„Blik 1949/Sigurbjörn Sveinsson, skáld sjötugur.“: Munur á milli breytinga

:::::::::::~

„Hefurðu lesið ævintýrið „Engilbörnin“ eftir [[Sigurbjörn Sveinsson]]? spurði Anna Höllu skólasystur sína. „Já, ég hefi nú lesið það“, sagði Halla, “en ég hefi ekki fyllilega getað tileinkað mér efni þess eða skilið skáldið.“<br>

Anna skildi ævintýrið, því að móðir hennar hafði skýrt það fyrir henni. Síðan hafði Anna lesið það margsinnis og kunni þetta gullfagra ævintýri næstum utanbókar. Svo skilgreindi hún efni þess fyrir Höllu. Í ævintýrinu tjáir skáldið okkur trú sína á  mátt  bænarinnar, bænar í sterkri trú, von og kærleika. Í einhverri mynd berst hjálpin þeim, sem biður, sem knýr á í heitri trú. Guð elskar göfugt hjarta ungmennisins og bænheyrir það. Trúin er áttavitinn, hnoðað, sem vísar leiðina til sannrar farsældar og manndóms.<br>

:::::::::::~

Sigurbjörn Sveinsson er Húnvetningur. Faðir hans dó, þegar hann var í barnæsku. Sigurbjörn varð snemma mömmudrengur og unni móður sinni framar öllu. Mildi hennar og göfgi og hjartagróin trúrækni yljuðu hjarta drengsins, glæddu og mótuðu hug hans og skapgerð.<br>

Hinar einlægu og göfugu tilfinningar, sem birtast í sögum og ævintýrum Sigurbjarnar Sveinssonar og orkað hafa mest og bezt á hug og hjarta barna og unglinga, sem lesa bækur hans, eru endurvarp þeirra göfugu tilfinninga og ástríka hjartalags, sem hann naut sjálfur við brjóst mætrar og göfugrar móður. Sagan “Snjóbrúin“ í „Bernskunni“ veitir okkur ljósa hugmynd um  móðurina og áhrif hennar á litla drenginn sinn. Það er drengnum og síðar skáldinu ómetanleg gæfa, hversu vel hann kann að meta móður sína, þessa fátæku, hjartahreinu  alþýðukonu, sem fórnar öllu fyrir börnin sín. Mörgum ungmennum mundi farnast betur en raun ber vitni, ef þau hefðu þetta fordæmi Sigurbjarnar Sveinssonar að leiðarljósi, því að mörg er móðirin mæt og góð en vanvirt og misskilin. Snemma vaknaði sú von hjá Sigurbirni Sveinssyni, að önnur ungmenni mættu njóta yls og áhrifa móður hans. Þegar hann var 15 ára gamall, tjáir hann móður sinni í bréfi þessar vonir sínar. Hann segir þar: “Ég vona, að þau frækorn beri einhvern ávöxt, sem þín hollmálga tunga sáði í hjarta mitt.“ Þegar móðir Sigurbjarnar varð áttræð, skrifar hann henni m.a. þessar línur: “Að baki þér liggur braut lífsins, og þú stendur í kvöldroða ellinnar, krýnd heiðri og sæmd, en fram undan blasir við fögur eilífð.“<br>

Börn þessarar merku móður krýndu hana heiðri og sæmd með lífi sínu og starfi. Þess hlutskiptis vildi ég einlæglega óska öllum mæðrum, og þeirrar gæfu vildi ég óska öllum ungmennum.<br>

::[[Þorsteinn Þ. Víglundsson|'''Þ. Þ. V.]]'''