„Sjómannadagsblað Vestmannaeyja 1989/Minning látinna“: Munur á milli breytinga

Venjan hefur verið undanfarin ár að látinna sjómanna sé minnst í Sjómannadagsblaði Vestmannaeyja og svo verður einnig nú. Að þessu sinni getum við þakkað Skaparanum að hér hefur ekki orðið manntjón vegna slysa á sjó, þótt nýliðin vertíð hafi verið hörð og tíð slæm. Fyrir slíkt má þakka og er gert. Hinu skal ekki gleyma að ýmsir eiga um sárt að binda, þeir sem misst hafa ástvini sína, þótt ekki hafi sjórinn heimt þá. Sjómannadagsblaðið vottar aðstandendum látinna dýpstu samúð og óskar þeim Guðs blessunar.

Kynni mín af Hauki hófust skömmu eftir „gos" í gegnum fósturson minn, þá átta ára snáða, er þeir áttu samleið í bekkjabíl heim af Þjóðhátíð.<br>

Og af þessu má sjá að Haukur var „pennavinur" enda skrifaðist hann á við fjölda fólks í öllum heimsálfum. Þessi söfnun og frístundaiðja sjómanns væri vel þess virði að varðveitast á [[Byggðasafn Vestmannaeyja|Byggðasafni Vestmannaeyja]].

Hingað til Eyja fluttist hann skömmu eftir 1950 og gerist þá sjómaður á ýmsum bátum, fyrst á m/b Unni VE, með Þórði Stefánssyni, þá var hann einnig lengi hjá [[Helgi Bergvinsson|Helga Bergvinssyni]] á m/b Stíganda, bæði á vetrarvertíðum og á síldveiðum fyrir Norðurlandi, og var oft minnst á þau árin með bros á vör.

Skömmu eftir að hann fluttist alfarið til Eyja þá kynntist hann Halldóru Ármannsdóttur frá Laufholti hér í bæ, og þau felldu hugi saman og giftu sig hinn 31. des. 1954, og hófu þá búskap að Seljalandi og bjuggu þar í nokkur ár, eða þar til að þau fluttu í eigið hús, sem þau byggðu að Boðaslóð 7.<br>

Okkar seinasti fundur að Boðaslóð var miðvikudaginn 3. ágúst s.l. og það kvöld var hann fluttur helsjúkur á Sjúkrahúsið hér, og þaðan á Landspítalann, og þaðan var honum ekki afturkvæmt.<br>

::'''[[Páll Árnason (Múrari)|Páll Árnason]]'''

Elías Sveinsson var jarðsunginn 19. júlí s.l. frá Landakirkju í Vestmannaeyjum.<br>

Þannig líður tíminn við störf og hugðarefni fyrsta og annan áratuginn í ævi Arthurs. Þegar hann svo er kominn skammt á þriðja tuginn, nánar tiltekið árið 1925, býðst honum starf í Vestmannaeyjurn sem mótoristi á bátnum „Sæbjörgu". Hann ákveður að taka boðinu, enda alinn upp á eyju og hafði kynnt sér meðferð véla. Arthur kann fljótt vel við starfið. Þar kynnist hann Ragnheiði dóttur hjónanna í Brautarholti. Þau giftast haustið 1929 og búa í góðu hjónabandi í þrjú ár. Þau eignast þrjú börn, tvo syni og eina dóttur. En starf húsbóndans er annasamt. Hann var mikið fjarverandi yfir sumartímann, fór þá á síld til Norðurlands eða stundar aðrar veiðar. Og þar kemur að þau Ragnheiður og Arthur slíta samvistum. Nokkru seinna kynnist Arthur Katrínu Gunnarsdóttur frá Hólmum í Landeyjum sem er kennari að mennt. Þau giftast árið 1935 og búa í Vestmannaeyjum næsta áratuginn, en þá taka þau sig upp og flytja til Reykjavíkur. Arthur stundaði sjómennsku öll stríðsárin af miklum dugnaði og farnaðist vel. Flest þau ár mun hafa verið lítið um frí frá störfum.<br>

Ég hafði áður kynnst Arthur í Vestmannaeyjum, þar sem við vorum nágrannar. Frá honum stafaði dugnaður og ferskleiki sem hreif mann. Hann var glaður að jafnaði, þó að undirtónninn væri yfirvegaður, enda hafði hann kynnst harðræði og erfiðleikum strax á bernsku- og æskuskeiði. Nú atvikaðist það svo hér í Reykjavík, að við Arthur verðum aftur nágrannar. Hittumst við oft og hafði Arthur alltaf margt að segja. Naut hann lífsins á ýmsan hátt. Þegar svo aldurinn fór að segja til sín, tók hann sér fyrir hendur að bera út Morgunblaðið í hverfi sínu. Þegar hann er kominn fast að áttræðu, er honum ráðlagt að fara á sjúkrahús til skoðunar. Telja þá Morgunblaðsmenn að rétt sé að fá nýjan mann til útburðar, en það vill Arthur ekki, heldur aðeins til afleysinga. Skömmu eftir áttræðisafmælið byrjar hann svo starfið að nýju, því hann vildi finna „hitann í sjálfum sér og sjálfs síns kraft til að standa mót".<br>

Í útgerð skiptast á skin og skúrir og vissulega koma fyrir erfiðir tímar þegar óhöpp steðja að, en þá er sigrast á þeim með þrautseigju og þolinmæði og ekki gefist upp þó á móti blási, upp styttir öll él um síðir. Einar vissi það og hann gnæfði yfir þegar hann sagði: við „reddum" þessu strákar, og það varð að lokum með ómældri vinnu þeirra bræðra. Milli vina stóð ekki styrr, allir voru jafningjar hvort sem siglt var um sæinn eða setið heima í stofu, engin stéttaskipting, sem gert hefði umræður allar erfiðari. Ein af hans lífsins gjöfum var léttlyndi, grín og gaman þegar slegið var á létta strengi var hann hrókur alls fagnaðar og lífið var í æðra veldi. Þegar hans góðlátlega grín hljómaði um stofuna voru veikindi svo framandi og dauðinn ekki nálægur, en við höfðum þá trú að við myndum aldrei deyja að eilífu, okkar biðu önnur heimkynni, bak við luktar dyr þar sem sálirnar yrðu auðgaðar visku og kærleika. En það setti að okkur sáran trega er í ágústmánuði s.l. kom í ljós að Einar var alvarlega veikur og var fluttur á sjúkrahús í Reykjavík. Þar kom í ljós að læknavísindin höfðu ekki yfir að ráða þeim mætti er tryggt gæti bata. Því kom hann heim aftur með trú sína á mátt sinn og megin, breytt mataræði, huldar vættir, og að neita sér um allt heilsuspillandi, gæti sigrað sjúkdóminn og hann varð vonbetri um framtíðina. Allir lögðu sitt af mörkum, systkini, vinir og ættingjar, og það var beðið og vonað. Það ætti ekki að særa neinn þótt eitt nafn væri nefnt. Þuríður Geirsdóttir, systurdóttir hans, sem allt frá upphafi veikinda hans vék aldrei frá beði hans og studdi hann á erfiðum stundum. Kvöldið fyrir andlát sitt kvaddi hann hana hinstu kveðju. Allt frá barnæsku hafði hún verið eftirlæti Einars, sem reyndist henni sem besti faðir og voru ætíð miklir kærleikar með þeim.<br>

Að síðustu kveð ég kæran vin, hafi hann þökk fyrir allt og allt. Ef til vill eigum við eftir að hittast „Við brunninn bak við hliðið" og riíja upp það fallega lag, sem þú hélst svo mikið upp á.<br>