Blik 1967/Kvæði Séra Þorsteinn Lúther Jónsson
Að vertíðarlokum
- Sá ég feigðarflak
- fúið, upp sem rak.
- Á ægisskerjum öllum brýtur,
- í ógnarbrimurð lífi slítur.
- Sat hún undir súð
- sæbyrðings í flúð.
- Skeiðin hafði skekkzt á grunni,
- skynið blekkzt í einverunni.
- ---
- Strax í æsku ör
- í orðum, hamslaus svör.
- Hennar vilji var ei hinna,
- vildi' ei láta í pokann minna.
- Sigla vildi sjálf -
- og sér, ei veil né há1f.
- Heiman fylgju hafði tekið,
- hetjuskap og ættarþrekið.
- „Gamall þulur“ þar
- þekkti hætturnar.
- Sagði ekki sigling færa, -
- á sjóinn þann hún yrði að læra.
- „Frýjar fauskur mér,
- farborða ei sér.
- Honum eyðist afl og hreysti, -
- á eiginn mátt og vilja' ég treysti.“
- ---
- Ung svo ýtti úr „Skor“, -
- átti hug og þor:
- að vilja láns og lystisemda
- lífið krefja sér til efnda.
- Fleyið fljótt með skrið
- flaut á dekkstu mið.
- Illspárlegur kuldaklakkur
- kafaldsollinn vofði frakkur.
- Á hafi velkti vá,
- til vonarleysis brá.
- Hugarfylgsnum hverfðist birta,
- hleypt var undan, tók að syrta.
- Einmana er æ,
- sem aleinn hrekst um sæ.
- Mjög á sá í vök að verjast,
- sem villtur jafnan þarf að berjast.
- Manna langt frá leið
- leiddi sálarneyð.
- En ævilangt sá er í vanda,
- sem aldrei sér til neinna landa.
- Lífsins, löng og sár,
- liðu hennar ár.
- Hana rak svo loks að landi
- lostin brotsjóum og grandi.
- Hokin sat und súð,
- sinaber og gnúð.
- Sveið hér áður sárt í meinum,
- syrgði hjartað oft í leynum.
- Af hafi komin hér,
- heimslán brygðult er.
- Á lokadaginn lítill hlutur, -
- langur róður, - hroðinn skutur.
- En sköpum er nú skipt
- og skuggablæjum svift.
- Stýrir þjóða og himna hæstur
- henni stendur þarna næstur.
- Ljómar ljósið blítt
- í lífið hennar nýtt.
- Búin nauð, en nú er fagur
- nóttlaus runninn sumardagur.
- Beggja skauta byr
- býðst - og „Skeiðin“ kyrr -
- til Bjartalands, sem brosir handan
- við brotsjóinn og feigðargrandann.