Ritverk Árna Árnasonar/Gamanljóð úr fjarlægð

Úr fórum Árna Árnasonar

Gamanljóð úr fjarlægð,

(flutt í lundamannahófi 1961)

Lag: Á trillu ég fór með Trana

Ég kærustu kveðjur sendi

og koss hverri meyjarsál,

er huganum heim ég vendi

og heilsa með veigar-skál.

Ég lít ykkur öll í anda

með augu, er sindra af glóð,

og Gumma og Gísla standa

með glösin og biðja um hljóð.

Við strákana talar Tóti

og tekur sér bragð af stút:

„Gegn ræðum ég mæli á móti

svo meyjuna leiði út.

Ég bauð henni með á ballið

og bjó hana undir það

að kenna mér réttar-rallið

og rúmbu á góðum stað“.

Og hlægjandi sé ég Hjála

í horninu inn að vegg

við baugalíns brjóst að rjála

eins blítt og við skurnlaust egg.

Þá listina kann hann karlinn

og kvenhylli nýtur enn,

því Álseyjar aldursjarlinn

er breyskur sem yngri menn.

Og Súlli á Saltabergi

flott svífur með hrund í dans,

er konuna sá hann hvergi

af hrifningu féll í trans.

Hann sveiflast með fríðu fljóði

og fitlar við þrýstinn barm

sem veiðimaður af móði

og manndóm í styrkum arm.

En svona eru fyglingar flestir,

þeir fyllast af veiðimóð,

finnst sambræðra svannar bestir

og sinna ekki um eigið fljóð.

En kannske er ég karlanna verstur,

því komi „á skot“ ungt sprund

við hlið þess er varla sestur

þá veit hún ég er frá Grund.

Ég vildi, að ég væri yngri,

því víst er það fjandi hart

að fá ekki að styðja fingri

á fljóðið svo ungt og bjart.

Ef æfður eg væri eins og Tóti

frá Elliðaeyjar-rétt,

þá hefði ekki hrundin á móti

að hlaupa einn slíkan sprett.

Við leiksviðið Jói setur

að sumbli með öl og vín,

og gerir sem best hann getur

að ginna eina baugalín.

Hann kann líka á þessu lagið

og lærði í Álsey mest.

Þar komast flestir í fagið

og fræðast af Magga best.

En síst eru Brandarar bestir

við borðið í miðjum sal.

Þeir syngja og fífla allflestir

öll fljóðin við skálahjal.

Ég kærustu kveðjur sendi

og koss hverri meyjarsál,

er huganum heim ég vendi

og heilsa með veigar-skál.

Þetta skemmtilega ljóð sendi Árni Árnason heim til Eyja árið 1961, og var það sungið
á úteyjahófinu (lundaballinu) það ár. Árni dvaldi í Reykjavík vegna veikinda sinna
og átti ekki heimangengt, en greinilega kemur fram við lestur ljóðsins, hvar hugur hans er.

Úr fórum Árna Árnasonar, efnisyfirlit