„Geirfuglaskersviti“: Munur á milli breytinga
Ekkert breytingarágrip |
Ekkert breytingarágrip |
||
| (2 millibreytingar ekki sýndar frá 2 notendum) | |||
| Lína 12: | Lína 12: | ||
* '''Byggingarár:''' 1956 | * '''Byggingarár:''' 1956 | ||
* '''Byggingarefni:''' | * '''Byggingarefni:''' Járnklædd timburgrind. | ||
* '''Hönnuður:''' Axel Sveinsson verkfræðingur. | * '''Hönnuður:''' Axel Sveinsson verkfræðingur. | ||
| Lína 18: | Lína 18: | ||
Vitinn á [[Geirfuglasker]]i var reistur 1956 og var rafvæddur með sólarorku árið 1993. Vitinn er ekki stór, 2,2 m á hæð, 0,9 m breiður og 1,3 m djúpur. Lág járngrind er ofan á klefanum og þar stendur 0,8 m hátt ljósker. | Vitinn á [[Geirfuglasker]]i var reistur 1956 og var rafvæddur með sólarorku árið 1993. Vitinn er ekki stór, 2,2 m á hæð, 0,9 m breiður og 1,3 m djúpur. Lág járngrind er ofan á klefanum og þar stendur 0,8 m hátt ljósker. | ||
Ákveðið var að reyna uppsetningu vita á Geirfuglaskeri eftir góða reynslu af öryggi Þrídrangavitans. Vel var tekið í verkefnið og kom vitaskipið Hermóður til Vestmannaeyja 26. júní 1956 með vitahúsið fullsmíðað í heilu lagi. Húsið er tveir metrar á hæð og 1,3 á lengd og 1,1 á breidd. Þótt húsið sé lítið þá er það sterkbyggt og níðþungt. Það var því enginn leikur að koma húsinu upp á skerið og var handafl úrvalsmanna eini togkrafturinn. Áhættusamt var að draga húsið upp vegna þess að það festist alltaf undir hverri bjargbrún og þurfti því einn maður að fylgja því alla leið upp. Þegar húsið var komið á sinn stað var haldið heim til Friðarhafnar. Næsta dag fór minni hópur út í Geirfuglasker til þess að setja vitann upp og klára verkið. Vitaljósið var kveikt þennan dag, þann 28. júní 1956 og var það Eyjólfur Gíslason sem kveikti ljósið. Gist var um nóttina í tjaldi á grasflöt uppi á skerinu. Ekki er vitað til þess að áður hafi verið sofið í eynni og varla eftir þetta. Seinna um haustið var farið aftur út í eyna og lagður járnkeðjuvegur upp á Geirfuglasker til styrktar og öryggis mönnum sem þurftu að fara einu sinni á ári í eyna til að skipta um gaskúta í vitanum. | |||
{{Heimildir| | {{Heimildir| | ||
* Eyjólfur Gíslason. Vitinn á Geirfuglaskeri. ''Sjómannadagsblað Vestmannaeyja'' 1983. bls. 39-44. | |||
* Guðmundur Bernódusson, Guðmundur L. Hafsteinsson og Kristján Sveinsson. ''Vitar á Íslandi.'' Kópavogur: Siglingastofnun Ríkisins, 2002. | * Guðmundur Bernódusson, Guðmundur L. Hafsteinsson og Kristján Sveinsson. ''Vitar á Íslandi.'' Kópavogur: Siglingastofnun Ríkisins, 2002. | ||
}} | }} | ||
[[Flokkur:Vitar]] | |||
Núverandi breyting frá og með 18. júní 2006 kl. 20:48
| Á Heimaey |
|---|
| Í úteyjum |
- Staðsetning: 63°19,1´n.br., 20°29,1´v.lgd.
- Ljóseinkenni: Fl W 15 s.
- Sjónarlengd: 7 sjómílur.
- Ljóshæð fyrir sjónarmáli: 55 metrar.
- Vitahæð: 3,2 metrar
- Byggingarár: 1956
- Byggingarefni: Járnklædd timburgrind.
- Hönnuður: Axel Sveinsson verkfræðingur.
Vitinn á Geirfuglaskeri var reistur 1956 og var rafvæddur með sólarorku árið 1993. Vitinn er ekki stór, 2,2 m á hæð, 0,9 m breiður og 1,3 m djúpur. Lág járngrind er ofan á klefanum og þar stendur 0,8 m hátt ljósker.
Ákveðið var að reyna uppsetningu vita á Geirfuglaskeri eftir góða reynslu af öryggi Þrídrangavitans. Vel var tekið í verkefnið og kom vitaskipið Hermóður til Vestmannaeyja 26. júní 1956 með vitahúsið fullsmíðað í heilu lagi. Húsið er tveir metrar á hæð og 1,3 á lengd og 1,1 á breidd. Þótt húsið sé lítið þá er það sterkbyggt og níðþungt. Það var því enginn leikur að koma húsinu upp á skerið og var handafl úrvalsmanna eini togkrafturinn. Áhættusamt var að draga húsið upp vegna þess að það festist alltaf undir hverri bjargbrún og þurfti því einn maður að fylgja því alla leið upp. Þegar húsið var komið á sinn stað var haldið heim til Friðarhafnar. Næsta dag fór minni hópur út í Geirfuglasker til þess að setja vitann upp og klára verkið. Vitaljósið var kveikt þennan dag, þann 28. júní 1956 og var það Eyjólfur Gíslason sem kveikti ljósið. Gist var um nóttina í tjaldi á grasflöt uppi á skerinu. Ekki er vitað til þess að áður hafi verið sofið í eynni og varla eftir þetta. Seinna um haustið var farið aftur út í eyna og lagður járnkeðjuvegur upp á Geirfuglasker til styrktar og öryggis mönnum sem þurftu að fara einu sinni á ári í eyna til að skipta um gaskúta í vitanum.
Heimildir
- Eyjólfur Gíslason. Vitinn á Geirfuglaskeri. Sjómannadagsblað Vestmannaeyja 1983. bls. 39-44.
- Guðmundur Bernódusson, Guðmundur L. Hafsteinsson og Kristján Sveinsson. Vitar á Íslandi. Kópavogur: Siglingastofnun Ríkisins, 2002.