunni á sumrin og var þá í vinnu hjá Ársæli Sveinssyni sem hann hélt mikið upp á. Á þessum árum var skipsrúm á Gjafari eitt hið besta á Eyjaflotanum og þar var lítið um mannabreytingar. En Jón gekk alltaf að plássinu sínu vísu þegar hann kom á haustin og segir það töluvert um manninn. Það einfaldlega hlökkuðu allir til að fá hann um borð og ekki síst skipstjórinn, því honum fylgdu hressandi og óborganlegir taktar, ullarvettlingar, neftóbak, söngrokur og smitandi hlátur. Vera hans um borð lyfti og bætti móralinn. Jón var mikill sjálfstæðismaður og minnti mig oft á söguhetjuna Bjart í Sumarhúsum en alltaf á jákvæðan hátt og stutt var í hláturinn þegar hitnaði í kolunum. Jón var góður skákmaður og ágætis briddsspilari og las góðar bækur. Á síldarárunum fyrir austan land voru oft löng stím, þá var gott að hafa Jón með sér á vakt, fór hann þá oft á kostum. Einu spaugilegu langar mig til að segja frá. Við vorum á þorskanót á vetrarvertíðinni, baujan var búin að vera úti í talsverðan tíma, það var norðanátt og kalt í veðri. Lóðningar voru á litlu svæði og bátar þétt saman. Þegar bátur fór rétt fyrir aftan okkur heyrði Jón kallað lagó og hélt að það væri Rabbi sem kallað, kippti í sleppikrókinn og nótin fór að renna út. Uppi varð fótur og fit en einhvern veginn tókst að klára hringinn og snurpa. Þegar lokið var við að draga, kom í ljós að ágætis afli var í nótinni, þótt lagóið hefði komið frá öðrum báti, um 10 tonn af fallegum þorski. Jón var fljótur að láta skipstjórann vita að best væri að hann tæki við og höfðu menn gaman af þó mest Rabbi. Sumir geta með návist sinni komið öðrum í gott skap og lífgað upp á tilveruna, slíkur maður var Jón. Hann var góður skipsfélagi sem gott er að minnast. Aðstandendum sendi ég innilegar samúðarkveðjur.

Björgvin Magnússon.

• Efnisyfirlit: Sjómannadagsblað Vestmannaeyja