„Blik 1960/Tóti í Berjanesi“: Munur á milli breytinga

<br>

Þegar sá maður dvelst hér, er hann einhver kynlegasti kvisturinn í bænum. Öll skyldustörf sín vinnur hann af fremstu getu og fyllstu samvizkusemi og skyldurækni, svo sem vit og geta hrekkur til. Heiðríkja er yfir hugsun hans og góðvild til alls og allra. En stundum er hann sérkennilegur í orðum og meinlega saklaus fyrir glettni og græskulausri kerskni meðbræðranna. Þessi náungi heitir [[Þórarinn Einarsson]] fullu nafni. Hann fæddist 18. marz 1897 í Fljótakróki við Steinsmýri í Meðallandi. Foreldrar hans voru hin valinkunnu sæmdarhjón [[Einar Einarsson]] bóndi og [[Þuríður Elíasdóttir]]. Þessi hjón bjuggu um skeið á Kársstöðum í Landbroti og síðan að Norður-Fossi í Mýrdal. Þaðan fluttust þau hingað til Vestmannaeyja árið 1922. Eftir 10 ára dvöl hér, eða árið 1932, fluttust þau til Reykjavíkur í hornið hjá Höllu dóttur sinni þar.  <br>

Einar bóndi dó 1942, áttræður að aldri. Þuríður húsfreyja kona hans dó 1948, 77 ára.<br>

„Ertu ekki enn bindindismaður,“ spyr ég. „Jú, alltaf öðru hvoru og samtals hefi ég verið það í mörg ár. Margra  funda í Sunnu minnist ég með ánægju, og marga ræðuna flutti ég þar. Suma hneykslaði ég, öðrum vakti ég kátínu.“ <br>

„Hefurðu sótt stúkufundi nýlega?“ „Nei, ekki nú lengi, því að holdið er veikt, þó að andinn sé að sönnu reiðubúinn. Og sérstaklega er það í veikara lagi, þegar ég dvel austur í Vík og þar í grenndinni. Annars hefi ég ekki bragðað áfengi í hálft annað ár. Síðasta staupið drakk ég austur í Vík, þegar vinur minn B.B. átti sjötíu ára afmæli. Síðan hefi ég verið í ströngu bindindi og hefi heitið því að vera það héðan af til æviloka.“ <br>

Einu sinni var ég skipstjóri hjá Sigga. Sú upphefð stóð í tvo tíma. Þá var varpan úti, ég stýrði og vélin gekk. Ég vildi ekki vera minni fiskimaður en skipstjórinn sjálfur. Þess vegna langaði mig inn fyrir línuna. Þar þóttist ég vita af nógum fiski. En ég vogaði það ekki. Þó aflaði ég vel, fékk hálffulla vörpu af vænum fiski eða 10-skiptan poka, minnir mig. Þá græddi Siggi vissulega á mér. Ég átti auðvitað að fá skipstjórahlut, en fékk ekki baun fram yfir hásetahlutinn.“ <br>

Og Tóti heldur áfram að segja frá: „Ég ætlaðist til þess, að mesta ævintýri lífs míns ætti sér stað, þegar ég var fimmtugur. Ég dvaldist þá austur í Vík í Mýrdal og ætlaði að halda veizlu, svo að um munaði. Ég hafði dregið að mér margskonar veizluföng, sem ég óska ekki að nefna. En viku fyrir afmælið gerðist svo sorglegur atburður á heimilinu, að af veizluhöldunum varð ekkert. Þetta voru mér mestu vonbrigði í lífinu.“ <br>

Tóti varð hikandi. „Ek-ek dreypti á því aðeins, með þeirri vissu, að landhelgi Sunnu næði ekki austur að Hafursey.“ — Svo tjáir Tóti mér, að ferð þessi hafi ent með því, að tveir úr hópnum hafi dottið af baki og Bakkus velt þeim upp úr forarpollum og leirflögum. Þannig útleiknir voru þeir við kirkjuvígsluna og sátu inni í kór, eins og vera bar, því að þetta voru tveir skriftlærðir sveitarhöfðingjar. <br>

Nú er Tóti húseigandi í Vík í Mýrdal. Býr þar í einsetu við góðan orstír. Hér vinnur hann á vertíð og þykir drjúgur verkmaður. Það er verkstjórum hér sómi og lof, að þeir líða ekki gárungum að hafa Tóta að skotspæni. Tóti er trúr í störfum og vinur vina sinna, heill og í rauninni hamingjunnar barn, ef litið er dýpra og útfyrir hinn „skammsýna, markaða baug“.

{{Blik}}