Sjómannadagsblað Vestmannaeyja 1952/ Þeir drukknuðu
Ég minnist þess fyrst, þegar ég hugsa til míns góða félaga og samstarfsmanns, Gests Jóhannessonar látins, að kvöldið fyrir hans hinstu sjóferð varð mér gengið til báts þess, sem ég annast vélstjórn á til að gæta þess, hvort ekki væri allt í lagi til næstu sjóferðar. Á leiðinni hitti ég vélstjórann á „Veigu“, og slóst hann í för með mér. Röbbuðum við lengi saman niðri í bát. Þetta var á föstudaginn langa. Við töldum það með ólíkindum að sjóveður yrði næsta dag. Talaðist okkur því svo til, að Gestur liti inn hjá mér næsta eftirmiðdag, enda hittumst við nær daglega, þegar okkur varð á milli með vinnubrögð. En þessi áætlun okkar átti ekki eftir að komast í framkvæmd. Báðir rerum við á sjóinn á laugardag fyrir páska (12. apríl 1952).
Ég kom í land með fyrri skipunum, því að á „Sigrúnu“ var ekkert net dregið þennan dag. En stuttu eftir að í land kom, frétti ég að „Veiga“ væri sokkin og tveir menn af henni væru týndir. Ekki fékk ég fregnir af því, hverjir mennirnir væru, en uggur greip mig þó um, að Gestur gæti nú verið horfinn úr tölu lifenda, þótt ég vissi hann syndan og vaskleikamann í hvívetna.
Milli vonar og ótta beið ég bátsins er flutti skipbrotsmennina í land. En þótt sá bátur hafi farið gæfuför þann dag, þá vantaði þó þann í hópinn, sem ég leitaði að.
Fráfall þessa vinar míns hefur fallið mér þungt og mér finnst ég vera nokkru vinasnauðari en áður.
Gestur heitinn Jóhannesson var upp runninn norður í Þistilfirði, sonur Jóhannesar Guðmundssonar bónda á Flögu og Sigríðar Gestsdóttur konu hans. Fæddur var hann 2. janúar 1929.
Sjórinn heillaði Gest snemma, og kom hann hingað til Eyja 18 ára gamall, ákveðinn í því að gera sjómennsku að ævistarfi sínu. Hafði hann áður sótt sjó á trillubátum frá Þórshöfn á Langanesi.
Það kom fljótt í ljós, að Gesti var einkar sýnt um að annast vélgæzlu og hafði ágætan skilning á öllu er að því starfi laut, enda réðist hann til vélstjórnarstarfa áður en hann hafði til þess réttindi. Í ársbyrjun 1951 lauk hann hinu minna vélstjóraprófi með góðum vitnisburði og luku kennarar hans þar á hann miklu lofsorði. Það má líka telja, að á engan sé hallað, þótt sagt sé, að tæplega væru aðrir efnilegri vélstjórar meðal yngstu mannanna í því starfi á vélskipaflotanum hér.
Meðal stéttarbræðra sinna naut hann mikils trausts. Átti hann sæti í stjórn Vélstjórafélags Vestmannaeyja, en það er fátítt, að svo ungir menn í starfi séu kjörnir til forystu í þeim samtökum.
Gestur hóf hér búskap og lætur eftir sig konu. Maríu Önnu Óladóttur og barn á fyrsta ári.
Aðstandendum Gests heitins, konu, barni, foreldrum og öðru vandafólki vildi ég mega votta samúð mína.
— Hefði mig órað fyrir því, að rabb okkar Gests í vélarúminu á „Sigrúnu' að kvöldi langafrjádags væru okkar síðustu samræður, þá hefði ég notað tækifærið, þakkað honum allar samverustundirnar bæði á sjó og landi, þakkað honum hve góður drengur og öruggur félagi hann jafnan reyndist.