„Sögur og sagnir úr Vestmannaeyjum/Feðgarnir í Vestmannaeyjum“: Munur á milli breytinga
(Ný síða: <br> <big><big><center>Feðgarnir í Vestmannaeyjum.</center></big></big><br> <small> <center>(Eftir handriti séra Skúla Gíslasonar.)</center></small> <br> Þegar [[Grímur Pálsson v...) |
|||
| (2 millibreytingar ekki sýndar frá sama notandanum) | |||
| Lína 5: | Lína 5: | ||
Þegar [[Grímur Pálsson verslunarstjóri|Grímur Pálsson]], er seinna varð prestur á Helgafelli, var við verzlun í Vestmannaeyjum, voru þar tveir feðgar, er báðir hétu Guðmundar. Var hinn eldri forsöngvari þar í eyjunum; hinn yngri var sjómaður góður, en djarfur og ófyrirleitinn, enda var hann drykkjumaður mikill. Einn vetur dreymdi Grím, að hann væri í Landakirkju. Sá hann þar dyr á kórvegg, þar sem sæti Guðmundar yngra var, og þótti honum sem tólf lík væru borin þar út, og mundi eitt vera lík Guðmundar yngra, en Guðmundur eldri gekk á eftir og söng þetta vers úr borðsálminum í gamla Grallaranum: | Þegar [[Grímur Pálsson verslunarstjóri|Grímur Pálsson]], er seinna varð prestur á Helgafelli, var við verzlun í Vestmannaeyjum, voru þar tveir feðgar, er báðir hétu Guðmundar. Var hinn eldri forsöngvari þar í eyjunum; hinn yngri var sjómaður góður, en djarfur og ófyrirleitinn, enda var hann drykkjumaður mikill. Einn vetur dreymdi Grím, að hann væri í Landakirkju. Sá hann þar dyr á kórvegg, þar sem sæti Guðmundar yngra var, og þótti honum sem tólf lík væru borin þar út, og mundi eitt vera lík Guðmundar yngra, en Guðmundur eldri gekk á eftir og söng þetta vers úr borðsálminum í gamla Grallaranum: | ||
::::„Meðan mettuðu sig, <br> | ::::„Meðan mettuðu sig, <br> | ||
::::minntust þeir sízt á þig; br> | ::::minntust þeir sízt á þig; <br> | ||
::::tóku sér heiðna gleði,<br> | ::::tóku sér heiðna gleði,<br> | ||
::::grimm féll á þá reiði.“ | ::::grimm féll á þá reiði.“ | ||
Að bón Gríms réri Guðmundur á juli sínu um vertíðina við ellefta mann. En einu sinni lofaði hann í góðu veðri farlausum manni að fljóta með hinum tólfta, en á þeim degi fórst hann og hugðu menn, að hann hefði ofhlaðið sig.<br> | Að bón Gríms réri Guðmundur á juli sínu um vertíðina við ellefta mann. En einu sinni lofaði hann í góðu veðri farlausum manni að fljóta með hinum tólfta, en á þeim degi fórst hann og hugðu menn, að hann hefði ofhlaðið sig.<br> | ||
<small>(Jón Árnason: Þjóðsögur I | <small>(Jón Árnason: Þjóðsögur I, 232.)</small> | ||
{{Sögur og sagnir}} | {{Sögur og sagnir}} | ||
Núverandi breyting frá og með 8. júní 2012 kl. 10:23
Þegar Grímur Pálsson, er seinna varð prestur á Helgafelli, var við verzlun í Vestmannaeyjum, voru þar tveir feðgar, er báðir hétu Guðmundar. Var hinn eldri forsöngvari þar í eyjunum; hinn yngri var sjómaður góður, en djarfur og ófyrirleitinn, enda var hann drykkjumaður mikill. Einn vetur dreymdi Grím, að hann væri í Landakirkju. Sá hann þar dyr á kórvegg, þar sem sæti Guðmundar yngra var, og þótti honum sem tólf lík væru borin þar út, og mundi eitt vera lík Guðmundar yngra, en Guðmundur eldri gekk á eftir og söng þetta vers úr borðsálminum í gamla Grallaranum:
- „Meðan mettuðu sig,
- minntust þeir sízt á þig;
- tóku sér heiðna gleði,
- grimm féll á þá reiði.“
- „Meðan mettuðu sig,
Að bón Gríms réri Guðmundur á juli sínu um vertíðina við ellefta mann. En einu sinni lofaði hann í góðu veðri farlausum manni að fljóta með hinum tólfta, en á þeim degi fórst hann og hugðu menn, að hann hefði ofhlaðið sig.
(Jón Árnason: Þjóðsögur I, 232.)