Sjómannadagsblað Vestmannaeyja 1971/ Maðurinn á Ströndinni

Vertíðarnótt við Vestmannaeyjahöfn.

Maðurinn á ströndinni

Á ströndinni aleinn stóð hann,.

starði í þögn á sæinn..

Litlir gárar sér léku.

léttir við hreinan blæinn..

Halurinn aldni horfði .

í huga til liðinna ára,.

er fleyið hans flesta daga.

faðmaði hafsins bára.

Það kviknar í augunum eldur,

er endurminningar vakna.

Um vanga slær björtu brosi,

er böndin af atvikum rakna.

- Hann minnist, er ungur sér undi

alla daga við sjóinn

og heill var hugurinn bundinn

við hafið, er pabbi var róinn.

Hann man: Hversu mannshugur geymir

mikið frá liðnum árum

og löngu síðar fæst litið

leiftur af gleði og tárum.

í minningum skiptast á skúrir

og skin, sem á stærra sporið,

erfiðleikarnir efldu

andans og manndómsþorið.

Hann man ennþá ferðina fyrstu,

er fór hann með pabba í róður,

Hve bátnum vaggaði báran,

Hve blíður var hennar óður.

Hve sá hann á söltum legi

sjóndeildarhringinn stækka.

Hve þóttist hann þennan daginn

þroskast sjálfur og hækka.

Árstíðir örhratt líða.

í ártugi saman renna.

Eldar frá starfsins arni

áfram lifa og brenna.

Hans störf voru unnin á öldum

Ægis um langan tíma,

þar reyndi á huga sem hendur

hörð var stundum sú glíma.

Þar fann hann lífið þó fegurst,

þess fylling og æðasláttinn.

Þar lærði 'ann að skynja skýrast

Skaparans undramáttinn:

í hvæsandi brimsins boðum,

í bárunnar létta óði,

í ofsaveðursins orgi

og andvarans þýða ljóði.

Er sindrandi leifturlogar

liðu um himingeiminn

og stjörnublysin brunnu

birtunni dreifðu um heiminn,

fegurðin hjartað fyllti

fögnuði' og lotning skærri.

Þá vaknaði örugg vissan,

að var honum Drottinn nærri.

Næturtjöldin svo tóku

að titra fyr' nýjum degi:

Sólgeislar bjartir

báru bjarma að jörð og legi.

Leiftrandi logamyndir

lágu um dal og ögur -

fegurð þess finnur enginn

að fullu við annars sögur.

Vertíðarnótt við Vestmannaeyjahöfn

Fegurð og friður ríkti

á farmannsins brautu tíðum,

en margoft þó reyndi á manndóm

í myrkri og vetrarhríðum,

þá dvaldi hugurinn heima

því hún, sem að vakti löngum,

á hamfarir hafs og vinda

hlustar með tár á vöngum.

Hann vissi að brennheitar bænir

frá brjósti hennar þá stigu

til hans, sem stormana stillir

og stórsjói' er risu og hnigu.

Öruggum huga hann einnig

alföður hendinni treysti

og fól sig og ástvini alla

þess umsjón, er vanda hvern leysti

Óveðri slotar og aftur

fer unaðarljómi um hafið.

Allt, sem á undan var gengið

í ómælisrúminu grafið.

Farmanni hamingjan færir

fögnuð hjá vinunum heima.

Minning um alföður umsjón

til æviloka mun geyma.

Árstíðir örhratt líða,

aldirnar framhjá renna.

Eldar frá starfsins arni

ennþá lifa og brenna.

Ennþá er staðið á ströndu

og starað í þögn á sæinn,

er litlir gárar sér leika.

• Efnisyfirlit: Sjómannadagsblað Vestmannaeyja