Sögur og sagnir úr Vestmannaeyjum/Hafísinn

Hafísinn.

Í júnímánuði árið 1888 kom svo mikill hafís í Vestmannaeyjar, að öll höfnin og Flóinn fylltust af ís. Kaupskipin voru þá komin með vorvörurnar og lágu á höfninni, en ekki varð komizt um borð í þau, nema gangandi á ísnum. Hrannaís lá þá austur með Söndum og íshella við Dyrhólaey. Var ísinn svo mikill og þéttur, að ekki varð komizt á sjó í Vestmannaeyjum, og horfði til hinna mestu vandræða vegna bjargarskorts.
Guðrún Pálsdóttir yngri var þá enn á lífi og átti heima í tómthúsinu Kuðung. Var hún talin mesta ákvæðaskáld, ef hún vildi það við hafa.
Í vandræðum sínum kom mönnum nú saman um að leita til Guðrúnar og fá hana til þess að yrkja á móti ísnum og reyna að flæma hann burtu. Til fararinnar urðu þrír af beztu mönnum, sem þá voru í Eyjum, og höfðu þeir með sér fulla brennivínsflösku, því að þeir vissu, að Guðrúnu þótti sopinn góður. Lét Guðrún til leiðast og orti hún þrjár vísur, og lét þau orð fylgja, að ísinn mundi verða horfinn eftir þrjá daga. Vísur Guðrúnar eru á þessa leið:

Á engla safni er enginn stanz

oss við föllum styðja,

guðs í nafni og græðarans

göngum öll að biðja.

Æ, vér stöndum öll í nauð,

í einu hljóði það er,

aftur sendu okkur brauð,

abba, góði faðir.

Hæst í standi herrans að

helgan fyrir soninn

blíð í anda beri það

bænin, trúin, vonin.

Brá svo við, að þegar tók að losna um ísinn og var hann allur horfinn eftir þrjá daga, svo að menn gátu aftur komizt á sjó og aflað björg í bú.
(Sögn Sigurðar P. Oddssonar).

• Efnisyfirlit: Sögur og sagnir úr Vestmannaeyjum