„Blik 1969/Hjónin Sigfús og Jarþrúður Johnsen“: Munur á milli breytinga

Sumir menn verða ágætastir af útgerð sinni og aflaföngum. Aðrir af baulum sínum og búskap. Sumir feður verða ágætastir af burum sínum og börnum öllum, svo barnabörnum, ef barnalánið er með. Sumir af þjónslund sinni við stjórnmálagarpa og eiginhagsmunamenn.                                  

Þá tímar líða, munu hjónin [[Sigfús M. Johnsen]] og kona hans, fyrrverandi bæjarfógetahjón í Vestmannaeyjum, verða ágæt talin af góðvild sinni og höfðingsskap gagnvart Vestmannaeyjakaupstað, íbúum þar og komandi kynslóðum hér í byggð, fæðingarbyggð hans. Vonandi verður Sigfús M. Johnsen ágætur talinn af arfa sínum og afkomendum, en ágætastur af andlegum afrekum sínum í þágu byggðar sinnar, fyrir hið mikla sögurit sitt, Sögu Vestmannaeyja, er Ísafoldarprentsmiðja gaf út 1946 í tveim bindum, og svo allt annað, sem        hann hefur samið, skrifað og skráð um fólk í Eyjum, ættir, líf og störf. Töluvert af þeirri fræðslu hefur ekki enn komið fyrir almenningssjónir. Þó eru þessi afrek hans og fræðslustörf ekki einustu ástæðurnar fyrir því, að ég bið Blik að geyma nokkur orð um þessi mætu hjón að þessu sinni. Þau hafa í góðvild sinni til byggðarlagsins og höfðingsskap gefið Vestmannaeyjakaupstað gjöf, sem aldrei verður til fjár metin, svo verðmæt er hún. Hér á ég við málverkasafn það, er þau með kaupsamningi dagsettum 18. jan. 1967 seldu bænum að nafninu til, en það er að viti kunnugra manna, sem vaxnir eru þar um að dæma, gjöf að langmestu leyti en ekki sala. Kem ég að því síðar í greinarkorni þessu.