„Blik 1973/Jón Sveinbjörnsson kennari“: Munur á milli breytinga

Sú kynslóð, sem nú er að alast upp að síðari hluta tuttugustu aldarinnar, hefur öðlazt aukna menntun á mörgum sviðum, bæði andlegum og tæknilegum. Einnig hefur hún öðlazt betri efnalega afkomu, bætt lífsþægindi ásamt mörgu öðru, sem oflangt yrði upp að telja. Allt þetta er vissulega vert að meta og þakka. Sú var tíðin, að nálega öll þessi lífsins gæði voru sem lokaður heimur fyrir okkur, sem vorum að stíga okkar fyrstu spor í tímanna rás fyrir og eftir síðustu aldamótin, svo að ekki sé farið lengra aftur í tímann. En þá var frelsisbarátta þjóðarinnar mál málanna. Hún var á fyrstu áratugum aldarinnar farsællega til lykta leidd, eins og kunnugt er. En fleiri framfaramál þjóðarinnar voru þá í deiglunni. Þau voru síðar borin fram til sigurs. Þar á meðal var aukin barnafræðsla almennings. Hið mikilvægasta heillaspor stigið.  <br>

Sá maður, sem einna fyrstur manna beitti sér fyrir fræðslumálum á alþingi, var Sighvatur Árnason, þingmaður Rangæinga 1865—1867 og 1875—1902. Það var hann, sem bar fram á alþingi 1879 frumvarp um aukna barnafræðslu. Og var það samþykkt, og varð að lögum að greiða kr. 2.500,00 úr landssjóði til þessara mála. — Áður voru það heimilin, sem að flestu leyti sáu um barnafræðsluna. En eftir þetta varð skólaskylda barna að lögum og börnum komið til náms, ef heimakennsla var ekki fullnægjandi. <br>