„Blik 1953/Göngur“: Munur á milli breytinga

Ungur drengur hlakkar til haustsins í fyrsta sinni, því að nú á hann að fá að fara í göngur. Allir ungir menn hlakka til gangnanna og ef til vill þeir fullorðnu líka, þótt þeir láti ekki á því bera. Enginn fær að fara á fjallið, fyrr en hann er orðinn 14 ára, og einungis hinir tápmestu og harðfengustu eru teknir leitarmenn svo ungir. Það er allra veðra von uppi á heiði, þegar komið er haust, og þá getur farið af gamanið. <br>

Hann hafði verið fermdur í vor, í sumar varð hann 14 ára. Og í haust á hann að fara í göngurnar, því að faðir hans er lasinn og treystir sér ekki. Þetta er þó einu skilyrði háð: að fjallkóngurinn afsegi hann ekki. En faðir hans hittir fjallkónginn að máli, og hann ætlar að taka drenginn sem fullgildan leitarmann, en þá verður hann líka að vera fullgildur leitarmaður, segir faðir hans. Hvílíkur fögnuður. Hvort hann skyldi ekki sýna fjallkónginum og öðrum, að hann væri ekkert barn lengur, 14 ára karlmaður.<br>