„Bókasafn Vestmannaeyja“: Munur á milli breytinga

Árið 1918 fengu Vestmannaeyingar [[kaupstaðarréttindi]] og við það varð sýslubókasafnið að Bæjarbókasafni. Vegna lélegs húsnæðis drógust útlán saman og margar merkar bækur voru með þykkt myglulag og því nánast ónýtar. Safnið var endurreist á árinu 1924 að tilstuðlan [[Hallgrímur Jónsson|Hallgríms Jónassonar]] kennara, en hann skrifaði grein í bæjarblaðið [[Skjöldur|Skjöld]] og hvatti eindregið til opnunar. Kreppuárin komu harkalega niður á safninu því fjármagn dróst saman bæði frá bæjarsjóði og ríki. Á samdráttartímum leitar almenningur í afþreyingu og þá aukast útlán á bókasöfnum, enda varð reyndin sú þá. En bókaeign safnsins var einungis 2.200 bindi og þeir lánþegar sem höfðu verið lengi í safninu fundu lítið sem ekkert við sitt hæfi. Sá yfirmaður sem starfað hefur lengst við safnið er [[Haraldur Guðnason]]. Hann hóf störf árið 1949 og hætti árið 1978. Þegar hann tók við safninu var bókaeignin 3000 bindi. Haraldur var mikil driffjöður fyrir safnið, hann kom á ýmsum breytingum sem eru enn í fullu gildi. Aðalbaráttumál hans var að koma ört stækkandi safni í viðunandi húsnæði og árið 1977 flutti safnið í nýbyggt húsnæði Safnahúss, sem hýsir Bókasafn, Byggðasafn, Listasafn, Ljósmyndasafn og Héraðsskjalasafn.