„Sögur og sagnir úr Vestmannaeyjum/Huldufólkið í lambhúskofanum“: Munur á milli breytinga
(Ný síða: <br> <big><big><center>Huldufólkið í lambhúskofanum.</center></big></big> <br> Sigríður Nikulásdóttir, fyrri kona [[Sigurður Breiðf...) |
m (Huldufólkið í lambhúskofanum færð á Sögur og sagnir úr Vestmannaeyjum/Huldufólkið í lambhúskofanum) |
||
| (2 millibreytingar ekki sýndar frá sama notandanum) | |||
| Lína 3: | Lína 3: | ||
<br> | <br> | ||
[[Sigríður Nikulásdóttir Breiðfjörð|Sigríður Nikulásdóttir]], fyrri kona [[Sigurður Breiðfjörð|Sigurðar Breiðfjörð]] skálds, eignaðist dóttur með [[Otti Jónsson|Otta Jónssyni]] eftir að Sigurður skildi samvistir við hana. Hét hún [[Nikólína Ottadóttir|Nikólína]] og andaðist hún háöldruð nálægt aldamótunum síðustu. Nikólína var mjög trúuð á álfa og alls konar vættaverur. <br> | [[Sigríður Nikulásdóttir Breiðfjörð|Sigríður Nikulásdóttir]], fyrri kona [[Sigurður Breiðfjörð|Sigurðar Breiðfjörð]] skálds, eignaðist dóttur með [[Otti Jónsson|Otta Jónssyni]] eftir að Sigurður skildi samvistir við hana. Hét hún [[Nikólína Ottadóttir|Nikólína]] og andaðist hún háöldruð nálægt aldamótunum síðustu. Nikólína var mjög trúuð á álfa og alls konar vættaverur. <br> | ||
Eftirfarandi saga er eftir henni höfð. Í jarðskjálftunum 1896 bjó Nikólína sem einsetukona í lambhúskofa skammt norður af [[Lönd]]um. Kvöldið, sem hræringarnar byrjuðu, á fýlaferðum seint í ágúst, var Nikólína, sem unnið hafði að fýlareyzlu allan daginn, | Eftirfarandi saga er eftir henni höfð. Í jarðskjálftunum 1896 bjó Nikólína sem einsetukona í lambhúskofa skammt norður af [[Lönd]]um. Kvöldið, sem hræringarnar byrjuðu, á fýlaferðum seint í ágúst, var Nikólína, sem unnið hafði að fýlareyzlu allan daginn, nýlögzt út af, þreytt og syfjuð, búin að lesa bænirnar sínar og signa sig. Kom þá fyrsta hræringin, sem eins og kunnugt er, var mikii. Sagðist þá gamla konan hafa beðið fyrir sér, heitt og innilega, í dauðans angist, því að hún var hrædd um að kofinn mundi hrynja yfir sig áður en nokkur mennskur maður kæmi sér til hjálpar. En í sömu svipan sá hún sem opnaðist hlið inn í vegginn, þó annars væri koldimmt í kofanum, og leit hún þá gömlu huldufólkshjónin, er hún oft hafði orðið vör við í kofanum áður og bjuggu þar í nábýli við hana. Sátu þau við borð og var maðurinn að lesa húslestur, því að þetta var gott huldufólk. Tók hún þetta sem bendingu til sín um að hún gæti verið róleg, og lagðist þegar aftur og sofnaði strax. Hírðist hún síðan ein í kofanum, meðan jarðskjálftarnir gengu.<br> | ||
<small>(Skráð af [[Sigfús M. Johnsen|Sigfúsi M. Johnsen]]).</small> | |||
{{Sögur og sagnir}} | {{Sögur og sagnir}} | ||
Núverandi breyting frá og með 8. júní 2012 kl. 19:52
Sigríður Nikulásdóttir, fyrri kona Sigurðar Breiðfjörð skálds, eignaðist dóttur með Otta Jónssyni eftir að Sigurður skildi samvistir við hana. Hét hún Nikólína og andaðist hún háöldruð nálægt aldamótunum síðustu. Nikólína var mjög trúuð á álfa og alls konar vættaverur.
Eftirfarandi saga er eftir henni höfð. Í jarðskjálftunum 1896 bjó Nikólína sem einsetukona í lambhúskofa skammt norður af Löndum. Kvöldið, sem hræringarnar byrjuðu, á fýlaferðum seint í ágúst, var Nikólína, sem unnið hafði að fýlareyzlu allan daginn, nýlögzt út af, þreytt og syfjuð, búin að lesa bænirnar sínar og signa sig. Kom þá fyrsta hræringin, sem eins og kunnugt er, var mikii. Sagðist þá gamla konan hafa beðið fyrir sér, heitt og innilega, í dauðans angist, því að hún var hrædd um að kofinn mundi hrynja yfir sig áður en nokkur mennskur maður kæmi sér til hjálpar. En í sömu svipan sá hún sem opnaðist hlið inn í vegginn, þó annars væri koldimmt í kofanum, og leit hún þá gömlu huldufólkshjónin, er hún oft hafði orðið vör við í kofanum áður og bjuggu þar í nábýli við hana. Sátu þau við borð og var maðurinn að lesa húslestur, því að þetta var gott huldufólk. Tók hún þetta sem bendingu til sín um að hún gæti verið róleg, og lagðist þegar aftur og sofnaði strax. Hírðist hún síðan ein í kofanum, meðan jarðskjálftarnir gengu.
(Skráð af Sigfúsi M. Johnsen).