„Sjómannadagsblað Vestmannaeyja 1996/ Enginn stendur óstuddur“: Munur á milli breytinga

Hverfum nú aftur til ársins 1943. Vetrarvertíð okkar félaga á Gullveigu var á enda, en við Guðni frá Ólafshúsum vorum ekki skildir að skiptum. Guðni hafði boðið mér skiprúm sem stýrimanni á komandi síldarvertíð fyrir Norðurlandi sem ég ákvað að þiggja. Við vorum saman það sumar og var það eftir atvikum góð vist. Kom það fyrir að miðnætursólin sveif yfir haffletinum og lagði gullborða á hafið alla leið til okkar sjómannanna sem ýmist köstuðum á vaðandi síld eða háfuðum skipin drekkhlaðin. Þá var gaman að vera til og líf á Grímseyjarsundi. Guðni fór vel að síld og undraðist ég oft hans miklu rósemi og kunnáttu. <br>

Svo var umtalað að við yrðum saman á næstu vetrarvertíð. Fór ég því heim til foreldra minna um haustið. Ég hafði samband við Guðna nokkru fyrir áramót og sagði hann mér að skoðunarmunur væri á milli sín og útgerðarmannsins sem hefði leitt til þess að hann yrði ekki með Gullveigu áfram en hefði ráðið sig sem vélstjóra á bát í Njarðvík. Hann sagði að mér væri frjálst að ráða mig þar sem ég teldi fýsilegast. <br>

Þann 12. febrúar var almennt róið. Suðaustan bræla hafði gengið niður og menn voru vongóðir með að veður mundi haldast sæmilegt út daginn.

Þetta reyndist þó aðeins stund milli stríða. Um hádegið var komið suð-vestan hvassviðri með stórsjó. Við á m/b Erlingi áttum línuna innan við Karga og náði hún austur undir Þrídrangahraun. Við náðum línunni án áfalla en þó mátti ekki miklu muna því er við vorum að enda við að draga reis upp brot á stjórnborða og lentum við í löðrinu frá því, en allt slapp. Ferðin í land gekk hægt en óhappalaust. Strax er löndun aflans var lokið lá það í loftinu að búast mætti við voveiflegum tíðindum. Það var liðið fram að kvöldmat er ég gekk austur á Skans. Nokkur hópur fólks var þangað kominn, allir störðu í sömu átt, yfir Víkina, í von um að sjá bát koma fyrir Klettinn. Tveir bátar voru enn ókomnir,