„Sjómannadagsblað Vestmannaeyja 1985/ Minning látinna“: Munur á milli breytinga

Árið 1947 fluttist Jón til Reykjavíkur. Stuttu síðar seldi hann Sveinsstaði og keypti hús í Blesugróf. Fluttist móðir hans og yngri bróðir með honum. Síðar réðst Jón á bát sem var í vöruflutningum frá Reykjavík til Hvalfjarðar og voru þeir aðeins tveir á bátnum allt árið um kring. Hann var í þessum flutningum í þrjú ár og bjó þá á Laugavegi 28 með Veroniku Ólafsdóttur frá Bjargi í Vestmannaeyjum, sem nú lifir mann sinn. Þar leigðu þau neðri hæðina sem Sigurbjörg Sigurðardóttir og Árni Gíslason frá Stakkagerði hér í bæ áttu. Nokkrum árum seinna fluttust þau frá Sigurbjörgu og Árna og keyptu húsið nr. 10 við Mjölnisholt, neðri hæðina, og þar bjó Jón til dauðadags.<br>

'''Georg Þorkelsson frá Sandprýði'''<br>

'''F. 4. ágúst 1906 - D. 28. desember 1983'''<br>

Georg Þorkelsson fæddist í Vestmannaeyjum 4. ágúst 1906. Hann var elstur barna þeirra Þorkels Þórðarsonar og Guðbjargar Jónsdóttur, sem lengst bjuggu í Sandprýði, en börn þeirra urðu sjö talsins.<br>

Georg, eða Goggi eins og hann var ávallt kallaður, byrjaði ungur að stunda sjóinn eins og títt var um unglinga á þeim tímum, þegar fátækt og örbirgð voru hér ráðandi. Það kom sér því vel fyrir þungt heimili ef eitthvert barnanna gat létt undir í búskapnum. Goggi var áhugasamur um starf sitt sem sjómaður, tók snemma vélstjórapróf og seinna loftskeytapróf og hafði jafnframt skipstjóra- og stýrimannsréttindi. Hann reri fyrst héðan frá Vestmannaeyjum, en síðar fluttist hann til Ólafsfjarðar og gerði þar út sinn eigin bát.<br>

Arið 1931 giftist Goggi eftirlifandi konu sinni, Maríu Jónsdóttur, þingeyskri að ætt. en hún hafði áður verið ráðskona í Eyjum. Fluttust þau snemma eftir brúðkaup sitt til Ólafsfjarðar. Þau eignuðust einn son. Sverri Ólaf, sem nú starfar sem læknir í New York.<br>

Frá Ólafsfirði lá leiðin til Reykjavíkur þar sem Goggi og Mæja keyptu og ráku þvottahús í fjölda ára. Eftir það starfaði Goggi sem húsvörður við frystihúsið í Grindavík og í háhúsablokk í Reykjavík. Síðustu starfsár sín vann hann við byggingarvinnu í Breiðholti sem handlangari. Þar keyrði hann um hjólbörur fullar af steinsteypu milli fullfrískra múrara í uppmælingarvinnu, þess í milli var timbur skafið, oft í grimmdargaddi, og hann sjálfur að verða sjötugur.<br> Vinnudagar Gogga urðu því margir og ekki kvartaði hann né kveinaði- hans kynslóð þekkti ekkert nema hina hörðu lífsbaráttu.<br>

Goggi var sérlega skapgóður og hafði létt lundarfar. Hann leit gjarnan á hinar spaugilegu hliðar lífsins, en var engu síður maður alvörunnar. Hann sagði afar skemmtilega frá, enda las hann mikið og því vel heima um íslenskar bækur og mörg ljóðskáldin kunni hann nánast utanbókar.<br>

Goggi var vel meðvitaður um sinn samtíma. enda kynntist hann sætu og súru þessa lífs, bæði af eigin reynslu og af frásögnum annarra. Það kom sér því oft vel að spyrja Gogga, ef menn voru í þraut komnir, enda hafði hann stálminni og í þokkabót var hann mjög vel gefinn.<br>

Ég var ekki hár í loftinu þegar ég komst fyrst í kynni við föðurbróður minn. Mér er sérlega rík í minni frábær framkoma hans við móður mína og okkur systkinin við lát föður míns. Sýndi sig að þar var á ferðinni maður með stórt hjarta og göfugt hugarfar.<br>

Gogga var ávallt gott heim að sækja og þar fór vel um sérhvern sem inn kom. því að þau hjónin stjönuðu við gesti sína og fór ég ekki varhluta af því. Það eru því hlýjar minningarnar sem ég á frá þeim tíma er ég var daglegur gestur þeirra hjóna. Þar var oft spilað, rifist um pólitík, drukkið kaffi, tekið í nefið og rætt um daglegt líf og liðna tíma.<br> Síðustu æviárin dvaldist Goggi ásamt Mæju á elliheimilinu Hraunbúðum, en þau fluttu sig síðan á Dvalarheimili aldraðra sjómanna í Reykjavík þar sem þau höfðu komið sér vel fyrir í lítilli einstaklingsíbúð.<br>

<div style="text-align: right; direction: ltr; margin-left: 1em;">'''Jón Bernódusson.'''</div><br>

'''Axel Sveinsson'''<br>

'''F. 26. sept. 1908 - D. 10. okt. 1984'''<br>

Axel Sveinssyni móðurbróður mínum hefði verið lítið um það gefið að að honum látnum yrði farið að skrifa um hann eftirmæli, jafn lítillátur og hann var. En ég ætla að taka mér bessaleyfi og stikla á því helsta sem ég veit um lífshlaup hans. Fer vel á að minnast hans hér í blaðinu. Hér í Eyjum hófst starfsvettvangur hans sem var sjómennska og stóð í um 50 ár, fyrst á bátum frá Eyjum en síðan á bátum og skipum frá Reykjavík.<br>

Axel var fæddur 26. september 1908 að Norður-Búðarhólshjáleigu í Landeyjum, sonur Geirlaugar Guðmundsdóttur frá Steinum undir Eyjafjöllum og Sveins Sveinssonar smiðs. Móðir hans var fátæk vinnukona og ólst hann upp með henni við mjög kröpp kjör sem hafa sjálfsagt mótað hug hans um samstöðu í verkalýðsmálum seinna á lífsleiðinni.<br>

Eyjarnar hafa snemma heillað hann þar sem þær risu í suðri séð úr Landeyjum með fyrirheit um betri daga þar sem flestir höfðu nóg í sig og á. Sextán ára er hann kominn út í Eyjar og móðir hans fluttist alfarin um svipað leyti. Bjuggu þau í kjallaranum í Ártúni við Vesturveg sem mágur hans, Jón Sigurðsson, og systir, Karólína Sigurðardóttir, áttu. Jón átti part í vélbátnum Gammi VE 174 sem Torfi Jónsson í Áshól var með og byrjaði Axel sjómennskuferil sinn á honum. Um 1930 tók Axel hið minna vélstjórapróf og eftir það var hann ýmist fyrsti eða annar vélstjóri á þeim fiskiskipum sem hann var á. Eftir veru sína á Gammi réðst hann að útvegi Gunnars Ólafssonar sem gerði út hina svo kölluðu Tangabáta. Var hann lengst á Snorra goða VE 138 en einnig á Þorgeiri goða VE 34.<br>

Kristján Einarsson Brekastíg 21, sem látinn er fyrir allmörgum árum, var með báða þessa báta, en Kalli eins og hann var kallaður og Axel voru systrasynir. Vel gekk Kalla að fiska og sérstaklega aflaði hann vel á Snorra goða. Sumarið 1938 var Snorri leigður til línuveiða við Vestur-Grænland. Skipstjóri þá var Finnbogi Kristjánsson úr Reykjavík en tveir Vestrnanneyingar réðust í þessa ferð, þeir Guðjón Jónsson vélstjóri og Axel. Var þetta sögulegt úthald þegar haft er í huga að báturinn var aðeins 24 tonn og 10 menn um borð. Lagt var upp í móðurskip sem var á miðunum og veitt hundruð mílna frá ættlandinu. Guðjón hefur ritað fróðlega og skemmtilega grein um þetta tímabil í Blik 1969.<br>

Skömmu eftir 1940 fluttist Axel til Reykjavíkur. Var hann um tíma á Ásgeiri RE 60 og einnig um nokkur ár á línuveiðaranum Ingólfi. Sigldu þeir á stríðsárunum með ferskan fisk á Bretland en voru á sumrin á síldveiðum fyir norðan. Í tvö ár vann Axel í Stálsmiðjunni, en ekki hefur hann kunnað við sig í landi, því næst man ég eftir honum á Svíþjóðarbátnum Hafþóri RE 95, síðar Andvara VE 100 sem hann var á í nokkur ár. Skipstjóri var Þorvaldur Árnason. kunnur aflamaður. Síðasta fiskiskipið sem Axel var á var Helga RE 49 undir stjórn Ármanns Friðrikssonar og var hann á Helgu er hún fórst undir síldarfarmi út af Reykjanesi 24. nóvember 1960. Nú mun Axel hafa staðið á tímamótum, var farinn að reskjast og mun hafa verið að hugleiða að finna sér léttara starf en strit fiskimannsins. Hann sneri sér nú að farmennskunni, var fyrst á Lagarfossi, þá á olíuskipinu Hamrafelli en síðustu 10 árin á Fjallfossi þar til hann þurfti að fara í land 1976 fyrir aldurs sakir.<br>

'''F. 2. sept. 1917 - D. 26. júní 1984'''<br>

Að morgni dags hinn 26. júní s.l. sumar gekk ég niður Heiðarveginn og sá þá að reist hafði verið fánastöng við inngang Slökkvistöðvarinnar. Fáninn á stönginni var í sorgarstöðu, í hálfa stöng hinum megin við bílastæðin blakti annar fáni einnig í hálfa stöng.<br>

Fyrir framan Bókabúðina hitti ég tvo af athafnamönnum bæjarfélagsins. Ég spurði þá tíðinda. „Hann Kristinn á Skjaldbreið var að deyja.“ svaraði annar þeirra mér. Mér varð orðfall. Kristin hafði ég séð fyrr um morguninn akandi á bifreið sinni. Jú, hann hafði komið heim til sin og sagðist vera hálfslappur. Taldi réttast að skreppa upp á spítala og láta skoða sig. Ekki treysti hann sér til þess að aka sjálfur upp eftir, dótturdóttir hans, Guðrún. bauðst til þess að aka honum þangað. Kristinn sat keikur með lítinn „afaling" á leiðinni á sjúkrahúsið og gekk sjálfur inn á vit læknanna. Nokkru síðar var hann allur. Slíkan dauðdaga hlutu jafnan eldhugar einir í fornsögunum og vissulega var Kristinn einn af þeim.<br>

Hann var borinn og barnfæddur hér í Vestmannaeyjum, sonur merkishjónanna Hólmfríðar Jónsdóttur og eiginmanns hennar, Sigurðar Ingimundarsonar skipstjóra og útvegsbónda frá Skjaldbreið hér í bæ. Við það hús var fjölskyldan jafnan kennd og Kristinn heitinn þekktari hér í bæjarfélaginu sem Kiddi á Skjaldbreið. Hann var eins og aðrir ungir sveinar á þeim tímum settur snemma til vinnu við bjargaröflun til heimilisins og þótti strax liðtækur við hvert starf og reyndist svo til æviloka. Eins og annarra fullhuga þessara tíma hneigðist hugur hans snemma til sjósóknar, enda þar jafnan besta afkomuvonin. Kristinn stundaði síðan sjósókn í áraraðir, lengst af sem skipstjóri.<br>

Hinn 12. október 1940 varð mikill sólardagur í lífi Kristins, en þann dag gekk hann að eiga eftirlifandi eiginkonu sína, Bjarnýju Guðjónsdóttur frá Raufarfelli undir Eyjafjöllum. Sú sól skein þeim hjónum heit í meira en fjörutíu ár eða allt fram að fráfalli Kristins. Þau hjón eignuðust fimm börn, Ástu, Sigfríð, Jónu. Eygló og son sem þau misstu ungan.<br>

Eitt sinn er Kristinn hafði verið hætt kominn í sjóferð hét hann því að ef hann kæmist heill að landi til ástvina sinna skyldi hann vinna af alhug að bættum björgunar- og slysavörnum. Þegar svo Kristinn lét af sjómennsku tók hann til við að efna heit sitt og gaf sig allan til starfa fyrir bættan hag sjómannastéttarinnar í björgunarmálum. Að sjálfsögðu þurfti Kristinn að vinna fyrir brauði sínu eins og aðrir menn, en þá var bara vinnudagurinn lengdur til að sinna áhugastörfunum. Hann vann lengi hjá Vestmannaeyjakaupstað, sem trésmiður og verkstjóri, og lengst af við höfnina.<br>

Kristinn gekk til liðs við slökkviliðið 1955 og var ráðinn slökkviliðsstjóri 1964. Hann gegndi því starfi til æviloka „ ... og starfaði þar með elju og ósérplægni ... “ eins og segir um hann í minningargrein í Slökkviliðsmanninum, blaði landssambands slökkviliðsmanna.<br>

En það eru fleiri en brunaverðir sem eiga Kristni þakkir að gjalda. Ég lét þess getið hér að framan að Kristinn hefði unnið heit um að starfa að björgunarmálum. Hann lét ekki þar við sitja heldur vann af alhug að því að efna heit sitt og gerðist meðal annars formaður Björgunarfélags Vestmannaeyja og starfaði alla tíð af heilum hug að velferðarmálum sjómanna.<br>

Kristinn var kosinn í Sjómannadagsráð árið 1955 og sat þar æ síðan eða í 29 ár. Árið 1959 var hann kosinn aðalgjaldkeri Sjómannadagsráðs og gegndi því starfi einnig til æviloka. Þess utan var hann áhaldavörður ráðsins frá sama tíma og einnig þar kom fram áhugi hans og elja.<br>

Enn er þó engan veginn allt upp talið, síður en svo. Kristinn gekk ungur að árum í Knattspyrnufélagið Tý og helgaði því félagi alla tíð miklu af tómstundum sínum. Sem þakklætisvott fyrir allt það starf útnefndu Týrarar Kristin heiðursfélaga sinn. Þegar Íþróttabandalag Vestmannaeyja var stofnað sat hann lengi í stjórn þess og um skeið sem formaður. Í öllum þessum umfangsmiklu störfum reyndist Kristinn bæði árvakur og samviskusamur.<br>

Hann var einn af alltof fáum fullorðnum sem umgekkst börn sem jafningja sína, enda átti hann gott með að umgangast þau og í huga hans voru börnin jafnrétthá fullorðnum.<br>

Kannski var það engin tilviljun að „afa-lingur“ fylgdi honum síðasta spölinn. Hver kann að svara því?<br>

Í hamförum náttúrunnar á svörtum vetrardögum 1973, þegar eyðileggingaröflin fóru hamförum og björgunarstörfin stóðu sem hæst, var Kristinn framarlega í flokki, hvetjandi menn til að duga nú heimabyggðinni og minnandi þá á skyldur sínar við hana. Þar sem annars staðar var Kristinn trúr sinni björgunarköllun og aldrei mun það hafa hvarflað að honum að hér yrðu ekki byggt upp að nýju. Flótti og uppgjöf voru ekki til í huga hans.<br>

Að lokum verða endurtekin orð Lýðs Ægissonar, úr minningargrein um Kristin: „Sjómannadagsráð Vestmannaeyja vill koma á framfæri innilegu þakklæti til Kristins Sigurðssonar fyrir frábær störf fyrir okkur sjómenn. Við vottum aðstandendum hans okkar dýpstu samúð.“<br>

'''Kristinn Magnússon'''<br>

'''F. 5. maí 1908 - D. 5. október 1984'''<br>

Kristinn Magnússon fæddist á Seyðisfirði, sonur hjónanna Magnúsar Jónssonar og Hildar Ólafsdóttur. Hann fluttist með foreldrum sínum til Vestmannaeyja árið 1915. Hildur féll frá árið 1917, en Magnús hélt heimili með börnum sínum, lengst af á Sólvangi. Hann var skipstjóri á vélbátum, en jafnframt á síðari árum ritstjóri bæjarblaðsins Víðis.<br>

Kristinn fór kornungur til sjós með föður sínum og gerði sjómennsku að lífsstarfi sínu. Snemma tók hann sjálfur við skipstjórn á vélbátnum og var happasæll skipstjóri um nálega fjögurra áratuga skeið. Á efri árum stundaði hann ýmis störf í landi, en sótti jafnframt sjó í tómstundum til síðasta dags. Hann varð bráðkvaddur á bryggju í Vestmannaeyjum að lokinni sinni síðustu sjóferð.<br>

Sjómennskan var Kristni meira en nauðsynlegt brauðstrit, hún var jafnframt líf hans og yndi.<br>

Kristinn var mannkostamaður og jafnan mikill vinur vina sinna. Hann var glaðvær og gamansamur, söngelskur og félagslyndur.<br>

Árið 1939 gekk hann að eiga eftirlifandi konu sína, Helgu Jóhannesdóttur hjúkrunarkonu, og átti með henni sjö börn, og eru fjögur enn á lífi. Hjónabandið var farsælt og börnin mannvænleg, og fetuðu synirnir allir í fótspor föður síns og urðu sjómenn.<br>

Ég var svo lánsamur að verða mágur Kristins og hann reyndist mér jafnan hinn besti vinur. Ég vil nú að leiðarlokum þakka honum löng og góð kynni og votta Helgu og börnum þeirra og barnabörnum dýpstu samúð.<br>

<div style="text-align: right; direction: ltr; margin-left: 1em;">'''Axel Halldórsson.'''</div><br>

'''Guðlaugur Ragnar Birgisson'''<br>

'''F. 2. ágúst 1964 - D. 3. okt. 1984.'''<br>

Guðlaugur Ragnar Birgisson var fæddur í Reykjavík 2. ágúst 1964. Hann ólst upp í Vogum á Vatnsleysuströnd hjá móður sinni, Margréti Pétursdóttur, og fósturföður, Herði Rafnssyni. Með þeim fluttist Guðlaugur Ragnar til Vestmannaeyja árið 1980.<br>

Ólafssyni á Gandí. Stundaði hann síðan sjó allt fram á s.l. sumar að heilsa og erfið læknismeðferð settu honum stólinn fyrir dyrnar.<br>

Til þess að missa ekki algerlega tengsl við sjóinn innritaðist Guðlaugur Ragnar á vélstjórnarbraut FÍV á s.l. hausti, en til stórræða á því sviði entist honum ekki aldur. Hann lést á Landspítalanum í Reykjavík 3. okt. 1984.<br>

Eftirlifandi unnusta Guðlaugs Ragnars er Inga Hanna Andersen.<br>

<div style="text-align: right; direction: ltr; margin-left: 1em;">'''Baldvin Kristjánsson.'''</div><br>

 

'''Björgvin Jónsson frá Úthlíð'''<br>

'''F. 16. maí 1899 - D. 10. des. 1984'''<br>

Björgvin Jónsson var fæddur í Varmahlíð í V-Eyjafjallahreppi. Foreldrar hans voru Jón Stefánsson og Þuríður Ketilsdóttir. Björgvin ólst upp í Gerðakoti undir Eyjafjöllum til ársins 1912 er hann fluttist með foreldrum sínum til Vestmannaeyja. Hinn 16. apríl 1916 missti Björgvin föður sinn í sjóslysi við Eyjar svo að alvara lífsins blasti snemma við.<br>

Björgvin hóf ungur sjómennsku hér í Eyjum, fyrst með Árna Finnbogasyni á m/b Helgu, en áður hafði hann unnið á Austfjörðum við fiskverkun og meðal annars verið tvö sumur í Seley. Björgvin lauk prófi í vélfræðum 1921 og skipstjóraprófi 1922. Hann stundaði sjómennsku frá 1917-1960.<br>

Björgvin var einn af frumkvöðlum vélbátaútgerðar frá Vestmannaeyjum. Útgerð stundaði hann frá 1924-1968. Árið 1947 lét hann smíða fyrir sig 65 tonna bát. Jón Stefánsson VE 49, hér í Eyjum og var það mikið framtak og framfaraspor í sjávarútvegi. Var Björgvin skipstjóri á þeim bát í fjölda ára. Hann var og annar tveggja manna sem fyrst hófu síldveiðar með hringnót við Norðurland.<br>

Björgvin var prúðmenni í framkomu og hvers manns hugljúfi. Hann var mikill gæfumaður og góður sjómaður.<br>

Er Björgvin hætti til sjós fór hann að vinna við veiðarfæri, fyrst fyrir Hraðfrystistöð Vestmannaeyja, síðan mörg ár hjá Ársæli Sveinssyni og síðast fyrir Dala-Rafn VE 508 þangað til hann veiktist skyndilega af þeim sjúkdómi sem dró hann til dauða.<br>

Eftirlifandi konu sinni, Jakobínu Ó. Sigurðardóttur, kvæntist Björgvin 26. sept. 1953 og eignuðust þau þrjú börn, tvær dætur, sem búsettar eru hér í Eyjum, og einn sem er í foreldrahúsum.<br>

<div style="text-align: right; direction: ltr; margin-left: 1em;">'''Þórður Rafn Sigurðsson.'''</div><br>

Snemma dróst hugur Kristins að sjávarverkum og aflaði hann sér með námi skipstjórnarréttinda. Man ég hann með Höfrung, og var hann drjúgur með afla, einkanlega á línu. Upp úr 1940 kaupa þeir hræður Ármann og Kristinn vélbátinn Gunnar Hámundarson, norskbyggðan furubát með Wichmann-vél. Ármann var skipstjóri, Kristinn var landformaður. Beitti hann sjálfur og var laginn og hamhleypa við það verk, eins og annað er hann sneri sér að. Þeir bræður nefndu bát sinn Friðrik og aflaðist mikið á þann bát. 1943 fóru þeir út í nýsmiði á 50 tonna bát með Lister-Diesel. Hét sá bátur Friðrik Jónsson. Stíft var sótt og mikið fiskað, bæði á vertíðum og norðanlands á síldveiðum.<br>

Kristinn var mikill lánsmaður í einkalífi sínu. 23 ára giftist hann Önnu Einarsdóttur frá London í Eyjum, mikilli myndarkonu. er andaðist enn á góðum aldri í desember 1979. Syrgði Kristinn hana og missti með henni meira en helminginn af sjálfum sér. Þau eignuðust þrjú börn. Ernu, Einar Friðrik og Sigríði, öll gift og manndómsfólk ..<br>

athvarf og heimili.<br>

Kristinn var enginn málskrafsmaður. Verkin töluðu ákveðnast og best hjá honum. Man ég hann vel í beituskúr þeirra bræðra, eldfljótan er kunni sitt fag með ágætum. Alltaf var hann snyrtilegur, með háttvísa og góðlátlega framkomu. Vinnustaður minn var Ísfélagið og man ég hann á öllum tímum sólarhringsins, áhugasaman, lundléttan og glaðan.<br>

Það var sjónarsviptir er þeir bræður fóru frá Eyjum og byrjuðu störf sín við Faxaflóa. Kristinn hætti útgerðinni og sneri sér að viðskiptum og stundaði þau störf um árabil og þá í samvinnu við son sinn og fleiri innan fjölskyldunnar. Kristinn sýndi mikla hæfni á því sviði og bjargaði sér og sínum vel áfram þó að vettvangurinn væri annar en miðin og sjórinn við Eyjar.<br>

Sjómannastétt Eyjanna kveður góðan liðsmann er á sínum tíma lagði sig fram um uppbyggingu Vestmannaeyja.<br>

Blessa ég minningu Kristins frá Látrum. Börnum hans og ættfólki eru sendar samúðarkveðjur.<br>

<div style="text-align: right; direction: ltr; margin-left: 1em;">'''Einar J. Gíslason frá Amarhóli.'''</div><br>

'''F. 1. janúar 1918 - D. 22. júní 1984'''<br>

Jörgen var Færeyingur, var fæddur á Eiði á Austurey í Færeyjum og ólst þar upp. Foreldrar hans voru Jóhanna og Oliver Mörköre. Þeim varð fimm barna auðið og eru aðeins tvö systkini enn á lífi og búa í Færeyjum.<br>

Árið 1944 fór margt af Færeyingum til Íslands að leita sér atvinnu. Einn af þeim var Jörgen og höfðum við farið samtímis frá Færeyjum til Íslands. Jörgen vann í Keflavík og Reykjavík í þrjú ár. Til Vestmannaeyja fluttist hann 1947 og byrjaði að róa á m/b Höfrungi. Útgerðarmenn voru þeir Guðmundur Tómasson og Jón Einarsson frá Höfðabrekku. Fluttist Jörgen heim að Höfðabrekku til Jóns. Þar var Jörgen í 37 ár, eða það sem hann átti ólifað. Hann var trygglyndur og góður drengur og reyndist öllum vel. Ég þekkti Jörgen öll árin sem hann var hér í Vestmannaeyjum og var gott að þekkja hann. Hann hafði góða lund og var oft gaman að heyra hann segja frá. Þar fór maður sem hægt var að treysta og ekki vantaði hjálpsemina, ef maður bað hann um eitthvað, svo það skarð sem höggið var mun seint fyllast aftur. Jörgen var sjómaður hér í Eyjum í 25 ár á mörgum bátum og kom hann sér alls staðar vel. Hann var duglegur sjómaður og beitningarmaður og beitti á mörgum bátum, bæði á haustin og framan af vertíð. Einnig reri Jörgen tvö sumur frá Grænlandi á trillu sem Odmar bróðir hans átti og var skipstjóri á. Árið 1972 hætti hann á sjónum og fór að vinna í landi hjá Ísfélagi Vestmannaeyja. Þar vann hann í 12 ár og kunni vel við sig.<br>

Þrjú síðustu ár ævi sinnar þjáðist Jörgen af blóðtappa og kransæðastíflu, sem varð hans banamein. Hann dó snögglega hinn 22. júní 1984.<br>

Jörgen var einn af þessum góðu og skemmtilegu Færeyingum. Ég sakna góðs vinar sem mun lengi eiga heima í hjörtum vina og vandamanna. Ég votta aðstandendum hans mína innilegustu samúð og bið góðan Guð að láta sitt eilífa ljós lýsa honum leiðina í annan heim.<br>

Jörgen var jarðaður í kirkjugarðinum á Eiði í Færeyjum og hvílir þar hjá feðrum sínum.<br>

<div style="text-align: right; direction: ltr; margin-left: 1em;">'''Nikulás Níelsen.'''</div><br>

Skæringur var aðgætinn með fjármuni sína og eyddi ekki miklu í sjálfan sig, en þegar vinir hans lentu í kröggum í sambandi við húsbyggingar eða annað var á vísan að róa þar sem hann var.<br>

Eftir að Fiskiðjan h.f. tók til starfa vann hann þar í fimm vertíðir og bjó þá yfirleitt hjá Önnu Jónsdóttur frænku sinni og Þorsteini á Blátindi.<br>

Mikið og gott samband var milli hans og systur hans. Guðnýjar, sem annaðist hann þegar kraftar hans tóku að minnka. En hingað kom Skæringur, farinn að kröftum. til að dveljast síðustu árin á Hraunbúðum.<br>

Þótt Skæringur giftist aldrei og eignaðist ekki sín eigin börn var hann mjög barngóður og þau voru ófá börnin sem dvöldust hjá honum í Skarðshlíð, þar á meðal Kalli frá Brekku sem var hjá honum níu sumur í röð.<br>

Skæringur átti alla tíð marga vini og góða, enda ekki óeðlilegt með annan eins öðling og hann var, sístarfandi og síhlæjandi.<br>

<div style="text-align: right; direction: ltr; margin-left: 1em;">'''Sigrún Þorsteinsdóttir.'''</div><br>

'''F. 23. apríl 1915 - D. 11. ágúst 1984'''<br>

Vilhjálmur fæddist 23. apríl 1915 að Ytri-Brekkum í Sauðaneshreppi á Langanesi. Foreldrar voru hjónin Sigtryggur Vilhjálmsson og Valgerður Friðriksdóttir. Faðir

Vilhjálms var af þingeyskum bændaættum kominn, en móðir hans frá Eyjum, ein hinna mörgu systkina frá Gröf. Þeim hjónum varð níu barna auðið og var Vilhjálmur næst elstur, en fyrsta barn þeirra hjóna dó mjög ungt. Auk þess átti Vilhjálmur tvö hálfsystkini sem móðir hans eignaðist eftir lát föður hans. Árið 1928 missti Vilhjálmur föður sinn og kom þá í hans hlut að vinna hörðum höndum og aðstoða móður sína við að halda heimilinu saman, en Valgerður var hörkudugleg eins og hún átti kyn til.<br>

Árið 1935 fór Vilhjálmur fyrst á vertíð til Vestmannaeyja, en þær áttu eftir að verða margar er árin liðu. Sjósókn varð aðalstarf Vilhjálms í lífinu. Fyrsta vélbátinn, sem hann eignaðist, gerði hann út með bróður sínum frá Þórshöfn.<br>

Árið 1942 kvæntist Vilhjálmur eftirlifandi konu sinni, Kristrúnu Jóhannsdóttur frá Skálum á Langanesi. Eignuðust þau átta börn og tóku til fósturs tvö börn. Eru tvö þeirra búsett hér í Eyjum, María dóttir hans, gift Arnari Sigurmundssyni, og Kolbrún fósturdóttir hans, gift Garðari Tryggvasyni.<br>

Vilhjálmur eignaðist marga báta um dagana, bæði opna báta og dekkbáta. Um skeið rak hann eigin fiskverkun á Þórshöfn. Þá var hann oddviti á Þórshöfn um átta ára bil, auk ýmissa annarra trúnaðarstarfa. Árið 1970 fluttust þau hjón frá Þórshöfn til Vestmannaeyja og bjuggu hér til haustsins 1972.<br> Hér í Eyjum stundaði Vilhjálmur sjósókn og var í skipsrúmi hjá Guðfinni á v/b Björgu og Árna í Görðum, auk þess á Ísleifi hjá Jóni Valgarði Guðjónssyni. Þá gerði Vilhjálmur út v/b Dag ÞH eina vertíð frá Eyjum um 1970. Frá Vestmannaeyjum fluttust þau hjónin til Akureyrar og nokkrum árum síðar til Húsavíkur. Stundaði Vilhjálmur róðra frá Akureyri og Húsavík á trillubáti sínum, og hafði stundum langa útivist og aðstöðu á Flatey á Skjálfanda.<br>

Er tími gafst til frá daglegum störfum hafði Vilhjálmur mikla ánægju af útivist og stundaði lax- og silungsveiðar nærri heimaslóðum. Hann varð bráðkvaddur við laxveiðar í Selá í Vopnafirði 11. ágúst 1984. Útför Vilhjálms var gerð frá Reykjavík 22. ágúst 1984.<br>

Guð blessi minningu hans.<br>

<div style="text-align: right; direction: ltr; margin-left: 1em;">'''Amar Sigurmundsson.'''</div><br>

Jóhann Bergur Loftsson vélstjóri varð bráðkvaddur í svefni að heimili sínu fimmtudagskvöldið 24. jan. s.l., 73 ára að aldri.<br>

Bergur var Rangæingur, fæddur að Klauf í Vestur-Landeyjum, en þar bjuggu foreldrar hans, Loftur Þorvarðarson bóndi og Þórunn Sigurðardóttir. Með þeim og í hópi systkina sinna ólst hann upp. Vestur-Landeyjar eru kostasveit, en við hafnlausa strönd. Fyrir utan ströndina stöðvuðust augun á Eyjunum og þangað stefndi hugur Bergs þegar hann var ungur.<br>

Hann fór til Vestmannaeyja og hóf róðra með gömlum sveitunga sínum, Gísla frá Arnarhóli. Honum féll sjórinn vel. Þó fékk hann mjög snemma að sjá alvöru sjómennskunnar. Það var þegar skipsfélagi hans, Alfreð Þorgrímsson, kunnur borgari í Eyjum, féll útbyrðis af Víkingi VE 133 í vondu veðri vestur við Einidrang. Félagar Alfreðs náðu honum. Hann var girtur góðu leðurbelti. Þegar Bergur og félagar hans vildu hefja hann í bátinn slitnaði beltið. Kraftur var í kögglum og inn komst Alfreð og varð ekki meint af.<br>