„Blik 1937, 2. tbl./Vorið og eyjan okkar“: Munur á milli breytinga

'''VORIÐ OG EYJAN OKKAR'''<br>

og grundirnar gróa...“<br>

FÁ  vísuorð eru ofar í hugum okkar þessa dagana; og þau kvæði og stökur, sem hrjóta fram á varir okkar, eru um vorið. Og detti einhverjum í hug að raula eitthvað, er það um gróanda, sunnanvind og vorboðann.<br>

Jafnvel útvarpið hefir hrifist með af vorkomunni og leikur nú vorsónötur og fleiri lofsöngva í ýmsum tónlistarbúningum um vorkomuna. Skáldin taka saman vorkvæði eða kvæði þeirra fá léttleika og draumblæ vorsins.<br>

Fræin, sem hafa verið hulin niðri í grassverðinum, mosanum eða moldinni, sprengja hýðið með spírum sínum. Við sjáum ljósgræna nýgræðingsnálina, en ánamaðkurinn ljósgráa rótarangana fikra sig niður í moldina til þess að sækja þangað fæðu og festu. Skollafætur (elting), vortúnblóm, fíflar og steinbrjótar byrja að stinga fram kollunum og móarnir sindra í sólskininu af smjörvíði (grasvíði) og á morgnana skína daggardroparnir eins og gimsteinar á maríustakksblöðunum.<br>

Horblaðkan, tágamuran og fjöruarfinn byrja að teygja úr sér í fjörusandinum. Jafnvel fjörugróðurinn með sínum dumbungs lit, virðist reyna að gera sitt til að fagna ylnum. Sölin og blóðhimnan verða rauðari, fjörugrösin og sjókræðan dumbrauðari og þangið gulgrænna.<br>

moldvarpa. Heldurðu, að þú látir það ekki vera að ausa á

mig mold eins og í fyrra, þegar þú ferð að hreinsa út hjá

að ég varð blindaður af moldinni. Ég hef verið að hugsa um

það í allan vetur, að varna þér

Þannig getur hver einstaklingur látið sér detta í hug hitt og þetta, ef honum er reikað út um eyjuna okkar og þá einkum um þetta leyti árs, þegar eyjan er að skipta litum, vetrargestirnir að kveðja og sumargestirnir að koma.  Við mennirnir, sem næstum því er hægt að segja um, að lifum í átthagafjötrum, hljótum því að fagna yfir hverri breytingu, sem verður á umhverfi okkar. Fyrsta dag þessa mánaðar kvöddu vetrargestirnir. Sumir flugu suður á bóginn, aðrir norður, í fylgd með öðrum farfuglum frá suðlægum löndum. Daglega heilsuðu smá hópar eyjunni. Sumir tóku sér hvíld í móunum eða í fjörunni, meðan aðrir fljúga áfram.<br>

Ný og ný blóm reka fram kollinn. Alltaf er sitthvað nýtt að skoða úti í náttúrunni á þessari litlu eyju okkar. Mörgum virðist hún lítil, en hún er ekki eins smá, þegar henni er kynnst. Það er vel farið, að maður sér daglega fleiri og fleiri taka sér gönguferðir út um eyjuna. Unglingar hendast upp á hina hæstu hnúka. Fjölskyldufólk tekur sig upp á sunnudögum og finnur sér laut eða stað til að drekka sér kaffisopa. Væri hægt að gera þessar gönguferðir almennari meðal þess fólks, sem stundar innivinnu t. d. húsmæður, væri mikið fengið. Unglingana þarf að fá af götunni og út á víðavang, frá hættum, ryki, og öðru því, er bæjarlífi fylgir. En þó þarf þess að gæta, sem vill of oft brenna hér við og það er klifrið og tildrið á mörgum unglingum utan í björgum og hömrum. Það er mikilmennskan og montið að klifra hamarinn, heldur en að labba  götuslóðann,  alfaraveg.<br>

Og eitt er það ennþá, sem benda verður fólki á, sem leggur í gönguferðir, að skemma ekki annara eignir með því að ríða niður girðingar, ganga yfir tún og garða og svo að láta þá fugla í friði, sem egg eiga á víðavangi, t.d. æðarfugl.<br>

Það er von mín og trú, að hér eins og annarsstaðar hefjist aukið útilíf, það verði hægt að rekast á fleiri og fleiri hópa glaðværrar æsku, sem leitar styrkleika við að ganga brattann, heilbrigði með því að þenja út lungun með hreinni hafgolu í stað vindlingareyks. Ungt fólk, sem örfast til dáða við að leggja brattann að baki sér og mætir erfiðleikum lífsins með orku, hreysti og lífsgleði, sem er sótt út í náttúruna í hópi glaðværra jafningja.