„Blik 1980/Fyrsti gúmmíbjörgunarbáturinn“: Munur á milli breytinga

Þá snéri ég mér samdægurs til Skipaskoðunar ríkisins og hitti að máli skipaskoðunarstjóra, sem þá var Ólafur Sveinsson. - Ólafur taldi, að ýmis vandkvæði væru á bátum þessum, svo að þeir kæmu varla til greina með að verða viðurkenndir af Skipaskoðuninni. - Við ræddum nú má1 þetta fram og aftur. Spurði ég hann þá, hvernig björgunartæki hann ætlaðist til að yrðu á þessum mótorbátum, sem þeir með bréfi sínu hefðu gert kröfu til að hefðu björgunarbát eða - fleka innanborðs. - Kvaðst hann gera ráð fyrir, að á vélbátunum yrðu tunnuflekar eða trébátar. Þá spurði ég: Hvar á að koma slíkum bátum eða flekum fyrir á vélbátum, sem ekki eru stærri en rúmar 20 smálestir? - Féllst hann þá á, að trébátur kæmi varla til greina en lét sér til hugar koma, að tunnuflekarnir kæmu þar til greina.<br>

Áður en við skildum, fékk ég Ólaf til að koma með mér inn í Kveldúlfshúsin til þess að athuga nánar báta þessa. Síðan var afráðið, að ég skyldi mæta á skrifstofu skipaskoðunarstjóra kl. 10-11 daginn eftir. Hét hann þá að fylgja mér og athuga nánar björgunartæki það, sem ég hugðist kaupa.<br>

Daginn eftir kom skipaskoðunarstjóri með mér til þess að skoða bátinn. Með honum voru þrír starfsmenn hans. Við fengum bátinn lánaðan í húsakynni skipaskoðunarstjóra. Á spjaldi, sem fest var við umbúðirnar, stóð, að þetta væri 9 manna bátur óyfirbyggður. (Ekkert tjald yfir honum). - Honum fylgdu tvær árar, kolsýrufyllt flaska, til að blása hann upp, og handdæla. Einnig stóð á spjaldi þessu, að verksmiðjan hefði afhent bátinn fyrir tveim árum.<br>

Var nú skotið á bátinn úr flöskunni, og skoðuðu þeir hann lengi og gaumgæfilega. Síðan var báturinn tæmdur og svo blásinn upp að nýju. Það tók um 20 mínútur að blása bátinn upp með handdælunni. Þegar síðasta kolsýruflaskan hafði verið tæmd í bátinn, var ákveðið, að hann skyldi vera þannig uppblásinn til næsta dags.<br>

<center>[[Mynd: 1980 b 16.jpg|ctr|400px]]</center>

<br>

{{Blik}}