Blik 1953/Hraunbúaþula

Hefst ég við á Heimaey. Hafði ég þar alið aldur óralöngu fyrr en Baldur, og allra hinna goðagaldur galinn var á þeirri ey. Átti ég þar mína mey. Fæddumst við á fimbulnóttu, feikn og skelfing dundu um óttu niður stríðir straumar sóttu storkuhraun um Helgafjall ; eldaflóðið yfir skall. Óralangar liðu stundir, lífið gréri um jarðarundir, skrýddust blómum grænar grundir; gæðaland varð Heimaey, Seiddi til sín mann og mey. í þann tíð hin mæta meyja mín hlaut falla og að deyja,komumst við að þeirri raun, að henni beri hefðarlaun. Bitur minnist blóðhundstyrkja. brennd þegar var Landakirkja og Eyjafólkið flutt til virkja; féll þá blóð um Heimaland. táraflóð um tún og sand. Man ég líka marga hali, mæta drengi, göfga í vali. er leituðu gulls í sævarsali, sóttu björg í þjóðarbú, sterk og dygg er dróttin sú. Vit þarf til að velja og hafna, vinur minn, og fróðleik safna. Lát þér gamlar dyggðir dafna, þær duga bezt í lífsins hregg, breyta þrjót í svásan segg. Elskið góða ættarlandið, ungu menn, og forðist grandið. Öll hin góðu verkin vandið. Veitum því þau fósturlaun að vinir reynumst við í raun. Unnum því og drýgjum dáðir. dugum vel og engu háðir fram við sækjum sóknarbráðir, setjum fagurt markið hátt. sækjum fram í sólarátt. Eins og líf er ljóssins iðja langar mig um það að biðja að æskulýður Íslandsniðja ávallt skipi varnarlið, skapi landi frelsi og frið.

en ég varð hér að þrauka og þreyja og þola kynslóðanna hark, telja í þær kapp og kjark. Sagan er mér sönn í minni, sé ég glöggt í hugarinni atburði um sæld — og sinni sorgum vafið — líf og hel — æskulýðinn föður fel. Arkaðu til mín, ungi maður, æskuteitur, vikahraður, hlustaðu á mig hugarglaður, hafðu biðlund nokkra stund. Reynslan gefur gull í mund. gullið dýra og gullið sanna, gullið það, sem lífið manna göfgar, fegrar. Brögnum banna boðorðin í lífsins skrá að girnast það, sem annar á. Man ég fyrsta heiðna höldinn, Herjólf. Þegar fram leið öldin. fleiri tóku firðar völdin, fengu jörð, og réru á mið bændur þeir og búalið. Gissur, Hjalti og gumar fleiri gnoð þar lögðu að Hörgaeyri, — voru eftir menn að meiri, — mæringsgjafir settu á land, kirkjuvið og klerkastand. Svo óx kristin mennt hjá mönnum, mækjahríð að friði sönnum. Ef við sögu kristni könnum.

                        Frosti.