„Sögur og sagnir úr Vestmannaeyjum/Alþýðukveðskapur í Vestmannaeyjum II.“: Munur á milli breytinga

Í sumardagsveizlum áður fyrri, voru þreyttar stórar drykkjur. Einhverju sinni var Ólafur í sumardagsveizlu, þar sem vínföng þrutu, er leið á nóttina. Var þá horfið að því ráði, að senda nokkra gestanna til [[Jóhann J. Johnsen|Jóhanns Jörgen Johnsen]] veitingamanns í [[Frydendal]] til þess að reyna að fá bætt úr vínleysinu. Var Ólafur einn sendimannanna. Var Jóhann tregur til að selja vínið, því öll sala var bönnuð um nætur. Þó fóru svo leikar, að hann hleypti einum manni inn til þess að taka við víninu. Þá kvað Ólafur í orðastað veitingamannsins:

::::eftir skemmtun trauða,<br>  

::::upp á líf og dauða.<br>

Einhverju sinni sá Ólafur stúlku og pilt á stefnum. Þá varð honum þessi vísa á munni:

::::gleðin bjó þar staka, <br>

::::ungan spóa eg þar sá <br>