„Sjómannadagsblað Vestmannaeyja 2003/ Aðalsteinn Pálsson“: Munur á milli breytinga

<big><big><center>[[Aðalsteinn Pálsson]]</center></big></big><br>

   

Fyrri kona Aðalsteins var Sigríður Pálsdóttir frá Brekku í Hnífsdal. Hún lést 22. október 1930. Börn þeirra: Páll skipstjóri og útgerðarmaður í Grimsby (bls. 57), Össur kaupmaður í Reykjavfk, Sigríður lyfsali þar, Guðbjörg og Elín frúr, sömuleiðis í Reykjavík.<br>

Seinni kona Aðalsteins: Elísabet M. Jónsdóttir. Sonur þeirra Jónas hrl. í Reykjavík.<br>

Það var snemma morguns 13. apríl 1926 að 6 bátar réru frá Stokkseyri. Þetta voru 10 til 12 tonna bátar með 14 til 22 hestafla vélum. Netin áttu þeir í Háaleitisforunum. Þegar á daginn leið, hvessti af suðaustri og sjór versnaði til muna. Bátarnir héldu þá heim á leið frá netunum meira og minna ódregnum. Það gekk rólega á móti veðrinu og þegar kom að brimgarðinum fyrir utan Stokkseyri var ólendandi þar. Vitað var um togara á Selvogsbanka sem höfðu loftskeytatæki sem ekki voru í bátunum. Haft var samband frá Stokkseyri til Reykjavíkur og þaðan við togarana sem voru hættir veiðum vegna veðurs og þeir beðnir að koma bátunum til hjálpar. Meðal bátanna var Íslendingur sem Sæmundur Benediktsson, faðir Benedikts, var háseti á. Formaður var Ingimundur Jónsson, afi Ingimundar núverandi forstjóra Eimskipafélags Islands. Þessi bátur var búinn að velkjast olíulaus í hafrótinu og átti ekki annað eftir en að fara upp í brimgarðinn við Stokkseyri þegar togarinn Belgaum, skipstjóri Aðalsteinn Pálsson, fann hann, bjargaði frá grandi og dró til Vestmannaeyja á hægri ferð. Svanur, formaður Friðrik Sigurðsson frá Gamlahrauni, varð líka vélarvana. Ahöfnin var tekin um borð í togarann Hannes ráðherra, skipstjóri Guðmundur Markússon og var báturinn dregin til Eyja. Hinir fjórir bátarnir, sem voru með gangfærar vélar, fylgdu togurunum eftir.<br>

Kvæðið orti Benedikt til heiðurs Aðalsteini og áhöfn hans á Belgaum, sem bjargaði föður hans og þeim sem með honum voru á Íslendingi úr miklum lífsháska.