„Blik 1953/Per Sivle“: Munur á milli breytinga

Gamalt orðtæki segir: „Þegar neyðin er stærst, er hjálpin næst“. Þetta á sér æði oft stað í lífi þjóðanna ekkert síður en í lífi okkar einstaklinganna.<br>

Þetta orðtæki hefur sannazt glögglega í sögu frændþjóðanna, Norðmanna og Íslendinga. Fáar þjóðir lifðu ömurlegri neyðartíma svo öldum skipti við ófrelsi og kúgun en þessar frændþjóðir. Andlegt slén og efnaleg fátækt þrengdi hvarvetna að.<br>

Jú. Þorsteinn skar í ígerðina, það gjörði hann. ,,Hér er eitthvað hart inni fyrir,“ sagði hann. Og svei mér þá, ef hann ekki allt í einu dró út nál, og hvort sem þið trúið mér eða ekki, þá get ég bölvað mér upp á það, að blár silkiþráðarspotti var í nálarauganu, já, svo sannarlega. „Þarna færðu nálina þína aftur, kelli mín,“ sagði ég. En þá varð læknirinn alveg steinhissa. Og hann afréð, að nálin, eins og hún kom fyrir, skyldi sendast læknaskólanum í Osló. Þar skyldi hún geymast í glasi sem tákn og guðsundur, sagði  hann.  Þar er hún enn þann dag í dag. Og skyldi eitthvcrt ykkar koma þangað, þurfið þið ekki annað en ganga inn um dyrnar og bera kveðju mína og hans Þorsteins, og þá fáið þið að sjá með ykkar eigin augum, að ég hefi ekki logið einu einasta orði.<br>

Þegar ég sagði honum gamla Skóla-Knúti frá þessu atviki, sagði hann, að þetta væri samkvæmt biblíunni, því að þar stæði, að það skyldi koma fram í þriðja og fjórða lið, og Ingibjbrg litla var einmitt þriðji liðnrinn.