Sjómannadagsblað Vestmannaeyja 1985/ Herra, bjarg þú
Þegar við komum inn í Landakirkju þá sjáum við í kórglugga mynd af því þegar Jesús hastar á vindinn og vatnið og það varð stillilogn. Myndin sýnir það augnablik þegar Jesús mælir þessi orð af vörum. Lærisveinarnir eru óttaslegnir. Þeir byrgja andlit í höndum sér. Þeir eru hræddir. Afskaplega mannleg og eðlileg viðbrögð það. Mér þykir sérstaklega vænt um þessa mynd og mér finnst hún eiga svo vel við hér í kirkjunni okkar. Hversu oft hafa ekki Vestmanneyingar bæði á sjó og landi byrgt andlit sín í ótta um afdrif sín og ástvina sinna. Hversu oft hafa ekki þessi bænarorð borist upp í himininn: .. Herra. bjarga þú. vér förumst."
Ég hef oft verið spurður að því hvort Vestmanneyingar séu trúhneigðari en aðrir landsmenn. Ég hef hvorki viljað né getað svarað þeirri spurningu. En ég veit að spurningin kviknar af því að hér hafa orðið meiri athurðir og furðulegri en annars staðar á landinu. Nefni ég tvennt til sem hæst ber. Annars vegar er það Tyrkjaránið 1627 og hins vegar og það sem nær okkur er, en það er eldgosið á Heimaey 1973.
Þó er enn ótalið það sem mestu skiptir líklega. Hér er stærsta verstöð landsins og hér hefur það verið hlutskipti margra hraustra sjómanna að gista hina votu gröf. Og margir. já allir. hafa siglt í kröppum sjó og fundið til smæðar sinnar og ráðaleysis frammi fyrir ógnarafli Ægis. Við slíkar aðstæður hafa menn fundið fánýti þess að treysta einungis á afl sitt og megin. Þá hafa aðstæður kallað fram bænarorðin: .. Herra. bjarga þú ...
Þannig hafa menn leitað ásjár hjá honum sem er upphaf og endir allra hluta. Þeir hafa setið við hlið lærisveinanna á þóftunni í litla bátnum á Geneseratvatninu endur fyrir löngu. Litið til hans bænaraugum sem bæði er vinur og frelsari og getur bjargað úr sérhverri neyð.
Kristur hefur ekki breyst þó að allt sé ú hverfanda hveli. Þú að bátarnir hafi breyst. Þó að allt sé gert sem í mannlegu valdi stendur til að forðast óhöpp til sjós og lands þá getum við aldrei tryggt okkur til fulls.
Enn er ástæða til þess að vita um og þekkja þann sem getur breytt stormi og stórsjö í stillilogn. Og hér er ég ekki aðeins að tala um náttúruöflin heldur og ekki síður þau umbrot er verða innra með okkur.
Það er bæn mín nú og ævinlega að gifta og farsæld fylgi sjómönnum og þeir nái ávallt heilir í höfn. Og þá á ég við bæði í starfi og í lífi.