Út í Elliðaey

{{Þjóðhátíðarlagið|1980|[[Peyjaminning|1979]|1981}}

Út í Elliðaey situr lítill lundi

leggur kollhúfur og horfir á,

þegar bátar sigla hægt á hafið

höfninni í Vestmannaeyjum frá.

En niðri á bryggju nokkrir strákar standa

þeir stara hugfangnir á karlana,

sem landa fiski, bölva hátt og hrópa,

en horfa stundum blítt á peyjana.

Út í Elliðaey, út í Elliðaey, út í Elliðaey.

Þeir minnast þeirra daga, er drengir sjálfir voru

og dreymir oft á nóttunni um það,

þegar lundapysjur lentu í bænum

og leiðangur af krökkum hélt af stað,

því bjarga þurfti í hvelli öllum ungum

og allir kepptust við að finna mest.

Já, æskuárin mættu endast lengur,

því æskan er í lífi voru best.

Út í Elliðaey, út í Elliðaey, út í Elliðaey.

Út í Elliðaey situr lítill lundi,

lúinn eftir heitan sumardag.

Allt í kring eru sællegir svartfuglar

að syngja eigið þjóðhátíðarlag.

það syngur þarna hver með sínu nefi

og sumir stíga villtan diskódans.

því allir eyjafuglar vilja tolla í tísku

og tæpast færu að dansa Óla skans.

Út í Elliðaey, út í Elliðaey, út í Elliðaey.

Lag og texti: Valur Óskarsson